«Μέγα
καί παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει
καί
μήτρα οὐ φθείρεται· ὁ Λόγος σαρκοῦται, καί τοῦ Πατρός οὐ κεχώρισται. Ἄγγελοι
μετά ποιμένων δοξάσουσι, καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς
ἐκβοῶμεν·
Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ· καί ἐπί γῆς εἰρήνη» (α´ ἰδιόμελον ἐν
τοῖς
ἀποστίχοις).
Ὄντως Μέγα καί παράδοξον θαῦμα συντελεῖται σήμερον! Ἡ Παρθένος
γεννᾶ «ἐν σαρκί» τον πρό τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἀχρόνως ἐκ Πατρός καί ἡ
μήτρα τῆς Παρθένου δέν φθείρεται!…
Ὤ
θαῦμα πάντων θαυμάτων ὑπέρτερον! Πῶς ἡ Παρθένος συνέλαβεν «ἐν γαστρί» καί ἐγέννησεν
«ἐν σαρκί» τόν ἐνυπόστατο Λόγο τοῦ Πατρός, τήν ἐνυπόστατη ἀλήθεια καί
ζωή καί ἔγινε ἡ οὐράνιος «παστάς τοῦ Λόγου», πού μέσα της ἐτελεσιουργήθη
καί ἱερουργήθη το μέγα Μυστήριο τῆς ὑποστακτικῆς ἑνώσεως θείας
καί ἀνθρωπίνης φύσεως;