Tο ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 21 Σεπτεμβρίου του 1957 στην εφημερίδα της Άρτας "Ελεύθερος Λόγος" από τον Αρτινό Ιατρό Κωνσταντίνο Κοντογιάννη (1912-1979), χειρουργό και γενικό διευθυντή του Νοσοκομείου του Μονάχου την περίοδο 1954-1961.

Το ανέβασε η "toula" στο φόρουμ : http://www.agiooros.net/forum/

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Άρτα, δίπλα σ' ανθρώπους φτωχούς αλλά έντιμους, που στερήθηκαν πολλά για να μου δώσουν μια καλύτερη ζωή. Μεγαλώνοντας με ψωμί κι αλάτι, κόπιασαν για να έχει το μοναχοπαίδι τους μόρφωση και αξία στην κοινωνία. Ο πατέρας μου δούλευε για το μεροκάματο απ' τα χαράματα ως το σούρουπο στον κάμπο της Άρτας, και τον θυμάμαι να γυρίζει στα σκοτάδια, τσακισμένος από την κούραση αλλά πάντα με το χαμόγελο, σαν να ήξερε ότι ο μόχθος ο δικός του ήταν η δικιά μου η λευτεριά.

"Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται, περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό που είναι Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Δια τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παραμένουν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή φραγκεύουν ή εκτουρκεύουν !"

"Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός, τον αγιώτατον και μακαριώτατον πάπαν Ρώμης κύριον κύριον Φραγκίσκον..." 

Ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ καί αἱ καινοτομίαι τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν

Ὁ ἅγιος Κυπριανός, τονίζει ἤδη τόν 3ον αἰῶνα, τήν ἑνότητα περί τόν Ἐπίσκοπον, περί τήν εὐχαριστίαν καί ἐν τῇ ὀρθοδοξίᾳ· γράφει ὁ ἅγιος Πατήρ: «Ὁ Θεός ἐστιν εἷς, καί ὁ Χριστός εἷς, καί μία ἡ Ἐκκλησία Aὐτοῦ, καί ἡ πίστις μία, καί ἡ ποίμνη μία ἡνωμένη διά τῆς κόλλας τῆς ὁμοφωνίας εἰς τήν στερεάν ἑνότητα τοῦ Σώματος». Ἀλλ’ ἡ  Ὀρθοδοξία διά τόν ἅγιον Κυπριανόν δέν ἀποτελεῖ Πίστιν ἀποφασιζομένην ἑκάστοτε κοινῇ συναινέσει ὑπό τῶν  Ἐπισκόπων, ἀλλά τήν ἀπ΄ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ὑπό τῶν Ἀποστόλων  τοιαύτην. Χάριν αὐτῆς ὁ ἅγιος Κυπριανός, δέν ἐσεβάσθη τήν δικαιοδοσίαν ἤ τήν ἄποψιν τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης Στεφάνου, ἀλλά συνίστα τήν ἀνυπακοήν πρός αὐτόν, διότι ὁ Στέφανος ἐνήργει κατά παράβασιν τῆς ἀποστολικῆς Πίστεως (Epistola LXXIV, Ad Pompeium contra Epistolam Stephani) !  Ἡ αὐστηρά ἐκκλησιολογική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ περί μή σωτηρίας ἐκτός Ἐκκλησίας (“extra Ecclesiam nulla salus”) εἶναι, κατά τόν Καθηγητήν Βλάσιον Φειδᾶν, ἡ κατ΄ ἐξοχήν και κατά παράδοσιν ὀρθόδοξος. Ἀντιθέτως, ἡ αὐγουστίνειος ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία ἀποδέχεται στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητος ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ οὕτω τήν βάσιν τοῦ κειμένου τῆςΡαβέννας καί τῶν  τελευταίων κειμένων τοῦ Π.Σ.Ε. (Πόρτο Ἀλέγκρε καί Πουσάν) συνιστᾷ καινοτομίαν, καί ὡς γνωστόν, πᾶσα ἐπίμονος καί ἀμετανόητος δογματική καινοτομία ἀποτελεῖ διά τήν Ὀρθοδοξίαν αἵρεσιν!

Christ is Born - Χριστός Γεννάται

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ζωή πεφυκώς oύτος έσται, πτώσις απειθούσι, νηπιάσας Θεός Λόγος, ως ανάστασις πάσι, τοις πίστει μέλπουσιν· Ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κύριον, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.

Εις το ανώτερον μεν Τροπάριον σημείον αντιλεγόμενον ερρέθη ο Κύριος υπό του Συμεών, και ερμηνεύθη, πως τούτο λέγεται· εν δε τω παρόντι λέγεται και ερμηνεύεται παρά του ιδίου Συμεών, πως είναι πτώσις πολλών και ανάστασις. Λέγει λοιπόν ο Ιερός Μελωδός, ότι ο Συμεών επρόσθεσε και τούτο, ότι ούτος ο Θεός Λόγος ο νηπιάσας και υπ΄ εμού βασταζόμενος, επειδή είναι φύσει ζωή, θέλει γένη ανάστασις μεν εις τους πιστεύοντας και πιστώς μέλποντας τον θεοπρεπή ύμνον· ίδιον γαρ είναι της ζωής το να ζωογονή και να ανιστά τους νενεκρωμένους· εις δε τους απειθούντας και μη πιστεύοντας αυτώ θέλει γένη πτώσις εκ του εναντίου, όχι διότι αυτός καταβάλλει τούτους και τους κάμνει να πίπτουν, άπαγε! Ο γαρ Θεός δεν είναι πτώσεως αίτιος, αλλά αναστάσεως· αλλά διότι εκείνοι αυτεξούσιοι όντες, εσκόνταψαν δια την απείθειάν των εις το κατά Χριστόν Μυστήριον και έπεσον, ή και ολοέν πίπτουσιν. Όθεν ο Θεολόγος Γρηγόριος είπε περί των Ιουδαίων, ότι προσκόπτουσι τη σαρκί (του Χριστού δηλαδή)· και ο Ιερός Αμφιλόχιος, ότι πτώσις μεν εστίν ο Χριστός των απίστων Ιουδαίων, ανάστασις δε των πιστευόντων Εθνών· ο δε Θεοφόρος Μάξιμος λέγει: «Εις πτώσιν μεν κείσθαι τον Κύριον των προς μόνην την αίσθησιν την ορωμένην θεωρούντων κτίσιν, και των μόνω τω ρητώ στοιχούντων της αγίας Γραφής, ως μη δυναμένων προς το καινόν Πνεύμα διαβήναι της χάριτος δια την άγνοιαν· ανάστασιν δε των πνευματικώς τα τε κτίσματα του Θεού και τα ρήματα θεωρούντων τε και ακουόντων» (Κεφ. μγ΄ της β΄ εκατοντάδος των Γνωστικών)· και πάλιν: «Το κείσθαι τον Κύριον εις πτώσιν πολλών και ανάστασιν εν τω Ισραήλ, επαινετώς μόνον νοούμενον, εις πτώσιν μεν νοείται των εν εκάστω των πιστευόντων παθών τε και πονηρών λογισμών, ανάστασιν δε των αρετών και παντός θεοφιλούς λογισμού» (αυτόθι κεφ. μδ΄).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014

Αναστασίας της φαρμακολυτρίας, Χρυσογόνου.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία εἶχε πατέρα τὸν Πατρίκιο, ὁ ὁποῖος ἦταν Ρωμαῖος. Διακρινόταν γιὰ τὸ ὑπέροχο κάλος, τὴν παιδεία καὶ τὴν κοσμιότητά της. Παντρεύτηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν Ποπλίωνα, ἄρχοντα τῶν Ρωμαίων καὶ φανατικὸ εἰδωλολάτρη. Ἡ Ἀναστασία ὅμως, κατηχήθηκε στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλαβε τὸ Θεῖο Βάπτισμα. Ἐπειδὴ δὲν φανέρωσε δημόσια, λόγω τοῦ ἀνδρός της, τὴν χριστιανική της πίστη βοηθοῦσε κρυφὰ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα χέρι βοηθείας ἢ ἕνα λόγο παρηγοριάς. Ντυνόταν πενιχρὰ καὶ μετέβαινε στὶς φυλακὲς πηγαίνοντας τροφὴ καὶ χρήματα.

Ὅταν ἔμαθε ὁ Ποπλίωνας τὴν δράση τῆς Ἁγίας, ἐξοργίστηκε. Ἀρχικὰ προσπάθησε νὰ τὴν μεταπείσει μὲ συμβουλές. Ὅμως, ἡ Ἀναστασία παρέμενε ἀκλόνητη στὴν πίστη της ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν κακοποίησε. Αὐτὴ ἡ ἐπιμονή της, ἐξόργισε τὸν Ποπλίωνα καὶ τὴν κατέδωσε στὸν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή της.

Ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο, ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε τὸν βασανισμό της. Τελικὰ ἡ Ἁγία Ἀναστασία παρέδωσε τὸ πνεῦμά της στὴν πυρά.