Λόγος Πανηγυρικός εις τα Εισόδια της Θεοτόκου -- Ηλία Μηνιάτη Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων (1669-1714)

«Και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο Οίκος   Κυρίου». (Ιεζεκ. Κεφ. μα')

Ιδού η μεγαλύτερα θυσία, όπου να έγεινε προς τον Θεόν, αφού εκτίσθη ο κόσμος. Μαρία, η αειπάρθενος κόρη, εις την ηλικίαν τριών χρόνων προσφέρεται να αφιερωθή προς τον Κτίστην, εις τον ναόν της Ιερουσαλήμ. Καθώς δεν εστάθη άλλο ένα τελειότερον πράγμα, έτσι δεν εστάθη άλλη μία τιμιωτέρα προσφορά και εις τον Θεόν πλέον ευπρόσδεκτος. Όθεν, όταν εγώ με ευλαβητικήν θεωρίαν στοχάζομαι την σεβάσμιον ταύτην είσοδον, φαίνεται μοι να βλέπω ένδοξον αληθινά και λαμπράν πανήγυριν εδώ κάτω εις την γην, μέσα εις την αγίαν πόλιν άλλ' όμως και άλλην ενδοξοτέραν και λαμπροτέραν φαντάζομαι εκεί επάνω εις τον ουρανόν, μέσα εις τον παράδεισον. Βλέπω εδώ να προπορεύωνται λαμπαδηφόροι παρθένοι, πανηγυρίζουσαι χαρμασύνως την αειπάρθενον και εκεί αστραπομόρφων αγγέλων ταξιαρχίαι να χορεύουσιν, υμνολόγουσαι φαιδρώς την εν σώματι καθαρωτέραν των Ασωμάτων.

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΣ ΑΓΙΑ, Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΜΩΜΟΣ ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΕΙΚΟΙΖΕΤΑΙ

Ει δέ και των παλαιών αγίων «ουκ ην άξιος ο κόσμος» κατά τον απόστολον, πως αν ταύτης ην επάξιος, της και των κατ΄ ουρανόν αγίων υπερτέρας;  Αμέλει σύνες και τούτω της Παρθένου την υπεροχήν όση· εκείνοις μεν γαρ φεύγουσι την μετ΄ ανθρώπων δίαιταν, ως ο αυτός φησιν, «όρη και ερημίαι και οπαί της γης», ταύτη δε τα άγια των αγίων ενδιαίτημα εδόθη, οις εμφιλοχωρείν η Πάναγνος ανείται, μήπω μηδ΄ εις ηλικίαν παραγγείλασα παίδων, ει και των εις φρονούσαν αφιγμένων εμφρονεστέρα ούσα έδειξε.

Δοτή γαρ ούσα παρά Θεού και Θεώ προ γενέσεως αύτη (πως δ΄ ουκ έμελλεν η και προ των αιώνων εις κατοικητήριον προωρισμένη του των αιώνων ποιητού;)· δοτή τοίνυν ούσα Θεώ και καρπός ευχής και δικαίων αιτήσεως (ω προσευχής εκείνης πτερών! ω παρρησίας, ην εύρε προς Κύριον! ω καρδιών εκείνων επί τοσούτον ασπίλων, ως τοιαύτην προσευχήν αναπέμψαι, προς τοσούτον φθάνουσαν και τοσούτον ανύουσαν!).

(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΒΔΙΟΥ.

Αβδιού ο Προφήτης κατήγετο από την Συχέμ, εκ του αγρού Βαθαχαράμ, ήτο δε προ της Χριστού γεννήσεως έτει ω΄ (800). Το όνομά του ερμηνεύεται εις την Ελληνικήν γλώσσαν δούλος Κυρίου ή εξομολογούμενος. Ούτος υπηρέτει πρότερον εις τον βασιλέα της Σαμαρείας Αχαάβ και έπειτα εις τον βασιλέα Οχοζίαν, ότε απέστειλεν Οχαζίας προς τον ένδοξον και μέγαν Προφήτην Ηλίαν τους δύο πεντηκοντάρχους, όπως είπωσιν εις αυτόν να καταβή από το όρος και να υπάγη εις τον βασιλέα, οίτινες δια προσευχής του Προφήτου κατεκάησαν ομού με τους εκατόν ανθρώπους των, πεσόντος πυρός ουρανόθεν και κατακαύσαντος αυτούς· τρίτον δε πεντηκόνταρχον απέστειλε τούτον τον Προφήτην Αβδιού ο ίδιος Οχαζίας, ίνα προσκαλέση τον Ηλίαν και να τον φέρη εις τον βασιλέα.

Ἱστορία δέν εἶναι πάντοτε αὐτό πού συμβαίνει μπροστά μας -- Τοῦ Μανώλη Κοττάκη

Ὅταν ὁ λαός εἶναι στήν πραγματικότητα κομπάρσος τῶν ἐξελίξεων, καί ὄχι ὁ πρωταγωνιστής

ΤO ΕΧΩ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ πολλές φορές σκαλίζοντας ἱστορίες ἀπό τό πρόσφατο παρελθόν τῆς νεώτερης πολιτικῆς μας ἱστορίας: Συμβαίνει πάντοτε αὐτό πού βλέπουμε; Αὐτό πού νομίζουμε; Ἰσχύει ἀενάως αὐτό πού ἀποτυπώθηκε στάς δέλτους τήν στιγμή πού συνέβαινε; Ἤ μήπως καμμιά φορά ἡ ἱστορία εἶναι τελικῶς ἡ ἐκδοχή μέρους ἤ τοῦ ὅλου τῆς πραγματικότητας μέ βάση τούς τρέχοντες γεωπολιτικούς ἤ καί ἰδεολογικούς συσχετισμούς; Τό ἔχω ἀναρωτηθεῖ ὅταν διαβάζοντας τό βιβλίο τοῦ Plokhy γιά τό «Τίμημα τῆς Εἰρήνης» ἀνακάλυψα ὅτι ὁ Στάλιν εἶχε συμφωνήσει νά ἐκχωρήσει τήν Ἑλλάδα στήν σφαῖρα ἐπιρροῆς τοῦ Τσῶρτσιλ καί νά προδώσει τούς συντρόφους του στό βουνό ὅταν ὁ Δημοκρατικός Στρατός τῶν κομμουνιστῶν πάλευε νά καταλάβει τήν ἐξουσία στήν Βόρειο Ἑλλάδα. Ἀναμένοντας ματαίως τόν …Μόσκοβο.

Ὁ μόνος Ὀρθόδοξος τρόπος ἀντιδράσεως πρός τήν αἵρεσιν --- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ὑπάρχει μεγάλη σύγχυσις γύρω ἀπό τούς ὅρους «διακοπή μνημοσύνου», «διακοπή κοινωνίας» καί «ἀποτείχισις». Πολλοί νομίζουν ἐσφαλμένως ὅτι καί οἱ τρεῖς αὐτοί ὅροι σημαίνουν τό ἴδιο πρᾶγμα. Ὁ πρῶτος ὅρος σημαίνει διακοπή μνημοσύνου τοῦ τοπικοῦ «ἐπισκόπου» καί ὑπονοεῖ ὅτι ὑπάρχει κοινωνία μέ ἄλλους «ἐπισκόπους» πού κοινωνοῦν μέ τόν τοπικόν «ἐπίσκοπον» ἤ μέ τόν ἐπίσης αἱρετικόν «πατριάρχην», ὁπότε πρόκειται γιά «μιά τρύπα στό γυαλό», κατά τό δή λεγόμενον. Ὅσοι τό κάμνουν αὐτό ἐμπαίζουν Θεόν καί ἀνθρώπους. Ὁ δεύτερος ὅρος («διακοπή κοινωνίας») εἶναι ταυτόσημος μέ τόν τρίτον («ἀποτείχισις») καί σημαίνει ἄμεσον καί ἔμμεσον διακοπήν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ ὅλους τούς αἱρετικούς «ἐπισκόπους». Αὐτός εἶναι ὁ μόνος Ὀρθόδοξος τρόπος ἀντιδράσεως πρός τήν αἵρεσιν.

ΕΝ ΑΡΝΗΤΙΚΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν συναίσθηση τῆς ἱερῆς τους ἀποστολῆς καί, ὅταν βρίσκονται ἐκτὸς Ἱ. Ναοῦ, ἐκδηλώνονται ὅπως ὅλοι οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι.Ὅταν δὲν βγάζουν παντελῶς τὰ ράσα τους, φοροῦν μόνο τὸ ἀντερί, ποὺ συνήθως εἶναι χρώματος μπλὲ ἢ γκρί, μὲ κόκκινες φόδρες καὶ λάστιχα στὴ μέση. Ἡ γενειάδα τους δὲν ξεπερνᾶ στὸ μῆκος τὸ ἕνα ἑκατοστό, ἐνῶ τὰ δάχτυλά τους καὶ τὰ μουστάκια τους εἶναι κιτρινισμένα ἀπὸ τὸ τσιγάρο. Ἡ ὅλη τους ἐμφάνιση ἀποκαλύπτει τὴν πνευματική τους κενότητα. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τοὺς κληρικοὺς τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας.

Reading from the Synaxarion:

Holy Martyr Romanus

Saint Romanus, who was from Antioch, lived during the reign of Maximian. He presented himself before Asclepiades the Eparch, and rebuked him, saying, "The idols are not gods; even a little child could tell you that." Then the Saint asked that a child be brought in from the market, that he might be the judge of the matter at hand. Therefore, when the child was asked, "Which God must we worship?" he replied, "Christ." The child was beaten mercilessly and beheaded at the command of the tyrant. As for Saint Romanus, his tongue was cut out, and then he was cast into prison, where he was strangled in the year 305.