Tρία γνωρίσματα της Εκκλησίας -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Η γιορτή της
Πεντηκοστής καθιστά επίκαιρο τον λόγο περί Εκκλησίας, η οποία ούτως ή άλλως
βρίσκεται πάντοτε στην επικαιρότητα, αφού Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος,
ο αιώνιος και αναλλοίωτος Ιησούς Χριστός (Εβρ. 13: 8), και όλοι οι εν αυτώ
ζώντες. Κι επειδή ένας είναι ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας, εξυπακούεται
ότι μία και μοναδική είναι και η Εκκλησία του, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Το σώμα της
απαρτίζουμε όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, στο μέτρο που πιστεύουμε και
αποδεχόμαστε τον Ιησού Χριστό και ζούμε εν αυτώ την εν Χριστώ ζωή.
Δεν πρόκειται να
επιχειρήσω εδώ μία θεολογική ή δογματική ανάλυση της έννοιας της Εκκλησίας.
Θέλω απλά και πρακτικά να μοιρασθώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθούν
να νιώσουμε τι είναι η Εκκλησία, στην οποία ανήκουμε, τι μας προσφέρει η σχέση
μαζί της και πως θα αξιοποιήσουμε την σχέση αυτή. Την δυσκολία θα διασκεδάσει ίσως η προσαρμογή του θέματος
σε τρεις εικόνες από την φυσική μας ζωή· τις εικόνες της οικογένειας, του
στρατεύματος και του σχολείου. Η Εκκλησία είναι η ιερή οικογένεια του Θεού,
όπου ζούμε την αγάπη και την προστασία του· είναι η «καλή στρατεία» (Α΄ Τιμ. 1,
18), όπου δια βίου στρατευόμαστε πειθαρχώντας στα δικά του παραγγέλματα· είναι
το θείο σχολείο του, όπου μαθητεύουμε στις σωτήριες αλήθειες. Με την εφαρμογή
αυτών των αληθειών θα αξιωθούμε κι εμείς μαζί με όλους τους αγίους να βρεθούμε
στην ατέρμονη χαρά της θριαμβεύουσας Εκκλησίας του στον ουρανό. Αλλά ας
μελετήσουμε τις τρεις αυτές εικόνες με την σειρά.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Έλκει Βαβυλώνος η Θυγάτηρ παίδας, δορυκτήτους Δαβίδ εκ Σιών· εν αυτή,
δωροφόρους πέμπει δε, Μάγους παίδας, την του Δαβίδ θεοδόχον Θυγατέρα
λιτανεύσοντας· διο ανυμνούντες αναμέλψωμεν· Ευλογείτω η κτίσις πάσα τον Κύριον,
και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.
Ερμηνεία.
Εν τω παρόντι Τροπαρίω αναφέρει ο Ιερός Μελωδός την σκλαβίαν όπου έκαμεν η
πόλις Βαβυλών κατά της πόλεως Σιών, και αντιστρόφως την αιχμαλωσίαν όπου έκαμεν
η πόλις Σιών κατά της πόλεως Βαβυλώνος. Όθεν λέγει, ότι η Θυγάτηρ της Βαβυλώνος
ετράβιξεν εις τον εαυτόν της δορυκτήτους (αιχμαλώτους) από την πόλιν Σιών (την
Ιερουσαλήμ), της οποίας ακρόπολις και όρος ήτον η Σιών· ταυτόν ειπείν,
εσκλάβωσε τους Υιούς και απογόνους του Δαβίδ Ιουδαίους. Θυγάτηρ δε Βαβυλώνος
ονομάζεται η πόλις της Βαβυλώνος, κατά δύο τρόπους.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Σάββατο, 2 Μαΐου 2015
Ανακομιδή του λειψάνου Αθανασίου του μεγάλου, Εσπέρου, Ζωής και των τέκνων αυτών Κυριάκου και Θεοδούλου των μαρτύρων.
Κατὰ τὶς ἡμέρες τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ
(117 – 138 μ.Χ.) ἄρχισε καὶ πάλι ἡ δίωξη τῶν Χριστιανῶν. Ἐκείνη τὴν περίοδο
μαρτύρησε καὶ ἡ Ἁγία Ζωὴ μὲ τὸν ἄνδρα της Ἕσπερο καὶ τὰ παιδιά της Κυριάκο καὶ
Θεόδουλο, ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Πισιδία.
Οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἀγορασθεῖ ὡς δοῦλοι ἀπὸ
τὸν Ρωμαῖο συγκλητικὸ Κάτλο καὶ τὴν γυναῖκα του Τετραδία, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν
Ἀττάλεια τῆς Παμφυλίας. Βλέποντας οἱ ἄρχοντες τὶς θυσίες τῶν ἀρχόντων στὰ
εἴδωλα παρατηροῦσαν τὴν μάταιη λατρεία αὐτῶν καὶ πρόσεχαν πολὺ μήπως καὶ ἡ
τροφὴ ποὺ τοὺς πρόσφεραν ἦταν ὑπολείμματα ἀπὸ εἰδωλολατρικὲς θυσίες.
Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου (Γραπτό Κήρυγμα)
εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)
Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Μάρτιος 2015, αρ. φ. 165)
Κήρυγμα στο «μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησοῦς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ· ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (Ιω. ε 14)
Ομολογουμένως, βρισκόμαστε ενώπιον ενός εξαιρετικού ευαγγελικού αποσπάσματος. Η θεραπεία του Παραλύτου της Βηθεσδά είναι από τις εντυπωσιακότερες ιστορίες της επιγείου δράσεως του Ιησού. Η υμνογραφία και η αγιογραφία, στόλισαν όπως ελάχιστες ιστορίες της Καινής Διαθήκης, το συγκεκριμένο θαύμα.
Σήμερα εδώ, θα καταπιαστούμε με την ερμηνεία του στίχου ε΄ 14. Είναι πολύ διδακτικός και κρύβει μέσα του πολλές αλήθειες τις οποίες θα προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να αποκωδικοποιήσουμε με τη βοήθεια του αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου.
....Και θα μεταλαμβάνουμε και σείς τα κορόïδα θα μᾶς βλέπετε και δεν θα αντιδράτε
.«Πάτερ μου, σε λίγο καιρό, όχι μακριά, σε πολύ λίγα χρόνια, θα υπάρξη μία εκκλησία σε όλον τον κόσμο… παπικοί, προτεστάντες, ορθόδοξοι, θα υπάρχει μία λέξη, αυτή που επικρατεί στις ημέρες μας, «ενότητα»· υπό το πρίσμα τῆς ενότητος. Από κάτω θα γίνει ένας ακταρμᾶς, δηλ. ο καθένας θα κρατάει την πίστη του, αλλά εδώ θα βλέπετε καρδινάλιο. Αυτός θα κρατάει την πίστη του, εγώ την πίστη μου, θα έχουμε όμως κοινό ποτήριο. Και θα μεταλαμβάνουμε και σείς τα κορόïδα θα μᾶς βλέπετε και δεν θα αντιδράτε. Ξέρετε γιατί δεν θα αντιδράτε; Γιατί θα σᾶς λένε «Κάντε υπακοή στην Εκκλησία». «Κάντε υπακοή», έτσι θα σᾶς λένε.»
«Ορθόδοξος Τύπος» : Βλασφημία η αναφορά του κ. Βαρθολομαίου ότι το Άγιον Πνεύμα τον ωδήγησεν εις την σύνοδον των «Επισκόπων» του Βατικανού
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συνεχίζει
την οικουμενιστικήν πορείαν του με πολύ δυναμικούς βηματισμούς αδιαφορών δια
τας αντιδράσεις του πιστού λαού, Ιεραρχών, Ιερομονάχων και Μοναχών. Το νέον
δυναμικόν και προκλητικόν του βήμα ήταν η συμμετοχή του εις την Σύνοδον των
«Επισκόπων» του Βατικανού, η οποία συνήλθε την 17ην Οκτωβρίου.
Το γεγονός είναι ιστορικόν, διότι δια πρώτην φοράν παρέστη εις παρομοίαν
Σύνοδον ο επικεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν
έκρυψε την χαράν του. Εις την ομιλίαν του ανεγνώρισε τον Παπισμόν ως
αδελφήν Εκκλησίαν. Ενώ απέδωσε την συμμετοχήν του εις την Σύνοδον ως «φανέρωμα
του έργου του Αγίου Πνεύματος». Αυτή την «φανέρωσιν» την θεωρεί ως καθοριστικόν
βήμα δια την επανεγκαθίδρυσιν της πλήρους κοινωνίας. Είναι πλέον φανερόν ότι ο
Οικουμενικός Πατριάρχης, δια να δικαιολογήση την παρουσίαν του και την
δωδεκασέλιδον ομιλίαν του εις την Σύνοδον των Παπικών «Επισκόπων» επικαλείται
το Άγιον Πνεύμα. Ωμίλησε, επίσης, δια την αγιότητα των «Επισκόπων» του Βατικανού.
Αναγνωρίζει με αυτόν τον τρόπον το Βατικανόν ως Εκκλησίαν και μυστήριον
ιερωσύνης εις τον Παπισμόν…
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :
Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.
ΠΕΡΙ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ --- Aθωνικά άνθη
Συνεζητήθη τελευταίος μεταξύ θεολόγων και θεολογούντων το
ζήτημα της Μάρθας και της Μαρίας, δηλαδή της πρακτικής και θεωρητικής ζωής.
Ποία είναι πλέον ευάρεστος εις τον Θεόν. Είναι γνωστή η ευαγγελική ιστορία.
Όταν ο Κύριος Ιησούς περιήρχετο τας κώμας διδάσκων, εισήλθεν εις το εν Βηθανία
σπίτι του Λαζάρου. Αι αδελφαί υπεδέχθησαν τον θείον Διδάσκαλον με χαράν. Και η
μεν Μάρθα μετουσίωσε τον ενθουσιασμόν της, εις την φροντίδα της τιμητικωτέρας
και πλουσιωτέρας φιλοξενίας· η δε Μαρία, έκθαμβος από την ακτινοβολίαν του την
θείαν, «καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού ήκουε των λόγων αυτού».
Η Μάρθα «περισπωμένη περί πολλήν διακονίαν» απετάθη προς τον Κύριον· «Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;» Σύστησέ της να με βοηθήση. Τότε ο Κύριος απεκρίθη το μνημειώδες: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία. Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…» (Λουκ. ι: 41-42).
Η Μάρθα «περισπωμένη περί πολλήν διακονίαν» απετάθη προς τον Κύριον· «Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;» Σύστησέ της να με βοηθήση. Τότε ο Κύριος απεκρίθη το μνημειώδες: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία. Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…» (Λουκ. ι: 41-42).
Εκ της ιστορίας αυτής, πολλοί συνάγουν μονομερές συμπέρασμα. Ότι η Μάρθα
κατεδικάσθη· ότι η διακονία της απερρίφθη ολοσχερώς. Εν τούτοις δεν είναι
αληθές αυτό. Διότι αν δεν υπήρχεν η Μάρθα να διακονήση δεν θα ημπορούσε να
καθήση η Μαρία, ακούουσα των λόγων του Κυρίου. «Δια γαρ της Μάρθας εμακαρίσθη η
Μαρία», λέγει ο Αββάς Ησαΐας. Ο Κύριος αξιολόγησε το έργον των
δύο αδελφών και προεκρίθη το της Μαρίας. Τούτο δεν σημαίνει όμως ότι απερρίφθη
η διακονούσα Μάρθα. Δι’ εκείνην την ώραν, συγκριτικώς, η στάσις της Μαρίας
έναντι του έργου της Μάρθας, ήτο ασφαλώς η πλέον θεάρεστος.
ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΜΑΪΟΥ 2015 ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ --- Ο ιατρός ψυχών και σωμάτων
«Άνθρωπον ουκ
έχω»
Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ο
παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου δεχόταν ένα από τα πιο απαίσια κτυπήματα της
ζωής και περνούσε την δική του δοκιμασία. Ίσως διάνυσε το μεγαλύτερο μέρος της
ζωής του κάτω από τη στοά της θαυματουργικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Μάταια
όμως περίμενε ένα άνθρωπο που θα τον συμπονούσε και θα του έδινε χείρα βοηθείας
για να εισέλθει στην κολυμβήθρα μόλις θα ταρασσόταν το ύδωρ.Ανελεύθεροι άνθρωποι, οφθαλμόδουλοι, ταπεινοί καιροσκόποι
Ως πρόβατα επί
σφαγήν, ούτως ηκολούθουν εις την οδόν της προδοσίας της Ορθοδόξου πίστεως οι
Έλληνες Επίσκοποι εις την Φλωρεντία. Ανελεύθεροι άνθρωποι, οφθαλμόδουλοι,
ταπεινοί καιροσκόποι, ένα μόνο επιζητούντες, την εύνοια του Καίσαρος.
Κατεπρόδωσαν τα άγια των αγίων της Ορθοδοξίας, ουδόλως απαιτήσαντες, όπως
μελετήσουν επισταμένως και ελέγξουν προ της υπογραφής τον απαίσχυντο ενωτικό
όρο. Συνηθίσαμε να αποδίδουμε εις πολλά αίτια την πανώλεθρο συμφορά της Αλώσεως
της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους κατά την 29ην Μαϊου του
1453. Και μεταξύ αυτών απαριθμούμε την αφύλακτο Κερκόπορτα, από την οποία
εισήλθον οι Πορθητές. Δεν αμφισβητούμε την ιστορική βαρύτητα των αιτίων
(οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, στρατιωτικών), το σημαντικότερο όμως
υπήρξε η προδοσία των Ελλήνων Επισκόπων, που υπέγραψαν τον επαίσχυντο ενωτικό
όρο εις την Φλωρεντία. Διότι α) ηρνήθησαν την Αλήθεια της Ορθοδοξίας και
επροτίμησαν το ψεύδος του Παπισμού. β) εδίχασαν τον Ελληνισμό εις κρισίμους στιγμάς
και εχαλάρωσαν την αμυντική του ενότητα. γ) επεδίωξαν την εύνοια του Καίσαρος
και επώλησαν τον Χριστό εις τον Παποκαίσαρα της Ρώμης και δ) έταμων την οδό της
προδοσίας της Ορθοδόξου Πίστεως την οποία εξακολουθούν να βαδίζουν και σήμερα
ανελεύθεροι άνθρωποι, οφθαλμόδουλοι, ταπεινοί καιροσκόποι οι ομότροποί των,
σημερινοί Οικουμενιστές και φραγκοπαπόδουλοι Επίσκοποι και οι Ηγούμενοι του
Αγίου Όρους, οι … λοκατζίδες της Ορθοδοξίας!
Ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνὸς : YΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ.
«Να αρχίζουμε απὸ την υπομονὴ όσων μας συμβαίνουν, και τότε να προχωρούμε
στις υπόλοιπες αρετὲς με δύναμη και προθυμία, έχοντας σκοπὸν να ευαρεστήσουμε τον
Θεόν. Όλοι χρεωστούμε να φυλάγουμε τις εντολὲς του Θεού ως Χριστιανοί, επειδὴ δεν
χρειαζόμαστε σωματικὸν πόνον, για να αποκτήσουμε τις ψυχικὲς αρετές, αλλὰ
μονάχα προαίρεση και προθυμία, για να λάβουμε την δωρεάν, όπως λένε ο Μ.
Βασίλειος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος και οι λοιποί. Πλην όμως οι ψυχικὲς αρετὲς
κατορθώνονται ευκολώτερον δια μέσου των σωματικών πράξεων».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)