Ο δρόμος ήνοιξε! Πως βιώνεται η Ανάληψις -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Αν πεις στον άνθρωπο της εποχής μας ότι η ανάληψη του Χριστού έχει ένα πολύ προσωπικό μήνυμα γι΄ αυτόν, το λιγώτερο, θα σε κοιτάξει με δυσπιστία. Στέκεται τόσο απρόσιτη πάνω στο θεολογικό της βάθρο και πως μπορεί να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των καιρών μας; Και όμως, η ανάληψη του Χριστού πέρα από το θεολογικό της νόημα, ή μάλλον μέσα απ΄ αυτό εκπέμπει ένα πολύ επίκαιρο κοινωνικό και ανθρώπινο μήνυμα. Μόνο, που για να το πιάσουμε, δεν θα ξεκινήσουμε από την κορυφή της προς την εποχή μας, διότι οι περισσότεροι δεν θα μπορέσουν ούτε την αφετηρία να βρουν ούτε στην πορεία να ενταχθούν, αλλά θα ξεκινήσουμε από την εποχή μας, που είναι εύκολο να την παρακολουθήσουμε όλοι, αφού είναι η ίδια η ζωή μας, ο εαυτός μας, για να φθάσουμε στην κορυφή της. Μ΄ αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει κίνδυνος να λαθέψουμε, φθάνει να είμαστε τίμιοι στην αναζήτησή μας και ειλικρινείς στην εξομολόγησή μας. Καθώς καταντήσαμε τη ζωή μας πολύ πεζή, πολύ στενή, πολύ πληκτική, για τους πόθους της ψυχής μας, υψώθηκε τραγική η ορμή και η λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από τα όρια, που μας συγκλείνουν και μας συνθλίβουν.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ -- Η ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Εν ταύτη ψάλλεται η Ακολουθία της Λαμπροφόρου Αναστάσεως. Εν Καλάμαις συμψάλλεται και η Ακολουθία της Ιεράς και Θεομητορικής Αγίας Εικόνος της Υπαπαντής καλουμένης.
Τη αυτή ημέρα, Τετάρτη της ΣΤ΄ Εβδομάδος από του Πάσχα, τουτέστι από της ημέρας της Λαμπροφόρου Αναστάσεως, συμψάλλεται και η Ακολουθία της ευρέσεως της Ιεράς και Θεομητορικής Αγίας Εικόνος της Υπαπαντής καλουμένης, της ούσης εν Καλάμαις της Πελοποννήσου.
Τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος, καλή ως σελήνη εκλεκτή ως ο ήλιος, θάμβος ως τεταγμέναι; (Άσμα Ασμάτων στ:9).
Η Αγία αύτη Εικών της Θεομήτορος, ιστορηθείσα κατά το χοβ΄ (672) σωτήριον έτος από Χριστού, ευρέθη δι’ οράματος σταυλίτου τινός εις αρκετόν βάθος εντός του σταύλου Οθωμανού κατά την εποχήν της Τουρκοκρατίας. Αύτη η Αγία Εικών εκ μεν του όπισθεν μέρους της σανίδος ήτο όλη κεκαυμένη, εκ δε του έμπροσθεν όλως αβλαβής, έφερε δε και επιγραφήν με την επωνυμίαν ΥΠΑΠΑΝΤΗ, ως αφιερωμένη εις τον Ιερόν Ναόν της Υπαπαντής του Σωτήρος ημών τον πυρποληθέντα κατά τας προ αιώνων αιχμαλωσίας της Πελοποννήσου. Ήτο δε εκ των όπισθεν κεκαυμένη ως υπάρχουσα εν τω Ναώ κατά τον εμπρησμόν αυτού. Διεφυλάχθη δε η εμπροσθία όψις αβλαβής θεία της Θεομήτορος βουλήσει. Μετά την εύρεσιν της Αγίας Εικόνος ανηγέρθη εις τον τόπον εις τον οποίον ανευρέθη αύτη μικρόν κατ’ αρχάς εκκλησίδιον υπό το όνομα Υπαπαντή προς τιμήν της τε επιγραφής της Αγίας Εικόνος, αλλά δη και του αρχαίου Ναού της Υπαπαντής, όστις έκειτο εις τον τόπον εκείνον, εις αυτόν δε απετέθη και η Αγία αύτη Εικών. Μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος κατηδαφίσθη ο μικρός εκείνος Ναός και αντ’ αυτού ανηγέρθη νέος μεγαλοπρεπέστατος Ναός της Υπαπαντής εγκαινισθείς τη ιθ΄ (19η) Αυγούστου του έτους 1873, όστις και είναι έκτοτε ο Μητροπολιτικός Ναός των Καλαμών. Ταύτην την αγίαν Εικόνα σέβονται και τιμώσιν όχι μόνον οι Καλάμιοι, αλλά και οι εν τοις περιχώροις οικούντες, ως θησαυρόν αυτών ακένωτον και πρεπόντως. Διότι τις δύναται να απαριθμήση τα μυρία θαύματα της αγίας ταύτης Εικόνος;
Τη Θ΄ (9η) Ιουνίου, μνήμη του εν Άγίοις πατρός ημών ΚΥΡΙΛΛΟΥ Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.
Κύριλλος ο Άγιος και Μέγας της Εκκλησίας διδάσκαλος ήτο κατά την πατρίδα Αλεξανδρεύς, από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, ανεψιός εξ αδελφής Θεοφίλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας· ανατραφείς δε ελευθερίως, έγινε δοκιμώτατος εις την φιλοσοφίαν και την αρετήν· ήτο πλήρως ησκημένος εις τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά βιβλία και πεπαιδευμένος τόσον εις όλην την έξω σοφίαν, όσον και εις την έσω πνευματικήν· εσχόλαζε πάντοτε εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών. Όθεν και ο θείος του Θεόφιλος, βλέπων εις αυτόν τόσον μεγάλην σοφίαν και αρετήν, συνηρίθμησε τούτον εις τον Κλήρον της Εκκλησίας, χειροτονήσας Αρχιδιάκονον. Και λοιπόν ήτο τότε ο Άγιος πεφυτευμένος εις τον λειμώνα της Εκκλησίας του Χριστού, ως ευωδέστατον και ωραιότατον κρίνον, το οποίον ήνθει μεν με την καθαρότητα και τας λοιπάς αρετάς, ευωδίαζε δε όλον το πλήρωμα των πιστών με την οσμήν της θείας σοφίας του.
“O εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία»
Στα θέματα της πίστεως και της αγιοπνευματικής εκκλησιαστικής διοργανώσεως ουδεμία αξία ή σημασία έχουν αποφάσεις, που λαμβάνονται κατά πλειονοψηφία ή ακόμη και παμψηφία, εάν έρχωνται σε αντίθεση και σύγκρουση με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας. Στις περιπτώσεις αυτές έχει απόλυτη εφαρμογή η αρχή: «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Με βάση την αρχή αυτή διασφαλίσθηκε η Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων και συνετρίβησαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη κατά την επί δεκαετίες κυριαρχία των Αρειανών κατά τον Δ΄ αιώνα, ότε η πλειονοψηφία ή και η παμψηφία πολυαρίθμων Συνόδων, που αποδείχθησαν ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι, ετάχθησαν υπέρ της αιρέσεως του Αρείου και εναντίον της Ορθοδοξίας. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο δεν υπετάχθησαν στις αποφάσεις αυτές των ψευδοσυνόδων, αλλά όρθωσαν το ανάστημά τους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος. Είναι ίσως η συγκλονιστικώτερη περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία, που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Εάν ο Μέγας Αθανάσιος συνεμορφώνετο με την αρχή της πλειονοψηφίας και υπετάσσετο εις τις αντικανονικές και αντορθόδοξες αποφάσεις της, θα επρόδιδε την ιδιότητά του, ως αληθινού ορθοδόξου Ιεράρχου και Επισκόπου, που έχει σαν ύψιστη αποστολή την προάσπιση μέχρι θανάτου της εμπιστευθείσης σε κάθε αληθινό επίσκοπο Ιεράς Παρακαταθήκης, της αποκαλυφθείσης από τον Εσταυρωμένο Θεό της Αγάπης, Αληθείας και τότε αντί της Κυριακής της Ορθοδοξίας θα εορτάζετο ο θρίαμβος της Αιρέσεως και στη θέση του Μεγάλου Αθανασίου θα δοξολογείτο ο Άρειος!
Το κλάμα της Θεοτόκου
Σε ένα χωριό της Ρουμανίας, στο Πασκάνι, υπάρχει μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα αυτή ήταν τοποθετημένη σε ένα προσκυνητάρι, στον νάρθηκα της εκκλησίας του χωριού. Στις 15 Φεβρουαρίου 1865 συνέβη το ακόλουθο συνταρακτικό γεγονός:
Όταν ο ιερέας του χωριού
άνοιξε την εκκλησία, δεν βρήκε την εικόνα στη θέση της όπως πάντα. Αυτή τη φορά
η εικόνα ήταν πεσμένη στο έδαφος κι έκλαιγε τόσο πολύ , ώστε τα δάκρυά της
είχαν μουσκέψει το δάπεδο. Τρομαγμένος ο ιερέας έκλεισε τον ναό και έφυγε.
Το άλλο πρωί διαπίστωσε
πως η εικόνα είχε φύγει από τον νάρθηκα και είχε πάει μπροστά στο τέμπλο, όπου
έκλαιγε συνεχώς. Το πένθος της κράτησε μία εβδομάδα και προμηνούσε τις
δοκιμασίες και συμφορές που πέρασε αργότερα η χώρα.
Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά -- του Στέλιου Παπαθεμελή*
Ανήκει στον Σεφέρη η φοβερή ρήση:
«…Στα χρόνια μας, πρέπει
να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή
δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά».
Τις πταίει; ή έστω τι
πταίει; Η παρεχόμενη Παιδεία. Απόσταση από την αρχαία γλώσσα, περιθωριοποίηση
της λόγιας (καθαρεύουσας).
Πώς μπορεί να
αντιμετωπισθεί η καλπάζουσα επέκταση των ξενισμών στην γλώσσα μας; Δύο χώροι
μπορούν να λύσουν ή να απαλύνουν τουλάχιστον το
πρόβλημα, το σχολείο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μαζί με τον έντυπο γενικό
λόγο (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες). Το σχολείο και δη το Δημοτικό είναι φύση
και θέση ο θεματοφύλακας των τιμαλφών τού Γένους μας και κυρίως του γλωσσικού μας
πλούτου. Αντί όμως η εκπαίδευση να είναι θύλακας αντιστάσεως στη γλωσσική
υποβάθμιση, απέβη συντελεστής της.
Removal of the Relics of Theodore the Commander
The holy Martyr Theodore was from Euchaita of Galatia and dwelt in Heraclea of Pontus. He was a renowned commander in the military, and the report came to the Emperor Licinius that he was a Christian and abominated the idols. Licinius therefore sent certain men to him from Nicomedia, to honor him and ask him to appear before him. Through them, however, Saint Theodore sent back a message that it was necessary for various reasons, that Licinius come to Heraclea. Licinius, seeing in this a hope of turning Saint Theodore away from Christ did as was asked of him.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)