Ήλθε ἡ ὥρα τοῦ διαχωρισμοῦ
τῆς ἥρας ἀπὸ τὸ
σιτάρι.
Ἐστὶν πλέον φανερὸν ὅτι
(ἐπιτέλους) οἱ Αἱρετικοὶ Οἰκουμενισταὶ γίνονται ἐπόμενοι τῆς Ἀνιέροις
Αἱρετικοῖς λαμβάνοντες ἐπισήμως καὶ δημοσίως πόλεμον κατὰ τῶν
Ὀρθοδόξων ὡς ἐποίησαν
ἀνέκαθεν οἱ πνευματικοὶ τῶν
πρόγονοι Νεστόριος, Σευήρος, Βέκκος κ.λπ.
Διέγραψαν τὴν
λέξιν "αἵρεσις" διὰ τοὺς ὄντως
Αἱρετικοὺς ἀλλὰ ἀναγκάσθησαν
νὰ τὴν ἐπαναφέρουν
διὰ τοὺς ὄντως
Ὀρθοδόξους.
https://m.youtube.com/watch?v=oOzjzVypinc&pp=ygUUzpHPgM6_z4TOtc6vz4fOuc-Dzrc%3D&fbclid=PAQ0xDSwLKMClleHRuA2FlbQIxMAABpw2VJl0tkyzfC_i3xE6eBMLQcI-xYYZmsCd3it61Py50mBWWY1LrUPNVvBrA_aem_w4N1HKIq3fsA7A64jyZIig
Με τὴν ἀπροκάλυπτη καὶ περήφανη διακήρυξιν ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι
εἶναι Αἱρετικοί, δὲν ἔρχονται
εἰς δυσκολίαν οὔτε οἱ Αἱρετικοί
Ὀικουμενισταί οὔτε οἱ Ὀρθόδοξοι,
ἀλλὰ οἱ
μὴ ἀποδεχόμενοι διὰ
τῶν λόγων τὴν Αἱρετικὴν
ΠΣΕυδοσύνοδον τῆς Κρήτης τοῦ 2016 καὶ τὰ
μετὰ ταύτην, πράξι δὲ κοινωνοῦντες μετὰ
τῶν Αἱρετικῶν Ὀικουμενιστῶν λέγοντες αὐτοὺς
Ὀρθοτομοῦντας τὸν Λόγον τῆς
Ἀληθείας.
Δυστυχῶς
τὸ βόλεμα στὶς Ἐνοριακὲς καὶ Μοναστηριακὲς
δομὲς μετὰ τῆς
ἐκούσιας κώφωσης καὶ τύφλωσης Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν
εἰς τοὺς πνευματικοὺς αὐτῶν
ὅρκους, ἐν οἷς ἀναφέρουσι
σαφῶς ἡ Ἁγία
Γραφή, τὸ Consensus
Consiliorum (συμφωνία τῶν
Συνόδων) καὶ τὸ Consensus Patrum (συμφωνία τῶν Πατέρων) ὅτι:
«καὶ οἱ ἱερεῖς αὐτῆς
ἠθέτησαν νόμον μου καὶ ἐβεβήλουν
τὰ ἅγιά μου· ἀναμέσον
ἁγίου καὶ βεβήλου οὐ διέστελλον καὶ ἀναμέσον
ἀκαθάρτου καὶ τοῦ καθαροῦ
οὐ διέστελλον» [Ἰεζ.
22,26]
«Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκταῖός σόι ἔστω, διὰ
τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ’ αὐτῶν· ὡς γὰρ
οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν,
οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν.» [Ἀποστολικὲς Διαταγὲς βιβλ. 8, κεφ. 34]
[Οὐκοῦν ἀνόμημα
καὶ βεβήλωσις, καὶ ὑπὸ δίκην αἵματος τὸ
τοῖς ἀνοσίοις αἱρετικοῖς
συναυλίζεσθαι φιλεῖν καὶ τῆς
πρὸς ἐκείνους ἀντέχεσθαι κοινωνίας.»
[Μέγας Αθανάσιος. PG69, 552]
«Τοῦτο
γάρ ἀρχή τῆς λύσεως τοῦ χειμῶνος, τοῦτο
ἀσφάλεια τῆς Ἐκκλησίας,
τοῦτο τῶν κακῶν διόρθωσις, ὅταν
τούς τοιαῦτα
πονηρευσαμένους ὑμεῖς οἱ ὑγιαίνοντες
ἀποστρέφησθε και μηδέν
κοινόν ἔχητε προς αὐτούς»
[Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου.
Ἐπιστολή
89, Θεοδοσίῳ ἐπισκόπῳ Σκυθουπόλεως PG 52, 655.]
«γνοὺς ὅτι παρ’ ὅ δεῖ
ἐφρόνησεν ὁ Νεστόριος, εὐθέως περιεῖλεν ἐν τῶ
ἀποστολείῳ τὸ
ὄνομα αὐτοῦ,
τοῦ μὴ ἀναφέρεσθαι
ἐν τῆ προσφορᾶ.
Γνούς δε τοῦτο
ὁ εὐλαβέστατος Εὐλάλιος
δεδοικὼς τὴν ἔκβασιν
τοῦ πράγματος, ἦν γὰρ ἐγκρατὴς ἐν
τῇ πόλει ὁ Νεστόριος, λέγει τῶ Ὑπατίῳ: Διατί περιεῖλες τὸ ὄνομα
αὐτοῦ μὴ
γινώσκων τὸ ἀποβησόμενον;
Ὁ δε Ὑπάτιος ἔφη: Ἐγὼ ἀφ’
οὗ ἔγνων ὅτι
ἄδικα λέγει περὶ τοῦ Κυρίου μου, οὐ
κοινωνῶ αὐτῷ
οὔτε ἀναφέρω το ὄνομα αὐτοῦ.
Ἐκεῖνος γάρ οὐκ
ἔστιν ἐπίσκοπος. Τότε λέγει ὁ ἐπίσκοπος
ἐν ὀργῇ:
ὕπαγε, διόρθωσον ὃ ἐποίησας,
ἐπεί τι ποιῆσαι ἔχω εἰς
σέ. Ὁ δὲ Ὑπάτιος
ἀπεκρίθη: ὃ θέλεις ποίησον, ἐγὼ
γὰρ πάντα προεθέμην παθεῖν καὶ οὕτω
ταῦτα ἐποίησα…»
[Άγιος Υπάτιος. Αcta Sanctorum, Nov./B, page 267]
«Χθές ὀκτωκαιδεκάτῃ τοῦ μηνός, ἥτις
ἦν ἡ ἁγία
Πεντηκοστή, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων·
Ποίας Ἐκκλησίας
εἶ;
Βυζαντίου;
Ρώμης;
Ἀντιοχείας;
Ἀλεξανδρείας;
Ἱεροσολύμων;
Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’
αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν.
Εἰ τοίνυν εἶ τῆς
καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως, ξένην ὁδόν τῷ βίῳ
καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ
οὐ προσδοκᾷς.
Προς οὕς
εἶπον·
Καθολικήν Ἐκκλησίαν,
την ὀρθήν και σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν
πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον
μακαρίσας ἐφ’ οἷς αὐτόν καλῶς
ὡμολόγησεν, ὁ τῶν
ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο. Πλήν μάθω την ὁμολογίαν, ἐφ’
ἥν παςῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις,
και τοῦ γενομένου καλῶς, οὐκ ἀλλοτριοῦμαι»
[Ὁσίου
Μαξίμου Ὁμολογητὴ. Φιλοκαλία, ΕΠΕ 15Β, 450]
«ἐπεί δέ
ἐξῆλθεν εἰς
προῦπτον ἡ αἱρετική ἀσέβεια διά συνόδου
εἰς τοὐμφανές, δεῖ
ἄρτι καί τήν
σήν εὐλάβειαν
σύν πᾶσι ὀρθοδόξοις
παῤῥησιάζεσθαι διά τοῦ
μή κοινωνεῖν τοῖς κακοδόξοις,
μηδέ ἀναφέρειν τινά
τῶν ἐν τῇ
μοιχοσυνόδῳ εὑρεθέντων, ἤ ὁμοφρονούντων αὐτῇ.
καί γε δίκαιον, ὅσιε πάτερ,
κατά πάντα σε ὄντα φερωνύμως
Θεόφιλον, φιλεῖν καί ἐν
τούτῳ τόν
Θεόν. ἐχθρούς γάρ
Θεοῦ ὁ Χρυςόστομος, οὐ
μόνον τούς αἱρετικούς,
ἀλλά καί
τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας,
μεγάλῃ καί πολλῇ
τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο.»
[ Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Φατ. 39, 113,51 –
P.G.99,1048/49]
«Αἱρετικός
ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ
αὐτοῦ και ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν,
κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ·
φύγε την κοινωνίαν αὐτοῦ και την προς αὐτόν ὁμιλίαν ὡς
ἰόν ὄφεως· ἀγκίστρῳ μέν και δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία
δε πονηρά και τον αἱρετικόν
ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα
πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας και μηδέν
βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς
τοιούτους»
[Μέγας Φώτιος. ΕΠΕ 12, 400,31]
«Καὶ πῶς ταῦτα ἀνέξεται
ὀρθοδόξου ψυχή, καὶ οὐκ
ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καὶ ὡς
καπηλεύοντας τὰ θεῖα, τούτοις ἡγήσεται.
Ἄνωθεν γὰρ ἡ
τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία τὴν ἐπὶ τῶν
ἀδύτων ἀναφορὰν τοῦ
ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως,
συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο
τοῦτο. Γέγραπται γὰρ ἐν
τῇ ἐξηγήσει τῆς
θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τὸ τοῦ
ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καὶ τὴν
πρὸς τὸ ὑπερέχον
ὑποταγήν, καὶ ὅτι
κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ,
καὶ πίστεως καὶ τῶν
θείων μυστηρίων διάδοχος.»
[Ἐπιστολὴ τῶν
Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν αὐτοκράτορα
Μιχαὴλ Παλαιολόγο.
LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE
LYON (1273-1277, Παρίσι 1976, σ. 399]
«Τούτου τοίνυν οὕτω
και τοσαυτάκις παντός τοῦ τῶν ὀρθοδόξων
πληρώματος ἐκκεκομμένου,
λείπεται τῶν ἀδυνάτων εἶναι τελεῖν
ἐν τοῖς εὐσεβέσι τον μη ἀφωρισμένον
ἐκ τούτου, τοῦ καταλόγου δ’ εἶναι χριστιανῶν ἀληθῶς και τῷ Θεῷ
ἡνωμένον κατ’ εὐσεβῆ πίστιν, ὅστις
ἄν εἴη τούτων ἕνεκεν
ἀφωρισμένος ἐκ τούτου»
[Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. ΕΠΕ 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα]
«Ἐπειδὴ λοιπὸν αὐτὰ διεπράχθησαν ὑπ’ αὐτοῦ,
ἐθεωρήσαμεν ὅτι εἶναι «ἀλλότριον
τῶν χριστιανῶν» νὰ μνημονεύεται τὸ
ὄνομά του εἰς τὰ ἱερὰ δίπτυχα, διὰ νὰ
μὴ συμβῇ καὶ ἔτσι
εὑρεθῶμεν νὰ συμμετέχωμεν εἰς
τὴν ἀσέβειαν τοῦ
Νεστορίου καὶ τοῦ Θεοδώρου.»
[ΚΑΛΑΜΑΡΑ Μ., Ἡ
Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σς. 561-562]
Τα παραπάνω χωρία τῆς
Ἐκκλησιαστικῆς Γραμματείας εἶναι μόνον μία σταγόνᾰ τοῦ ὠκεανοῦ τῆς
Ὀρθοδόξου Διδασκαλίας περὶ τῆς
Διακοπῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας μετὰ Ἀκαθαίρετων
Αιρετικῶν. Πότε οὖν θὰ παυθῇ
τὸ ψεῦδος ἔμπροσθεν τῆς
Ἁγίας Τράπεζας ἐκ τῶν Ἱερέων
καὶ Λαϊκῶν ὅτι
οἱ Αιρετικοί Οικουμενισταί Ὀρθοτομοῦν τὸν
Λόγον τῆς Ἀληθείας;
Ἔναν αἰῶνα προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε
δικαιολογίες καὶ
παραθυράκια ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ γραμματείᾳ καὶ με τοῦτον
τὸν τρόπον δώσαμεν τὴν εὐκαιρίαν τοῖς
Ἀιρετικοῖς νὰ κάμουν τὴν
Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας,
καὶ δυστυχῶς διὰ τοὺς
μη γνωρίζοντας ἡ
ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης δεν
ἔστιν ἄκυρος, οὐδὲ
ἀπέθανεν οὐδὲ
ἐτάφη. Τὴν ἀκύρωσιν
συνόδου δύναται νὰ πράξῃ μόνον μέλλουσα Πανορθόδοξος
Σύνοδος, ἕως τῶτε αἱ ἀποφάσεις
αὐτῆς δεσμεύουσι καὶ
τὸν τελευταῖον πιστὸν ὃς
ἔχει ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν με τοὺς Ἀιρετικοὺς Οἰκουμενιστὰς,
ὅσον καὶ νὰ
κράζει ὅτι δεν τὴν δέχεται.
Ἐευρέθη ἡ Ἀντιπατερικὴ "δικλείς" ὡς Κόκκινη Γραμμή, με τὸ ὄνομα
Κοινὸν Ποτήριον, τοιοῦτον δὲ οὐχὶ ὑπάρχει
ποτὲ ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Παράδοσι. Παρὰ τὰύτα,
ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς
Θεὸς ὃς δίδωσιν εὐκαιρίας ἵνα ἀνοίξωσιν
οἱ ἐκουσίως κλειστοὶ
ὀφθαλμοὶ τῶν
ἐν γνώσει κοινωνούντων μετὰ τῶν
Καινοτόμων, ἐγένετο καὶ τὸ
πολυπόθητον Κοινὸν Ποτήριον
μετὰ τῶν χείρων τῶν Παπικῶν, Σχισματικῶν
τῆς Οὐκρανίας ὄντων οὐχὶ μόνον Σχισματικῶν, ἀλλὰ
καὶ Αἱρετικῶν Ἐθνοφυλετιστῶν.
Τί ἔχει
κερδίσει ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ
ὅλην ταύτην τὴν στάσιν τῶν μὴ δεχομένων ἐν
λόγῳ τὴν Κακοδοξίαν;
Μετανόησαν οἱ
Αἱρετικοί; Θρίαμβος
γίνεταί...
Κατεδικάσθησαν οἱ
Αἱρετικοί; Διωγμός
γίνεται...
Τὸ
ποίμνιο σώζεται; Ψυχρὸν
γίνεται καὶ εἰς τὸ Σχίσμα τῶν
ΓΟΧ καταντᾶει...
Το θλιβερόν ἐρώτημα
πρὸς πάντας τοὺς πιστοὺς μετὰ
τὰ ἃ ἐγένετο
ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ἄλλα
ἃ ἔρχονται ἐστὶ τὸ
ἐξῆς: «Καὶ
πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου
ψυχή, καὶ οὐκ ἀποστήσεται
τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα;!»
