Γιά πολλά χρόνια τώρα παρακολουθῶ τήν τακτική πολλῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἀνδρῶν, μετά ἀπό ὅσα εἶπε καί ἔκανε ὁ αἱρετίζων τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἀναρριχήσεώς του στόν θρόνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί συνεχίζει ἀπτόητος μέχρι σήμερα, νά ὑποβάλλουν «τά σέβη τους» πρός «τό Σεπτόν πρόσωπον», νά τόν ἀποκαλοῦν «Παναγιώτατο», καί «Σεπτή Κεφαλή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» .
Ὥς πότε θά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ κατάστση ; Πότε θά ξεχωρίσουν τήν θέση τους ἀπό τίς κακοδοξίες καί τίς παρανομίες του; Σκέπτομαι ὅτι, σέ ἄλλες ἐποχές, θά ἦταν μία καί μόνο παρανομία καί διατύπωση κακοδοξίας ἀρκετή, καί ἔτσι θὰ ἔπρεπε νά εἶναι, γιά νά τόν καταστήσει ὑπόδικο σέ ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί νά κινηθοῦν οἱ διαδικασίες, γιά νά τόν ὑποχρεώσουν ἤ νά ἐπανέλθει στήν τάξη, ἤ νά ἀντικατασταθεῖ ὑπό ἄλλου Πατριάρχου γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος.