Ἡ αἵρεσις λοιπόν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συνίσταται στήν ἄρσι τῶν
ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καί στή σταδιακή προσέγγισι,σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, ὅλων
τῶν αἱρετικῶν καί στήν ἀλληλοπεριχώρησι τῶν Ὀρθοδόξων μέ αὐτούς. Αὐτό δηλαδή
πού ἐπολεμοῦσαν οἱ Πατέρες, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγαπήσωμε, αὐτό πού αὐτοί ἀπέφευγαν,
ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγκαλιάσωμε, αὐτό πού ἀνεθεμάτισαν ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀναγνωρίσωμε,
αὐτό πού ἐκεῖνοι ἀπέκοψαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό συρράψωμε καί αὐτό πού
κατεδίκασαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀθωώσωμε. Δι’ αὐτό λέγομε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν
εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία προσβάλλει ἤ ἀλλοιώνει ἕνα συγκεκριμένο δόγμα τῆς
πίστεως, ἀλλά εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία ἰσοπεδώνει τά πάντα, μεταβάλλει δέ τήν Ἐκκλησία
σταδιακά, διά τῆς ἐκριζώσεως καί καταργήσεως, ἀπό Παράδεισο σέ σεληνιακό τοπίο.
Τό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός σήμερα προχωρεῖ εἰς τήν κατάργησιν τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας
καί τῆς πίστεως σταδιακά καί μεθοδικά, αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τόν ὀργανωμένο πόλεμο
κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀληθινῆς πίστεως καί ἀπό τό ὅτι, ὅλα ἐνεργοῦνται
βάσει προκαθορισμένου σχεδίου, προκειμένου νά τά χωνέψη ὁ λαός καί εἰδικά οἱ
μοναχοί.
Τό ὅτι, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, ὁ Οἰκουμενισμός παρουσιάζεται
σάν νά μήν καταργῆ τίποτε ἀπό τήν πίστι καί τήν Παράδοσι, οἱ δέ ποιμένες καί δή
οἱ Ἐπίσκοποι, νά καμαρώνουν καί νά αὐτοπροβάλλωνται ὡς φύλακες τῆς πίστεως καί
προστάτες τοῦ ποιμνίου, αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ ὑπουλώτερη
ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων · ἡ αἵρεσις πού ἐνεργεῖ σάν τήν σουπιά, ἡ ὁποία μέ τό
μελάνι της θολώνει τά νερά καί παίρνει τό χρῶμα τοῦ περιβάλλοντος · ἡ αἵρεσις τῶν
ἐσχάτων καιρῶν κατά τούς ὁποίους ὁ διάβολος θά προσπαθήση νά πλανήση καί τούς ἐκλεκτούς.
Αὐτό πού βοηθᾶ ἀφάνταστα τήν ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ σύγχρονος ἐξέλιξις τῆς ἐπιστήμης, τῆς τεχνολογίας καθώς καί οἱ
σύγχρονες κοσμικές ἀντιλήψεις, μετά τῶν ὁποίων ὄχι μόνο συμβαδίζει καί συμπλέει ἄριστα ὁ Οἰκουμενισμός, ἀλλά καί
ἐν πολλοῖς τά
χρησιμοποιεῖ ὡς ἐργαλεῖα καί ὅπλα πρός ἐπικράτησι. Δηλαδή ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία μᾶς ὁδηγοῦν
σέ μία ζωή ἄνετη,
χωρίς περιορισμούς καί φραγμούς, χωρίς ἄσκησι καί στέρησι καί καταργοῦν οὐσιαστικά τήν ἀσκητική
ζωή τῆς Ἐκκλησίας,
τήν πτωχεία, τήν ἐγκράτεια καθώς καί τήν στέρησι καί τήν καταπολέμησι τῶν παθῶν. Οἱ δέ
σύγχρονες κοσμικές ἀντιλήψεις
ὁμιλοῦν γιά ἐπικοινωνία, γιά ἑνότητα, γιά κατάργησι τῶν φραγμῶν, γιά εἰρήνη, ἀγάπη
καί συμφιλίωσι
καί γιά τό ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν ὅλες οἱπαλαιές ἀντιλήψεις, προκειμένου νά
εἰσέλθωμε στό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ὅλα αὐτά βεβαίως εἶναι ἀρεστά στόν Οἰκουμενισμό, τό πνεῦμα τοῦ ὁποίου εἶναι
κοσμικό καί
ἐκκοσμικευμένο, ἀλλά εἶναι ἀντίθετα στήν ὅλη Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.
There
is an essential aspect Of the theological presuppositions of all Ecumenical
Councils concerning the Person of Christ which is either missing or has been
rejected by those following Augustine. This raises the question of whether
those who do so really accept these Councils.