1\3''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ - ΑΙΓΙΟ 2-4-06'

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Νομήν προς αυτήν την φερέσβιον φέρων, Θηρά δρακόντων φωλεοίς επιτρέχων· Άπλητα κύκλα καββαλών Θεός Λόγος, Πτέρνη τε τον πλήττοντα παμπήδην γένος, Τούτον καθειργνύς, εκσαώζει την Κτίσιν.

Ερμηνεία.

Ο νοητός δράκων διάβολος αφ΄ ου εξέβαλεν ημάς από την ζωογόνον και ψυχοτρόφον βοσκήν του Παραδείσου με απάτην και δολιότητα, μας έκλεισε μέσα εις τας νοητάς φωλεάς του: ήτοι μέσα εις τα σκοτεινά της κακίας και του Άδου βάραθρα. Και όχι μόνον τούτο εποίησεν, αλλά και έξω των φωλεών του έστησε κύκλους δικτύων απείρους, και παγίδας και βρόχους με σκοπόν ίνα, εάν καμμίαν φοράν επιχειρήσωμεν να εκβώμεν από τας φωλεάς του, πιανώμεθα από τα δίκτυα, και μη εμπορώμεν να λυτρωθώμεν. Αλλ΄ όμως ο Θεός Λόγος φέρων πάλιν ημάς εις την αρχαίαν εκείνην βοσκήν του Παραδείσου την φερέσβιον: ήτοι την φέρουσαν βίον και ζωήν, ταυτόν ειπείν, την ζωηφόρον, κάμνει ως ένας άριστος και επιδεξιώτατος κυνηγός· επιτρέχων γαρ εις τας ανωτέρω φωλεάς των νοητών δρακόντων θηρεύει πανσόφως ημάς εκεί μέσα, και μας εκβάλλει έξω. Πως δε μας θηρεύει; Πρώτον μεν καταβαλών και αφανίσας τους έξω ευρισκομένους παμπόλλους εκείνους κύκλους των δικτύων, έπειτα δε καθειργνύς: ήτοι εναποκλείσας μέσα εις το εσώτατον τόπον του ταρτάρου αυτόν τον όφιν και δράκοντα, όστις από την αρχήν κτυπά και δαγκάνει παμπήδην: ήτοι ολοτελώς, το δυστυχές γένος των ανθρώπων· έπρεπε γαρ και κάθε δίκαιον ήτον να πάθη ο Διάβολος εκείνα όπου ενήργησεν εις τους ανθρώπους· και καθώς εκείνος έδεσεν ημάς και απέκλεισε μέσα εις τον Άδην· ούτως αντιστρόφως να δεθή και αυτός με τας σειράς του ζόφου, και να αποκλεισθή μέσα εις τον τάρταρον, καθώς αποφαίνεται ο μακάριος Πέτρος: «Ο Θεός Αγγέλων (του Εωσφόρου) αμαρτησάντων ουκ εφείσατο, αλλά σειραίς ζόφου ταρταρώσας, παρέδωκεν εις κρίσιν τετηρημένους» (β΄ Πέτρ. β: 4). Αφ΄ ου δε τον διάβολον εταρτάρωσεν ο Δεσπότης Χριστός, έσωσεν όλην την Κτίσιν θεοπρεπώς· καθότι όχι μόνον τους ανθρώπους, αλλά και όλην την αισθητήν Κτίσιν ηλευθέρωσεν από την φθοράν· επειδή και αυτή έχει να αφθερτισθή ομού με τον αφθαρτισθησόμενον άνθρωπον κατά τον Απ. Παύλον λέγοντα: «Επ΄ ελπίδι ότι και αυτή η Κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. η: 21). Το δε «πτέρνη τε τον πλήττοντα παμπήδην γένος» εδανείσθη ο Μελωδός από την Γένεσιν, όπου εκαταράσθη ο Θεός τον όφιν και είπεν: «Αυτός σου (ο άνθρωπος) τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γέν. γ: 15)· το οποίον ερμηνεύων ο Άγιος Χρυσόστομος λέγει: «Τοσαύτην μεν εκείνω (τω ανθρώπω) παρέξω την ισχύν, ως διηνεκώς τη ση επικείσθαι κεφαλή, σε δε τοις εκείνου ποσίν υποκείσθαι».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 6 Φεβρουαρίου 2015

Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών και ισαποστόλου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του ομολογητού, και του οσίου πατρός ημών Βουκόλου, επισκόπου Σμύρνης.

Ὁ Μέγας Φώτιος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους ποὺ βασίλευσαν οἱ αὐτοκράτορες Μιχαὴλ (842 – 867 μ.Χ.), υἱὸς τοῦ Θεοφίλου, Βασίλειος Α’ ὁ Μακεδὼν (867 – 886 μ.Χ.) καὶ ὁ Λέων ΣΤ’ ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.), υἱὸς τοῦ Βασιλείου. Γεννήθηκε περὶ τὸ 810 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ εὐσεβὴ καὶ ἐπιφανὴ οἰκογένεια, ποὺ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν τιμὴ καὶ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Σέργιος καὶ Εἰρήνη καὶ καταδιώχθηκαν ἐπὶ τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Θεοφίλου (829 – 842 μ.Χ.). Ὁ Ἅγιος Σέργιος, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στὶς 13 Μαΐου, ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου (784 – 806 μ.Χ.) καὶ περιπομπεύθηκε δέσμιος ἀπὸ τὸ λαιμὸ ἀνὰ τὶς ὁδοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, στερήθηκε τὴν περιουσία του καὶ ἐξορίσθηκε μετὰ τῆς συζύγου του καὶ τῶν παιδιῶν του σὲ τόπο ἄνυδρο, ὅπου ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες πέθανε ὡς Ὁμολογητής.

Ὁ ἱερὸς Φώτιος διέπρεψε πρῶτα στὰ ἀνώτατα πολιτικὰ ἀξιώματα. Ὅταν μὲ ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορα ἀπομακρύνθηκε βιαίως ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὁ Πατριάρχης Ἰγνάτιος, ἀνῆλθε σὲ αὐτόν, τὸ ἔτος 858 μ.Χ., ὁ ἱερὸς Φώτιος, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του καὶ τὴν τεράστια μόρφωσή του. Ἡ χειροτονία του εἰς Ἐπίσκοπο ἔγινε τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 858 μ.Χ. ὑπὸ τῶν Ἐπισκόπων Συρακουσῶν Γρηγορίου τοῦ Ἀσβεστᾶ, Γορτύνης Βασιλείου καὶ Ἀπαμείας Εὐλαμπίου. Προηγουμένως βέβαια ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἀκολούθως ἔλαβε κατὰ τάξη τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱεροσύνης.

Ὁ ἱερὸς Φώτιος μὲ συνοδικὰ γράμματα ἀνακοίνωσε, κατὰ τὰ καθιερωμένα, τὰ τῆς ἐκλογῆς του στοὺς Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς καὶ τόνισε τὴν ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης στὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλὰ πρὶν ἀκόμα προλάβει νὰ τὴν παγιώσει ἐπῆλθε ρήξη μεταξὺ τῶν ἀκραίων πολιτικῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τοῦ Πατριάρχη Ἰγνατίου, τῶν «Ἰγνατιανῶν».

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ:

Ἡ νέ­α ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τριά­ρχη κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι και­νο­φα­νής καί πα­ρεκ­κλί­νει ἀ­πό τήν ὀρ­θό­δο­ξη ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α δέν θά πρέ­πει νά γί­νει ἀν­τι­κεί­με­νο κρι­τι­κῆς καί ἐ­λέγ­χου ἀ­πό ὀρ­θο­δό­ξου πλευ­ρᾶς; Καί στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή τί θά πρέ­πει νά θε­ω­ρη­θεῖ αἵ­ρε­ση; Ἡ πα­πο­κεν­τρι­κή ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­α τῆς Β΄ Βα­τι­κα­νῆς Συ­νό­δου τήν ὁ­ποί­α υἱ­ο­θε­τεῖ καί προ­βά­λλει ὁ κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος, πού θε­ω­ρεῖ τήν Ἐκ­κλη­σί­α δι­ηρη­μέ­νη ἤ ἡ πί­στη στήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὅ­τι αὐ­τή ἀ­πο­τε­λεῖ τήν «Μί­α Ἁ­γί­α Κα­θο­λι­κή καί Ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α»;

Στήν Θ΄ Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre τῆς Βρα­ζι­λί­ας οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι ἀν­τι­πρό­σω­ποι (καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος) ἀ­πο­δέ­χθη­καν τήν και­νο­φα­νῆ καί παν­τε­λῶς ἀ­πα­ρά­δε­κτη θε­ο­λο­γι­κά ἄ­πο­ψη ὅ­τι «Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α (σημ. πού συμ­με­τέ­χει στό Π.Σ.Ε.) εἶ­ναι ἡ κα­θο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α καὶ ὄ­χι ἁ­πλὰ ἕ­να μέ­ρος της. Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­θο­λι­κή, ἀλ­λὰ ὄ­χι στὴν ὁ­λό­τη­τά της. Κά­θε ἐκ­κλη­σί­α ἐκ­πλη­ρώ­νει τὴν κα­θο­λι­κό­τη­τά της ὅ­ταν εἶ­ναι σὲ κοι­νω­νί­α μὲ τὶς ἄλ­λες ἐκ­κλη­σί­ες»­(­!­) (P­o­r­to A­l­e­g­re, Φε­βρουά­ριος 2006).

Μία Πολύτιμη Αλυσίδα -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Έχει μόλις κλείσει το «χαρμόσυνον Πεντηκοστάριον», όπως ονομάζει η Εκκλησία μας την περίοδο των 50 ημερών από το Πάσχα έως την Πεντηκοστή, όπου εξάρχει η χαρά και η αγαλλίαση των πιστών για τα λαμπρά δώρα της Αναστάσεως· όπου χορεύει η άνοιξη γύρω μας και ζεσταίνονται οι καρδιές μέσα μας από την αγάπη του Θεού, του Δημιουργού και Λυτρωτού μας. Είναι ίσως κατάλληλη η ώρα να σταθούμε πίσω από τις μεγάλες γιορτές της πίστεώς μας, που πέρασαν και να κάνουμε έναν απολογισμό· να μετρήσουμε τον πλούτο, που μας άφησαν, να εκτιμήσουμε τη χάρη, που μας δίνουν, ως σύνολο πλέον, όλες μαζί, το Πάθος, η Ανάσταση, η Ανάληψη, η Πεντηκοστή. Το «τέλος» αυτών των θείων γεγονότων, με τα οποία ο Θεός συνέδεσε την ιστορία του με την ιστορία μας, ο σκοπός, που υπηρετούν και το αποτέλεσμα, που φέρνουν είναι βέβαια η σωτηρία μας, η ελευθερία της ψυχής μας από την ενοχή της αμαρτίας, η λύτρωση του σώματός μας από τη φθορά του θανάτου, η δόξα μας ως αιωνίων όντων. Αλλά το θαυμαστό είναι ότι κανένα από αυτά τα θεία γεγονότα δεν επιτελεί τη σωτηρία μόνο του και απομονωμένο από τα άλλα. Όλα νοούνται μαζί, το ένα συμπληρώνει το άλλο και το ύστερο απορρέει από το πρώτο. Δεν θα μας έσωζε μόνο το Πάθος του Χριστού, αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση. Ούτε θα ήμασταν βέβαιοι για την ισχύ της Αναστάσεως, αν δεν συνέβαινε η Ανάληψη. Αλλά και η Ανάληψη δεν θα μας ωφελούσε, αν δεν ερχόταν πάνω μας το Πνεύμα το Άγιο με την Πεντηκοστή. Το κάθε γεγονός γίνεται κρίκος ιερός, που συνδέεται με το άλλο σχηματίζοντας μία άγια αλυσίδα, απ΄ όπου κρέμεται ο θησαυρός, που λαχταράμε. Είναι το θείο κόσμημα, που χαρίζει ο Κύριος στους δικούς του με το χέρι της Εκκλησίας του.

Πρωτ. π. Γεώργιος Μεταλληνός : Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (Τρίτη) άλωση.

Η εφαρμογή, εθνοκεντρικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα σήμερα αναγκαία, ως προϋπόθεση ιστορικής επιβιώσεως τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στην πλανητική κοινωνία της Νέας Τάξεως πραγμάτων. Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα και προκάλεσαν δουλείες σωμάτων. Η ψυχή και το φρόνημά μας, έμειναν αδούλωτα και γι΄ αυτό επιβιώσαμε, κατορθώνοντας να φθάσουμε στο 1821. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (Τρίτη) άλωση. Η Υπερδύναμη της Νέας Εποχής, με όλες τις συνιστώσες της, έχει αποβεί «καθολική μας μητρόπολη» και μόνιμο σημείο αναφοράς, καθορίζοντας και προσδιορίζοντας σύνολο τον εθνικό μας βίο, και αυτό το φρόνημά μας με την εξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Χρειάζεται, συνεπώς, παράλληλη καλλιέργεια της εθνοκεντρικότητος, όχι ως σωβινιστική εχθρότητα, αλλ΄ ως λυτρωτικό αντίβαρο στον οικουμενιστικό οδοστρωτήρα (πολιτικά και πνευματικά), που ισοπεδώνει το φρόνημα και εκθεμελιώνει τα σύνορα των ψυχών και των συνειδήσεών μας. Αν το Έθνος και η Πατρίδα δεν κυριαρχούν μέσα μας, αποδεχόμεθα την εξαφάνισή μας από τον στίβο της ιστορίας. Και αυτό το έργο, μετά την άλωση της παιδείας μας, μόνο η Εκκλησία ως εν Χριστώ κοινωνία και «ο πατριωτισμός των Ελλήνων», κατά το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας, μπορούν να πραγματοποιήσουν. Μέσα από αυτή την καλλιέργεια των ψυχών θα φθάσουμε στην ενότητα των πατέρων μας του 15^ου αιώνα, υπερβαίνοντας τις διχοστασίες μας και επιτυγχάνοντας την ενότητα του φρονήματος και των καρδιών μας.