Ακούσατε, λαοί, φυλαί, γλώσσαι, το έθνος των χριστιανών το άγιον:

Ακούσατε, λαοί, φυλαί, γλώσσαι, το έθνος των χριστιανών το άγιον: ει τις ευαγγελίζεται υμάς, παρ΄ ο παρέλαβεν η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία παρά των Αποστόλων, Πατέρων τε και Συνόδων και μέχρι τώρα διεφύλαξε μη ακούσητε αυτού. Καν άγγελος, καν βασιλεύς ευαγγελίζεται υμάς παρ΄ ο παρελάβετε, κλείσατε τας ακοάς.

(Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

"Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός."

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης).

Ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος.

H ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011, μᾶς ἐθύμισεν ἡμέρας θλιβεράς μνήμης. Ὀκτώβριος ἦταν καὶ τὸ 2006, ὅταν ὑποδεχτήκαμε τὸν Πατριάρχη μας μὲ δοξολογικὲς τιμὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸν ἑπόμενο ἀκριβῶς μῆνα Νοέμβριο τοῦ 2006, ἔλαβε χώρα στὸ Φανάρι, μεγάλη καὶ παράνομη καὶ προκλητικὴ συμπροσευχή.

Ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία αἰῶνες τώρα διαλεγομένη μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἐνικοῦσε πάντοτε, αὐτὴ τὴ φορά, ἐνικήθη, καὶ ὑποκλίθηκε, καὶ ὑποδέχτηκε τὸν αἱρετικὸ Πάπα ὡς Χριστὸν Κυρίου ψάλλοντας

(Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου). Καὶ εἰσήγαγε αὐτὸν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ναοῦ, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας, ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὀδυνηρὰ καὶ παράνομα ποὺ ἔγιναν τὸν Νοέμβριο 2006, ἔγιναν σχεδὸν πράξη οἱ δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη τὸ 1998, «ἐπανορθώνοντας τὰ σφάλματα τῶν προπατόρων»!

Καὶ ἐπειδὴ ἡ μία μνήμη φέρει τὴν ἄλλη, ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1968, ὑπῆρχε μεγάλη ἀναστάτωση καὶ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα διὰ τὴν παράνομον ἄρση τῶν

ἀναθεμάτων. Ἡ ἀρετὴ τῶν παλαιῶν πατέρων προγνώρισε ποὺ θὰ ὁδηγήση αὐτὸ τὸ παράνομο ὀλίσθημα, καὶ ἔπραξαν κατὰ συνείδηση. Ἐμεῖς οἱ συνεχισταὶ αὐτῶν, καλούμεθα σήμερα νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἀποφασιστικότητα.

Ὀκτώβριος τοῦ 2011, ὑποδοχὴ καὶ πάλι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἀκόμη νωπὲς οἱ ὑπογραφές μας ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

Ἐφ᾽ὅσον δὲν ὑπάρχει δημόσια καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀμνήστευσε ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ, καὶ ἐσχάτως συνέλαβε καὶ ἐγέννησε μὲ καισαρικὴ τὴν κάκιστο θυγατέρα, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, καὶ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπογράψαντες τὴν «ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ», ἡ ἀποχή μου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη θεωρεῖται ἐπιβεβλημένη. Ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες ἔχουμε ἕνα λόγο παραπάνω νὰ εἴμαστε εὐαίσθητοι στὰ τῆς πίστεώς μας.

Ἐπειδὴ ζοῦμε καθημερινὰ τὸ δρᾶμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, μὲ τοὺς μνημονεύοντες καὶ τοὺς μὴ μνημονεύοντες, μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ δρᾶμα. Γι᾽αὐτὸ εἴμαστε ἀντιοικουμενιστές, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν κατάρα τοῦ δευτέρου σχίσματος.

Μὲ ἐν Χριστῷ Ἀγάπη

Μοναχὸς Νικόλαος

Καρυαῖς Ἁγίου Ὄρους

Η Τρίτη Ρώμη...

  Ένας τόμος αναιρετικός του «Νεοπανρωσισμού»

Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Επειδή έβλεπαν οι τσαρικοί αρραγή την ενότητα των τεσσάρων παλαίφατων Πατριαρχείων αποφάσισαν να την διασπάσουν στο πιο ευαίσθητο σημείο της, το ελληνογενές Πατριαρχείο Αντιοχείας. Εγκατέστησαν ως προγεφύρωμα την «Παλαιστίνειο Εταιρεία» να εξάψει τον εθνοφυλετισμό των αραβοφώνων και ενίσχυσαν την ρωσοφιλία τους με χορηγίες, και το 1899 ανατράπηκε η ισοτιμία και η ισορροπία Ελλήνων και Αράβων ιεραρχών και εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης για να κληρονομήσει μέχρι σήμερα την επαμφοτερίζουσα σχέση του «και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι» με τα άλλα ελληνόφωνα Πατριαρχεία! Μετά προσπάθηκαν να προσεταιριστούν και τα άλλα δύο Πατριαρχεία της Μέσης Ανατολής κινητοποιώντας τους αραβοφώνους πληθυσμούς σε κάθε ευκαιρία πατριαρχικής κρίσεως. (3)Ο πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ στην Β΄ πατριαρχία του εγνώρισε βαθύτερα τις τάσεις του φυλετικού ρωσικού ιμπεριαλισμού της εποχής του και ζήτησε να δημοσιευθούν όλα τα επίσημα έγγραφα, που αναφέρονται στις σχέσεις του Ιερού Θεσμού με τα άλλα Πατριαρχεία και τις θυγατέρες του Εκκλησίες και το Άγιον Όρος. Τότε άνοιξε το γραμματοφυλάκιο του Φαναρίου και προέκυψαν οι τρεις τόμοι του Καλλίνικου Δελικάνη και οι καλής πίστεως Ρώσοι ιστορικοί μελέτησαν τα ιστορικά ντοκουμέντα για να συναγάγουν ανεπηρέαστοι τα συμπεράσματά τους ομόδοξοι και ετερόδοξοι και έτσι προέκυψε η σπουδαία μελέτη του Σοκολώφ. Όμως φαίνεται πως ήταν ανικανοποίητη η τάση της τσαρικής διπλωματίας της επεκτάσεως της ρωσικής «ιεραποστολής» προς σύσταση θυλάκων «εκκλησιαστικής» εξουσίας εκτός Ρωσίας και στους άλλοτε λεγόμενους «βαρβαρικούς» τόπους, που κατά τους ιερούς κανόνες ανήκουν στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.Ο πακτωλός των χρημάτων του τσαρικού ταμείου στις διάφορες «Ιερές Αποστολές» διευκόλυνε την προώθησή τους, που δεν αντιμετωπιζόταν με τα πενιχρά μέσα του αυτοσυντηρούμενου Φαναρίου. Επικίνδυνη ήταν ιδίως η «εισπήδηση» της Συνόδου της Πετρουπόλεως από την Αλάσκα στις ΗΠΑ και στην Δυτική Ευρώπη. Για να αποφύγει τότε το Φανάρι τη σύγκρουση με την πολλά ισχύουσα ρωσική διπλωματία, αφού γνώριζε πως αυτή στήριζε τον «Μακεδονισμό» των Βουλγάρων στις επαρχίες του από την Πόλη μέχρι την Θεσσαλονίκη και έμαθε την εισπήδηση το 1905/6 ως «τοποτηρητή» των Ορθοδόξων της Αμερικής του αρχιεπισκόπου Τύχωνα, του μετά Πατριάρχη των Ρώσων, το 1908 ανέθεσε στην ελλαδική Εκκλησία την επιτροπεία των Ελληνορθοδόξων της Διασποράς και Αμερικής.Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν περί την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 για την προστασία του «Αυτοδιοίκητου» του Αγίου Όρους και η απόρριψη της ρωσικής προτάσεως για «Διεθνοποίηση» του Αγιορειτικού θέματος με ανάθεση της προστασίας του στην Ελλάδα έτρωσε βαθύτατα τους σχεδιασμούς της Μόσχας. Για τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ των Αγγλογάλλων ο τσάρος αξίωσε την ενεργοποίηση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (1878), που είχαν εμποδίσει τότε οι Άγγλοι, και ζήτησε «την κατοχή της Θράκης και της Κωνσταντινουπόλεως» και έθεσε ως όρο: «ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης να μην βρεθεί στην Πόλη»! Την συνέχεια του σχεδιασμού διηγήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1914 στον Τραπεζούντιο αρχιμανδρίτη Πανάρετο Τοπαλίδη ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ιεράς Συνόδου μητροπολίτης Πετρουπόλεως Πιτιρίμ: «ότι εισερχομένου του ρωσικού στρατού στην πόλη ο επικεφαλής των στρατιωτικών ιερέων αρχιερεύς αναλαμβάνει την εκκλησιαστική διοίκηση της Πόλεως μέχρι να αναγκαστεί ο Έλληνας Πατριάρχης να καταφύγει στην Αθήνα για να τοποθετηθεί εκεί Ρώσος τοποτηρητής για τα επιπλέον γεγονότα. (4) Όμως ο βλάσφημος και ασεβής αυτός σχεδιασμός ανατράπηκε. Οι σοσιαλιστές του Κερένσκυ κατέλυσαν τον Τσαρισμό και τον σχεδιασμό του, όμως οι μπολσεβίκοι που τους διαδέχθηκαν ενίσχυσαν παντοιοτρόπως τον Κεμάλ να θριαμβεύσει κατά των «ιμπεριαλιστών» Ελλήνων!

Συνεχίζεται

Υπάρχει και ένας άλλος κρατούμενος. Κανείς εδώ δεν ομιλεί...

Εφημερίδα: Αδέσμευτος Τύπος / Φώτης Νάκος  15.16

Πριν από λίγους μήνες μου τηλεφώνησαν από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, για να δημοσιεύσουμε το αφιέρωμα για τα 5 χρόνια πατριαρχίας του Προκαθημένου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας Θεόφιλου.
Για προσωπικούς μου λόγους αρνήθηκα ευγενικά.
Χθες αποφάσισα να γράψω για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, όχι όμως για τα εκκλησιαστικά δρώμενα, αλλά για μια ανθρώπινη ιστορία.
Αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε όλοι τις εκκλησιαστικές αντιδράσεις για την προφυλάκιση του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ...
Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήρα στο τηλέφωνο τον πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο, να του ευχηθώ αλλά και να προσευχηθώ να δοθεί τέλος στο μαρτύριο που του επιβλήθηκε (κατ' εμέ αδίκως), από τους Αγιοταφίτες αδελφούς του, αλλά και προσωπικά από τον Πατριάρχη Θεόφιλο, τον οποίο χειροτόνησε σε επίσκοπο.
Εδώ και πέντε χρόνια παραμένει έγκλειστος σε ένα δυαράκι στα Ιεροσόλυμα και στερείται ακόμα και τα βασικά, όπως την παρακολούθηση ιατρού.
Του απαγορεύεται να βγει από την κατοικία του, δεν μπορεί να ιερουργήσει αλλά και να δεχτεί επισκέψεις.
Ο όρος που του έχει τεθεί για να ελευθερωθεί είναι να αποδεχθεί τον τίτλο του πρώην Πατριάρχη.
Δεν θα υπεισέλθω στα εκκλησιαστικά, καθώς μπροστά στην αξία της ανθρώπινης ζωής ακόμα και αυτά δεν έχουν σημασία.
Εγώ για τον απολογισμό της πενταετίας του Πατριάρχη Θεόφιλου θα αναφερθώ σε αυτό και θα ξαναρωτήσω.
Είναι δυνατόν Προκαθήμενος Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και οι Αγιοταφίτες να ρισκάρουν με τον εγκλεισμό ενός ηλικιωμένου ανθρώπου και ιεράρχη; Μπορούν και έχουν το δικαίωμα να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη;
Στη χριστιανική διδασκαλία νομίζω κυριαρχεί το μήνυμα της συγχώρησης και όχι της εκδίκησης και της τιμωρίας.
Ευθύνη φέρουν και οι Προκαθήμενοι και οι ιεράρχες της Ορθοδοξίας που έδειξαν τόσο όψιμο και ζωηρό ενδιαφέρον για τον ηγούμενο Εφραίμ, αλλά εδώ και 5 χρόνια αποδέχονται το ανθρώπινο μαρτύριο του πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου και σιωπούν.