Είναι, αναμφίβολα, ο μύχιος πόθος της καρδιάς, αλλά και το μέγιστο σκάνδαλο του νου, η ομολογία της πίστεώς μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Δεν αφανίζει τη ζωή μας το φτυάρι του νεκροθάφτη. Δεν την οριοθετεί το πένθιμο κυπαρίσσι εκεί, στο νιόσκαφτο μνήμα. Είναι ασύνορη, αιώνια η ζωή μας. Κι όπως όλοι θα πεθάνουμε, επίσης όλοι θα αναστηθούμε! Ποιος το μαρτυρεί, ποιος το βεβαιώνει αυτό; Η ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ας δώσουμε το λόγο στον θεόπνευστο κήρυκα της Αναστάσεως, τον Απόστολο Παύλο, που αναπτύσσει διεξοδικά το θέμα στο 15ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής του. Από εκείνη την αποστολική διδασκαλία μεταφέρω τη σχετική παράγραφο (Α΄ Κορ. 15, 12-20). Κάποιοι από τους χριστιανούς της Κορίνθου δέχονταν μεν την ανάσταση του Ιησού Χριστού, αλλά είχαν αμφιβολίες για την ανάσταση των νεκρών σωμάτων και ζητούσαν λογικές αποδείξεις, για να πεισθούν.
-------------------
Αλοίμονό μας αν δεχτούμε ότι δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών. Σε μια τέτοια περίπτωση όλα ανατρέπονται, η πίστη, η ελπίδα, η προσδοκία, το μήνυμα και το Ευαγγέλιο του Χριστού! Μη γένοιτο, όσοι έχουν εμπειρία και γεύση των πλούσιων ενεργειών του Τριαδικού Θεού ομολογούν και αναφωνούν ζων Κύριος ο Θεός Θεός αληθινός και Θεός ζώντων, αγαθός δημιουργός πλούσιος εν ελέη και οικτιρμοίς παρηγορών και αγαπών εκείνους που τον εμπιστεύονται, δέχονται το μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου Του, τον ακούνε και τον ακολουθούν.