Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό -- του Αγ. Ισαάκ του Σύρου

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=9927

Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό, σημαίνει να μην κυριεύεσαι πλέον από καμιά αγωνία ή φόβο, να μην βασανιστείς ξανά από κανέναν λογισμό, από καμιά σκέψη πώς δεν έχεις κανέναν για να σε φροντίσει.

Όταν ο νους εκπέσει από αυτήν την εμπιστοσύνη, ο άνθρωπος αρχίζει να πέφτει μέσω των λογισμών σε χιλιάδες πειρασμούς.
Όπως λέγει ο μακάριος ερμηνευτής (ενν. ο Θεόδωρος Μοψουεστίας) στο βιβλίο του για τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, «όλη η μέριμνα του Σατανά είναι να πείσει τον άνθρωπο πώς ο Θεός δεν ενδιαφέρεται γι΄ αυτόν».
Γιατί ξέρει πώς. όσο έχουμε την ακριβή γνώση της Πρόνοιάς Του στερεωμένη μέσα μας, οι ψυχές μας θα κατοικούν στην απόλυτη ειρήνη. Κι επί πλέον θ΄ αποκτήσουμε την Αγάπη του Θεού και θα μεριμνάμε για κάθε τί πού Τον ευχαριστεί. Αυτόν τον λογισμό προσπαθεί να μας τον αποσπάσει ο σατανάς.

POLYELEOS: PSALM 135 (Tone V) - Monks of Simono Petra Monastery

O Συναξαριστής της ημέρας

Τρίτη, 26 / 13  Αυγούστου 2014

Αδριανού, Ναταλίας μαρτ., Ιωασάφ οσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀδριανός, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ, ἦταν παντρεμένος μὲ τὴν Ναταλία.

Μία μέρα λοιπὸν εἶδε 23 χριστιανούς, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὴν πίστη τους. Ὁ Ἀδριανὸς ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσε καὶ δήλωσε στοὺς εἰδωλολάτρες ὅτι εἶναι καὶ αὐτὸς χριστιανός. Ἀμέσως τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακή. Ἐκεῖ πῆγε ἡ Ναταλία νὰ τοῦ συμπαρασταθεῖ καὶ νὰ τοῦ πεῖ νὰ μὴν λυγίσει.

Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια παρέδωσε τὸ πνεῦμα του. Ἀξιοσημείωτο εἶναι, ὅτι ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες ἐπιχείρησαν νὰ τοῦ κάψουν τὸ σῶμα, ξέσπασε μία δυνατὴ νεροποντὴ ἡ ὁποία ἔσβησε τὴ φωτιά.
Τὸ σῶμα τοῦ ἐνταφιάστηκε ἀπὸ τὴν γυναῖκά του τὴν Ναταλία, ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ θάφτηκε δίπλα του, ἀφοῦ μαρτύρησε καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν Χριστό.

ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ;

Εις το φύλλον της 1^ης Ιανουαρίου ε.ε. εδημοσιεύσαμεν το χριστουγεννιάτικον άρθρον του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, εις το τέλος του οποίου υπάρχει και η έκφρασις «Αναμάρτητος-Θεοτόκος».

Ο σεβαστός π. Δ. Λαζάρου εκ της Θεσσαλονίκης εις επιστολήν του προς τον «Ο.Τ.» απορεί δια την ως άνω έκφρασιν, θεωρών ότι «τούτο δεν είναι ορθόν», καθ΄ ότι κατά την Αγίαν Γραφήν «πάντες ήμαρτον» και ουδείς αναμάρτητος ει μη μόνον ο Ιησούς Χριστός.

Ακολούθως απαντώμεν εις την παράκλησίν του δια την εν προκειμένω γνώμην της εφημερίδος μας:

Κατ΄ αρχήν, δεν αμφιβάλλομεν δια την ορθότητα της Θεοτοκολογίας του π. Ιουστίνου, ενός μεταξύ των πλέον διακεκριμένων δογματολόγων της συγχρόνου Ορθοδοξίας, όστις τον βίον του κατηνάλωσεν εις την έμπρακτον μελέτην της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας. Όθεν, ας ερμηνεύση ο ίδιος τον εαυτόν του (Βλ. «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος Β΄ σ. 261, σερβιστί): «Είναι σαφές», λέγει ο π. Ιουστίνος, «ότι κατά την Χριστόπνευστον διδασκαλίαν των θεοσόφων Πατέρων, το άσπιλον και αναμάρτητον της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν αναφέρεται εις την απουσίαν του προπατορικού αμαρτήματος εν τη ανθρωπίνη φύσει αυτής, αλλ΄ εις την προσωπικήν της σχέσιν προς τον σπίλον και την αμαρτίαν και εις τον αγώνα της και την υπεροχήν επί του σπίλου και της αμαρτίας». Ενταύθα ο π. Ιουστίνος κάμνει διάκρισιν μεταξύ του προπατορικού αμαρτήματος και της προσωπικής αγιότητος της Παναγίας Θεοτόκου. Συμφώνως προς την Πατερικήν διδασκαλίαν, η Παναγία είχε το προπατορικόν αμάρτημα (εξ ου και ο θάνατός της), προσωπικώς δε ήτο όντως πανάμωμος και άσπιλος· μέχρι της συλλήψεως του Κυρίου ένεκα της απείρου αγάπης Της και υπακοής εις το θέλημα του Θεού, μετά δε την σύλληψιν ένεκα της …..(σ.σ. δεν διακρίνεται η γραμμή)… αγίου Πνεύματος και της εν Αυτή παρουσίας του πυρός της Θεότητος. Όπως και των μεγάλων Προφητών του Θεού, των «εν κοιλία μητρός» ηγιασμένων και πεπληρωμένων Πνεύματος Αγίου (Ιερεμ. α΄, 5· Λουκ. α΄, 15), και της Παναγίας η αγιότης αρχίζει «εν κοιλία μητρός». Αύτη αποκορυφούται κατά την στιγμήν της ασπόρου συλλήψεως του Θεού Λόγου και αφθαρτοποιείται εις την Κοίμησιν και Μετάστασίν Της. Η Παναγία υπερέβη την καθαρότητα και την αγιότητα πάντων των προφητών και ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, και εφάνη ούτω, κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν, «αξία του Κτίσαντος». Κατά τον αυτόν Πατέρα, η κληρονομία του προπατορικού αμαρτήματος ήτο ανενέργητος μέσα εις Αυτήν, διότι η θέλησίς Της και όλαι αι δυνάμεις της ψυχής Της και του σώματός Της ήσαν «τω Δεσπότη Θεώ προσαναθέμεναι». Ασφαλώς, ουδείς αναμάρτητος, ει μη μόνον ο Θεός. Το «πανάμωμον» και «αναμάρτητον» της Παναγίας είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας Της εις την θείαν αναμαρτησίαν, όπως, εξ άλλου, και η καθαρότης και η «αναμαρτισία» του κάθε ανθρώπου, κατά το μέτρον της αρετής εκάστουθ και του προς Θεόν έρωτος αυτού. Όθεν, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, απευθυνόμενος προς την Παναγίαν: «Μόνη γαρ απάντων τας πάντων ετελείωσας θεωρίας, την κοινήν απάντων υπερβαλλομένη φύσιν τη προς Θεόν συναφεία μη κατά τον απόρρητον μόνον τόκον, αλλά και κατά προηγιασμένην εξ άκρας καθαρότητος προς εκείνον κατά παν αγαθόν κοινωνίαν». Κατά τον αυτόν Πατέρα, η Παναγία είναι «πάσης αρετής έμψυχος εικών, θείων τε και ανθρωπίνων χαρίτων εστία και συνδρομή». Δια την Ορθόδοξον Παράδοσιν και εκκλησιαστικήν συνείδησιν η Παναγία Θεοτόκος είναι αδιανόητος άνευ του Χριστού. Η Ορθόδοξος Πατερική θεολογία δεν γνωρίζει «Μαριολογίαν», γνωρίζει μόνον «Θεοτοκολογίαν». Τούτο δεικνύει και η ορθόδοξος εικών της Παναγίας, η οποία ουδέποτε εικονίζεται άνευ του Χριστού. Αύτη εξελέγη δια τον Χριστόν, ητοιμάσθη δια τον Χριστόν, εγέννησε τον Χριστόν, μακαρίζεται υπό πασών των γενεών δια τον Τόκον Της. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, μακαρίζουσα την Παναγίαν, ουδέν άλλο πράττει, ει μη σκιρτά και αιωνίως επαναλαμβάνει, με διαφόρους τρόπους, τους λόγους της Ελισάβετ: «ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» (Λουκ. α΄, 42). Μόνον εκείνος, ο οποίος ορθώς θα πιστεύση το ακατάληπτον μυστήριον του Καρπού Της, δηλαδή το μυστήριον της Σαρκώσεως του Λόγου, δύναται να προσφέρη άξιον ύμνον εις την Παναγίαν Μητέρα Αυτού και να εννοήση το υπερβάλλον μέγεθος του μυστηρίου Της. Δια να γίνη «καταγώγιον»της Αγίας Τριάδος και να φέρη «όλην εν μέση ψυχή την άκτιστον Τριάδα, ης εν γαστρί τον Ένα συνείληφε ασπόρως» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς), δηλαδή να αξιωθή της τιμής, ης δεν ηξιώθη ουδέν των κτιστών όντων, εχρειάζετο, ασφαλώς, να γίνη, όπως και εγένετο, «παναμώμητος» και «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Λόγω της προαιρετικής συνεργασίας Της εις την οικονομίαν της σωτηρίας και της εξαιρέτου προσωπικής καθαρότητός Της, ουδέν των κτιστών όντων ανέβη εις τοιούτον ύψος, εις το οποίον ανήλθεν η Θεοτόκος· και προς ουδένα κατέβη ο θεός τόσον εγγύς όσον προς την Θεοτόκον. Ως εκ τούτου, οι Πατέρες την ονομάζουν και «μεθόριον» κτιστής και ακτίστου φύσεως· η εκκλησιαστική υμνολογία την ονομάζει και «μεσίτριαν», ουχί μόνον ως πρεσβεύουσαν υπέρ ημών, αλλά και ως προσφέρουσαν εις ημάς τον Χριστόν ωσάν δώρον και εις τον Χριστόν προσφέρουσαν την ανθρωπίνην φύσιν: «Παντός ανθρωπίνου γένους στάσαμεταξύ, τον μεν Θεόν εποίησεν Υιόν ανθρώπου, υιούς δε Θεού τους ανθρώπους απειργάσατο» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). Η λέξις «Θεοτόκος», λοιπόν, συμπεριλαμβάνει εν εαυτή όλον το μυστήριον της Παναγίας και δεικνύει ότι πάσα «η εις Αυτήν τιμή εις τον εξ Αυτής σαρκωθέντα Υιόν ανάγεται» (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός). Αλλά δηλοί και άλλο τι, ότι δηλαδή η περιφρόνησις Αυτής και η εις Αυτήν πάσα ατιμία και αύτη εις τον εξ Αυτής σαρκωθέντα Υιόν ανάγεται, ως υποκρύπτουσα την άρνησιν της πραγματικότητος της Σαρκώσεως του Λόγου. Ουδόλως τυγχάνει τυχαίον το ότι οι Προτεστάνται δεχόμενοι την Παναγίαν (δήθεν από την αγάπην δια τον Χριστόν), αρνούνται ταυτοχρόνως το Αίμα και το Σώμα του εξ Αυτής τεχθέντος Κυρίου. Μόνον, λοιπόν, υπό το φως της Σαρκώσεως του Κυρίου (η οποία είναι αδιανόητος άνευ της Θεοτόκου, όπως και η Θεοτόκος και η τιμή προς Αυτήν άνευ του εξ Αυτής τεχθέντος Κυρίου), δύναταί τις να κατανοήση ορθώς την δόξαν και την τιμήν την υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την Παναγίαν προσφερομένην. Η Παναγία ούτε έχει ανάγκην από ψευδή δόξαν (η ρωμαϊκή αίρεσις «της ασπίλου συλλήψεως» και της «ενσωμάτου» -- άνευ προηγηθέντος θανάτου – «αναλήψεως»), ούτε πάλιν δέον να υπάρχη φόβος από της «υπερτιμήσεως» της Παρθένου, εκ μέρους των ακολουθούντων πιστώς το φρόνημα της Εκκλησίας και των θεοφόρων Πατέρων Της.

π. Θεόδωρος Ζήσης: ἀναθεματίζουν οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς τους.

Tην Κυριακή της Ορθοδοξίας γιορτάσαμε τη νίκη κατά των Εικονομάχων και συμμετέχουμε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εικονομάχων Προτεσταντών! Ὑπάρχουν χριστιανοὶ Εἰκονομάχοι. Καὶ ὑπάρχουν, ἐπίσης, καὶ δικοί μας ὀρθόδοξοι, συμπαθοῦντες τοὺς Εἰκονομάχους. Κι ἔχοντες κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους. Οἱ Προτεστάντες τί εἶναι, δὲν εἶναι Εἰκονομάχοι; Πᾶτε σὲ κανένα Προτεσταντικὸ Ναὸ μέσα, θὰ δεῖτε πουθενὰ νὰ ὑπάρχει Ἁγία Εἰκόνα; Τὶς ἔχουνε κατεβάσει. Ὅπως οἱ Εἰκονομάχοι, ἔχουν κατεβάσει τὶς Ἅγιες Εἰκόνες. Κι ὅμως ἐμεῖς εἴμαστε μαζὶ μὲ αὐτοὺς στὸ Π.Σ.Ε. Ἐκκλησία καὶ αὐτοί. Τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς Ἐκκλησίες. Ἑπομένως τὰ ἀναθέματα ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὸ Π.Σ.Ε. Διότι, ὅποιος κοινωνεῖ μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τοὺς Προτεστάντες, καὶ γι΄ αὐτὸν ἰσχύουν τὰ ἀναθέματα αὐτά, καὶ γι’ αὐτὸ φοβοῦνται, γιατὶ ἀναθεματίζουν οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς τους. Πῶς νὰ ἀναθεματίσουν οἱ Ἐπίσκοποι, ἡ Ἱεραρχία μας –οἱ περισσότεροι, ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν–, πῶς νὰ ἐπιτρέψουν νὰ ἀκουστοῦν τὰ ἀναθέματα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι θὰ ἀναθεματίζουν τοὺς ἑαυτούς τους, γιατὶ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους· δὲν τοὺς ἀναθεματίζουν, δὲν τοὺς ἀποκηρύσσουν, ἀλλὰ εἴμαστε ὅλοι μαζὶ στὸ Π.Σ.Ε.

Τὸ κακὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς προδοσίας τῆς Πίστεώς μας διαρκῶς ἐπεκτείνεται καὶ διαρκῶς βαθαίνει.

Δικεφάλου Αετού συνέχεια....

Βλέπων αετόν τον Χριστόν εμέ νόει, δυσί κεφαλαίς φύσεις εμάς δύο εικονίζων σοι εν μια υποστάσει. Υψιπέτης γαρ Βασιλεύς των αιώνων ουρανού και γης και των καταχθονίων οίκους φυλάττων και πάσαν Εκκλησίαν, ην εγέννησα εκ του Ευαγγελίου.

(Επιγραφή του Κωνσταντίνου Βυζαντίου εις ναόν της Κέας 1867).

Απόλαυσις στη Γειτονιά -- του Αλέξ. Παπαδιαμάντη

- Ετελείωσε;... αλήθεια;
- Tώρα ξεψύχησε.
- Και τον εμεταλάβανε;
- Θα τον θάψουν με παπάδες;
- Έζησε ως δεκαπέντε ώρες.

Από παράθυρον εις αυλόπορταν, από εξώστην εις δώμα, από χαμόγειον εις ανώγειον, επετούσαν το πρωί οι πτερόεντες αυτοί διάλογοι μεταξύ των γειτονισσών. Και μεγάλη περιέργεια εφέρετο ελαφρά εις τον αέρα.

Αββά Ισαάκ του Σύρου

Ὅσοι εὑρίσκεσθε εἰς τὸ σκότος, ὑψώσατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, ἵνα λάμψωσι τὰ πρόσωπα ὑμῶν ἐκ τοῦ φωτὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος· ἐξέλθετε ἐκ τῶν παθῶν τοῦ κόσμου, ἵνα ἔλθῃ εἰς ἀπάντησιν ὑμῶν τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς φῶς ὁ Χριστός, καὶ προστάξῃ τοὺς ἀγγέλους τοὺς ὑπηρέτας τῶν μυστηρίων Αὑτοῦ νὰ λύσωσιν ὑμᾶς ἐκ τῶν δεσμῶν, ὅπως περιπατήσητε εἰς τὰ ἴχνη Αὑτοῦ, καὶ ἀπέλθητε πρὸς τὸν ἑαυτοῦ Πατέρα.

Η σοφία του Κόντογλου ως καλοκαιρινή «ανάσα»

Γιώργος Κ. Στράτος

Εψαχνα να βρω κάτι για να κρατήσουμε από το καλοκαίρι. Κάτι ζεστό, με ψυχή, για συντροφιά στα κρύα και άκαρδα που επανέρχονται δριμύτερα καταπώς φαίνεται από το φθινόπωρο. Τύχη αγαθή μ’ έριξε πάνω στο βιβλίο «Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου» του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου. Και να μην τον έχετε ακουστά, έχετε δει έργα ή επιρροές του σε όποια εκκλησία μπήκατε. Από τους κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους της πατρίδας μας στον 20ό αιώνα. Ζωγράφος που έδωσε νέα ώθηση στην αγιογραφία, υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, της φύσης και της παράδοσής μας, προικισμένος συγγραφέας, με διαχρονικό, δυνατό λόγο και γνώση, μα πάνω από όλα με μεγάλη καρδιά.
   
Ερχεται από έναν κόσμο που οι άνθρωποι «Ητανε απλοί κι αγράμματοι, ταπεινοί κι απερηφάνευτοι, μα είχαν απάνω τους πολλή μεγαλοπρέπεια και κάποιο βάρος, δείχνοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα σοβαρό και σεβάσμιο, κι όχι όπως είναι τώρα που ρεζιλεύτηκε και κατάντησε ξεπεσμένο, μ’ όλες τις τυμπανοκρουσίες και τις ζόρικες πόζες που παίρνει».

Έχει προγραμματισθή παναγιορειτικός διωγμός όλων των Πατέρων που αντιδρούν στην οικουμενιστική και αντορθόδοξη γραμμή του οικουμενικού πατριαρχείου.

Από το έτος 1957 η Σκήτη του Προφήτου Ηλία είχε πάψει να μνημονεύη τον οικουμενικό πατριάρχη, επειδή δεν συμφονούσε με την φιλοπαπική γραμμή που ακολουθούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στα θέματα της λεγομένης Οικουμενικής Κινησεως. Η Κίνησις αυτή θεωρείται από κάθε Ορθόδοξο ως αιρετική, πράγμα άλλωστε το οποίο σαφώς διεκήρυξε στο παρελθόν πολλάκις το Άγιον Όρος, διεκήρυξε δε και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Διόδωρος στην πρόσφατη «Σύναξι» του Φαναρίου (15 Μαρτίου). Από το 1985 η Σκήτη άρχισε να δέχεται πιέσεις να επαναλάβη το μνημόσυνο του οικουμενικού πατριάρχου, αλλά δεν υποχωρούσε. Την 20ή Μαϊου εφέτος(1992), Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής, η Σκήτη του Προφήτου Ηλία αιφνιδίως πολιορκείται από ένα πλήθος αστυνομικών, ιερομονάχων και μοναχών, με επικεφαλής τον πατριαρχικό έξαρχο επίσκοπο Ηλιουπόλεως Αθανάσιο. Ο π. Σεραφείμ και οι λοιποί Πατέρες της Σκήτης πιέζονται αφόρητα εν μέσω ταραχής και συγχύσεως να δεχθούν το μνημόσυνο του πατριάρχου ή να εγκαταλείψουν το Άγιον Όρος αμέσως. Οι Πατέρες αρνούνται την μνημόνευσι και ερωτούν, αν υπάρχη απόφασις της πολιτικής διοικήσεως, για την απέλασή τους. Τέτοια απόφασις δεν υπήρχε! Ζητείται τότε διορία τριών ημερών για να ετοιμάσουν τα πράγματά τους. Τέτοια διορία δεν τους δίδεται! Με την συνοδεία και υπό την αυστηρά επίβλεψι των αστυνομικών οι Πατέρες της Σκήτης παίρνουν προχείρως μερικά πράγματα από τα κελλιά τους. Κατόπιν τους επιβιβάζουν στα «τζιπ», περνούν από τις Καρυές, φθάνουν στην Δάφνη και με «κρις-κραφτ» τους μεταφέρουν στην Ουρανούπολι, όπου και τους εγκαταλείπουν ασπλάχνως. Εν τω μεταξύ πίσω η Σκήτη λεηλατείται από τους Μοναχούς της Μονής Παντοκράτορος και φρουρείται από ισχυρή ένοπλη αστυνομική δύναμι! Οι Πατέρες της Σκήτης, μετά από την απίστευτη αυτή συμπεριφορά των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχών, που βεβαίως συνιστά αναμφισβητήτως διωγμό Πίστεως, συνεχίζουν να διώκωνται, η πολιτική διοίκησις αρνείται να δώση ένα επίσημο κρατικό έγραφο, που να περιέχη τους λόγους της διώξεως. Οι Μοναχοί της Παντοκρατορικής Σκήτης του Προφήτου Ηλία διαμαρτύρονται εντόνως για την απέλασί τους από το Περιβόλι της Παναγίας, καταγγέλουν την αντιχριστιανική, αφιλάδελφη και βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτών τους, μοναχών, ιερομονάχων και αστυνομικών, επισημαίνουν, ότι έχει προγραμματισθή παναγιορειτικός διωγμός όλων των Πατέρων που αντιδρούν στην οικουμενιστική και αντορθόδοξη γραμμή του οικουμενικού πατριαρχείου.