Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δὲν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δὲν ὑπῆρχε στέγη καὶ ἄσυλον, εἰς ὅλον τὸ ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ἀπορρῶγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρὸς ναΐσκος ὑπῆρχε, καὶ εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρὸν ὑπόστεγον, καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν, λαβὼν τὴν ξυλείαν, ὅσην ἠδυνήθη νὰ εὕρῃ, καί τινας λίθους ἀπὸ τὰ τόσα τριγύρω ἐρείπια, διὰ νὰ στεγάζεται προχείρως ἐκεῖ καὶ καπνίζῃ ἀκατακρίτως τὸ τσιμπούκι του, μὲ τὸν ἠλέκτρινον μαμέν, ἔξω τοῦ ναοῦ, ὁ φιλέρημος γέρων.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και
αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά
τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας
Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς
(ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν
ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.
Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΣΑΜΟΥΗΛ.
Σαμουήλ ο ένδοξος Προφήτης κατήγετο εκ της Αρμαθαίμ Σιφά, εκ του όρους Εφραίμ, υιός ων Ελκανά και Άννης της Προφήτιδος. Ο δε Ελκανά έχων δύο γυναίκας, εκ των οποίων η μεν ονομαζομένη Άννα ήτο στείρα, η δε άλλη, Φεννάνα, είχε τέκνα, ανέβη μετά της Άννης εις τον τόπον Σηλώ, όπου ήτο τότε η Σκηνή και η Κιβωτός· εκεί δε ήτο και ο Ιερεύς Ηλί, και οι δύο υιοί του, ο Οφνί και ο Φινεές. Επειδή δε ο Κύριος απέκλεισε την μήτραν της Άννης και έμεινεν άτεκνος, η δε αντίζηλός της Φεννάνα ελύπει αυτήν, προσηυχήθη αύτη εις τον Θεόν μετά πόνου καρδίας, και εισηκούσθη παρ’ αυτού γεννήσασα δε υιόν τον μέγαν τούτον Προφήτην Σαμουήλ (το οποίον ερμηνεύεται Θεαίτητος) αφιέρωσεν αυτόν εις τον Θεόν.
Ο Όσιος Ηλίας ο Έκδικος, γράφει στο «Γνωμικὸν Ανθολόγιόν» του:
«Από τις αρετές, που εξαρτώνται από μας, οι σύμφωνες με την δύναμή μας είναι η προσευχή και η σιωπή. Από αυτές, που δεν εξαρτώνται από μας, αλλά κυρίως από την κατασκευή του σώματος, είναι η νηστεία και η αγρυπνία. Όποιο από τα έργα αυτά μπορεί να κάνη ευκολώτερα ο αγωνιστής, με εκείνο πρέπει να καταπιάνεται».
Φώτισόν μου τό σκότος! Φώτισόν μου τό σκότος!
Ήταν Άνοιξη του 1317, όταν έφτασε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον ποθούμενο σε αυτόν Άθωνα. Υποτάσσεται στον διάσημο ησυχαστή Νικόδημο, ο οποίος ζούσε τότε έξω από την Λαύρα του Βατοπεδίου. Ο Νικόδημος, ήταν γενναίος και θαυμαστός Μοναχός κατά την πράξη και θεωρία· γνωστός σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος για την αρετή του όταν ακόμη ασκούνταν ανατολικά της Χρυσούπολης, στο όρος το λεγόμενο «τοῦ Αὐξεντίου».
Ο θείος Γρηγόριος, κείρεται Μοναχός. Μετά την μοναχική του ομολογία, παραδίδεται ολοκληρωτικά στην άσκηση και τις πνευματικές θεωρίες, στην νίψη του νου και στην αδιάλειπτη νοερά προσευχή. Ο Πατριάρχης Φιλόθεος αφηγείται, ότι, άμεση προστάτιδά του είχε την Θεομήτορα. Πάντοτε σε Αυτήν απέβλεπε. Αυτήν, είχε προ των οφθαλμών του. Την δική Της βοήθεια επιζητούσε. Αυτήν, εξ αρχής, πρόφερε στους λόγους και τις προσευχές του. Και κάτω από την δική Της σκέπη και χειραγωγία, εμπιστεύθηκε ψυχή τε και σώματι τον εαυτό του.
Οι δύο χήρες
ΕΝΑΣ
επίσκοπος πληροφορήθηκε για δύο χριστιανές χήρες πώς δεν ζούσαν με σωφροσύνη.
Παρακάλεσε τότε Το Θεό νά τον πληροφορήσει κι 'Εκείνος για το θέμα αυτό, ώστε
ν' αποφασίσει ύστερα τι θα κάνει.
Πραγματικά, ο Θεός χάρισε στο δούλο Του ό,τι του ζήτησε. Στη διάρκεια της θείας
λειτουργίας, την ώρα πού κοινωνούσαν οι πιστοί, έβλεπε ο επίσκοπος στο πρόσωπο
του καθενός τις αμαρτίες πού είχε διαπράξει και τον βασάνιζαν.
Μερικά πρόσωπα φαίνονταν σαν βαμμένα με «καπνιά». Άλλα έμοιαζαν ολότελα καμένα, με μάτια
ματωμένα και φλογισμένα.
Προσέρχονταν όμως και χριστιανοί, πού είχαν την όψη λαμπρή και τα ρούχα
κατάλευκα. Όταν κοινωνούσαν οι πρώτοι, τούς έβλεπε να κυκλώνονται από φλόγες
και να καίγονται.
Ο Πάπας είναι πρόσωπον αναληθές και αναξιόπιστον.
Ο ρωμαίος Ποντίφηξ, η ηχηρά αυτή μορφή του Χριστιανισμού, ως απέδειξαν έως τώρα τα πράγματα, είναι ο υπ΄ αριθμόν ένα εχθρός της Ορθοδοξίας. Αδυνατούν δε να συγκαλύψουν την οδυνηράν διαπίστωσιν τα λαμπυρίζοντα οικουμενιστικά ψιμύθια, δια των οποίων προσπαθεί να ωραϊση το πρόσωπόν του ο εν τη Δύσει «αδελφός»! Ο Πάπας είναι πρόσωπον αναληθές και αναξιόπιστον. Είναι καιρός πλέον να διακόψωμεν κάθε επικοινωνίαν μετ΄ αυτού, τον διάλογον της αγάπης, ο οποίος εξελίσσεται από μέρους εκείνου εις διάλογον επιβουλής, τον θεολογικόν διάλογον, ο οποίος χρησιμεύει εις τον Πάπαν ως προγεφύρωμα, δια να εισέλθη ευχερέστερον εις την περιοχήν των θυμάτων του, όπως και τα γελοία «συλλείτουργα» και τας ποικίλας άλλας οικουμενιστικάς αβρότητας. Είναι καιρός πλέον να αποβάλωμε την παθητικότητά μας, να αναρριπίσωμε δραστικώτερα την προάσπισιν της πανταχόθεν βαλλομένης Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Τούτο αποτελεί το υπέρτατον χρέος και δικαίωμά μας. Και ας μείνουν οπίσω οι άλλοι, όσοι βαυκαλίζονται με την ελπίδα ότι θα προωθήσουν την υπόθεσιν της Ορθοδοξίας εις τας αυλάς του Παπισμού!
Ο δεσποτισμός στην πολυφωνία -- Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
«η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει πληροφορίες όχι μόνον πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες, αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν…. Το επιβάλλει ο πλουραλισμός η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία».
(ΕΔΔΑ, Handyside v.The United Kingdom, 7.12.1976 (1979-80)
1 E.H.R.R. 737, &49)
Εις το αντίποδα του ως άνω αποσπάσματος και εξ αφορμής των τελευταίων εξελίξεων εις την καθημαγμένη πατρίδα μας, εν σχέσει προς την καθοιονδήποτε τρόπο επιχείρηση φαλκίδευσης της διαφορετικής γνώμης, της οξείας κριτικής, δημοσιογράφων, δικηγόρων και εν γένει πολιτικών, αναφύεται το διαχρονικώς επίκαιρο ερώτημα, ποιος κυβερνάει αυτό το Κράτος, ποιος ο Ιθύνων άραγε νους ο οποίος κινεί με ακρίβεια τα νήματα παρασκηνιακά, ποιος είναι ο κλειδούχος του παρακράτους.