Το Νηπτικό Έλεος του Καλού Σαμαρείτη -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Ας αρχίσουμε από την γνωστή σε όλους παραβολή του καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 33-37).

Σε κάποιο σημείο του δρόμου από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, κάποιος άνθρωπος έγινε στόχος σκληρόκαρδων ληστών, οι οποίοι αφού τον λήστευσαν, τον άφησαν ημιθανή τυγχάνοντα, μισοπεθαμένο! Καταπληγωμένο και εμφανώς θανάσιμα κακοποιημένο.

Ο πρώτος περαστικός που έτυχε να ιδεί το τραγικό για τον συνάνθρωπό του αυτό γεγονός, ήταν ένας ιερέας. Τον είδε, ποιος ξέρει τι σκέφθηκε και συναισθάνθηκε. Πάντως τον είδε και αντιπαρήλθεν! Έφυγε. Τακτοποιημένος ίσως με τον εαυτό του, αφού η συνείδησή του δεν λειτούργησε ιερατικά, για να αντιμετωπίσει φιλάνθρωπα τον τραγικό αυτόν άνθρωπο!

Το ίδιο έκανε κι ένας ακόμα άνθρωπος, λευΐτης, υπηρέτης και λειτουργός του ναού του Θεού. Ελθών και ιδών αντιπαρήλθεν. Δηλαδή ο δεύτερος αυτός περαστικός άνθρωπος, μπροστά από τον μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, δεν πέρασε βιαστικός όπως ο ιερέας, αλλά πλησίασε, είδε την τραγική του κατάσταση και συνέχισε ήσυχος και αδιάφορος τον δρόμο του προς τον προορισμό του.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου και Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ.

Μωϋσής ο Προφήτης και θεόπτης, ο υπέρτατος των φιλοσόφων και ο σοφώτατος των νομοθετών και των ιστοριογράφων απάντων ο αρχαιότατος, κατήγετο εκ φυλής Λευϊ· ο πατήρ του ωνομάζετο Αμράμ και η μήτηρ του Ιωχαβέδ, εγεννήθη δε εις την Αίγυπτον το αφοα΄ (1571) π. Χ. Εις την Αίγυπτον οι Ισραηλίται είχον εγκατασταθή από της εποχής του Ιωσήφ, όστις είχεν αναγορευθή υπό του Φαραώ αντιβασιλεύς. Ο Ιωσήφ εκάλεσεν εις την Αίγυπτον τον πατέρα του Ιακώβ και τους αδελφούς του. Έκτοτε αυτοί και οι απόγονοί των παρέμενον εις την Αίγυπτον. Μετά τον θάνατον του Ιακώβ οι Ισραηλίται επληθύνθησαν τόσον, ώστε απετέλεσαν έθνος μέγα. Ο αγαθός εκείνος Φαραώ της Αιγύπτου, όστις είχεν ανυψώσει τον Ιωσήφ εις το αξίωμα της αντιβασιλείας, απέθανεν, ανέβησαν δε εις τον θρόνον άλλοι Φαραώ, οι οποίοι ουδέν εγνώριζον περί του Ιωσήφ. Φοβούμενος λοιπόν ένας νέος Φαραώ την αύξησιν των Ισραηλιτών εσκέφθη να καταστρέψη αυτούς δα παντός τρόπου. Όθεν κατέθλιβεν αυτούς και επέβαλλε διαφόρους σκληράς και απανθρώπους εργασίας. Αλλ’ όσω περισσότερον κατεθλίβοντο οι Ισραηλίται, τόσω περισσότερον επληθύνοντο.

Αναστάσιος Λαυρέντζος: Ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά της Ελλάδας-Ο περίεργος ρόλος της Επιτρόπου

 

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ, Επισκόπου Αντιοχείας, και των συν αυτώ Τριών Παίδων.

Βαβύλας ο ιερώτατος και θαυμάσιος Μάρτυς, διαδεχθείς κατά τον Ευσέβιον (βιβλ. στ΄ κεφ. κθ΄) τον Ζεβίνον, αρχιεράτευεν εις τον αγιώτατον θρόνον της Αντιοχείας κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου Νουμεριανού, όστις δεξάμενος την βασιλείαν από τον πατέρα του Κάρον, εν έτει σπγ΄ (283), διεδέχθη και όλην την ασέβειαν εκείνου. Ευθύς όθεν ως εβασίλευσεν ο μιαρός εκείνος εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, και τους εθανάτωνε με πικρότατον θάνατον. Ελθών δε ο ασεβής ούτος και εις την Αντιόχειαν, έκαμνε και εκεί τας ακαθάρτους θυσίας του εις τον μιαρόν ναόν της Δάφνης, ως ο πατήρ του σατανάς τον εδίδαξεν, ηθέλησε δε να μιάνη και Εκκλησίαν των Χριστανών εισερχόμενος εις αυτήν. Ούτος ο μιαρός εκτός των άλλων κακών έκαμε και τούτο· τον υιόν του βασιλέως των Περσών, τον οποίον είχε λάβει ως όμηρον δια την μετά των Περσών ειρήνην και τον οποίον έφερε μαζί του, αθετών πάντα νόμον ανηλεώς κατέσφαξεν, ούτω δε μεμολυσμένος από τον φόνον και από τας θυσίας των ειδώλων ηθέλησε να υπάγη να μολύνη και την Εκκλησίαν των Χριστιανών, νομίζων τούτο μέγα κατόρθωμα προς θεραπείαν των δαιμόνων.

Το κλάμα της Θεοτόκου

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας, στο Πασκάνι, υπάρχει μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα αυτή ήταν τοποθετημένη σε ένα προσκυνητάρι, στον νάρθηκα της εκκλησίας του χωριού. Στις 15 Φεβρουαρίου 1865 συνέβη το ακόλουθο συνταρακτικό γεγονός: 

Όταν ο ιερέας του χωριού άνοιξε την εκκλησία, δεν βρήκε την εικόνα στη θέση της όπως πάντα. Αυτή τη φορά η εικόνα ήταν πεσμένη στο έδαφος κι έκλαιγε τόσο πολύ , ώστε τα δάκρυά της είχαν μουσκέψει το δάπεδο. Τρομαγμένος ο ιερέας έκλεισε τον ναό και έφυγε. 
Το άλλο πρωί διαπίστωσε πως η εικόνα είχε φύγει από τον νάρθηκα και είχε πάει μπροστά στο τέμπλο, όπου έκλαιγε συνεχώς. Το πένθος της κράτησε μία εβδομάδα και προμηνούσε τις δοκιμασίες και συμφορές που πέρασε αργότερα η χώρα.

Όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα.

Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα. Και ενώ τότε, η ημερολογιακή αλλαγή της Εγκυκλίου του 1920, φαινόταν ως κάτι μικρό και ασήμαντο (δεδομένου ότι η Εγκύκλιος δεν είχε γνωστοποιηθεί ακόμα στον κόσμο), οδήγησε σιγά-σιγά σε ολοένα και μεγαλύτερες προδοσίες, σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι η Εγκύκλιος (η οποία, κατά τους σύγχρονους Πατέρες, θεωρείται και ως ο καταστατικός χάρτης του Οικουμενισμού) έχει εφαρμοστεί πλήρως από όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Αυτό σημαίνει ότι ο Οικουμενισμός και η Εγκύκλιός του, έχει επικρατήσει παντού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Εορτοδρόμιον σελ. 250:

Σημειούμεν ενταύθα, ότι τέσσαρα τινά ακολουθούσι κατά σειράν:

α) Ακοή κατηχήσεως η και της Πίστεως προηγουμένη· «Η γαρ πίστις, φησίν ο Απ. Παύλος εξ ακοής»· β) Πίστις εγκάρδιος. γ) Ομολογία δια στόματος: «Καρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν», λέγει ο Απ. Παύλος· Και δ) ακολουθεί το Βάπτισμα, σφραγίζον την Πίστιν και Ομολογίαν· όθεν είπεν ο μέγας Βασίλειος Κεφάλαιον ιβ΄ προς Αμφιλόχιον: «Πίστις και Βάπτισμα δύο τρόποι της σωτηρίας συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι· Πίστις μεν γαρ τελειούται δια Βαπτίσματος· Βάπτισμα δε θεμελιούται δια της Πίστεως· και δια των αυτών ονομάτων εκάτερα πληρούται· ως γαρ πιστεύομεν εις Πατέρα, και Υιόν, και Άγιον Πνεύμα· ούτω και βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος· και προάγει μεν ομολογία προς την σωτηρίαν εισάγουσα· επακολουθεί δε το Βάπτισμα επισφραγίζον ημών την συγκατάθεσιν». Και εν τοις ασκητικοίς λέγει ο αυτός Άγιος: «Περί Πατρός, Υιού, και Αγίου Πνεύματος μη συζητητείν, αλλά άκτιστον και ομοούσιον Τριάδα μετά παρρησίας λέγειν και φρονείν, και τοις επερωτώσι λέγειν: ότι βαπτίζεσθαι δει, ως παρελάβομεν· πιστεύειν δε, ως βεβαπτίσμεθα· δοξάζειν δε, ως πεπιστεύκαμεν».

ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ OΣΟΥΣ ΔΙΑΒΑΛΛΟΥΝ ΤΑΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ -- Ἁγίου Πατρὸς καὶ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

60. Ὅτι δὲν εἶναι καινούργια ἐφεύρεση οἱ εἰκόνες, ἀλλὰ ἀρχαῖο καὶ γνωστὸ καὶ συνηθισμένο στοὺς ἁγίους καὶ διακεκριμένους πατέρες, ἄκουσε· γράφεται στὸν βίο τοῦ μακαριστοῦ Βασιλείου ἀπὸ τὸν Ἑλλάδιο, μαθητή του καὶ διάδοχο τῆς ἱεραρχίας του, ὅτι ὁ ὅσιος παρουσιάστηκε κάποτε μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, στὴν ὁποία ἦταν ζωγραφισμένη καὶ ἡ μορφὴ τοῦ ἀείμνηστου μάρτυρα Μερκουρίου· παρουσιάστηκε ζητώντας τὸν θάνατο τοῦ ἄθεου καὶ ἀποστάτη τυράννου Ἰουλιανοῦ. Τὴν ἀποκάλυψη γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημα τὴ δέχτηκε ἀπὸ τὴν εἰκόνα αὐτή· γιατί ἔβλεπε γιὰ λίγο τὸν μάρτυρα νὰ χάνεται ἀπὸ τὴν εἰκόνα καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγο νὰ κρατάει τὸ δόρυ ματωμένο.
61. Στὸν βίο τοῦ Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου γράφονται αὐτολεξεὶ τὰ ἑξῆς:

Anthimus, Bishop of Nicomedea

After the death of the 20,000 Martyrs of Nicomedia, their Bishop Anthimus fled to a certain village to care for his remaining flock. The Emperor Maximian sent men in search of him. When they found him, he promised to show Anthimus to them, but first took them in as guests, fed them, and only then made himself known to them. Amazed at his kindness, the soldiers promised him to tell Maximian that they had not found him. But Anthimus went willingly with them, and converting them by his admonitions, baptized them on the way. He boldly confessed his Faith before Maximian, and after frightful tortures was beheaded in the year 303 or 304.