Ὁ Κωνσταντινουπόλεως «νὰ ἀνακαλέση»!

Τὸ «Μακεδονικὸ Κόμμα» ἀπέστειλε τὴν 17ην Μαΐου ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, μὲ τὴν ὁποίαν διαμαρτύρεται καὶ ζητεῖ νὰ «ἀνακαλέση ἄμεσα» τὸ ἀνακοινωθὲν, εἰς τὸ ὁποῖον ὀνομάζονται τὰ Σκόπια «Βόρεια Μακεδονία». Θὰ ὑπακούση εἰς τὸ ποίμνιον ἢ εἰς τὸν «μεγάλο ἀδελφὸ» ὁ Πατριάρχης; Παραθέτομεν τμῆμα τῆς ἐπιστολῆς:

«ὁ νῦν αὐτοαποκαλούμενος «Ἀρχιεπίσκοπος Μακεδονίας» Στέφανος,πρωταγωνιστεῖ ὅπως καὶ οἱ Μητροπολίτες του στήν ὄξυνση καὶ διατήρηση τοῦ Ψευτο»μακεδονισμοῦ» καὶ στὶς ἑορτὲς τῆς Ψευδοεπανάστασης τοῦ Ἴλιντεν καὶ τὰ μνημόσυνα τοῦ Ἀρχικομιτατζῆ Γκότσε Ντέλτσεφ καὶ ἄλλων διωκτῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, «εὐλογώντας» τὴν ἁρπαγὴ τῆς Μακεδονίας μας! Δηλαδὴ τὸν διαμελισμὸ τῆς Ἑλλάδας, μὲ ὄχημα τὸ ὄνομα «Μακεδονία»! Ἐνῷ ὀ Πρωθυπουργὸς Ζάεφ, πανευτυχὴς φωνάζει μὲ καμάρι πώς πιά «δὲν ὑπάρχει ἄλλη Μακεδονία στὸν κόσμο»!…

«ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ…» -- Αθωνικά άνθη

Ψηφιδωτόν αποτελεί το Άγιον Όρος, από χρονικής απόψεως, ως μία εξαισία σύνθεσις ιστορίας, παραδόσεως και θρύλων. Οι θρύλοι του αρχίζουν από τον πρώτον αιώνα και σταματούν εις τον όγδοον, απ΄ όπου έχει αφετηρίαν η παράδοσις, η οποία λήγει εις τον ένατον, ακριβώς με ένα τεκμήριον ιστορικόν· με την εμφάνισιν της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας εις τον μετέπειτα ησυχαστήν και πρώτον οικιστήν του Αγίου Όρους, Όσιον Πέτρον, τον αποκληθέντα αθωνίτην, εις τον οποίον είπε τα εξής: «Έστιν Όρος επ΄ Ευρώπης κάλλιστον ομού και μέγιστον, προς Λιβύην τετραμμένον, επιπολύ της θαλάσης είσω προϊόν· τούτο της γης απάσης απολεξαμένη, τω μοναχικώ πρέπον καταγώγιον, προσκληρώσαι διέγνων έγωγε… Και άγιον τουντεύθεν κεκλήσεται και των επ΄ αυτού δε τον προς τον κοινόν ανθρώποις πολέμιον αγώνα επαναιρουμένων, προπολεμήσω δια βίου παντός και πάντως έσομαι τούτοις άμαχος σύμμαχος, των πρακτέων υφηγητής, των μη πρακτέων ερμηνευτής· κηδεμών, ιατρός, τροφεύς, ην άρα βούλει τροφήν τε και ιατρείαν, όση τε προς το σώμα τείνει, και τούτο συνιστά τε και λυσιτελεί· και όση το πνεύμα διανιστά τε και ρώννυσι, και μη του καλού διαπεσείν συγχωρεί· συστήσω δ΄ άρα τω υιώ και Θεώ μου, οις αν γένηται καλώς καταλύσαι τήδε τον βίον, των αυτοίς ημαρτημένων τελείαν εξαιτησαμένη παρ΄ αυτού την άφεσιν».  Αλλ΄ ας δώσωμεν τον λόγον εις τον Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην.

ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ (Απολυτίκιον Αναλήψεως)

Τη Ζ΄ (7η) του αυτού μηνός Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΟΔΟΤΟΥ του εν Αγκύρα.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 7  Ιουνίου 2019                                                                                                                                  

Θεόδοτος ο άγιος Ιερομάρτυς διέμενεν εν Αγκύρα της Γαλατίας. Διαβληθείς δε εις τον ηγεμόνα Θεότεκνον, ότι εξαγαγών εκ της λίμνης τα σώματα των αγίων Παρθένων, τα οποία ερρίφθησαν εντός αυτής, έθαψεν αυτά, ωδηγήθη ενώπιόν του. Και επειδή είπε παρρησία ότι αυτός μεν είναι ιδιώτης και ταπεινός, ως προς την πίστιν όμως και την ομολογίαν του Χριστού είναι ανώτερος και ισχυρότερος των κοσμικών βασιλέων, εδάρη βαναύσως και κατόπιν κρεμασθείς επί ξύλου, εξεσχίσθη εις τας πλευράς. Τέλος απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν, ο μακάριος, του μαρτυρίου τον στέφανον.

Είπε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:

“Εάν ένας Στρατηγός θελήσει να καταλάβει μια εχθρική πόλη, πρώτα δεσμεύει το νερό και την τροφή. Και έτσι οι εχθροί κινδυνεύοντας να πεθάνουν από την πείνα υποτάσσονται σ΄αυτόν. Το ίδιο ισχύει και για τα σαρκικά πάθη. Εάν ο άνθρωπος ζήσει με νηστεία και πείνα, οι εχθροί που είναι στην ψυχή του χάνουν τη δύναμή τους”. 

Ἡ ἀποτελεσματικὴ προσευχή -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΥΚΟΛΑ µιλᾶµε γιά τήν προσευχή. Χρησιµοποιοῦµε µάλιστα καί παραδείγµατα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τά πατερικά κείµενα καί τούς βίους τῶν Ἁγίων. Τονίζουµε τήν ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς, ἀλλά στήν πράξη σχεδόν ὅλοι σκοντάφτουµε. Τό µεγάλο ἐµπόδιο εἶναι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ κατά τήν προσευχή! Νά περιοριστεῖ καί νά στραφεῖ µέ θερµότητα στά αἰτήµατα τῆς προσευχῆς, γιά νά γαληνέψει καί ἡ καρδιά µας. Εἶναι ἕνα δύσκολο ἔργο, ὄχι µόνο γιά τούς ἐν τῷ κόσµῳ χριστιανούς, ἀλλά καί γιά τούς µοναχούς. Κανένας πιστός δέν ἀρνεῖται τήν προσευχή. Πολλοί ὅµως τήν ἐγκαταλείπουν, γιατί δέν µποροῦν νά ξεπεράσουν τή δυσκολία νά συγκεντρώσουν τό νοῦ τους. Θεωροῦν τήν προσευχή µαταιοπονία. Ἐπειδή δέν γεύτηκαν ποτέ τή γλυκύτητά της, δέν πείθονται εὔκολα ἀπό τίς προτροπές τῶν πνευµατικῶν καί τῶν ἱεροκηρύκων. Ὅµως πρέπει νά διευκρινίσω ὅτι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ δέν εἶναι κάτι πού τό πετυχαίνουµε µιά φορά καί µετά τό διατηροῦµε χωρίς κόπο καί προϋποθέσεις. 

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως

Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου µας ἑορτάζοµε, ὅπως λέγει καὶ τὸ Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς «τὴν ὑπὲρ ἡµῶν πλήρωσιν τῆς οἰκονοµίας καί τὴν ἀδιάστατον ἕνωσιν τῶν ἐπὶ τῆς γῆς ἐν τοῖς οὐρανίοις».Δηλαδή ἡ ἀνθρώπινη φύσις τοῦ Χριστοῦ ἀνελήφθη καί ἐκάθησε εἰς τά δεξιά τοῦ Πατρός. Ἡ ἀνθρώπινη φύσις ποὺ ἔλαβε κατὰ τὴν σάρκωσί Του ἀπὸ τὴν Παναγία, ἡ ὁποία παρέµεινε ἡ ἰδία καὶ µετὰ τὴν Ἀνάστασι καὶ µετὰ τὴν Ἀνάληψί Του, αὐτὴ πού ἦτο τελεία ἀνθρώπινη φύσις, ὅµως ἀναµάρτητη, ἔδωσε τὴν δυνατότητα εἰς ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος νὰ σωθῆ καὶ νὰ θεωθῆ.

Ποιµένες καὶ λύκοι -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

«εἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20, 29-30)

Καίρια  σηµασία γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου, ποὺ µᾶς παρέδωσε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων». Μὲ τὸν θεῖο φωτισµὸ του ὁ Ἀπόστολος προδιαγράφει τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς περιπέτειές της µέσα στὸν κόσµο. Καὶ τονίζει ἀπερίφραστα ὅτι τὸ µεγαλύτερο κακὸ θὰ εἶναι ἡ ἐµφάνιση τῶν «λύκων», ποὺ θὰ τολµοῦν θρασύτατα νὰ παίρνουν τὴν θέση τῶν Ποιµένων. Ποιµένες καὶ «λύκοι» παρουσιάζονται παράλληλα ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ οὐρανοµήκης διαφορά τους. Ποιµένες τῆς ποίµνης τοῦ Χριστοῦ Πνευµατοπρόβλητοι ἐπίσκοποι τοῦ ποιµνίου εἶναι οἱ γνήσιοι Ποιµένες. Ἐπιφορτισµένοι δηλαδὴ µὲ τὴν ἀδιάκοπη φροντίδα καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ µείνουν µέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σωθοῦν. Ὅ,τι περισσότερο βαρύνει στὴ συνείδηση τῶν Ποιµένων εἶναι, ὅτι τὸ ποίµνιο, τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐτούς, δὲν εἶναι δικό τους, ἀλλὰ τοῦ ΜΟΝΟΥ Μεγάλου Ποιµένος, τοῦ Χριστοῦ.

«Αλλάξτε τους τρόπους σας κουφόμυαλοι και βάλτε στις θέσεις τούς σπουδαίους » (Αριστοφάνης, Βάτραχοι) -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε, τα μαζεύει και φεύγει. Αλλά τα έργα της ανομίας του ων πρώτον το εθνικό ανοσιούργημα των Πρεσπών μένουν. Ο νικητής των εκλογών αναφερόμενος στους παράγοντες της νίκης του απέφυγε πεισμόνως να μνημονεύσει τον σημαντικότερο απ΄ αυτούς, το διπλωματικό τερατούργημα τού κ. Τσίπρα, τις Πρέσπες.

Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης έχει τους λόγους του, αφού εξακολουθεί να διακηρύσσει  per mare per terra ότι “θα σεβασθεί” την συμφωνία που εν τούτοις θεωρεί κακή.

Κατακλυσμὸς τοῦ κακοῦ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἀκούγοντας τή λέξη "κατακλυσμός", τό μυαλό μας ἀναπολεῖ ἐκείνη τή πλήμμυρα τῶν νερῶν πού σκέπασε τή γῆ ὅλη, στά χρόνια τοῦ Νῶε, καθώς μαθαίναμε ἀπ' τό Δημοτικό. Καί γιατί ὁ κατακλυσμός; Γιά τίς πολλές ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε συμβεῖ ἀργότερα καί μέ τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας (ἤ τῶν Γομόρρων), πάλι ἀπ' τίς ἁμαρτίες τους. Ἐμεῖς ζοῦμε σέ κατακλυσμό τοῦ κακοῦ. Σήμερα, φαίνεται πώς ξεπέρασαν οἱ ἄνθρωποι τίς ἁμαρτίες κάθε ἄλλης ἐποχῆς. Μᾶς ταιριάζει παρόμοιος κατακλυσμός, ἀλλ' ὁ Θεός ἔχει τά σχέδιά Του, δηλαδή, πότε καί πῶς θά μᾶς παιδαγωγήσει ἤ ἐξαφανίσει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο. Χίλιους τρόπους ἔχει ὁ Θεός. Ἐπί τοῦ παρόντος ἡ ἀγάπη Του καί ἡ μακροθυμία Του, μᾶς ἀνέχεται καί μᾶς καλεῖ πρός μετάνοια. Θά μοῦ πεῖτε, μέ τή φόρα πού πήραμε στό κακό, τή φιληδονία, τή σαρκολατρεία, τίς ἀσέλγειες, τήν ἀρσενοκοιτία τήν παιδεραστία καί κακῶν..."”[ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός",θά ὑπάρξει ἐπιστροφή καί μεταμέλεια;