ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕ

Η αγία Πεντηκοστή είναι η κατ’  εξοχήν εορτή της ενότητος. Διότι εν τη ημέρα της καθόδου του Αγίου Πνεύματος ιδρύεται η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι Μία. Είναι ενότης των πολλών εις εν. Είναι συνάντησις εις το εν. Είναι κατάφασις καρδιών και διανοιών εις το εν. Μία πίστις, εν βάπτισμα, μία ομολογία, εν φρόνημα, εις Θεός…                                                       

Δια τούτο, εις όλην την πνευματέμφορον υμνογραφίαν της αγίας Πεντηκοστής, εξαίρεται η ενότης, η συμφωνία, η αρμονία, το εν… Το πνεύμα τούτο της ενότητος διήκει δι’  όλης της αγίας Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται και εις πυρ  βάλλεται»…                                                                                                                             
Αλλ’  αυτή η αγία ενότης εις την εποχήν μας υπόκειται εις πολλάς ερμηνείας.

'' Η Προφητεία καθώς οδεύουμε πρός τα έσχατα. Η Εκκοσμίκευση και η Αθεία''. -- π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=18&t=13169

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΥΜΝΟΙ --- Orthodox Hymns

Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "O Συναξαριστής της ημέρας.":

Είχα διαβάσει κάποτε ότι στις τελευταίες ημέρες του Βυζαντίου ή καλύτερα της Ρωμανίας οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης έμπαιναν μέσα στην Αγία Σοφία ακόμα και με τα άλογα (ενδεικτικό της ασέβειας που επικρατούσε σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού) Σήμερα πήγα να προσκυνήσω στον ιερό ναό του Αγίου Χριστοφόρου της περιοχής μου που γιόρταζε....Μόλις μπήκα μέσα στον εσωτερικό χώρο του ναού ξαφνιάστηκα από το θέαμα. Είδα κάποιον που είχε με λουράκι τον σκύλο του και ανέμενε να ασπαστεί την εικόνα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχε φύγει και ένιωσα τόσο άσχημα που αποχώρησα και εγώ. Έψαξα για κάποιον ιερέα εκεί στο ναό για να τον ενημερώσω για το συμβάν αλλά τίποτα. Βρήκα έναν ιερέα στον παζαράκι που γίνονταν έξω ακριβώς από το ναό και ο οποίος πουλούσε σταυρουδάκια. Όταν του είπα για το σκύλο μου λέει ότι και αυτό έχει ζωή μέσα του. Επέμεινα λέγοντάς του ότι είναι μέσα στο ναό και τότε φάνηκε να το κατάλαβε και ξαφνιάστηκε. Του ζήτησα αν δει κάποιον υπεύθυνο να ενημερώσει. Οι ναοί(ακόμα και αν οι ιερείς τους ακολουθούν την αίρεση) πρέπει να φυλάσσονται από τυχόν άμυαλους ή προβοκάτορες ή δεν ξέρω τί άλλο είναι όλοι αυτοί που προκαλούν τέτοια γεγονότα. Μετάνιωσα μόνο που δεν αντέδρασα ακαριαία παίρνοντας το σκυλί από το λουρί του έξω από το ναό και να τον εξυπηρετήσω έτσι ώστε να ασπαστεί και την εικόνα αλλά και να μην προκληθεί η οποιαδήποτε ένταση εν ώρα εορτής του Αγίου που μπορεί και να την επιζητούσε ο συγκεκριμένος(αν ήταν προβοκάτορας)...
Το αναφέρω για να είστε και εσείς ενήμεροι και πλέον προετοιμασμένοι αν δείτε κάτι αντίστοιχο στα χρόνια που ζούμε...

***

Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 10 Μαΐου 2017

Της Μεσοπεντηκοστής. Σίμωνος αποστόλου του ζηλωτού, Λαυρεντίου οσίου, διέλευσις Ι. λειψάνου Νικολάου Μύρων της Λυκίας.

Τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτικὴ ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Τὰ βυζαντινὰ χρόνια, ἡ ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνέτρεχαν κατ’ αὐτὴ στὸν μεγάλο ναὸ πλήθη λαοῦ. Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ ἀνοίξει τὴν Ἔκθεση τῆς Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου γιὰ νὰ δεῖ τὸ ἐπίσημο τυπικὸ τοῦ ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τὴν Μεσοπεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 903 μ.Χ. στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου στὴν Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, ποὺ καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καὶ καθορίζει μὲ τὴν γνωστὴ παράξενη βυζαντινὴ ὁρολογία, πῶς ὁ αὐτοκράτωρ τὸ πρωὶ τῆς ἑορτῆς μὲ τὰ ἐπίσημα βασιλικὰ τοῦ ἐνδύματα καὶ τὴν συνοδεία τοῦ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸ ἱερὸ παλάτι γιὰ νὰ μεταβεῖ στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Μωκίου, ὅπου θὰ ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία. Σὲ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν πατριάρχη.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Μπορεί κανείς νά πιστέψει ὅτι τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα κάποια ἡμέρα θά βελτιωθοῦν; Μπορεῖ κανείς νά βάλει ὅραμα γιά τήν Ἐκκλησία; Εἶναι δυνατό νά ἀλλάξουν τά κακῶς κείμενα; Εἶναι πιθανό νά ἀρθοῦν οἱ Μητροπολίτες στο ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά μελετήσουν τά προβλήματα τῶν κληρικῶν καί τοῦ λαοῦ; Θά μπορέσει ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας νά ἀναδιοργανώσει τίς διοικητικές της ὑπηρεσίες καί νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν ἀναβάθμιση τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου τῶν ἱερέων; Σέ ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα ἀπαντῶ ἀπερίφραστα: ΟΧΙ. Τίποτα δέν θ᾽ ἀλλάξει στήν Ἐκκλησία. Ὅσο οἱ ἰθύνοντες εἶναι ἀδιάφοροι καί δέν πονοῦν γιά τήν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τον Θεό, ἀλλά μοναδική τους ἔγνοια εἶναι ἡ περαιτέρω ἀνάδειξή τους, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουν τήν φιλοχρηματία καί φιλοδοξία τους, κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι αἰσιόδοξος.

Γέρων Γελάσιος --- - Μάνα, ποια είναι η γυναίκα που κρατάει το παιδί στην αγκαλιά της μέσα στην εκκλησία;

Στις Φώκιες, της Μικρασίας πρωτοείδε τον ήλιο ο γέρων Γελάσιος. Γεννήθηκε το 1902, και μέχρι τον φρικτό διωγμό του 1922 γαλουχήθηκε με τα νάματα και τις παραδόσεις της μικρασιατικής ευσέβειας. 
Μικρός πήγαινε στα εξωκκλήσια των νησιών που ήταν μπροστά στο λιμάνι, κι όταν γύριζε ρωτούσε τη μητέρα του: 
 - Μάνα, ποια είναι η γυναίκα που κρατάει το παιδί στην αγκαλιά της μέσα στην εκκλησία;
- Η κυρά Παναγιά, απαντούσε εκείνη γλυκά, με τον αφέντη τον Χριστό. 
Από μικρός ο Γέροντας έβλεπε χειροπιαστή στη ζωή του την προστασία της Παναγίας και την καθοδήγηση Της. Σε ηλικία 15 χρονών κατατάσσεται εθελοντής στον συμμαχικό στρατό , φλεγόμενος από ζήλο για την μεγάλη Ελλάδα. Τότε σε ένα ναυάγιο στη Μεσόγειο σώθηκε θαυματουργικά από την Παναγία και τον Άγιο Νικόλαο, αφού πάλεψε τρία μερόνυχτα στο ανοιχτό πέλαγος. 
Στη Μυτιλήνη, όπου εγκαταστάθηκε μετά τη μικρασιατική καταστροφή, είχε παρηγοριά του την Παναγία της Αγιάσου. Τα τάματα που Της είχε κάνει σαν ψαράς και ναυτικός, τα ξεπλήρωσε αργότερα σαν μοναχός, εκδηλώνοντας έτσι την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη του για τη βοήθειά Της. 
« Το 1928, διηγείται ο ίδιος, ταξίδευα με το καΐκι μας έξω από την Τήνο. Ο καιρός ήταν καλός και το καΐκι έτρεχε με 8 μίλια. 

Προσοχή από ψευδο-θεολόγους και Κληρικούς-Οικουμενιστάς όλων των βαθμίδων.

Ο Οικουμενισμός είναι τρομακτική Παναίρεσις του καιρού μας, η πιο σατανική και επικίνδυνη. Βασική του γραμμή είναι ότι καμμία θρησκεία δεν κατέχει την πλήρη αλήθεια. Την βασική αυτή γραμμή που υπάρχει σαν βασικό άρθρο στο καταστατικό του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, του Καναδικού Συμβουλίου Εκκλησιών, του Ευρωπαικού Συμβουλίου Εκκλησιών, του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής, και των υπολοίπων, την δέχονται δυστυχώς και οι Ορθόδοξοι, προκειμένου να γίνουν μέλη, των ως άνω Σατανικών Συμβουλίων Εκκλησιών. Μία είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Αγία μας Ορθοδοξία. Για όσους βρίσκουν τις Ορθόδοξες αυτές γραμμές σκληρές ας πάνε στα Ιεροσόλυμα να μυρίσουν την οσμή της νέκρας που εξέρχεται κατά τον εορτασμό του Πάσχα από Φραγκολατίνους, Προτεστάντες, Κόπτες, Αρμενίους και μετά ας λάβουν μέρος στον εορτασμό των Ορθοδόξων. Να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το Άγιο Φως, τα Μεγαλεία της Ζωντανής Ορθοδοξίας. Αλληλούια! Ορθόδοξοι Γρηγορείτε. Προσοχή από ψευδο-θεολόγους και Κληρικούς-Οικουμενιστάς όλων των βαθμίδων.

Είμαστε ένας λαός πνευματικά νεκρός γι’ αυτό και μας κυβερνούν άνθρωποι πνευματικά νεκροί. -- του Ηλία Ευαγγελόπουλου

Είμαστε ένας λαός πνευματικά νεκρός γι’ αυτό και μας κυβερνούν άνθρωποι πνευματικά νεκροί. Όλοι μας αναρωτηθήκαμε πολλές φορές γιατί ενώ καθημερινά βιώνουμε τις συνέπειες του κατήφορου στον οποίο μας οδηγούν οι κυβερνώντες και των δεσμών που μας έχουν επιβάλει οι ισχυροί του κόσμου, εντούτοις είμαστε απαθείς και ανήμποροι να αντιδράσουμε. Και δικαιολογούμε τους εαυτούς μας λέγοντας ότι αιτίες της απάθειας μας είναι οι ψεκασμοί που γίνονται, η απογοήτευση από τους κάλπικους πολιτικούς και η μη ύπαρξη εναλλακτικής αξιόλογης πολιτικής κίνησης. Η απάντηση είναι μία. Είμαστε ένας λαός πνευματικά νεκρός γι’ αυτό και δεν αντιδρούμε. Και όπως το σώμα που νεκρώνεται δεν αντιδρά σε οποιοδήποτε ερέθισμα έτσι και εμείς ως λαός πνευματικά νεκρός έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα που έχουν αποφασίσει οι δανειστές με τα ντόπια πολιτικά όργανά τους για μας. Ας πάψουμε λοιπόν να δικαιολογούμαστε και ας δούμε την σαπίλα στην οποία βρισκόμαστε αν βλέπουν ακόμα τα μάτια μας.

Κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως…

Δια να κατανοηθή η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι, θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;… Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού, σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...

 (Α.α)

π.Νικόλαος Μανώλης, Ερμηνεία του Κατηχητικού Λόγου από τον όσιο Θεόδωρο Στουδίτη [ΒΙΝΤΕΟ 2017]

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑΝ

Διασκευή:

Ἰωάννη Β. Κωστάκη

 Στὸ συναξάρι τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, ἔχει καταγραφεῖ, μὲ κάθε ἀνατριχιαστικὴ λεπτομέρεια, ἕνα συγκλονιστικὸ περιστατικὸ Μαύρης Μαγείας. Ἡ πρόσφατη θλιβερὴ ἐπικαιρότητα ἐπιβάλλει νὰ τὸ προσεγγίσουμε καὶ νὰ ἐξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα καὶ διδάγματα. Στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου (329–379) στὴν Καισάρεια ζοῦσε κάποιος ἄρχοντας, ποὺ ὀνομάζονταν Προτέριος. Ἦταν πλούσιος καὶ θεοσεβής. Αὐτὸς εἶχε μιὰ μονάκριβη κόρη, ὡραιοτάτη στὴν ἐξωτερική της ἐμφάνιση. Ὁ πανοῦργος ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητος καὶ καθαρότητος, ὁ διάβολος, ἄναψε τὴν κακὴ ἐπιθυμία σὲ ἕναν δοῦλο τοῦ ἄρχοντος, νὰ τὴν καταστήσει σύζυγό του. Μὴ μπορώντας νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἐπιθυμία του μὲ ἄλλο τρόπο, κατέφυγε σ᾽ ἕναν περιώνυμο μάγο, εἰδωλολάτρη καὶ ὑπηρέτη τοῦ διαβόλου. Γεμάτος πάθος καὶ ἐπιθυμία διατύπωσε τὸ αἴτημά του:

«Ἐὰν καταφέρεις νὰ μεταστρέψεις τὴν καρδιὰ τῆς θυγατέρας τοῦ κυρίου μου, ὥστε νὰ μὲ ἀγαπήσει καὶ νὰ μὲ πάρει ὡς σύζυγό της, τότε θὰ γίνω δοῦλος σου καὶ θὰ σοῦ δώσω ὅ,τι θέλεις». Ὁ διαβολοκίνητος μάγος, δὲν ἄφησε τὴν εὐκαιρία νὰ τοῦ ξεφύγει, καὶ χαρούμενος τοῦ ἀπάντησε: «Ἐὰν ἀρνηθεῖς ἐγγράφως τὸ Χριστό, θὰ ἱκανοποιήσω τὴν ἐπιθυμία σου». Ὁ ἐλεεινὸς ἐκεῖνος δοῦλος μὲ πολὺ λαχτάρα ἀπάντησε: «Ἀρνοῦμαι τὸ Χριστὸ καὶ μὲ λόγια (προφορικὰ) καὶ γραπτῶς, ἀρκεῖ μόνο νὰ γίνει τὸ θέλημά μου».