Eυχή προ της θείας Μεταλήψεως

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 

Κύριε, ο Θεός μου, οίδα, ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής, διότι όλη έρημος και καταπετούσα εστι, και ουκ έχεις παρʼ εμοί τόπον άξιον του κλίναι την κεφαλήν. Αλλʼ ως εξ ύψους ημάς εταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον και νυν τη ταπεινώσει μου. Και ως κατεδέξω εν σπηλαίω και φάτνη αλόγων ανακλιθήναι, ούτω κατάδεξαι και εν τη φάτνη της αλόγου μιυ ψυχής και εν τω εσπιλωμένω μου σώματι εισελθείν. Και ως ουκ απηξίωσας εισελθείν και συνδειπνήσαι αμαρτωλοίς, εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, ούτω κατάδεξαι εισελθείν και εις τον οίκον της ταπεινής μου ψυχής, του λεπρού και αμαρτωλού.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Αʼ Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή

- Ορθόδοξη Εκκλησία. Να δοξάζουμε το Θεό που γνωρίζουμε ποιος είναι ο αληθινός δρόμος προς τη σωτηρία μας . Είμαστε αληθινοί Χριστιανοί! Η Ορθοδοξία ανέκαθεν είναι ο αληθινός δρόμος όπου μπορούμε να κερδίσουμε τη βασιλεία των Ουρανών.
- Οι εχθροί της Ορθοδοξίας σήμερα πλήθυναν. Αλλά η Ορθοδοξία μας θα μείνει. Μας έβγαλαν το « Ορθόδοξος Χριστιανός » από τις ταυτότητες , για να μη φαίνεται ποιος είναι Ορθόδοξος , ποιος είναι Καθολικός και ποιος ο,τιδήποτε άλλο . Αλλά δεν θα μπορέσουν να κάμουν τίποτα για να σβήσει η Ορθοδοξία. Η ορθοδοξία ζει και θα ζήσει μέχρι το τέλος του κόσμου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία συμβουλεύει μόνο τα καλά. Συμβουλεύει πάντοτε τον ορθό δρόμο, δεν δίνει κακές συμβουλές. Όποιος θα ακολουθήσει τις Εντολές της Εκκλησίας κι αν προσπαθήσει να τις εφαρμόσει στη ζωή του, οπωσδήποτε αυτός θα σωθή. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Μόνο αυτός ο δρόμος οδηγεί στη σωτηρία.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Theodoros Vassilikos , Paraklitikos Kanon 4/7

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

«Με κάθε δίκαιον έχαιρε και υπερέχαιρε προ του αιώνος η αγία Τριάς, προγινώσκουσα κατά την θεαρχικήν της ιδέαν την Αειπάρθενον Μαριάμ. Διατί είναι γνώμη τινών Θεολόγων, ότι, αν καθ' υπόθεσιν, όλα τα εννέα τάγματα των Αγγέλων ήθελαν κρημνισθούν από τους ουρανούς και να γένουν δαίμονες. αν όλοι οι από του αιώνος άνθρωποι ήθελαν γένουν κακοί και όλοι να υπάγουν εις την κόλασιν χωρίς να γλυτώση τινας· αν όλα τα κτίσματα, ουρανός, φωστήρες, άστρα, στοιχεία, φυτά, ζώα, ήθελαν αποστατήσουν κατά του Θεού, να εύγουν από την τάξιν των και να υπάγουν εις το μη ον. Μ' όλον τούτο, όλαις αυταίς οι κακίες των κτισμάτων, συγκρινόμεναι με το πλήρωμα της αγιότητος της Θεοτόκου, δεν ηδύνατο να λυπήσουν τον Θεόν. διατί μόνη η Κυρία Θεοτόκος ήτον ικανή να τον ευχαρίστηση κατά πάντα και διά πάντα και να μη τον αφήση τόσον να λυπηθή διά την απώλειαν και διά τον χαμόν των τόσων και τόσων κτισμάτων του, όσον ήθελε τον κάμει να χαίρη υπερβαλλόντως διά λόγου της μόνον».

«Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013
ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους που άπτονται του θέματος του πόνου στη ζωή μας και κυρίως για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του. Ο πόνος δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με την πατερική σκέψη. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή του. Αποκαλύπτεται στην καθημερινότητα με διάφορες μορφές και παραμονεύει σε κάθε του βήμα. Η αγάπη όμως του Θεού δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του για να το αφήσει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας, αλλά διά μέσου τους είναι δυνατό να ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι η πίστη, η οποία αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.

Αυτά είναι βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Τη στιγμή που οι άλλοι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς, ο παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά τη ζωή του; Αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο καθένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία έχει να κάνει με το βάθος, την ουσία και την πεμπτουσία της ζωής. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια υπαρξιακή τοποθέτηση, με ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ὁ Ἀθηναγόρας, ὄχι μόνο δὲν ὀπισθοχώρησε, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοί του προχώρησαν καὶ προχωροῦν, ὅπως διαρκῶς τὸ ἐπισημαίνουμε καὶ ὅπως τὸεἴδαμε ὅλοι κατὰ τὴν κατὰ τὴν τελευταία συνάντηση Πατριάρχου καὶ Πάπα στὸΦανάρι στὶς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2006. Ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία ἔχει πλέον ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ὡς πρώτη, ἐπηρεάζει καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲςἘκκλησίες. Ὅλη αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἱστορία τῆς ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαζωγραφήθηκε στὸ μεγάλο σχετικὸ Συνέδριο ποὺ κάναμε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004. 

Στὶς περισσότερες ἐκκλησίες, οἱ οἰκουμενιστικὲς ἡγεσίες ἐλέγχουν πλήρως τὴν κατάσταση καὶ μὲ ἀπειλές, διώξεις καὶ ἀφορισμοὺς καταπνίγουν καὶ φιμώνουν τὶς ὀρθόδοξες φωνές. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η Ευρώπη λοιπόν δεν υποφέρει από τον αθεϊσμόν, αλλά από τον πολυθεϊσμόν. Δεν υποφέρει από την έλλειψιν θεών, αλλ΄ από την πληθώραν θεών. Απολέσασα τον αληθινόν Θεόν, ηθέλησε να χορτάση την πείναν του Θεού δια της δημιουργίας ψευδοθεών και ειδώλων. Εδημιούργησεν είδωλα από την επιστήμην και τας θεωρίας της από την τεχνικήν και τας εφευρέσεις της, από την θρησκείαν και τους αντιπροσώπους της, από την πολιτικήν και τα κόμματά της, από την μόδαν και τα μανεκέν της. Εις το κέντρον δε όλων αυτών των ειδώλων και επί του οικουμενικού θρόνου του εγωϊσμού ετοποθέτησε και εγκαθίδρυσε τον Ευρωπαίον άνθρωπον, τον Δαλάϊ-Λάμα της Ευρώπης.   Εις την ουσίαν του ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι βρυκολακιασμένος φετιχισμός, φετιχισμός κατά την ευρωπαϊκήν έκδοσιν, δηλαδή με το ευρωπαϊκόν ένδυμα. Το κύριον χαρακτηριστικόν του Ευρωπαίου ανθρώπου είναι η λαιμαργία του έναντι των πραγμάτων. Η δε φετιχιστική μεταφυσική του Ευρωπαίου ανθρώπου εκδηλούται εμπράκτως δια της φετιχιστικής ηθικής. Ο παλαιός ειδωλολατρικός φετιχισμός είχεν ως χαρακτηριστικόν την ανθρωποφαγίαν. Μήπως η ανθρωποφαγία δεν είναι το χαρακτηριστικόν και του νέου ευρωπαϊκού φετιχισμού; Με την διαφοράν ότι πρόκειται περί ανθρωποφαγίας, η οποία φέρει το προσωπείον του πολιτισμού. 

Είπε κάποιος Γέροντας:

“Εάν υπήρχε περίπτωση, κατά την παρουσία του Θεού μετά την ανάσταση, να ξεψυχήσουν από φόβο οι άνθρωποι, όλος ο κόσμος θα πέθαινε από τρόμο και έκπληξη.
Τι θέαμα θα είναι να βλέπει κανείς να ανοίγουν οι ουρανοί και τον Θεό να εμφανίζεται με οργή και αγανάκτηση και αναρίθμητες στρατιές αγγέλων, και μαζί ολόκληρη την ανθρωπότητα!
Γι αυτό οφείλουμε να ζούμε έτσι, ωσάν κάθε μέρα να ζητάει ο Θεός να λογοδοτούμε για τον τρόπο της ζωής μας”.