Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος μιλώντας γιὰ τοὺς πειρασμοὺς μᾶς λέει:

«Νὰ μὴ φέρεται κανεὶς μὲ ἀνυπομονησία στὴ θλίψη τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ τοῦ
συμβαίνει, οὔτε νὰ τὸν ἀποφεύγει, ἀλλὰ νὰ τὸν ὑπομένει μὲ ταπείνωση,
σὰν νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ δεινοπαθήσει. Νὰ πιστεύει ὅτι δὲν εἶναι
ἄξιος νὰ ἀπαλλαγεῖ  ἀπὸ τὸ βάρος καὶ ὅτι ὁ πειρασμὸς πρέπει νὰ                                        
παραμείνει γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ νὰ ζήσει καὶ νὰ ἐνταθεῖ  ἐναντίον του. 
Καὶ ἂν ἀκόμα δὲν βρίσκει μέσα του τὴν αἰτία, κι ἂν πρὸς τὸ παρὸν δὲν τὴν                                   καταλαβαίνει, νὰ πιστεύει ὅτι τίποτε δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν κρίση καὶ τὴν                          
δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἀγωνιστεῖ κανεὶς ἐναντίον τῆς ἔμπρακτης ἁμαρτίας               
καὶ ἀρχίσει νὰ πολεμάει καὶ τοὺς νοεροὺς ἐμπαθεῖς λογισμούς, ταπεινώνεται,                   συντρίβεται, ἀγωνίζεται καὶ μὲ τὶς θλίψεις καθαρίζεται καὶ ἐπανέρχεται                               
στὸ “κατὰ φύσιν”».

Οι κολλυβάδες και ο διωγμός τους

KEIMENO TOY IATΡOY AΛΕΞANΔΡOY KAΛOMOIΡOY

Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΣΚΗΤΗΣ

Το έτος 1754 η Σκήτη της Αγίας Άννης, στο Άγιον Όρος, αποφάσισε να κτίσει μεγαλύτερο Κυριακό. Χρειάσθηκαν πολλά χρήματα. Οι Χριστιανοί έστειλαν από παντού βοήθεια εις μνημόσυνον γονέων και συγγενών. Τα μνημόσυνα όμως που έπρεπε να γίνουν στη σκήτη, και που εντάσσονταν σε αγρυπνίες, κούραζαν τους μοναχούς και δεν μπορούσαν να δουλέψουν την επομένη. Για το λόγο αυτόν, ύστερα από συμβουλή του κοινού τους πνευματικού παπά - Φιλοθέου του Πελοποννησίου, άρχισαν να κάνουν τα μνημόσυνα τις Κυριακές που, λόγω της αργίας, δεν επρόκειτο έτσι και αλλιώς να δουλέψουν.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

SIMONOPETRA - PSALM 110

Ἐγκώμιον εἰς τὴν Ἀειπάρθενον Μαρίαν Θεοτόκον - Γέροντος ῾Ιερωνύμου τοῦ Κρητός

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca

Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ὁ Καλὸς Πατὴρ" (Ἀθήναι 1933). 

Ἐγκώμιον εἰς τὴν Ἀειπάρθενον Μαρίαν Θεοτόκον

Δεῦτε ἀμνάδες λογικαί, δεῦτε λευκαὶ παρθένοι,

δεῦτε ἡ θεοδώρητος, καλή μου συνοδεία,

δεῦτε ὁ πλοῦτος ὁ ἐμὸς, ἡ δόξα κ' εὑτυχία,

δεῦτε λαμπρά μου, ἐκλεκτά, πνευματικά μου τέκνα,

δεῦτε νὰ προσκυνήσωμεν μὲ σεβασμὸν μεγάλον,

Παρθένον τὴν Παντάλευκον καὶ Ἄσπιλον μητέρα,

τοῦ λατρευτοῦ Κυρίου μου, Χριστοῦ τοῦ γλυκυτάτου.

Μαρίαν τὴν Παντάνασσαν τὴν Κεχαριτωμένην,

τὴν ἐπὶ γῆς καῖ οὐρανοῦ οὖσαν δεδοξασμένην.

Ἄνοιξον, σοῦ δεόμεθα τὰ ταπεινά σου τέκνα

μετὰ μεγάλης συστολῆς καὶ ταπεινοφροσύνης,

τὰ φύλλα τῆς καρδίας μου, τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς μας,

ἵνα σέ, Ὑπερύμνητε, δοξάσωμεν, Κυρία,

καὶ ἱκετεύσωμεν σεμνὴ μετὰ θερμῶν δακρύων.

Η συνέντευξις του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά

Ο π. Ευθύμιος «ξετίναξε» κυριολεκτικώς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού και του Παπισμού. Ενώ εξέφρασε την άποψιν ότι επιβάλλεται η διακοπή του μνημοσύνου τόσον του Οικουμενικού Πατριάρχου όσον και όλων εκείνων, οι οποίοι προδίδουν την πίστιν με ανιέρους συμπροσευχάς και συλλείτουργα με τους αιρετικούς. Αποτελεί ύβριν εναντίον των αγώνων και της θυσίας των αγίων μαρτύρων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας η μη διακοπή του μνημοσύνου, ως είπε. Διότι οι Αγιοι Πατέρες έδωσαν μάχας εναντίον όλων των αιρέσεων, εις τας οποίας ανήκει και ο Παπισμός. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν τους ήθελε ούτε εις τον θάνατόν του. Εις ερώτησιν, εάν η διακοπή του μνημοσύνου οδηγή εις σχίσμα την Εκκλησίαν, απήντησεν ότι τούτο δεν δύναται να συμβή. Διότι, όταν ο Επίσκοπος έχη αιρετικήν συμπεριφοράν, ο κλήρος και ο λαός δύναται να  συνεχίζη την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν και την μυστηριακήν ζωήν άνευ του Επισκόπου. Αυτό συμβαίνει  «εις Πολεμικάς» περιόδους εις την Εκκλησίαν. Και κατά την άποψιν του, έχομεν πόλεμον εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και της αιρέσεως του Παπισμού και εναντίον όλων των Επισκόπων, οι οποίοι συμπορεύονται με την αίρεσιν. Άλλωστε, είπε, προ τριάκοντα και πλέον ετών Μητροπολίται, ως ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και Ιεραί Μοναί εις το Άγιον Όρος είχον διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου, χωρίς να προκληθή σχίσμα εις την Εκκλησίαν.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ερωτά τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο :

Εἶναι φανερό πλέον, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅτι διαχέετε τό πνεῦμα τοῦ συγχρόνου διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’αὐτό καί δέχεσθε, ὀνομάζετε καί ἀναγνωρίζετε τίς αἱρέσεις ὡς «Ἐκκλησίες», ἐρχόμενος σέ πλήρη ἀντίθεση καί ἀντίφαση μέ τήν διαχρονική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τόν κάθε πιστό, ὅμως, θά πρέπει νά τόν ἐνδιαφέρει τί λέει, τί διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ Ἁγία Γραφή, τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, οἱ ἅγιες καί Οἰκουμενικές Σύνοδοι, οἱ ἱεροί Κανόνες καί οἱ ἅγιοι Πατέρες.

Ταπεινῶς ἐρωτῶμεν, Παναγιώτατε Δέσποτα : Διατί, ἐνῷ ἀποδίδετε τίτλους ἐκκλησιαστικότητος στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν προβαίνετε στήν μαζί τους διαμυστηριακή κοινωνία; Αὐτό δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύετε τίς διακηρύξεις Ὑμῶν, ἡ μυστηριακή διακοινωνία εἶναι μονόδρομος, γιατί ἄλλως ἀποδεικνύετε μέ τήν στάση Ὑμῶν τήν ἀνυπαρξία τῶν τίτλων ἐκκλησιαστικότητος, πού ἀποδίδετε στούς ψευδεπισκόπους τῶν κακοδόξων!!! Καί ἀποδεικνύεται ἀκόμη ὅτι αὐτή ἡ στάση ἀποτελεῖ «εὐφυᾶ διπλωματία» ἀλλά χωρεῖ διπλωματία στά τῆς πίστεως;

Εκδηλώσεις στην Τήνο για την 73η επέτειο της βύθισης του ΕΛΛΗ

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η φρεγάτα ΥΔΡΑ, το αρματαγωγό ΣΑΜΟΣ και η πυραυλάκατος ΛΑΣΚΟΣ κατέπλευσαν στο λιμάνι της Τήνου.

Τιμές απέδωσαν αγήματα της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού και τις εκδηλώσεις πλαισίωσε μουσικά η Φιλαρμονική του Πολεμικού Ναυτικού.

Επίσης η πυραυλάκατος ΜΠΛΕΣΣΑΣ, κατέπλευσε στην Πάρο για τον εορτασμό της Παναγίας Εκατονταπυλιανής.

Εξάλλου, με αφορμή την 73η επέτειο από τη βύθιση του καταδρομικού ΕΛΛΗ στην Τήνο, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης κατέθεσε στεφάνι στο κενοτάφιο των πεσόντων, ενώ έριξε στεφάνι στον υγρό τάφο του καταδρομικού από την πυραυλάκατο ΛΑΣΚΟΣ.

Τον Αρχηγό ΓΕΝ συνόδευε ο Αρχηγός Στόλου Αντιναύαρχος Παναγιώτης Λϊτσας.

http://www.inews.gr/

Φώτης Κόντογλου - Ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου

Ὦ τρισανόητοι, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε τὴν ἰδέα πὼς εἴσαστε κι ἄξιοι νὰ γίνετε ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου! Γιὰ λίγα χρόνια μιᾶς ζωῆς, ποὺ εἶναι κι αὐτὰ γεμάτα ταραχή, ἀνησυχία, κι ἀπελπισία, γεμάτα πολέμους καὶ ἐγκλήματα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες μέρες, λοιπόν, κάνετε τόση φασαρία, γι᾿ αὐτὲς φτιάνετε τόσες θεωρίες, γι᾿ αὐτὲς πνίγετε στὸ αἷμα τὴν ἀνθρωπότητα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες στιγμὲς τὴν ἀφιονάζετε μ᾿ ἕνα πλῆθος ὄνειρα γιὰ εὐτυχία, ποὺ τὸ τέλος τους θά ᾿ναι τὸ τίποτα; Ἀληθινὰ εἴσαστε τρελοί, καὶ κακοὶ τρελοί, σατανᾶδες τῆς ἀπάτης.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ περάσουμε τὸν θάνατο τοῦ κορμιοῦ, καὶ θὰ πάγει ὁ καθένας, ὅπου τὸν προόρισε ὁ Κύριος, κατὰ τὴν πίστη καὶ κατὰ τὰ ἔργα του. Αὐτὸν εἶναι ὁ πρῶτος θάνατος. Ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς καλοὺς κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «μετάβασις ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θελήσανε νὰ γίνουνε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, κι εἴπανε πὼς δὲν ὑπάρχει, καὶ ρίξανε τοὺς ἀδελφούς τους στὸν Καιάδα τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπιστίας, αὐτοί, παρεκτὸς ἀπὸ τὸν πρῶτο θάνατο, θὰ περάσουνε καὶ τὸν δεύτερο θάνατο.

Ναί! Αὐτὸν τὸ δεύτερο θάνατο ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς θάνατος, θὰ τὸν δοκιμάσουν ὅσοι δὲν θὰ βρεθοῦνε γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. (Ἀποκαλ. Κ´, καὶ ΚΑ´, 8).

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Στὴν Παναγία τὴν Κουνίστρα

Εἰς ὅλην τὴν Χριστιανοσύνη μία εἶναι μόνη Παναγία, ἁγνή: Κόρη παιδίσκη, Ἁγία τῶν Ἁγίων, χωρὶς Χριστὸν παιδὶ στὰ χέρια καὶ τρεφομένη μὲ ἀγγέλων ἄρτον. Κι ἐσύ, ἴσως μόνη σύ, ἡ Παναγία ἡ Κουνίστρα, ἡ Κουνίστρα σύ· ἐφανερώθη στῆς Σκιάθου τὸ νησί, εἰς δένδρον πεύκου ἐπάνω καθισμένη κι ἐκινεῖτο ἀπὸ αἰώραν τερπνήν, ὅπως αἱ κορασίδες συνηθίζουν, κι ἐμπρός της ἔκαιεν ἀκοίμητος κανδήλα. Κι ἐφανερώθη, κι ὅλος ὁ λαὸς μετὰ θυμιαμάτων καὶ λαμπάδων ἐν θείᾳ λιτανείᾳ τὴν προέπεμψε, κι ἐκτίσθη τότε ὡραῖος ναΐσκος λευκὸς μὲ μάρμαρα, κι ἐστολίσθη μὲ πιατάκια, ὡραία ἑλληνικὰ πιατάκια, τοῦ ἔθνους τοῦ ἐκλεκτοῦ κι ὅλος ὁ ἥλιος ἔλαμπε τὸν ναόν της κι ὅλα τὰ ἀστέρια τὴν ἐφεγγοβόλουν καὶ ἡ σελήνη τὴν ἔλαμπε γλυκά. Κι εἶδεν ἡ Κόρη τοῦ λαοῦ τὴν πίστιν, εἶδε καὶ τὴν πτωχείαν κι ἐσπλαχνίσθη, ὅπως τὸ πάλαι ὁ Υἱός της τοὺς εἶχε σπλαχνισθῆ, ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. Κι ἤρχισε νὰ γιατρεύει τοὺς ἀρρώστους, ἰάτρευσε καὶ τοὺς δαιμονισμένους, ποὺ ἐταράττοντο φοβερά, ἅμα ἐπλησίαζον αὐτήν. Εἰς δυὸ χονδροὺς κρίκους, εἰς τὸν τοῖχον ἐμπηγμένους, τοὺς ἔδεναν μὲ ἁλυσσίδες διπλές. Καὶ ἔφευγαν τὰ δαιμόνια μὲ τρόμον στὴν χάριν τῆς πανάγνου Κόρης μὲ τὴν νηστείαν καὶ τὴν προσευχήν. Κι ἕνα δαιμόνιον πεῖσμον, ὀργίλον, καθὼς ἐφυγαδεύθη μὲ κρότον πολύν, ἔσπασε δυὸ κυπαρισσιῶν τὰς κορυφάς, ἔξω τοῦ ναοῦ, ἐπειδὴ δὲν εἶχε παραχώρησιν νὰ κάμει ἄλλο μεγαλείτερον κακόν. Ἡ χάρις σου, τοῦ ἱεροῦ σου ἡ εἰρήνη, ὦ Παναγία, Κουνίστρα μου καλή, αὐτὴ νὰ διανέμει τὴν γαλήνη* εἰς τὴν ψυχή μου τὴν ἁμαρτωλή.

*(Σημ. τοῦ Παπαδιαμάντη): Ἡ ἔκφρασις ἐδανείσθη ἐκ τοῦ τελευταίου τροπαρίου τοῦ εἰς τὰ Εἰσόδια Κανόνος (ἦχος δ´), οὗ ἡ ἀρχή: «διανέμοις τῶν χαρισμάτων τὴν σὴν γαλήνην, Θεοτόκε, τῇ ψυχῇ μου...».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Το πλήρωμα και την τελειότητα του προσώπου του ο άνθρωπος αποκτά δια της ενώσεως με τον Θεάνθρωπον. Η θεανθρωπότης είναι η μοναδική κατηγορία, δια της οποίας φανερούται ολόκληρον το πολύπλευρον έργον του ορθοδόξου πολιτισμού. Αρχίζει κανείς με τον Θεάνθρωπον και τελειώνει με τον ιδεώδη, ακέραιον, θεανθρωποποιημένον άνθρωπον. Εις το κέντρον του κόσμου ίσταται ο Θεάνθρωπος. Αυτός είναι ο άξων πέριξ του οποίου κινούνται όλοι οι κόσμοι, και οι άνω και οι κάτω. Αυτός είναι το μυστικόν κέντρον των ψυχών, υπό του οποίου έλκονται όλαι αι πεινασμέναι ψυχαί, δι΄ αιώνιον Αλήθειαν και Ζωήν. Αυτός είναι και το πρόγραμμα και η πηγή όλων των δημιουργικών δυνάμεων του ορθοδόξου θεανθρωπίνου πολιτισμού. Εδώ ο Θεός εργάζεται, ο άνθρωπος συνεργάζεται, ο Θεός δημιουργεί δια του ανθρώπου, ο άνθρωπος δημιουργεί δια του Θεού, ούτως συνεχίζεται η θεία δημιουργία και μάλιστα συνεχίζεται δια του ανθρώπου. Ένεκα τούτου ο άνθρωπος ανασύρει εκ του εαυτού του παν το θείον και το θέτει εις ενέργειαν, εις δημιουργικότητα, εις ζωήν. Προς τούτοις, παν ό,τι είναι θείον εις αυτήν την δημιουργικότητα, όχι μόνον εντός του ανθρώπου, αλλά και εντός του γύρω του κόσμου, φανερούται, ενεργοποιείται, παν το θείον εργάζεται, παν το ανθρώπινον συνεργάζεται. Δια να ημπορέση όμως ο άνθρωπος να συνεργάζεται επιτυχώς με τον Θεόν, πρέπει να συνειθίση τον εαυτόν του να σκέπτεται δια του Θεού, να αισθάνεται δια του Θεού και εν τω Θεώ, να ζη εν τω Θεώ, να δημιουργή με τον Θεόν. Όλα δε αυτά μας φανερώνουν τον σκοπόν του ορθοδόξου πολιτισμού.