Τούς αἱρετικούς τούς καθιστοῦν αἱρετικούς οἱ αἱρέσεις των καί ΟΧΙ οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας. – του κ. Δημητρίου Ι. Κάτσουρα, θεολόγου

" Ἐάν ἡ παράβαση γίνεται σέ δογματικό ζήτημα, δηλαδή ἒχουμε αἳρεση, τότε θεωρεῖται ἐν δυνάμει αἱρετικός (ὡς ἀκαθαίρετος ὑπό τῆς συνόδου). Γιά ἰάσιμο ἐκκλησιαστικό ζήτημα, θεωρεῖται ἐν δυνάμει σχισματικός."

Τίποτε πιό ἀθεολόγητο ἀπό αὐτό (πού περιλαμβάνεται στό ἀνωτέρω ἀτυχέστατο καί ψευδεπίγραφο ἄρθρο) δέν ἔχει διατυπωθεῖ μέχρι σήμερα. Τό ὅλο πλαίσιο καί ἡ προσέγγιση εἶναι ἀθεολόγητα καί κυρίως ἄκρως ἐπιζήμια γιά νά κατατοπίσουν ἕναν πιστό, ὁ ὁποῖος χρειάζεται εἰδικῶς σήμερον νά προστατευθεῖ ἀπό τά σχίσματα καί ἀπό τίς αἱρέσεις. Τούς αἱρετικούς τούς καθιστοῦν αἱρετικούς οἱ αἱρέσεις των καί ΟΧΙ οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας. Καταλάβετέ το! Τά σχίσματα προκαλοῦνται καί δημιουργοῦνται ἐν τῆ πράξει καί ὄχι ἐπειδή ἀντιμετωπίζονται ὡς τέτοια ὑπό τῶν Συνόδων. Αὐτά εἶναι ἡ ἀλφαβήτα στά Δογματικά, Θεολογικά καί κανονικά ζητήματα. Οἱ Συνοδικές κρίσεις καί ἀποφάσεις διαπιστώνουν πράγματα, δέν τά δημιουργοῦν! Πότε θά γίνει κατανοητό αὐτό πού εἶναι τό στοιχειῶδες; Λυπᾶμαι εἰλικρινῶς γιά τήν διολίσθηση τοῦ καλοῦ ἱστολογίου στόν κατήφορο τῆς ὑποκειμενικότητος, τῆς σκοπιμότητος καί τῆς ἐμπαθείας. Πολλοί τοῦ χώρου σας, κ. Μάννη, νά γνωρίζετε ὅτι καί ἔχουν ἐνοχληθεῖ ἀπό τίς ἀπρόκλητες ἐπιθέσεις σας καί κυρίως τήν αὐθαιρεσία σας νά θεολογεῖτε μέ αὐτό τόν τρόπο ἐκτιθέμενος συνεχῶς, δηλώνουν δέ ὅτι δέν ἐκφράζουν οἱ ἀπόψεις σας τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν καί πιστῶν στό χῶρο σας. Θέτουν καί δημιουργοῦν μάλιστα τά συστηματικῶς τελευταίως γραφόμενά σας ζήτημα περί ἀναβιώσεως τῶν θεωριῶν τῶν πρώην ἐνισταμένων ("Κυπριανιτῶν"), οἱ ὁποῖες ἀνέκαθεν ἐθεωροῦντο ὡς ἐκκλησιολογικές θέσεις παντελῶς ξένες πρός τόν χῶρο τῶν "παλαιοημερολογιτῶν" καί σαφῶς οἰκουμενίζουσες. Κρίμα. Ξανασκεφθεῖτε, παρακαλῶ, τήν ἀναληφθεῖσα, ἀνεξήγητο γιατί, ἄχαρη ἐκστρατεία ἀπομειώσεως μέ ἀθεολόγητα καί σαθρά ἐπιχειρήματα τῶν διαφωνούντων μέ τήν προσωπική σας τοποθέτηση. Τά περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία τά ἔχει κονιορτοποιήσει ὁ μακαριστός λόγιος μοναχός καί συγγραφέας Παῦλος μοναχός ὁ Κύπριος(+1994), ὁ συνασκητής τοῦ ὁσίου ἀσκητοῦ Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (μέ τό ἀδιάφθορον ὁλόσωμο σκήνωμα). Ἐάν θέλετε, εὐχαρίστως νά σᾶς τήν στείλω μέ τή δέσμευση νά τήν δημοσιεύσετε πρός πληρέστερη ἐνημέρωση τῶν ἀναγνωστῶν σας.
-------------------------------------
Σταύρος Τ. είπε...

.Το πέταγμα του αετού συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής προς τον Δημιουργό της. Δεν είναι τυχαίο που πετάμε τον χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα. Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της νηστείας του Πάσχα και η μέρα που ξεκινάει η πνευματική και σωματική μας κάθαρση. Με αυτήν ερχόμαστε πιο κοντά στον Θεό και αυτή η επαφή συμβολίζεται με τον χαρταετό, που επίσης πλησιάζει προς τον Θεό, καθώς πετάει ψηλά στον ουρανό.

Αντε, αναμένω δογματική ανάλυση του χαρταετού ζηλωτάρες μου...Καλή Σαρακοστή

Του Κοσμά Φλαμιάτου

1. Είναι προ πολλού γνωστός, κοινώς εις όλον τον κόσμον, ο κατά της αγιωτάτης ημών πίστεως και Εκκλησίας δολιώτατος και μανικός διωγμός. Ούτος έλαβεν αρχήν δολίως και συστηματικώς προ χρόνων εις την Επτάνησον, από την Επτάνησον το κακόν ηπλώθη εις την Ελλάδα, συγχρόνως δε εις την Ασίαν, εις την Αίγυπτον, εις την Θράκην, και εις όλα απλώς τα ορθόδοξα Κράτη.

2. Η πλάνη και η διαφθορά διά δολίου ενεργείας των εχθρών της πίστεως, εκατήντησεν επί τοσούτον, ώστε πολλοί σοφοί και ενάρετοι άνδρες φωνάζουσι προ πολλού, ότι ήγγικε το τέλος του κόσμου, ότι μετ' ολίγον μέλλει να φανερωθή ο Αντίχριστος, και ότι εις τας ημέρας μας  μέλλουν να επιπέσωσιν απ' ουρανού, διά την εκ της πίστεως αποστασίαν των ορθοδόξων, και διά την εκ πάντων των αλλοφύλων εθνών, διά της ραδιουργίας της Αγγλίας παγκόσμιον συνωμοσίαν, κατά της Χριστού Εκκλησίας τοιαύτα τρομερά και φρικτά δεινά, οποία ουδέ μία άλλη γενεά από καταβολής Κόσμου μέχρι της σήμερον είδεν.

3. Τα πρώτα μέτρα των εχθρών της πίστεως απ' αρχής εστάθησαν να έμβωσιν εις αυτά τα άγια των αγίων, εις αυτό το θυσιαστήριον, να λάβωσι δηλαδή λαθραίως και ανεπαισθήτως το πηδάλιον, και την διεύθυνσιν της καθ' ημάς Εκκλησίας,

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ομιλία περί Οικουμενισμού.

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΗΝ «ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

«Μεγάλο, πολύ μεγάλο καί σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα, πού δέν τοῦ δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οἱ περισσότεροι ῞Ελληνες. Κι αὐτό εἶναι τό ὅτι ἀπό καιρό ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί νά θέλουν καί νά ἐπιδιώκουν νά δέσουν στενές σχέσεις μέ τούς παπικούς, πού ἐπί τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε. Γιατί, στ᾿ ἀληθινά, δέν ὑπάρχει πιό μεγάλος ἀντίμαχος τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμονος ἀντίμαχος, πού, σώνει καί καλά, θέλει νά σβήσει τήν ᾿Ορθοδοξία. Οἱ δεσποτάδες, πού εἶπα πώς τούς ἔπιασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντεχα, ὁ ἔρωτας μέ τους Λατίνους, λένε πώς τό κάνουνε ἀπό “ἀγάπη”. Μά αὐτό εἶναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία καί καλά θα κάνουνε νά παρατήσουνε αὐτά τά ροσόλια τῆς “ἀγάπης”, πού τήν κάνανε ρεζίλι. ῾Ο διάβολος, ἅμα θελήσει νά κάνει τό πιό πονηρό παιγνίδι του, μιλᾶ, ὁ ἀλιτήριος γιά   ἀγάπη.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns

Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.

telemaxos doumanis

Τη Α΄ (1η) Μαρτίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΕΥΔΟΚΙΑΣ της από Σαμαρειτών.

Ευδοκία, η Αγία του Χριστού Οσιομάρτυς η από Σαμαρειτών, εγεννήθη εις Ηλιούπολιν της Λιβανησίας της Φοινίκης κατά τους χρόνους του βασιλέως Τραϊανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 98 – 117 μ.Χ. Ήτο δε η μακαρία τόσον ωραία και πάγκαλος, ώστε ούτε ζωγράφος δεν ηδύνατο να ιστορήση ωραιοτέραν καλλονήν. Τούτου ένεκεν και λόγω αφ’ ενός μεν των κολακειών και εξωθήσεων των διαφόρων θαυμαστών της, αφ’ ετέρου δε της ελλείψεως οιασδήποτε χριστιανικής ηθικής διδασκαλίας εξέκλινεν εις την επάρατον αμαρτίαν της πορνείας, επειδή σπανίως ευρίσκομεν να συγκατοικούν ομού σωφροσύνη, ωραιότης και αγνότης.

Εμβαθύνατε εις τους «Βίους των Αγίων»:

Ιδού, από όλους αυτούς ακτινοβολεί η χαρισματική, η ζωοποιός και σωστική δύναμις της Υπεραγίας Θεοτόκου, η Οποία τους ωδήγησεν από ασκήσεως εις άσκησιν, από αρετής εις αρετήν, από της νίκης κατά της αμαρτίας εις την νίκην κατά του θανάτου, από της νίκης κατά του θανάτου εις την νίκην κατά του διαβόλου. Αυτή εισάγει αυτούς εις την πνευματικήν χαράν, όπου δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός, αλλά «ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ. ιδ: 17)· χαρά και ειρήνη από την κερδισμένην νίκην εναντίον πάσης αμαρτίας, παντός πάθους, παντός θανάτου, παντός πονηρού πνεύματος. Όλα αυτά, αναμφιβόλως, μαρτυρούν βιωματικώς και εμπειρικώς το αληθές του αγίου δόγματος περί της Υπεραγίας Θεοτόκου, της όντως «τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Αυτό το δόγμα το φυλάσσουν εις την καρδίαν των οι Άγιοι δια της πίστεως και με φλογεράν αγάπην ζουν δι’ αυτού.  

Ορθ. Συναξ.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, Σερβίας, Ρωσίας, Ιεροσολύμων, Ρουμανίας, Βουλγαρίας Γεωργίας, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ -- τοῦ Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἡ πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια τρομακτική πολιτική, οἰκονομική καί κοινωνική κρίση, πού στήν πραγματικότητα βέβαια δέν εἶναι παρά ἁπλῶς ἡ πιό ὁρατή πλευρά μιᾶς βαθύτατης πνευματικῆς παρακμῆς, ἡ ὁποία ἔρχεται νά σφραγίσει μία μακρά περίοδο εὐτέλειας, ἱστορικῆς ἀμνησίας, πολιτισμικῆς διάβρωσης καί ἠθικῆς καταρράκωσης. Μιά περίοδο σταδιακῆς ἀποσάθρωσης τῆς ἴδιας μας τῆς συλλογικῆς ἰδιοπροσωπείας και αὐτοσυνειδησίας, κατά τήν ὁποία, ἑκούσια ὑποταγμένοι στά σκύβαλα τοῦ ἀτερμάτιστου εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς δυτικότροπης «ἐκσυγχρονιστικῆς» ὑστερίας, πετάξαμε στή χωματερή βιώματα, ἀξίες, παραδόσεις, ἰδανικά καί ὅλα ἀκόμη ὅσα μᾶς διαμόρφωσαν ὡς λαό καί μᾶς κράτησαν ζωντανούς σέ καιρούς χαλεπούς καί δύσβατους, σέ καιρούς ἀνέχειας, ξένης κατοχῆς, διωγμῶν καί δοκιμασίας. Ἡ σταδιακή ἀπονέκρωση τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης καί κυρίως ἡ ἀπώλεια τῆς ζωντανῆς καί βιωματικῆς μας σχέσης μέ τήν Ὀρθοδοξία (πού δέν ἦταν ἁπλῶς μία «θρησκεία», ἀλλά τό ἴδιο το ἐσώτατο ὀξυγόνο τῆς ταυτότητάς μας, ἕνας συνολικός τρόπος ζωῆς, συμπεριφορᾶς καί συναντίληψης τῶν πάντων), γέννησαν ἤδη ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες τά σπέρματα τῆς σύγχρονης ἐθνικῆς μας ψυχασθένειας καί τῆς συλλογικῆς ὑπαρξιακῆς μας σύγχυσης. Στό τέλος αὐτῆς τῆς διαδρομῆς, ἦρθε καί ἡ τραγική ἐπισφράγιση, μέ την περίοδο τῆς λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Ἐδῶ καί 40 περίπου χρόνια ἐπιβλήθηκε σταδιακά στή χώρα μας –καί ἐν ὀνόματι μιᾶς... κάποιας προόδου καί ἑνός... κάποιου ἐκσυγχρονισμοῦ– τό ἀπόλυτο ξεχαρβάλωμα τοῦ παντός:

Τουρκικές παραβιάσεις = Η ιστορία μιας κατάρριψης που δεν έγινε ποτέ -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

Ο Αίσωπος διηγείται («Όφις πατούμενος και Ζευς») για ένα φίδι που το τσαλαπατούσαν πολλοί και έκανε τα παράπονά του γι΄ αυτό στον Δία. Και ο Ζευς «πατήρ ανδρών τε θεών τε» το συμβούλεψε: «Αν δάγκωνες τον πρώτο που σε πάτησε, δεύτερος δεν θα τολμούσε να σου κάνει το ίδιο». Ο μύθος δηλοί ότι «οι τοις πρώτοις επεμβαίνουσιν ανθιστάμενοι, τοις άλλοις φοβεροί γίνονται». Όσοι δηλαδή αντιστέκονται σε αυτούς που τους επιτίθενται, εκφοβίζουν όλους τους άλλους.

     Οι Τούρκοι πραγματοποίησαν μόνο στους τελευταίους 62 μήνες ούτε μια, ούτε δέκα, ούτε εκατό, ούτε έστω χίλιες παραβιάσεις, αλλά 16.248!
  Αν τιμούσαμε την σοφία των προγόνων μας και αντιστεκόμασταν, όπως μας συμβούλευε ο Αίσωπος, δεν θα αποτολμούσαν ούτε δεύτερη!
 Ολόκληρη η ιστορία των τουρκικών παραβιάσεων -παραβάσεων είναι η ιστορία μιας κατάρριψης που δεν έγινε ποτέ!

Ἡ Ἱ. Μητροπόλις Πειραιῶς ἀγγέλει τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς κυροῦ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Ν   Τ Υ Π Ο Υ

Πειραιεύς 29 Φεβρουαρίου 2020

Ἡ Ἱ. Μητροπόλις Πειραιῶς ἀγγέλει μετά βαθυτάτης συγκινήσεως καί κατ’ ἄνθρωπον θλίψεως, τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς κυροῦ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ἀοιδίμου Ἱεράρχου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, θεοφιλῶς διαποιμάναντος ἐπί 28ετίαν τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολιν.

Αν νομίζετε ότι αυτός που το Σάββατο βράδυ είναι σε στοά, την Κυριακή πρωί μπορεί ν' ανοίξει τους ουρανούς τότε είσαστε ή ανόητοι ή ύποπτοι. – Σχόλιο της αδελφής μας Ιωάννας Ιωακειμίδου

"Όσο για τους υπολοίπους οπαδούς των ακύρων ας μας απαντήσουν στο πιο απλό ερώτημα: αν τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών είναι άνευ Θείας Χάριτος τότε π.χ. γιατί οι Νεοημερολογίτες ιερείς που κοινωνούσαν τους λεπρούς δεν αρρώσταιναν;"

Για τον ίδιο λόγο που ένας άνθρωπος με θυσιαστική προσφορά του εαυτού του σώζεται. Έχουν σωθεί από τον θάνατο άπειρες φορές άνθρωποι, ανεξαρτήτου θρησκείας, επειδή έβαλαν σε δεύτερη μοίρα την ίδια τους την ζωή. Αυτό δεν κάνει τα μυστήριά τους έγκυρα και πλήρη Θείας Χάριτος. Αυτά για τους "οπαδούς των εγκύρων". Όσο για τον οποιοδήποτε συσχετισμό με την εκκλησιαστική ιστορία (για να προλάβω την γνωστή καραμέλα), οι Άγιοι μας δεν έπαιρναν θέση για τα μυστήρια γιατί δεν είχαν να κάνουν με μασόνους και σατανιστές. Αν νομίζετε ότι αυτός που το Σάββατο βράδυ είναι σε στοά, την Κυριακή πρωί μπορεί ν' ανοίξει τους ουρανούς τότε είσαστε ή ανόητοι ή ύποπτοι.

Ή «ἐγκυρότης» τῶν μυστηρίων ἐντός τῆς αἱρέσεως ἰσχύει μόνον διά τούς ἔχοντας ἄγνοιαν -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Μήν διαστρέφετε αὐθαιρέτως τίς θέσεις τῶν ἄλλων. Δέν ὑπάρχει κανείς ἀπό τούς ἀποτειχισμένους πού νά ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ αἵρεσις δῆθεν σώζει, ὅτι ὁ μασόνος «ἀρχιερεύς» εἶναι δῆθεν φορεύς Θείας Χάριτος, ὅτι ὅλα τά μυστήρια πού τελεῖ εἶναι δῆθεν «ἔγκυρα» κ.λπ. Κατά τά τελευταῖα 6-7 χρόνια, ἔχουμε ἐπισημάνει χιλιάδες φορές ὅτι, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων, γι’ αὐτούς πού γνωρίζουν ὅτι εὑρίσκονται εἰς αἵρεσιν καί, παρά ταῦτα, κοινωνοῦν ἐν γνώσει των μέ αὐτήν, αὐτοί ὄχι μόνον δέν λαμβάνουν «ἔγκυρα μυστήρια», δηλαδή Χριστόν πού σώζει, ἀλλά τοὐναντίον λαμβάνουν Χριστόν πού καταδικάζει! «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161). Εἰς αὐτό τό χωρίον, ἄς προσέξουμε τό «ἐν γνώσει». Ὅσοι κοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστάς καί τούς ἄλλους αἱρετικούς, κεκριμένους καί μή κεκριμένους, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των ὅτι αὐτοί εἶναι αἱρετικοί, ἡ τοιαύτη κοινωνία εἶναι εἰς κρῖμα καί κατάκριμα, κατά τό Εὐαγγελικόν «ὁ γνούς καί μή ποιήσας δαρήσεται πολλάς», ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ σπεύδοντες πρός Θείαν Κοινωνίαν χωρίς μετάνοιαν καί χωρίς ἐξομολόγησιν. Συνεπῶς, ἡ «ἐγκυρότης» τῶν μυστηρίων ἐντός τῆς αἱρέσεως ἰσχύει μόνον διά τούς ἔχοντας ἄγνοιαν, εἴτε ἐπειδή εἶναι παιδία ἤ ἄτομα μή δυνάμενα ν' ἀντιληφθοῦν τί συμβαίνει σήμερα στήν Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐπειδή δέν ἔτυχε νά πληροφορηθοῦν γιά τήν αἵρεσιν καί πιστεύουν βαθειά ὅτι εὑρίσκονται εἰς Ὀρθόδοξον ἔδαφος. Αὐτά τά ἄτομα λαμβάνουν εὐλογίαν, κατά τό Εὐαγγελικόν «ὁ μή γνούς καί μή ποιήσας δαρήσεται ὀλίγας». Ὁ Θεός οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλά διά πάντων ἐνεργεῖ, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

Θέλει ὁ Θεός τήν αἰώνιον καταδίκην κάποιων ἀνθρώπων; -- Τοῦ κ. Παναγιώτου Νικ. Γκουρβέλου

«Ὁ Θεός θέλει πάντας σωθῆναι» (Α΄ Τιµ. β΄ 4), µᾶς βεβαιώνει ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ταυτόχρονα ἡ Ἐκκλησία µας ρητά διδάσκει πώς ὁ Κύριος θὰ ἐπιτρέψει (παραχωρήσει) τήν αἰώνια κόλαση τῶν µέχρι θανάτου ἀµετανόητα ἁµαρτωλῶν. Πῶς λοιπόν αὐτό συµβιβάζεται µἐ τήν ἀναλλοίωτη θέληση τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ νά σώσει ὅλα τά λογικά του δηµιουργήµατα, ἀγγέλους καί ἀνθρώπους; Ὅ,τι θά γραφτεῖ στή συνέχεια ἀποτελεῖ µία ἀπόπειρα διαλεύκανσης τοῦ ἐπίµαχου αὐτοῦ ζητήµατος. Στήν ἱστορική πορεία παρουσιάστηκαν δύο ἀντίπαλες µεταξύ τους ἀλλά ἐξ ἴσου κακόδοξες- αἱρετικές διδασκαλίες, ὅσον ἀφορᾶ τό ὑπό συζήτησιν πρόβληµα. Σύµφωνα µέ τήν πρώτη, ὁ Θεός εἶναι ἕνας ἀµείλικτος Δικαστής, ὁ ὁποῖος θέλει ἤ µᾶλλον εὐφραίνεται µέ τήν αἰώνια τιµωρία µιᾶς µεγάλης µερίδας ἀνθρώπων. Κατά τήν θεωρία τοῦ Ἀπόλυτου Προορισµοῦ- διότι περί αὐτῆς πρόκειται-, δέν εἶναι ἡ πρώτη καί ἀµετάβλητη βούληση τοῦ Θεοῦ (τό προηγούµενον ἤ κατ’ εὐδοκίαν θέληµά Του) ἡ αἰώνια λύτρωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἡ σωτηρία µόνο λίγων ἐκλεκτῶν. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προορίζονται ἀπό τή Θεία βούληση γιά τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ἀντίθετη τοῦ Ἀπόλυτου Προορισµοῦ αἱρετική θεωρία, ἡ θεωρία τῆς Ἀποκατάστασης τῶν πάντων πρεσβεύει πώς ὁ Πανάγαθος Θεός δέν θά ἐπιτρέψει (παραχωρήσει) τήν παντοτινή καταδίκη ὅσων πεισµατικά παραµένουν ἀµετανόητα ἁµαρτωλοί.