Η κοινωνική φύση της ασκητικής ησυχίας. -- του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Είναι αλήθεια ότι η σκληρή θέση του ασκητού μπροστά στην ανθρώπινη συντυχία προκαλεί μια ποικιλία αντιφατικών και «αναπληρωματικών» αντιδράσεων μέσα στον ψυχικό κόσμο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας!

Και πρώτα-πρώτα ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταδικάζει αδυσώπητα τη σκληρή αυτή ασκητική θέση, ενδέχεται να βιώσει μια συγκλονιστική έκπληξη, εάν θα επιχειρούσε να αναλύσει τη δική του κοινωνικότητα. Γιατί, όπως μας αποκαλύπτει η ψυχολογία, ό,τι πολεμά κανείς έντονα, ό,τι απορρίπτει επίμονα, έχει μια εξάρτηση από το βαθύτερο εσωτερικό του κόσμο. Η επιθετικότης, σαν ψυχαναγκαστική λειτουργία, επιβεβαιώνει την προσκόλληση του ανθρώπου σ’ αυτό κατά του οποίου επιτίθεται. Έτσι όσο αποκρουστική φαίνεται στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου η σκληρή μοναξιά του ασκητικού βιώματος, τόσο περισσότερο προδίδεται μια κάποια βαθύτερη σχέση του με τη μοναξιά αυτή. Γι’ αυτό θα ερωτούσε κανείς μήπως άραγε, όταν καταδικάζει ο σύγχρονος άνθρωπος την ασκητική ησυχία, καταδικάζει την προσωπική του μόνωση που κρύβει ασυνείδητα μέσα στο απύθμενο βάθος της ατομικής του υποστάσεως; Η ψυχολογική λειτουργία της απωθήσεως και της προβολής ασυνειδήτων ψυχικών περιεχομένων μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεκαθαρίσει τις συγκεχυμένες καταστάσεις που κλείνει μέσα του.

Αν η εξωτερική ψυχική πορεία του σύγχρονου τεχνολογικού ανθρώπου είναι «φυγόκεντρος», δηλ. έντονα εξωστρεφική, το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του πάσχει από συσσώρευση απωθούμενων επιθυμιών που έχουν ένα «κεντρομόλο» χαρακτήρα, δηλ. εσωστρεφικό. Έτσι όταν ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται να καταδικάσει τη σκληρότητα της ασκητικής ησυχίας, «διαλέγεται» κατ’ ουσίαν με το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του, με την απωθούμενη εσωστρεφική του διάθεση.

Χριστός Ανέστη- PASCHA - the Sunday of the Resurrection - Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 16 Μαΐου 2016

Θεοδώρου οσίου το ηγιασμένου, Αλεξάνδρου αρχιεπισκόπου, Γεωργίου επισκόπου Μυτιλήνης.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ἡγιασμένος, ὁ ὁποῖος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.), καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλούσιους. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀκολούθησε τὸν Ὅσιο Παχώμιο († 15 Μαΐου) στὴ Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐντάχθηκε ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του, ἐνῷ ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἀγαπητοὺς μαθητὲς αὐτοῦ. Πιστὸς μιμητὴς τοῦ διδασκάλου του στὸν μοναχικὸ βίο, τὸν διαδέχθηκε μετὰ τὴν κοίμησή του στὴν ἡγουμενία τῆς μονῆς. Γιὰ τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου του καὶ τὴν ἁγιοσύνη του προικίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν χάρη τῆς θαυματουργίας. Γιὰ τὴν τέλεια δὲ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ καθαρότητά του ἔλαβε τὸν τίτλο Ἡγιασμένος.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 367 μ.Χ

Υποκρισία

Πηγή: https://pmgrigorios.wordpress.com/

του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου –συγγραφέα

ΟΡΙΣΜΟΣ: Υποκρισία είναι η απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων και σκέψεων, δηλαδή η προσποίηση. Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Οι τόσο κοινοί στο νεοελληνικό μας λεξιλόγιο όροι υποκριτής και υπόκριση προέρχονται από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, όπου δηλώνουν τον ηθοποιό και την επί σκηνής τέχνη του, αντίστοιχα. Όταν χρησιμοποιώ την ηθοποιϊα στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μου με τους συνανθρώπους, είμαι υποκριτής.

Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας. Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι.

Οι αρχαίοι Έλληνες ουδέποτε εκτιμούσαν την υποκρισία. Έτσι ο σοφιστής Γοργίας έλεγε: “Ο άνθρωπος οφείλει να φροντίζει όχι απλώς να φαίνεται καλός, αλλά να είναι πράγματι.”, ενώ ο Δημόκριτος τόνιζε: “Πολλοί δρώντες τά αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν (λένε)”.

ΈΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, από τούς μεγάλους, ξεκίνησε μια μέρα να πάη στο όρος Σινά, για να επισκεφθή τούς Μοναχούς που ασκήτευαν εκεί επάνω.

 Στο δρόμο συνάντησε έναν απ’ αυτούς, κι’ ανέβαιναν σιγά - σιγά συζητώντας.

- Βρισκόμαστε σε μεγάλη στενοχώρια, Αββά, είπε αναστενάζοντας ο Μοναχός. Έχει μήνες να βρέξη και μας έλειψε τελείως το νερό.

- Γιατί δεν παρακαλείτε τον Θεόν να σας στείλη βροχή; ρώτησε ο Γέροντας.

- Προσευχές και λιτανείες κάνομε κάθε μέρα, αλλά δεν εισακουόμεθα.

- Τότε δεν προσεύχεσθε, όπως πρέπει, είπε ο Πατήρ. Έλα, Αδελφέ, να κάνωμε μια προσευχή μαζί κι’ ελπίζω πως θα την δεχτή ο φιλεύσπλαγχνος Θεός. Στάθηκαν. Ο Άγιος Γεροντας σήκωσε τα χέρια του στον Ουρανό και έκαμε μια σύντομη, αλλά θερμη προσευχή στον Κυριο, να λυπηθή τα πλάσματά Του που υποφέρουν και να στείλη σ’ αυτά την ευεργετική βροχή Του. Δεν είχε προφθάσει να τελειώση, όταν πελώρια μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό και άρχισε να βρέχη ραγδαία βροχή. Σαστισμένος ο Αδελφός από το θαύμα, που έγινε τόσο αστραπιαία μπροστά στα μάτια του, έμεινε πολλή ώρα σαν απολιθωμένος. Ύστερα έβαλε μετάνοια στον Αββά και με πολλήν ευλάβεια του φίλησε τα πόδια. Εκείνος πάλι αποφεύγοντας τον ανθρώπινο έπαινο, δεν συνέχισε την πορεία του, αλλά γύρισε πίσω στο κελλί του.

Αυτονομιακός Αγώνας Β. Ηπείρου: Συνεχίζουμε

Πηγή : http://www.sfeva.gr

Με λαμπρότητα γιορτάστηκε σήμερα 15/5/2016 στο ακριτικό Δελβινάκι η επιτυχής λήξη της α΄ φάσης του Αυτονομιακού Αγώνα της Β. Ηπείρου, που ανάγκασε την Αλβανία να υπογράψει το νομικά ενεργό μέχρι σήμερα Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, το οποίο προβλέπει αυτονομία στα ιερά χώματα της Β. Ηπείρου. Μετά τη Θεία Λειτουργία, τελέστηκε τρισάγιο στον τάφο του Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου, εκ των πρωτεργατών του Αυτονομιακόυ Αγώνα του 1914. Στη συνέχεια, ο νυν Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και πρόεδρος του ΠΑΣΥΒΑ κ. Ανδρέας εκφώνησε μία σύντομη αλλά εμπνευσμένη ομιλία, όπου αναφέρθηκε στη σημερινή κατάσταση στη Β. Ήπειρο, κάλεσε σε ενίσχυση του αγώνα της ΣΦΕΒΑ και του ΠΑΣΥΒΑ και διαβεβαίωσε ότι στο τέλος ο αγώνας για τη Β. Ήπειρο θα δικαιωθεί. Ακολούθησε ειρηνική πορεία προς το ηρώο της κωμόπολης και εγκρίθηκε ψήφισμα.

Το σχετικό Δελτίο Τύπο της Ιεράς Μητροπόλεως  έχει ως εξής:

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ.:  33                               Εν Δελβινακίω τη 15η Μαΐου 2016

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

                Εκατόν δύο (102) χρόνια μετά από τον ηρωϊκό αγώνα για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου (17.2.1914) και την υπογραφή του «Πρωτοκόλλου της Κερκύρας» (17.5.1914), πραγματοποιήθηκαν στο ηρωϊκό Δελβινάκι, την Κυριακή, 15 Μαΐου 2016, οι καθιερωμένες  από τον Μητροπολίτη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ, εκδηλώσεις. Έτσι, το πρωϊ, εν πληθούση Εκκλησία, τελέσθηκε αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνο των πρωτεργατών και των γενναίων Αγωνιστών της Αυτονομίας. Στην συνέχεια, τρισάγιο επί του τάφου του Δρυϊνουπόλεως ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και κατάθεση στεφάνου από τον Μητροπολίτη κ. ΑΝΔΡΕΑ, ο οποίος, κατόπιν μίλησε επίκαιρα. Μετά την ομιλία έγινε η ειρηνική πορεία όλων των προσκυνητών (Σ.Φ.Ε.Β.Α., ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., Ελλαδιτών και Βορειοηπειρωτών) μέχρι το Μνημείο των Πεσόντων της κωμοπόλεως. Εκεί έγινε σύντομο Τρισάγιο, κατάθεση στεφάνου από τον Μητροπολίτη και στο τέλος εψάλη ο Εθνικός Ύμνος, αφού προηγουμένως εγκρίθηκε δια βοής το ακόλουθο

Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α

«1) Ζητάμε από την Αλβανία να σταματήση την ανθελληνική στάση της απέναντι στους Βορειοηπειρώτες, πότε γκρεμίζοντας ιερούς Ναούς, πότε αρπάζοντας αυθαίρετα τις περιουσίες των Ελλήνων, και πότε διαγράφοντας ετσιθελικά από τους εκλογικούς καταλόγους όσους Βορειοηπειρώτες ζουν και εργάζονται μακριά από την πατρίδα τους. Αυτό το εξωφρενικό μέτρο αποβλέπει στο να χάσουν οι Βορειοηπειρώτες το δικαίωμα να ψηφίζουν στην Πατρίδα τους !

2) Ζητάμε να σταματήση η Αλβανία να υποδαυλίζη τις ορέξεις των «Τσάμηδων» για ανύπαρκτες αποζημιώσεις και για περιουσίες στην Ελλάδα.

3) Ζητάμε από τους Βορειοηπειρώτες να είναι μονοιασμένοι μεταξύ τους. Η ισχύς εν τη ενώσει, αφού μάλιστα μπροστά μας έχουμε σκληρό αγώνα.

4) Ζητάμε, ακόμη από την «ΟΜΟΝΟΙΑ» να ασχοληθή με το ζήτημα όσων επρόδιδαν τους συμπατριώτες τους, κατά την διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος, και παραμένουν αμετανόητοι.

5) Ζητάμε από την Κυβέρνηση και την Αντιπολίτευση της Ελληνικής μας Πατρίδος να ενδιαφερθή, επί τέλους, και για την Βόρειο Ήπειρο, για να μη προστεθή στις ήδη υπάρχουσες μια ακόμη «χαμένη Πατρίδα». Όχι ενδιαφέρον μόνο για τα οικονομικά, αλλά και για τα εθνικά ζητήματα, για να καταξιώσουμε έτσι την κληρονομιά των ενδόξων προγόνων μας. Τέλος,

6) Παρακολουθούμε με συγκίνηση το δράμα των προσφύγων, που βρίσκονται στην Χώρα μας. Και ζητάμε από την Ευρώπη και την Αμερική να ενεργήσουν με αποφασιστικότητα, ώστε να σταματήση ο πόλεμος, τόσο στην Μέση Ανατολή, όσο και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Μόνον έτσι θα μπορέσουν οι πρόσφυγες να επιστρέψουν με ασφάλεια στην πατρίδα τους και να επιδοθούν στα ειρηνικά τους έργα ».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).


σ.σ. Ας συνεχίζει να μνημονεύει τον λατινόφρονα εχθρό της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της, ο νυν Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και πρόεδρος του ΠΑΣΥΒΑ κ. Ανδρέας, και θα δικαιωθεί ο αγώνας....

Aπό την : Ανοικτή Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων

Το προσυνοδικό κείμενο της Συνάξεως των Προκαθημένων το οποίο παραπέμπεται προς υιοθέτηση από τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, στη λεγομένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», στο άρθρο με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» αναγνωρίζει ότι οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί, αλλά εντάσσονται στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, υπερτονίζοντας την ιστορικότητά τους ως εκκλησίες και παραβλέποντας σκανδαλωδώς την αίρεσή τους, λέγοντας ότι «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ᾿ αυτής», παραβλέποντας έτσι την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, έστω και αν η Η’ Οικουμενική Σύνοδος, επί Πατριάρχου Μεγάλου Φωτίου (879-880) και με τις ψήφους των αντιπροσώπων του τότε Πάπα της Δύσεως, είχε καταδικάσει το αιρετικό filiogue ( και εκ του Υιού). Έτσι προσβάλλεται το Εκκλησιολογικό Δόγμα της Εκκλησίας και δημιουργείται Εκκλησιολογική αίρεση, διότι η Εκκλησία οριοθετείται από τα Δόγματα της πίστεως και ταυτίζεται με τους πραγματικούς πιστούς, τους αποτελούντας το Σώμα του Χριστού, με Κεφαλή αυτόν τον ίδιον τον Σωτήρα, μέσω της ακριβούς Ορθοδόξου Πίστεως, καθώς επίσης και της ορθής και μη παραποιημένης πνευματικής ζωής και της εν μετανοία συμμετοχής τους στα Μυστήρια της Αγίας μας Εκκλησίας.

ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕ

Η αγία Πεντηκοστή είναι η κατ’  εξοχήν εορτή της ενότητος. Διότι εν τη ημέρα της καθόδου του Αγίου Πνεύματος ιδρύεται η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι Μία. Είναι ενότης των πολλών εις εν. Είναι συνάντησις εις το εν. Είναι κατάφασις καρδιών και διανοιών εις το εν. Μία πίστις, εν βάπτισμα, μία ομολογία, εν φρόνημα, εις Θεός…                                                       

Δια τούτο, εις όλην την πνευματέμφορον υμνογραφίαν της αγίας Πεντηκοστής, εξαίρεται η ενότης, η συμφωνία, η αρμονία, το εν… Το πνεύμα τούτο της ενότητος διήκει δι’  όλης της αγίας Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται»…                                                                                                                             

Αλλ’  αυτή η αγία ενότης εις την εποχήν μας υπόκειται εις πολλάς ερμηνείας. Και επιδιώκεται άνευ όρων. Επιζητείται ως αγάπη, εν ονόματι της αγάπης. Και φθάνει να προβάλλεται, ως ελατήριον και ως σκοπός, η αγάπη, δια να θεωρήται η ενότης ως το ύψιστον των αγαθών. Εν τούτοις η αγιωτάτη Εκκλησία μας την ενότητα ουδέποτε εννόησεν άνευ όρων. Η ζωή της Εκκλησίας, η Παράδοσις, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, οι άγιοι Πατέρες εδίδαξαν την ενότητα όχι άνευ όρων, όχι υπό όρους, αλλ’  υπό τον ένα απαράβατον όρον: της αληθείας… Δια την Εκκλησίαν, απούσης της αληθείας, ενότης δεν υπάρχει. Καμμία ετέρα πνευματική αξία, ούτε αυτή η «καθ’ υπερβολήν οδός», η αγάπη, δύναται να υποκαταστήση την αλήθειαν. Αυτό το Πνεύμα το Άγιον, το συγκροτούν και οδηγούν την Εκκλησίαν, δεν ονομάζεται πνεύμα αγάπης, αλλά «πνεύμα αληθείας»..  

Ομιλία του πατέρα Γεωργίου Αγγελακάκη -- Κυριακή του Θωμά 2016

Πηγή: http://apotixisis.blogspot.ca/ του αδελφού μας Παναγιώτη

Από την : Ανοικτή Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων

Αντί να καταδικάσει η λεγομένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» τις υφιστάμενες και καθημερινώς δρώσες αιρέσεις, οι οποίες πλανούν τους πιστούς, επιδιώκει πρωτίστως να αναγνωρίσει την Παναίρεση, κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως έπραξαν και οι Παπικοί στην Β’ Βατικάνεια Σύνοδό τους (1962-1965). 

ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΑΧΜΕΤ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ -- Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας υπήρξε χρήσιμος για την Ελλάδα

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και μέντορας του Ερντογάν, αποχωρεί από την πολιτική. Πληρώνει τις πολλαπλές διαφωνίες του με τον πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας και εισηγητή του ημιαυταρχικού - ημιδημοκρατικού ήπιου ισλαμιστικού πειράματος, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Εμείς οι Ελληνες ωφεληθήκαμε από τον Νταβούτογλου, όσο κι αν αυτό σας φαίνεται παράξενο. Με το βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας», το οποίο συνέγραψε ως πανεπιστημιακός προτού αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών, δίνει τη δυνατότητα σε κάθε προσεκτικό μελετητή να κατανοήσει το δόγμα του νέου οθωμανισμού και τους στόχους της τουρκικής επιθετικής διπλωματίας. Ο Νταβούτογλου μας δίδαξε ότι η σημερινή Τουρκία πιστεύει σε έναν ηγετικό ρόλο μεταξύ όλων των μουσουλμανικών χωρών, καθώς και στη συνέχιση της ηγεμονικής οθωμανικής πολιτικής. Καλλιεργεί τον μύθο ότι δεν ήταν καταπιεστικοί οι Οθωμανοί, αλλά δημιούργησαν μία αυτοκρατορία πολυπολιτισμική με ειρηνική συνύπαρξη και ευημερία των λαών.

Αντορθόδοξοι δηλώσεις -- Ποίος διώρισεν ένα Πατριάρχην ως εκπρόσωπον συμπάσης της Ορθοδοξίας;

Αλγεινήν εντύπωσιν προκάλεσαν επίσημα χείλη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως την παραμονήν της ελεύσεως του αιρεσιάρχου Πάπα εις την Λέσβον. Ο πρωτοπρεσβύτερος Δοσίθεος Αναγνωστόπουλος, Εισηγητής και Εκπρόσωπος του Πατριαρχικού Γραφείου Τύπου εις ραδιοφωνικήν εκπομπήν του κ. Αριστείδου Βικέτου κατά την 15ην Απριλίου 2016 εδήλωσε περί της επικειμένης τότε επισκέψεως: πρώτον, ότι αναμένονται «δύο αρχηγοί Εκκλησιών», δεύτερον ότι ο Πατριάρχης Κων/πόλεως είναι «ο εκπρόσωπος της Ορθοδοξίας» και τρίτον ότι «…το Ισλάμ διδάσκει ότι είναι η θρησκεία της ειρήνης και θέλω να το πιστεύω ότι έτσι είναι…». Αι δηλώσεις αυταί: πρώτον, αποτελούν αλλοίωσιν της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, δεύτερον, αποδέχονται τον Παπισμόν ως Εκκλησίαν, τρίτον, υποτιμούν τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος και τας άλλας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας, πέμπτον, είναι άκρως προκλητικαί και κλονίζουν την εμπιστοσύνην και τον κύρος του Πατριαρχείου και τέλος προωθούν την πανθρησκείαν. Ποίος διώρισεν ένα Πατριάρχην ως εκπρόσωπον συμπάσης της Ορθοδοξίας; Αρχηγός της Εκκλησίας είναι ο Κύριος η ο κύριος Πατριάρχης; Η δεν διακρίνονται τα δύο αυτά, αν λάβωμεν υπ᾽ όψιν ότι εις την περυσινήν υποδοχήν του Πατριάρχου εις Σέρρας παρωμοιάσθη ως ο Κύριος εισοδεύων εις Ιεροσόλυμα! Το Φανάρι φαίνεται ότι φανερώνει το πραγματικόν του πρόσωπον.

Από την : Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός:

Τὸ Οἰκουµενικὸν Πατριαρχεῖον, τὰς λοιπὰς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τὴν Ἱερὰν Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, τὸ χριστεπώνυµον πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας:

Ἡ λεγοµένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος», … ἀποτελεῖ ἕνα στάδιο τοῦ προγράµµατος τοῦ ∆ιαχριστιανικοῦ καί ∆ιαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ ἤ τῆς Θρησκευτικῆς Παγκοσµιοποίησεως τῆς Νέας Τάξεως Πραγµάτων, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν ἐπιδιώκει νά ὑποτάξει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα µέ τρία µεθοδευµένα σχέδια, α) µέ µία παγκόσµια κυβέρνηση β) µέ µία παγκόσµια οἰκονοµία καί γ) µέ µία παγκόσµια θρησκεία. Ἡ ἐφαρµογή αὐτοῦ τοῦ στόχου γιά µιά παγκόσµια θρησκεία, ἐγκαινιάστηκε πρῶτα στόν προτεσταντικό κόσµο µέ τήν λεγοµένη “Οἰκουµενική κίνηση”, καί στόν ὀρθόδοξο κόσµο ξεκίνησε µέ τόν ἐνθρονιστήριο λόγο τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Μελετίου Μεταξάκη (1923) καί ἐπηυξήθη µέ τόν ἐπίσης Πατριάρχη Κων/πόλεως Ἀθηναγόρα Σπύρου (1948-1972).