Με τη μάθηση αποκτά ο άνθρωπος την αυτοσυνειδησία του γνωρίζοντος, την
βεβαιότητα και την αίσθηση ότι είναι επαϊων. Γνωρίζει τάχα τα πάντα, οπότε
ακολουθεί η έπαρση, η κενοδοξία, η υπερηφάνεια. Το δε χειρότερο είναι η οίηση,
που όποιος προσβάλλεται από το δαίμονα αυτό, πολύ δύσκολα θεραπεύεται. Κι αυτό,
γιατί, όπως λένε οι σοφοί, το πνεύμα της οιήσεως επικάθεται στο κέντρο της
νοήσεως και δεν αφήνει το νού να δή την αλήθεια. Αν δε λάβη κανείς υπ’ όψη ότι
οι αρρώστειες αυτές της ψυχής υπάρχουν σπερματικά στις ψυχές μας σαν αδαμιαία
κληροδοσία, τότε είμαστε όλοι προσβεβλημένοι, αφού «τη εφέσει του καρπού της
γνώσεως εκπεπτώκαμεν…», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την δογματική
παράδοση της Εκκλησίας. Συνεπώς η ίδια η έφεση του ειδέναι γεννάει την φυσίωση,
οπότε η αυτοσυνειδησία της γνώσεως από τους παιδευθέντες είναι μάλλον πρόσκομμα
στην οδό του αγιασμού, θεμελιώδη θέση της οποίας κατέχει η ταπείνωση, που είναι
η επίγνωση της αλήθειας.
Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος
...Εσύ βέβαια, μετά την συνουσία με τη γυναίκα σου δεν τολμάς να προσευχηθής,
αν και αυτό δεν είναι καθόλου αμάρτημα. Μετά όμως από λοιδορία και ύβρη, που
είναι πράξεις άξιες για να στείλουν κάποιον στη γέεννα, πριν καθαρίσεις καλά
τον εαυτό σου, υψώνεις τα χέρια σου για να προσευχηθής; Και πως δεν φρίττεις;
Πες μου. Δεν άκουσες τον Παύλο που λέγει ότι «ο γάμος είναι άξιος τιμής από
εμάς και το κρεβάτι του γάμου καθαρό από μολυσμό;» Αν λοιπόν όταν σηκώνεσαι από
το αμόλυντο αυτό κρεβάτι του γάμου, δεν τολμάς να προσευχηθής, πως
επικαλείσαι εκείνο το φρικτό και φοβερό όνομα του Θεού, όταν έρχεσαι από
διαβολικό κρεβάτι; Διότι πράγματι, διαβολικό κρεβάτι είναι το λούσιμο μέσα στις
ύβρεις και τις λοιδορίες.
O Μέγας Ἀθανάσιος
http://agiooros.org/viewtopic.php?f=75&t=8925#p30484
«Ὁ ἁγιώτερος τῶν ἡρῴων
καὶ ἡρωικώτερος τῶν ἁγίων», «Μέγας Πατήρ», «Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας». Τίτλοι, ἀπὸ τοὺς πιὸ χαρακτηριστικούς, ποὺ ἀπονεμήθηκαν
στὸ «πολύφωτο ἄστρο» τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο. Τὸ ἔτος 295 ἢ 296
μ.Χ. γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς φτωχοὺς στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἀλλὰ πλούσιους σὲ ἀρετὲς καὶ
πίστη. Δὲν εἶχε τὰ μέσα γιὰ ἀνώτερες σπουδές. Ὁ Θεός, ὅμως, τὸν προίκισε μὲ
πλούσια διάνοια, καὶ ἀφοῦ παίρνει τὴν στοιχειώδη ἐκπαίδευση, ἔπειτα αὐτοκαλλιεργεῖται
καὶ φθάνει σὲ μεγάλα ὕψη οὐράνιας σοφίας. Τὸ 312 καὶ σὲ ἡλικία 25 χρόνων,
χειροτονεῖται διάκονος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρο, μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο
ὁ Ἀθανάσιος παίρνει μέρος στὴν Α´ Οἰκουμ. Σύνοδο στὴ Νίκαια καὶ συντρίβει τὴν αἵρεση
τοῦ Ἀρείου. Τὸ 328 πεθαίνει ὁ Ἀλέξανδρος καὶ γιὰ τὸν Ἀθανάσιο πλησίασε μία
μεγάλη ὥρα. Στὸ 33ο χρόνο τῆς ἡλικίας του, κλῆρος καὶ λαὸς τὸν ἐκλέγουν
πανηγυρικὰ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ὁ Ἅγιος θὰ ἀντιμετωπίσει ἕνα
φοβερὸ καὶ ἀνελέητο πόλεμο τῶν αἱρετικῶν τοῦ Ἀρείου. Πέντε σκληρὲς ἐξορίες
περιλαμβάνει ἡ πολυτάραχη ζωή του ἀπὸ τὸν Ἀρειανὸ αὐτοκράτορα Κωνστάντιο. Ὅμως,
μὲ πίστη, θάῤῥος, ἀγωνιστικότητα καὶ ὑπομονή, κατορθώνει νὰ βγεῖ νικητὴς καὶ
συντρίβει τοὺς «λύκους» τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Καὶ ἔτσι, ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς
«Νὰ ἀγωνίζεσαι τὸν καλὸ ἀγῶνα τῆς πίστεως» καὶ «ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα
ποὺ προβάλλει μπροστά μας», γίνεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο πραγματικότητα, ἀναμφισβήτητο
γεγονός. Ἀπεβίωσε στὶς 2 Μαΐου 373 σὲ ἡλικία περίπου 75 μὲ 77 ἐτῶν. Πρέπει ἐπίσης
νὰ ἀναφέρουμε ὅτι, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διακρίθηκε καὶ ὡς συγγραφεὺς
πολυγραφότατος καὶ σπουδαιότατος. Διάκονος ἀκόμη ἔγραψε τὶς πραγματεῖες του κατὰ
τῶν ἐθνικῶν καὶ περὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου. Στὰ «πολεμικά» του κατατάσσονται:
«Ἔκθεσις πίστεως», «Ἡ ἐγκύκλιος ἐπιστολή», «Ἡ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἐπισκόπους Αἰγύπτου
καὶ Λιβύης», «Οἱ Λόγοι κατὰ τῶν Ἀρειανῶν». Ἄφησε δὲ καὶ ἀρκετὲς ἐπιστολές. Νὰ
παρατηρήσουμε ὅμως ἐδῶ ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸν Κώδικα τῶν Καυσοκαλυβίων η κυρίως
μνήμη του πρέπει νὰ ἑορτάζεται τὴν 2α Μαΐου, ὁπού, καὶ ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένη, ἡ
κοίμησή του. Γιὰ ποιὸ λόγο ὅμως καθιερώθηκε νὰ γιορτάζεται αὐτὴ τὴν μέρα μαζὶ μὲ
τὸν Ἅγ. Κύριλλο δὲν γνωρίζουμε. Τὸ πιθανότερο ὅμως εἶναι, γιὰ τὸ λόγο ποὺ
καθιερώθηκε καὶ ἡ γιορτὴ τῶν 3 Ἱεραρχῶν.
Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία εισερχόμαστε στην «νέα εποχή» παραθεωρώντας το παρελθόν και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων.
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν
προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη
εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’
οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!), ανέφερε
ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998.
Είναι αυτή η
«ανακάθαρση της εκκλησιαστικής μνήμης» που πρέπει να οικοδομηθεί, όπως ευχήθει
ο κοιμηθείς Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στην
προσφώνησή του προς τον Πάπα;
Προφήτης Ζαχαρίας: εὐλογητὸς Κύριος καὶ πεπλουτήκαμεν· Ψευδοπροφήτης Μάξιμος: ευλογητός Αντίχριστος και πεπλούτηκα!
Στήν ἐκδήλωση θά πραγματοποιηθεῖ ἐπίκαιρη ὁμιλία ἀπό τόν Πρόεδρο τοῦ Συνδέσμου μας πατέρα Μάξιμο Βαρβαρῆ, ὁ ὁποίος θά μᾶς παρουσιάσει καί τό Νέο του βιβλίο, πού ἐξέδωσαν πρόσφατα οἱ Ἐκδόσεις μας, σχετικά μέ τό θέμα τοῦ προσώπου καί τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.
Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;...
Ο
διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί
ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι η και
Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης η εις
κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη
Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;... Οι Άγιοι
Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον
Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και
θάνατοι...».
Εμείς, αντίθετα, ισοπεδώνοντας τον Χριστόν στην πράξη με τις όποιες θεότητες, τιμώμεθα και επαινούμεθα, απολαμβάνοντες διακρίσεις και βραβεία. Και μόνο αυτό δείχνει, ότι «κάτι δεν πάει καλά» με μας. Ο κόσμος «το ίδιον φιλεί» (παράβ. Ιωάνν. 15, 19) και ταυτιζόμεθα με τις δυνάμεις του κόσμου, όταν αγαπώμεν «την δόξαν των ανθρώπων μάλλον ήπερ την δόξαν του Θεού» (Ιωάνν. 12, 43).
Εμείς, αντίθετα, ισοπεδώνοντας τον Χριστόν στην πράξη με τις όποιες θεότητες, τιμώμεθα και επαινούμεθα, απολαμβάνοντες διακρίσεις και βραβεία. Και μόνο αυτό δείχνει, ότι «κάτι δεν πάει καλά» με μας. Ο κόσμος «το ίδιον φιλεί» (παράβ. Ιωάνν. 15, 19) και ταυτιζόμεθα με τις δυνάμεις του κόσμου, όταν αγαπώμεν «την δόξαν των ανθρώπων μάλλον ήπερ την δόξαν του Θεού» (Ιωάνν. 12, 43).
Ποιος θα ακυρώσει την μειοδοσία της πίστης μας που γίνεται από την ηγεσία της Εκκλησίας μας;
Σήμερα «οι του
Λατινισμού εφιέμενοι», οι απανταχού της γης λατινόφρονες εκ των Ορθοδόξων, κηρύττουν
«γυμνή τη κεφαλή» ότι δεν είναι μεγάλες οι διαφορές που μας χωρίζουν από τους
Λατίνους, ότι το βλάσφημο, αιρετικό και συνοδικά καταδικασμένο filioque δεν
είναι εμπόδιο για την ένωση, είναι ανύπαρκτο ζήτημα , ότι το βάπτισμα και τα
μυστήριά τους είναι έγκυρα, ότι ξεπεράσθηκε πλέον η εκκλησιολογία όχι μόνο της
αιρέσεως, αλλά και του σχίσματος˙ οι Λατίνοι δεν είναι ούτε αιρετικοί, ούτε
σχισματικοί, είναι «αδελφή εκκλησία», όπως αδελφές εκκλησίες είναι οι κατά
τόπους αυτοκέφαλες, ορθόδοξες εκκλησίες.
Ποιος θα ακυρώσει την
μειοδοσία της πίστης μας που γίνεται από την ηγεσία της Εκκλησίας μας; Μα
φυσικά ο Ορθόδοξος λαός, για μια φορά ακόμα θα μπει μπροστάρης όπως τόσους
αιώνες!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)