Ελέχθη ευφυώς ότι το θαύμα συνίσταται εις το εμμένειν. Όντως. Θαύμα είναι η διάσπασις της σχέσεως αιτίου και αποτελέσματος. Και τοιούτον θαύμα αποτελεί το γεγονός, ότι η αγία Ορθοδοξία μας εμμένει είκοσιν αιώνας εν τη Αποστολική παραδόσει. Θαύμα θαυμάτων η κεχαριτωμένη Εκκλησία μας! Τι δεν μετεβλήθη, τι δεν μετεμορφώθη, τι δεν ανετράπη κατά τον μακρότατον δίαυλον των αιώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ιδέαι, συστήματα, καθεστώτα, έθνη, ο κόσμος ολόκληρος. Πάντα ηλλοιώθησαν. Και μόνη η Εκκλησία έμεινεν αρραγής, αμετάβλητος, υπερφυσικόν πράγμα και θέαμα μέσα εις την ρέουσαν του βίου τούτου διάβασιν. Ιδού το θαύμα. «Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη Εκκλησία και ουκ έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». Η δε πέτρα είναι ο Χριστός.
Ο ΘΕΙΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΣ -- Του αειμνήστου Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Η μεγαλύτερη αλλαγή, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος συντελέσθηκε στο ξύλο του σταυρού. Από την ώρα, που πάνω στο Γολγοθά ποτίσθηκε με το αίμα του αναμαρτήτου Θεανθρώπου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο σταυρός, το πιο απαίσιο βασανιστικό ξύλο, η πιο αυθεντική έκφρασι της αμαρτίας, μετασχηματίσθηκε σε ιερό σύμβολο, έγινε η έκφρασι της αγιότητος, η ευλογία του Θεού. Από τότε ο σταυρός διακρίνει τους ανθρώπους με Χριστό από τους χωρίς Χριστό. Οι του Χριστού είνε άνθρωποι του σταυρού. Η ζωή τους όλη διαγράφει το σημείο του σταυρού, καθώς καθημερινά το γήϊνο θέλημά τους διασταυρώνεται με το θέλημα του Θεού κι η ψυχή τους, όσο κι αν πονά και ματώνει, σκύβει υποτακτικά για να πη «γενηθήτω το θέλημά σου».
Τη ΙΗ΄ (18η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΜΕΝΙΟΥ Επισκόπου Γορτύνης του θαυματουργού.
Ευμένιος ο αοίδιμος πατήρ ημών εκ νεαράς ηλικίας υπέβαλεν εαυτόν εις πολλάς σκληραγωγίας και ασκήσεις και πολλήν επιμέλειαν μεταχειρισθείς, απέκτησεν ακραν ταπείνωσιν· δια τούτο και ηξιώθη να γίνη Επίσκοπος της κατά την νήσον Κρήτην Γορτύνης και εν ταυτώ ηξιώθη να λάβη θεόθεν και την των θαυμάτων χάριν και δύναμιν.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΣ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΔΩΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ -- Του κ. Δημ. Χατζηνικολάου, Επικ. Καθ. Οικονομικών Παν/μίου Ιωαννίνων
«Τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»
Το θηρίον που, με την μίαν ή την άλλην μορφήν, ανέκαθεν ήθελε να καταπίη την Ελλάδα δείχνει και πάλιν επιδεικτικώς τους οδόντας του. Η δορά την οποίαν φορεί εδώ και μερικά έτη έχει την επιγραφήν «Νέα Τάξις Πραγμάτων». Αι μέθοδοι, τας οποίας χρησιμοποιεί δια την επίτευξιν των ανόμων σκοπών του, κυμαίνονται από «εκσυγχρονιστικάς» μεταρρυθμίσεις μέχρι καταστροφικάς βομβιστικάς επιχειρήσεις, με πρόσχημα βεβαίως πάντοτε την … «προστασίαν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»! Αι επανειλημμέναι προσπάθειαί του να διχάση δια παντός τον Ελληνικόν λαόν εις τας αρχάς και τα μέσα του μόλις λήξαντος αιώνος προεκάλεσαν μεν βαρέα τραύματα εις τον χιλιοπροδομένον αυτόν λαόν, αλλά δεν επέτυχον πλήρως του σκοπού των. Η αόρατος χειρ του Κυρίου ίπταται υπεράνω της Ελλάδος και την προστατεύει, ως εν τέλειον φρούριον, το οποίον υπάρχει, επειδή υπάρχουν ακόμη ευσεβείς ψυχαί εντός αυτού. Το θηρίον έχει κατανοήσει, ωστόσον, ότι αι προσπάθειαί του θα συνεχίσουν να αποβαίνουν μάταιαι, αν προηγουμένως δεν κρημνισθή το φρούριον της ευσεβείας. Πριν από μερικά έτη, γνωστόν όργανόν του είπε τα εξής:
Όχι στον «Ορθόδοξο» Οικουμενισμό
Ἔφθασεν ὁ καιρὸς, μετά την ληστρική Σύνοδο της Κρήτης , την πτώση των «Ποιμένων» της Ελλαδικής Εκκλησίας και των δειλοκάρδιων μοναχών των 19 Μονών του Αγίου Όρους, δι᾽ όλους τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ εκφρασθούν ευθαρσώς καὶ νὰ τερματίσουν τὸ κίβδηλον εἶδος Ὀρθοδοξίας, ποὺ καλεῖται Οἰκουμενιστικὴ Ὀρθοδοξία. Διότι εἶναι μία προδοσία τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μία άρνησις αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας της. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ βγάλωμεν «ἀπὸ τὴν ἀποθήκην» τὰ Θεῖα τῆς Πίστεως Δόγματα, ὅπου τὰ ἐξώρισαν οι Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας και Βαρθολομαίος, νὰ τὰ φέρωμεν εἰς τὸ φῶς, καὶ νὰ τὰ διακηρύξωμεν μὲ κάθε μέσον, εἰς κάθε χώραν. Ἔχομεν ἀνάγκην αὐτῶν εμείς, ἔχουν ἀνάγκην αὐτῶν οἱ Παπικοί καὶ οἱ Προτεστάνται. Ἂς μὴ προσφέρωμεν εἰς τὸν κόσμον τὴν Ψευδῆ Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία καλεῖται «Ὀρθόδοξος» Οἰκουμενισμός. Αὐτὸς ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξισώνει τὴν πλάνην μὲ τὴν ἀλήθειαν. Ἂς προσφέρωμεν, ἀντιθέτως, ακεραίαν τὴν παραδοσιακήν, αυθεντικήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία μόνη ὁδηγεῖ εἰς τὴν σωτηρίαν. Ἡ προσφορὰ αὐτῆς θὰ εἶναι μία πρᾶξις ἀληθινῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης, μία ἐκδήλωσις τῆς ἐντολῆς τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ περὶ ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον μας.
Οι τρεῖς διαθέσεις -- Του Ὁσίου Δωροθέου
"...ὑπάρχουν τρεῖς διαθέσεις, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Βασίλειος, μὲ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ εὐαρεστήσωμε στὸ Θεό. Δηλαδὴ ἤ εὐαρεστοῦμε διότι φοβώμαστε τὴν τιμωρία καὶ εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ δούλου· ἤ ἐκτελοῦμε τὶς διαταγὲς γιὰ χάρι ὠφελείας μας, ἐπειδὴ ἐκδιώκομε τὰ κέρδη τῆς ἀμοιβῆς, καί κατὰ τοῦτο ὁμοιάζομε μὲ τοὺς μισθωτούς· ἤ κάνομε τὸ καλὸ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλὸ καί εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ υἱοῦ. Διότι ὁ υἱός, ὅταν ἔλθη στὴν ἡλικία τῆς φρονήσεως, ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ πατρὸς του ὄχι διότι φοβεῖται μὴ δαρῆ οὔτε γιὰ νὰ λάβη μισθὸ ἀπό αὐτόν, ἄλλα διότι τὸν ἀγαπᾶ, ἐπιφυλάσσοντας γί’ αὐτὸν εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἀγάπη καί τὴν τιμὴ τὴν πατρική, καί εἶναι πεισμένος ὅτι ὅλα τὸ ὑπάρχοντα τοῦ πατρὸς εἶναι ἰδικά του. Τέτοιος ἄνθρωπος ἀξιώνεται ν’ ἀκούση «δὲν εἶσαι πλέον δοῦλος, ἀλλά υἱὸς καί κληρονόμος Θεοῦ διὰ τοῦ Χριστοῦ»· ὁ τέτοιος ἄνθρωπος δὲν φοβεῖται πλέον, ὅπως εἴπαμε, τὸ Θεὸ κατὰ ἐκεῖνο τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο, ἀλλά ἀγαπᾶ, ὄπως λέγει ὁ ἅγιος Ἀντώνιος· «ἐγώ δὲν φοβοῦμαι πλέον τὸ Θεό, ἀλλά τὸν ἀγαπῶ». Καὶ ὁ Κύριος, λέγοντας στὸν Ἀβραὰμ μετὰ τὴν προσφορὰ τοῦ υἵοῦ του τὸ «Τώρα ἐγνώρισα ὅτι ἐσύ φοβεῖσαι τὸ Θεό», ἐκεῖνον τὸ φόβο ἐννοεῖ, τὸν γεννώμενο ἀπό τὴν ἀγάπη..."