Παρεπίδημος
ἤμην τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἰς τοὺς λόφους τῆς Δεξαμενῆς, εἰς τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ
κράσπεδα. Μεγάλη πελατεία ὑπῆρχε, συντυχίαι αἰσθηματικαὶ ἐγίνοντο, ὡς καὶ ὁμιλίαι
σοβαραί, γύρω εἰς τὰς πρασιὰς καὶ τοὺς καλαμῶνας. Σοβαροὶ ἄνδρες, ὑποστράτηγοι,
δικηγόροι, καθηγηταί, ἐσχημάτιζον κύκλους εἰς τὴν σκιὰν τῶν λευκῶν, καὶ
συνεζήτουν ἐμβριθῶς τὰ νέα τῆς ἡμέρας. Ζωηροὶ νέοι ἐθορύβουν, ἐμυκτήριζον,
διεκωμῴδουν πτωχοὺς καὶ πλάνητας δυστυχεῖς, τοὺς ὁποίους ἐφαντάζοντο μωροτέρους
τῶν ἑαυτῶν των. Σφηκιὰ λούστρων ἐβόμβει ἀνὰ τὰς πλατείας, τοὺς δρομίσκους
καὶ τὰς βρύσεις. Τὸ Λουστραρχεῖόν των ἦτο ἐγκαθιδρυμένον ὀλίγον παραπάνω πρὸς
βορρᾶν, εἰς μακρὸν ἰσόγειον οἴκημα, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐνοικιάσει πρὸ χρόνων ἐλθὼν
ἀπὸ τὸ κέντρον τοῦ Μορέως ὁ λούστραρχος ὁ ἀνδραποδιστής των.
Ἡ εἴδηση εἶναι συνταρακτικὴ καὶ ταυτόχρονα ἀποκαλυπτική: «Μικρῆς ἡλικίας μουσουλμάνοι εἰσβολεῖς λιθοβόλησαν ἕναν Χριστιανὸ Αἰθίοπα ἱερέα (...) ἔξω ἀπὸ τὴν Φρανκφούρτη τῆς Γερμανίας δείχνοντας γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, μὲ τὸν πλέον σαφὴ τρόπο, ποιὰ θὰ εἶναι ἡ Εὐρώπη ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς, μὲ τὴν συνεχιζόμενη εἰσβολὴ τριτοκοσμικῶν μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν. (...) Ὁ ἱερέας 47 ἐτῶν βάδιζε πρὸς τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Frankfurter Strasse, ὅταν μιὰ ὁμάδα μουσουλμάνων ἀγοριῶν, ἡλικίας ἀπό 10 ἕως 12 ἐτῶν, τοῦ πέταξε πέτρες, φωνάζοντας “Allahu Akbar” (= Ὁ Ἀλλὰχ εἶναι μεγάλος). (...) Φυσικὰ τὸ περιστατικὸ δὲν εἶναι μεμονωμένο, καθὼς ὑπάρχει ἕνας αὐξανόμενος ἀριθμὸς τέτοιων ἐπιθέσεων, ἀκόμα καὶ μέσα στὰ “κέντρα προσφύγων” στὴ Γερμανία». Μία ἔκθεση, «ποὺ ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν ὁμάδα ‟Open Doors Germany” (= Ἀνοιχτὲς πόρτες στὴ Γερμανία), (...) ἀποκάλυψε ὅτι ὑπῆρξαν ὄχι λιγότερες ἀπὸ 743 ἀναφερόμενες ἐπιθέσεις ἀπὸ μουσουλμάνους κατὰ χριστιανῶν σὲ τέτοια κέντρα στὴ Γερμανία.
