«Ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό το μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία». Ο Κύριος.
Ο Χριστιανισμός, ο Ορθόδοξος, δεν είναι μόνον εσωστρέφεια. Είναι και εξωστρέφεια. Ούτε μόνον εξωστρέφεια. Αλλά και εξωστρέφεια. Βαθύτατον αίτημά του, είναι το προς τα έσω βύθισμα του νου. Η αναγκαιότης εστιάσεως των νοητικών δυνάμεων, υπό την στέγην της καρδίας, εκφράζεται με αγωνιώδεις τόνους, που απηχούν δια μέσου της ιστορίας της ανθρωπίνης ψυχής. Αισθανόμεθα βαθυστένακτον πόνον να επιστρέψωμεν εις εαυτούς, να γνωρίσωμεν την θαλπωρήν της εστίας μας, να χαρώμεν τους θησαυρούς μας, να κλαύσωμεν δι’ ό,τι δεν έχομεν. Η ευγένεια της υπάρξεώς μας ευρίσκεται εντός μας. «Εντός υμών εστιν η βασιλεία των ουρανών». Τότε αποκτώμεν συνείδησιν της υπάρξεώς μας, όταν αγαπήσωμεν τον εαυτόν μας. Το μέγιστον και δυσεπίτευκτον πράγμα είναι να εισέλθωμεν εις τον μυστικόν νυμφώνα της ψυχής μας. Eίναι ανεκφράστως θλιβερόν το ότι παρά τους μόχθους μας δεν το επιτυγχάνομεν. Αλλ’ είναι και αυτόχρημα τραγικόν, το ότι το αγνοούμεν.