ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ -- Αθωνικά άνθη

Γεννήθηκε το 251 στην πόλη Κόμα κατά τη νότια Μέμφιδα κοντά στην Ηρακλεόπολη της Μέσης Αιγύπτου. Οι γονείς του ήσαν Αιγυπτιώτες χριστιανοί. Η ανατροφή του ήτο βέβαια χριστιανική, αλλά κατά περίεργο τρόπο δεν μορφώθηκε σχολικά, αν και ήταν εύπορος. Ο Μ. Αθανάσιος, ο και βιογράφος του, μας πληροφορεί, ότι «γράμματα μαθείν ουκ ηνέσχετο… θεοδίδακτος γενόμενος ο μακάριος και φρόνιμος ην λίαν· και το θαυμαστόν ότι, γράμματα μη μαθών, αγχίνους ην και συνετός άνθρωπος». Αργότερα σε κάποιους ειδωλολάτρες ο Αντώνιος θα ειπή: «μη μαθόντες ημείς γράμματα πιστεύομεν εις τον Θεόν». Ύστερα από τον θάνατο των γονέων του, όταν ήταν περίπου 20 ετών, άκουσε στον ιερό ναό την περικοπή του Ευαγγελίου, που είπεν ο Χριστός στον πλούσιο νεανίσκον· «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον πάντα τα υπάρχοντά σοι και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι». Πράγματι· μόλις ετελείωσε η θεία λειτουργία, ο Αντώνιος άρχισε να σκορπάη στους φτωχούς και καταφρονεμένους τη σημαντική περιουσία του.

«Αγία των Αγίων υπάρχουσα, σεμνή, εν Ναώ ηγάπησας αγίω κατοικείν».

Είναι σπουδαίας έμπνευσης οι στίχοι του υμνογράφου, που διακηρύσσουν την ωριμότητα της μικρής Παναγίας: «Η τριετίζουσα τω σώματι και πολυετής εν τω πνεύματι»∙  «νηπιάζουσα σαρκί και τελεία τη ψυχή». Και δεν πρέπει να μας παραξενεύει τούτο: «όπου γαρ βούλεται Θεός νικάται φύσεως τάξις».

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Kosmas:

2. Η δεύτερη απάντηση ανάφερε αν «ο Δημήτριος και Βαρθολομαίος, ήταν Ορθόδοξοι ή αιρετικοί».
Η απάντηση του Μisha είναι η εξής:
«για τον Βαρθολομαίο πιστεύω πως κηρύσσει αίρεση πια...  για τον Δημήτριο διατηρώ πολλές επιφυλάξεις...»
Η απάντηση του Μisha για τον Βαρθολομαίο είναι ελλιπής. Είναι η «μισή αλήθεια»! Τι σημαίνει ότι «κηρύσσει αίρεση»; Σημαίνει ότι είναι αιρετικός; Ίσως, όχι! Κι’ αυτό, γιατί τώρα τελευταία οι διάφοροι Οικουμενιστές διδάσκουν ότι μπορεί κάποιος να κηρύττει αίρεση και ταυτόχρονα να είναι όχι μόνο Ορθόδοξος, αλλά και άγιος!
Γιατί ο Μisha δεν τολμάει να εκθέσει τη γνώμη του. Ο Κύριος μας είπε « έστω ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου. το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν» (Ματθ. 5, 37). Φαίνεται ότι ο Μisha προτιμάει το «εκ του πονηρού περισσόν»! Γι’ αυτό, στο μισό αυτής της ερώτησης, περιμένουμε από τον φίλο Μisha να μας απαντήσει εκ νέου, αλλά ευθέως, κατά την πιό πάνω εντολή του Κυρίου.
Ως προς την απάντηση του Μisha για τον Δημήτριο, ότι «επιφυλάσσεται», δεν μας ικανοποιεί τούτο ως απάντηση. Κι’ εδώ θέλαμε, ευθέως να είχε διατυπώσει τη γνώμη του. Παραταύτα θα την κρατήσουμε για να τη σχολιάσουμε μαζί τις άλλες, όταν ο Μisha μας απαντήσει στις «αναπάντητες» πιό πάνω ερωτήσεις μας.

3. Τέλος, ο Μisha στην 9η ερώτησή μας «Υπάρχουν πρόσωπα, που λένε ότι διενεργούν «θαυματουργίες» χωρίς να είναι άγιοι», απάντησε:
«αν θέλεις γίνε σαφέστερος για να μην απεραντολογούμε...».
Θεωρώ δικαιολογημένη την παράκληση του αδελφού Μisha. Το πιό πάνω ερώτημά μου είναι κάπως ασαφές και μη ορθά διατυπωμένο. Με την λέξη «θαυματουργίες», εννοώ τα «σημεία», τα οποία βλέπουν οι πιστοί να διενεργούνται από ωρισμένα πρόσωπα και τα οποία «σημεία» εμφανίζονται ως «θεία», ενώ στην πραγματικότητα δεν προέρχονται από το Θεό, αλλά από ανθρώπους, ή και το διάβολο.
Ένα πρόχειρο παράδειγμα: Υπάρχουν ωρισμένοι ασυνείδητοι, που βαφτίσουν κόκκαλα, ως «λείψανα αγίων», και τα οποία δήθεν μυροβλύζουν αρώματα, με τα οποία τα είχαν βράσει προηγουμένως!
Επαναδιατυπώνω λοιπόν το ερώτημα: «μπορεί ένας πιστός να διακρίνει ότι ένα “σημείο” είναι πραγματικά “θείο”, με το οποίο ο Θεός φανερώνει το θέλημά του η Εκκλησία να τον τιμά ως άγιο, από μιά “θαυματουργία», δηλ. ένα ψεύτικο θαύμα, που οφείλεται σε παρέμβαση ανθρώπου, ή και του διαβόλου». Ελπίζω, λοιπόν, μετά τις παραπάνω εξηγήσεις, να έγινα σαφής, οπότε αναμένω την απάντηση του αδελφού.
Θα περιμένω, λοιπόν! 

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς (2-7-16) : Η ψευτοσύνοδος της Κρήτης πιο Αιρετική της συνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν -- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 17 Ιανουαρίου 2017

Αντωνίου μεγάλου, Αντωνίου Βερ.

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος γεννήθηκε περὶ τὸ 251 μ.Χ. στὴν πόλη Κομὰ τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντὰ στὴ Μέμφιδα, ἀπὸ γονεῖς εὐλαβεῖς καὶ εὔπορους. Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καὶ Μαξιμιανοὺ (285 – 305 μ.Χ.) μέχρι καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ εὐσεβοῦς αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου καὶ τῶν παιδιῶν του.

Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἦταν ὀλιγαρκὴς καὶ αὐτάρκης, «μόνοις δὲ οἷς εὕρισκεν ἠρκεῖτο καὶ πλέον οὐδὲν ἐζήτει». Σὲ νεαρὴ ἡλικία, περίπου 20 ἐτῶν, ἔχασε τοὺς γονεῖς του. Ἕξι μῆνες μετὰ τὴν κοίμηση τῶν γονέων του, ἄκουσε στὴν ἐκκλησία τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ πλουσίου νεανίσκου, στὴν ὁποία ἀναφέρεται, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν πλούσιο νέο : «πώλησον τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δὸς πτωχοῖς».

Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’  όσον ακολουθούν πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, «δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», μόνο εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνο «ο απ’  αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνο ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριο ορθόδοξον φρόνημα των ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονική πλάνη και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέση εις την Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιο σημείο εκ των τριών—πίστη, γνώση, βίωση—νοσούν; Αλλ’  υπάρχει ευσεβής κλήρος και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένες και τους διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τις ευθύνες των θα σαλπίσουν το «στώμεν  καλώς εις την βάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας. Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: ὁ Θεός ἀδύναμος, ἐφ’ ὅσον δέν ἰσχύουν οἱ ἀποφάσεις καί ἐντολές Του, χωρίς ἀπόφασι τῆς Συνόδου !

Τό Ἅγιον Πνεῦμα λοιπόν δέν δεσμεύεται ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, οὔτε προσαρμόζεται σύμφωνα μέ αὐτές διά τά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἡ Σύνοδος, διά νά εἶναι Ὀρθόδοξος, πρέπει νά προσαρμόζεται ἀπολύτως μέ τήν διδασκαλία τῶν Γραφῶν. Ἄν ἐπίσης διά τά θέματα τῆς πίστεως, προκειμένου νά ἰσχύσουν οἱ ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται ἀπόφασις τῆς Συνόδου, τότε ἡ Σύνοδος προηγεῖται καί θεωρεῖται ἀνωτέρα τοῦ Θεοῦ καί, συνεπῶς, ὁ Θεός ὑποτάσσεται καί ὑπακούει τρόπόν τινά στήν Σύνοδο καί ἀναμένει τίς ἀποφάσεις της διά νά ἰσχύσουν οἱ λόγοι Του. Τότε ἡ Ἐκκλησία καθίσταται ἕρμαιο τῶν ἀποφάσεων ἑκάστης Συνόδου, ἡ ὁποία γίνεται παντοδύναμος, καί ὁ Θεός ἀδύναμος, ἐφ’ ὅσον δέν ἰσχύουν οἱ ἀποφάσεις καί ἐντολές Του, χωρίς ἀπόφασι τῆς Συνόδου.  Δι’ αὐτό ὁ  ἅγιος Μάξιμος θεωρεῖ δεδομένο καί ἐν ἰσχύει τόν ἀναθεματισμό ἐκ μέρους  τοῦ Θεοῦ χωρίς ἀπόφασι Συνόδου.

Εἰς μίαν πρωτόφαντον δυσοσμίαν - «ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΥΩΔΙΑ» -- Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

 Δέ χρειάζεται μεγάλη ἀνιχνευτική προσπάθεια, γιά να διαπιστώσει κανείς τήν ἠθική καθίζηση καί τήν παρακμή τῆς ἐποχῆς μας. Στόν κάθε βηματισμό, καί μιά δύσοσμη χωματερή. Σέ κάθε ματιά κι ἕνα γοητευτικό εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης. Κάθε ἄκουσμα καί μιά ἑλκυστική μελωδία τοῦ ὑπόκοσμου. Μιά πρωτόφαντη ἠθική δυσοσμία ἁπλώνεται σ’ ὅλο τον κόσμο. Κάθε πόλη καί μιά Βαβυλώνα, μιά Ρώμη, μιά Πομπηΐα. Ἡ κακία σ’ ὅλες της τις μορφές. Ἡ ἁμαρτία στήν πιο μεγάλη της ἔξαρση καί ἔκταση. Ἡ ἀνομία καί ἡ παρανομία, τά εὔσημα τοῦ «προοδευτικοῦ» τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ ἀμοραλισμός καί ὁ μηδενισμός, τό ἀφιόνι τοῦ πολιτισμοῦ και τῶν ἰδανικῶν. Ὁ πανσεξουαλισμός, ἡ κορύφωση καί ὁ ἀποπνιγμός τῆς ψυχῆς. Σ’ ἕνα τέτοιο κόσμο ἡμιλιπόθυμο, καί σχεδόν, νεκρό, ὁ μόνος ζωντανός ἀνάμεσα στούς νεκρούς, εἶναι μονάχα ὁ χριστιανός, ὁ ἀληθινός χριστιανός. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀρετῆς. Ὁ ἅγιος.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - 8η ομιλία εις την Κυρία Θεοτόκο μας

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=53&t=12890

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

….Οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμα καὶ οἱ πιστοί, ἔχουν χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη τους στοὺς κληρικούς. Σταμάτησαν νὰ προσφέρουν χρηματικὰ ποσὰ στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ στὰ φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπουν τοὺς λειτουργοὺς τοῦ Ὑψίστου ὡς ἱκανοὺς ἐπιχειρηματίες καὶ ἀδίστακτους ἐκμεταλλευτὲς τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Τοὺς βλέπουν μὲ καχυποψία καὶ ἀποφεύγουν τὶς πολλὲς σχέσεις μαζί τους. Ἔπαψαν νὰ τοὺς θεωροῦν πνευματικοὺς πατέρες καὶ συμπαραστάτες τους στὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη πνευματικὴ ζημιά, ποὺ προκλήθηκε στὸ λαό. Ἀπαξιώθηκαν οἱ κληρικοί, οἱ οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, καὶ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή. Νὰ ἀποδείξουμε οἱ ἀθῶοι τὴν ἀθωότητά μας. Νὰ φωτίσει τὸ παράδειγμά μας. Νὰ πείσει ἡ ὄντως πνευματικὴ μας ζωή. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ περισσότερη ἄσκηση ἐκ μέρους μας, ἐμφανέστερη ἀφιλοχρηματία, ἀποδεδειγμένο ὀρθόδοξο ἦθος καὶ ἔμπρακτη ἀγάπη, πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ πάσχοντες. Τώρα πιὰ πρέπει νὰ εἴμαστε καὶ νὰ φαινόμαστε —χωρὶς ἴχνος ὑποκρισίας— συνεπεῖς στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, περιορίζοντας τὰ εὔκολα λόγια καὶ αὐξάνοντας τὰ καλὰ ἔργα.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, H θεραπεία των δέκα λεπρών

Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς (Β. Ἤπειρος) στὰ «Ἑκατὸν Πρακτικὰ Κεφάλαιά»:

«Ὅλοι οἱ ἄν θρωποι εἴμαστε πλασμένοι κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τὸ “καθ᾽ ὁμοίωσιν” ὅμως τὸ ἔχουν μόνον ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μὲ πολλὴν ἀγάπην ὑποδούλωσαν τὴν ἐλευθερία τους στὸν Θεόν. Γιατὶ ὅταν δὲν ἀνήκουμε στοὺς ἑαυτούς μας, τὸτε εἴμαστε ὅμοιοι μὲ Ἐκεῖνον, ποὺ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν ἑαυτόν Του μέσῳ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἐπιτύχη, ἂν δὲν πείση τὴν ψυχή του νὰ μὴ δελεάζεται ἀπὸ τὴν εὔκολη δόξα τοῦ κόσμου τούτου».