ΥΜΝΟΙ ΘΕΙΩΝ ΕΡΩΤΩΝ ---- ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ Ν. ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Γι΄ αυτό πληγώνομαι με την αγάπη εκείνου. Κι΄ όσο δεν τον βλέπω, λιώνει η ψυχή, ο νους μου, η καρδιά μου φλέγεται, και στενάζοντας τριγυρίζω και καίγομαι ζητώντας τον εδώ κι΄ εκεί. Και πουθενά δεν βρίσκω τον εραστή της ψυχής μου. Στρέφω παντού τα μάτια μου, μήπως δω τον ποθητό μου. Όμως εκείνος, αόρατος, δε φαίνεται καθόλου. Κι΄ όταν αρχίσω να θρηνώ απελπισμένος, τότε παρουσιάζεται μπροστά μου, και με βλέπει, αυτός που βλέπει τα πάντα. Μένω όλο απορία και θάμπος μπρος στην αρμονία της ομορφιάς του. Κι΄ αναρωτιέμαι πως άνοιξε τους ουρανούς και πρόβαλε του κόσμου ο κτίστης και μου έδειξε τη δόξα του την ανείπωτη και μοναδική. Κι΄ ενώ εγώ συλλογίζομαι ποιος άραγε θα βρεθεί πιο κοντά σ΄ εκείνον και πως θ΄ ανυψωθεί σε τέτοιο απροσμέτρητο ύψος, αυτός βρίσκεται μέσα μου, αστράφτοντας μες στην καημένη μου καρδιά, τυλίγοντάς με ολόγυρα με την αθάνατη λάμψη του, καταυγάζοντας με τις ακτίνες του όλα μου τα μέλη. Με αγκαλιάζει ολόκληρος, ολόκληρον με καταφιλεί, δίνει σε με τον ανάξιο τον εαυτόν του ολόκληρο.

Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως Περὶ νηστείας. ( Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Γνῶθι Σαυτόν» )

Περὶ τῆς νηστείας οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λέγουσιν ὅτι εἶναι καθαρῳς πνευματική. Ἡ ἀπὸ τῶν ποικίλων καὶ λιπαρῶν βρωμάτων ἀποχὴ ἕνα μόνον σκοπὸν προτίθεται τὴν ἐνίσχυσιν τῆς ψυχῆς πρὸς ἐπικράτησιν ἐν τοῖς κατὰ τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν παθῶν τοῦ σώματος ἀγῶσιν, ὅπως ἀναδειχθῇ αὕτη νικήτρια καὶ λάβῃ παρὰ τοῦ νομοθέτου Θεοῦ τὸν τῆς νίκης ἀμαράντινον στέφανον.
Ὁ Μέγας Βασίλειος ὁρίζει τὴν νηστείαν ὡς τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσιν λέγων: «Μὴ ἐν τῇ ἀποχῇ μόνῃ τῶν βρωμάτων τὸ ἐκ τῆς νηστείας ἀγαθὸν ὁρίζου· νηστεία γὰρ ἀληθὴς ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις· λῦε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας· ἄφες τῷ πλησίον τὴν λύπην· ἄφες αὐτῷ τὰ ὀφλήματα· μὴ εἰς κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε· κρεῶν οὐκ ἐσθίεις ἀλλ ἐσθίεις τὸν ἀδελφόν· οἴνου ἀπέχεις, ἀλλ ὕβρεων οὐ κρατεῖς· τὴν ἑσπέραν ἀναμένεις εἰς μετάληψιν, ἀλλὰ δαπανᾷς τὴν ἡμέραν εἰς δικαστήρια». Καὶ αὔθις: «Νηστεία, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, ἐπιορκίας, ἡ τούτων ἔνδεια νηστεία ἐστὶν ἀληθής· ἐν τούτοις μὲν οὖν ἡ νηστεία καλή». 

Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 9 Οκτωβρίου 2015

Ιακώβου του Αλφαίου, Αβραάμ και Λώτ.

Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ἀδελφός τοῦ Ματθαίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καὶ γιὸς τοῦ Ἀλφαίου.

Ὁ Ἰάκωβος, ἀφοῦ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἔπειτα πῆγε καὶ σὲ  ἄλλες χῶρες γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἐκεῖ, κατέστρεφε τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ γιάτρευε ἀρρώστιες καὶ ἐξεδίωκε τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ὀνόμαζαν θεῖο σπέρμα.

Ὁ ἱδρῶτας, οἱ μόχθοι καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ ὑπέστη γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν πολλοί. Ὁ θάνατος πολλὲς φορὲς τὸν πλησίασε, ἀλλὰ στὴν σκέψη τοῦ Ἰακώβου κυριαρχοῦσαν ἐνθαρρυντικὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθείν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ σὰν γνήσιος μαθητής μου, λέει ὁ Κύριος, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸ διεφθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του, καὶ ἂς πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ὄχι μόνο θλίψη καὶ δοκιμασία, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ θάνατο σταυρικό. Καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθεῖ, μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.

Ἔτσι καὶ ὁ Ἰάκωβος, μιμούμενος τὸ Διδάσκαλό του, ὑπέστη σταυρικὸ θάνατο.

Βεβήλωσαν το Ναό της Παναγίας στην Κορυτσά

Πέμπτη 8/10/2015

Ο ναός της Παναγίας στην Κορυτσά βεβηλώθηκε για πολλοστή φορά από ανεύθυνα και επικίνδυνα άτομα. Χτες το πρωί στις 6 η ώρα ο νεωκόρος βρήκε κατεστραμμένες πόρτες και παράθυρα, κλεμμένες αλυσίδες και κλειδαριές. Είχαν κλαπεί και τα παγκάρια. Αμέσως κάλεσε την αστυνομία για να βρει τους ενόχους.

Ομιλία αειμνήστου Αυγουστίνου Καντιώτου σε εκδήλωση Παλαιοημερολογιτών-- Κυριακή της Ορθοδοξίας 1967

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=69&t=11510

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: Φύσει γαρ φθείρουσι και θανατούσι την ψυχήν και το σώμα αι αισθηταί ηδοναί, και μάλιστα αι σαρκικαί·

…Αλλ΄ ω πόσον και συ αδελφέ! ω πόσον ωμοιώθης με τον προπάτορα Αδάμ! διότι και συ βλέπων το ξύλον το γνωστόν καλού και πονηρού, επήρες από τον καρπόν αυτού και έφαγες και απέθανες. Ποίον δε είναι το ξύλον το γνωστόν καλού και πονηρού; Είναι η εμπαθής αίσθησις της φαινομένης Κτίσεως, κατά τον Άγιον Μάξιμον, λέγοντα: «ξύλον γνωστόν καλού και πονηρού η φαινομένη Κτίσις εστίν· ηδονής γαρ και οδύνης ποιητικήν έχει φυσικώς την μετάληψιν». Και λοιπόν συ βλέπων εμπαθώς τα αισθητά κάλλη των κτισμάτων, δεν ανέβηκες από την θεωρίαν αυτών εις την θεωρίαν του Κτίστου· αλλά επεθύμησες να απολαύσης αυτά σωματικώς δια της αισθήσεως. Όθεν γευσάμενος και απολαύσας αυτά, άφησες μεν την των νοητών ηδονήν, έπεσες δε εις την των σωμάτων αισθητήν ηδονήν, η οποία χωρίζουσά τε από την ζωοποιόν χάριν του Θεού, σε έκαμε να θανατωθής κατά το σώμα και κατά την ψυχήν. Φύσει γαρ φθείρουσι και θανατούσι την ψυχήν και το σώμα αι αισθηταί ηδοναί, και μάλιστα αι σαρκικαί· και τούτο εστάθη το πολυθρύλλητον πτώμα του Αδάμ.  Αλλ΄ επειδή δια της δυνάμεως του Σταυρού: τουτέστι δια της κακοπαθείας και νεκρώσεως των σωματικών ηδονών, εκάλεσεν ημάς ο Χριστός εις την προτέραν αφθαρσίαν, και την των νοητών ηδονήν, άφες και συ, αδελφέ, την απόλαυσιν των αισθητών ηδονών, και αγάπησον την απόλαυσιν των νοητών· άφες την ευπάθειαν της σαρκός, και αγάπησον τας κακοπαθείας αυτής· ίνα και της αφθαρσίας επιτύχης, ήτις σε κάμνει να πλησιάσης εις τον Θεόν. ως λέγει ο Σολομών: «Προσοχή νόμων, βεβαίωσις αφθαρσίας· αφθαρσία δε, εγγύς είναι ποιεί Θεού» (Σοφ. στ:19).

Διάλογος περὶ ἐκτρώσεων (ἐκλεκτοῦ συνεργάτου μας)

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

πάλιν καὶ πολλάκις περί εκτρώσεων

-Πιστεύεις στὸν Θεό, εὐλογημένε;

-Πιστεύω, ἀλλά εἶμαι ὀλιγόπιστος.

-Ναί, αδελφέ, εἶμαι καὶ ἐγὼ ὀλιγόπιστος, καὶ θυμοῦμαι κάπου στὸ Γεροντικὸ ποὺ λέγει ὅτι ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μας πηγάζει ἡ ἁμαρτωλότητά μας. Θυμᾶσαι τὶς δέκα ἐντολές;

-Περίπου...

-Θυμᾶσαι πάντως ὅτι ἡ μία ἐντολὴ ἀναφέρει τὸ «οὐ φονεύσεις»... Πιστεύεις ὅτι ο φόνος εἶναι ἁμαρτία, ὅτι τὸν ἀποστρέφεται ὁ Θεὸς καὶ ῥητῶς μᾶς τὸν ἀπαγορεύει;

-Πιστεύω ὅτι ὁ φόνος εἶναι κάτι πολὺ ἄσχημο, κάτι ποὺ δὲν θὰ ἤθελα νὰ μοῦ τὸ κάνουν καὶ ἔτσι δὲν θέλω καὶ ἐγὼ νὰ τὸ κάνω σὲ ἄλλους. Πιστεύω ὅτι εἶναι  ἁμαρτία, ναί.

-Γνωρίζεις ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει σὲ ἕνα κανόνα του ὅτι ὅποιος φονεύσει καὶ μετανοήσει τὸ ὀρθό εἶναι νὰ κοινωνήσῃ λίγο πρὸ τοῦ πεθάνει; Αὐτὸ μάλιστα φανερώνει καὶ τὸ  μέγεθος τῆς ἁμαρτίας. Βεβαίως, τὸ τί ἀκολουθοῦν γιὰ τοὺς φονεῖς κατ’ οἰκονομίαν καὶ κατὰ περίπτωσιν οἱ ἔμπειροι καὶ φωτισμένοι  πνευματικοὶ εἶναι συνάρτησι τῆς διακρίσεως αὐτῶν καὶ τῆς μετανοίας τῶν ἐξομολογουμένων...

-Δὲν τὸ γνώριζα. Πράγματι, αὐτὸ δείχνει τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτίας.

Περί Συνόδων και της μελετωμένης πανορθοδόξου

Θεοδωρήτου Ιερομονάχου

«Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, ου το απλώς συνάγεσθαι ιεράρχας τε και ιερείς, καν πολλοί ώσι. Κρείσσων γαρ, φησί, εις ποιών το θέλημα του Κυρίου, ή μύριοι παραβαίνοντες· αλλά το εν ονόματι Κυρίου, εν τη ειρήνη και φυλακή των κανόνων· και το δεσμείν και λύειν ουχ ως έτυχεν, αλλ΄ ως δοκεί τη αληθεία, και τω κανόνι, και τω γνώμονι της ακριβείας» (P.G. 99,  985).

Ταύτα έγραψε προ 1200 περίπου ετών ο μέγας ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης. Προ 200 δε ετών ο πολύς Αθανάσιος ο Πάριος, κατά την αυτώ υπό του Θεού δοθείσαν χάριν, ως ακολούθως διετύπωσεν την περί συνόδων πίστιν των ορθοδόξων, εις το ανέκδοτον αυτού έργον: «Δἠλωσις της περί των εν Αγίω Όρει ταραχών αληθείας». «Λοιπόν δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ΄ εκείνη μεν είναι σεπτή και τιμία, η αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις υπό των αγίων Αποστόλων και της Κοθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου κατά χρέος τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν· των δε αλλοτρίων την φωνήν, ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή.                                                                                                                                      
Δυνάμεθα εντεύθα ν΄ απαριθμήσωμεν πολλάς τοιαύτας Συνόδους, αλλ΄ ίνα μη χρονοτριβώμεν περιττώς, ας ίδη ο αναγνώστης τον Β΄ τόμον των Συνοδικών και θέλει εύρει αυτάς, όπου και ρητώς ληστρικαί επιγράφονται. Και το χειρότερον όπου όχι μόνον τοπικαί και ολιγάριθμοι αστάθησαν τοιαύται, αλλά και οικουμενικαί πολυάριθμοι, οία η εν Εφέσω το δεύτερον, η συμφωνήσασα τω μονοφυσίτη Ευτυχεί και τον ευσεβέστατον και αγιώτατον Φλαβιανόν τον Κων/λεως αποκτείνασα. Μετά ταύτην η επί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, η φριάξασα κατά των αγίων εικόνων. Ομοίως και η επί Βασιλείου του Μακεδόνος οικουμενική ονομασθείσα, παρανομωτάτη δ΄ αναφανείσα, ως καθελούσα και αναθεματίσασα τον αγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δε είναι ν΄ αναφέρω το εν Φλωρεντία οικουμενικόν μεν, ληστρικώτατον δε συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα, καθώς ουδέ το της Εκκλησίας, καθ΄ ότι, εστί μεν Εκκλησία αγίων και Εκκλησία οσίων, αλλ΄ εστί κατά τον ψαλμόν και Εκκλησία πονηρευομένων».                                                                        
Νυν δε, η συνείδησις των ορθοδόξων, η διακρατούσα πιστώς α παρέλαβε παρά των αγίων αυτής Πατέρων, έχει αποκηρύξει ήδη και την προετοιμαζομένην απ΄ ετών «πανορθόδοξον σύνοδον», καθόσον ου μόνον το προεδρείον αυτής αλλά και άπας ο προγραμματισμός της εν σκοπόν επιθυμούν να υπηρετήσουν: το πώς δηλαδή κατ΄ αυτήν να δικαιώσουν τους αιρετικούς της Δύσεως προκειμένου να ενωθούν ευκολώτερον μετ΄ αυτών, παρά να καταδικάσουν τας αιρέσεις των. 

Ο Πανσεξουαλισμός αφηνίασε.

Πολλά θηρία λυσσομανούν, δια να κατασπαράξουν τους Ορθοδόξους Έλληνας. Να εξαφανίσουν τον Ορθόδοξον Ελληνισμόν. Το πιο επικίνδυνον από αυτά, ο Πανσεξουαλισμός. Αποκτηνώνει τον άνθρωπον. Δολοφονεί την ψυχήν και θεοποιεί την σάρκα. Καταβιβάζει το κέντρον της σκέψεως του ανθρώπου από τον Θεοδρόμον νουν εις το υπογάστριον. Ανέκαθεν βεβαίως υπήρχεν ο «νόμος της σαρκός», που αντεστρατεύετο εις τον «νόμον της διανοίας». Σήμερα, όμως, προσέλαβε τας διαστάσεις συστηματικής κινήσεως. Σήμερα διαθέτει άφθονα και πλούσια μέσα: α) Τον ημερήσιον και περιοδικόν Τύπον. Αι φωτογραφίαι, που δημοσιεύονται, τροφοδοτούν τας κατωτέρας ορμάς· αφυπνίζουν την γενετήσιον βουλιμίαν· κατασπιλώνουν τον παρθενικόν θάλαμον της ψυχής με εικόνας και παραστάσεις αισχρότητος. β) Τας διαφημίσεις. Αι παραστάσεις ημιγύμνων γυναικών, με πορνικήν διάθεσιν, καταστρέφουν την εντροπήν, χαλαρώνουν την ηθικήν αυστηρότητα και αιχμαλωτίζουν με τα δεσμά του φιληδόνου θεάματος την διάνοιαν. γ) Τον κινηματογράφον. Αποκορύφωσις του εγκλήματος. Σκηναί βρωμεραί, υπενθυμίζουσαι Σόδομα και Γόμορρα. Τίτλοι και υπότιτλοι, διαφλέγοντες, με την φωτιά της εφαμάρτου ηδονής, την φαντασίαν. Προβολή έργων γενετησίου διαστροφής και ολογύμνων οργίων ναρκώνουν, μέχρις απονεκρώσεως την ηθικήν συνείδησιν και μεταμορφώνουν τους θεατάς εις «αγέλην χοίρων πολλών βοσκομένην». δ) Την τηλεόρασιν. Δεν υστερεί εις καταστρεπτικήν επίδρασιν από τον Κινηματογράφον. ε) Τα ραδιοφωνικά προγράμματα. Το ελαφρό τραγούδι, που από απόψεως μουσικής τέχνης, αποτελεί εξάμβλωμα, επιδρά επί των δυστυχών ακροατών, όπως η μαριχουάνα και, τουλάχιστον, τους αποβλακώνει. στ) Τα ναϊτ κλάμπς και τα καμπαρέ. Αποτελούν πλέον τους «φυσιολογικούς» χώρους εκτονώσεως της διαφθοράς της ψυχής.

Περί προσευχής. -- Ιωάννου του Ερημίτου.

Μη φαντάζεσαι, αδελφέ, ότι η προσευχή συνίσταται μόνο από λόγια ή ότι είναι δυνατό να μαθευτεί με λόγια. Όχι, η αλήθεια του πράγματος, την οποία πρέπει να αντιληφθείς, είναι ότι η πνευματική  προσευχή δεν φτάνει την πληρότητα σαν αποτέλεσμα της μάθησης ή της επανάληψης λέξεων. Γιατί δεν προσεύχεσαι σε άνθρωπο, μπροστά στον οποίο μπορείς να επαναλάβεις μια καλοσυνθεμένη ομιλία, αλλά απευθύνεις την προσευχή σου σ΄ Εκείνον που είναι Πνεύμα. Πρέπει, επομένως, να προσεύχεσαι «εν πνεύματι», γιατί κι΄ Εκείνος είναι Πνεύμα.

Στην Ορθόδοξη Ελλάδα;

Περιοδικό "Η ΖΩΗ"