Δεν γνωρίζω τον λόγο της διακοπής του ιστολογίου αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ σοβαρός. Τόσα χρόνια γράφτηκαν τόσα γύρω από τους πνευματικούς προβληματισμούς μας, ώστε ρίχναμε συχνά έστω μία ματιά για κάτι νεώτερο ή πιο παλιό που δεν το είχαμε προσέξει καλά όταν κάπου αλλού πρωτογράφτηκε. Σήμερα σε αυτή την πιθανώς τελευταία επικοινωνία θα ήθελα και εγώ να καταθέσω ένα " μαργαριτη " που ανακάλυψα αυτές τις μέρες σαν ελάχιστο μνημόσυνο σε ένα αληθινό αγωνιστή της Πίστεώς μας τον γνωστό θεολόγο Νικόλαο Σαββόπουλο που έφυγε από κοντά μας για τον Ουρανό πριν λίγο καιρό. Ένα μικρό κείμενό του που δίνει τη λύση στους προβληματισμούς μας:
ΕΙΣ
ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕΝ
Κάτω από: Θεολογία (Ορθόδοξη) καί Ζωή — ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ στις 11:44 πμ στο
Παρασκευή, Φεβρουάριος 23, 2018
Μέσα στην Εκκλησίαν να επιζητοῦμε πάντοτε
θέσιν μαθητοῦ και όχι διδασκάλου «Μηδέ κληθῆτε καθηγηταί, εις εστίν καθηγητής
υμῶν ο Χριστός».
Ως μαθητής οφείλω να ακούω πολλά και να
λέγω λίγα. Με προσοχή και σεβασμό να ακοῦμε, χωρίς να βλέπουμε τον
αντιφρονούντα, ως αντίπαλον, αλλά ως αδελφόν μέσω τοῦ οποίου δύναται ο Θεός μου
να με διδάξη και να με διορθώση κατά το γεγραμμένον: «Έσονται πάντες διδακτοί
Θεοῦ». Ο Απόστολος Παύλος λέγει, «όσοι αν τέλειοι τοῦτο φρονοῦμεν και εί τι
ετέρως φρονεῖτε, και τοῦτο ο Θεός υμίν αποκαλύψει».
Οι Άγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ότι πρέπει
να λέμε όχι αυτά που ξέρουμε, αλλά αυτά που οικοδομοῦν και μποροῦν οι άλλοι να
εννοήσουν: «ου πάντες χωροῦσιν τον λόγον». Επειδή κατά την Αγίαν Γραφήν «εις
πολλά πταίομεν άπαντες», είναι συνετό να διατηροῦμε πάντα χαμηλούς τόνους. Η
πεῖρα μᾶς διδάσκει την επιφυλακτικότητα στην νηφαλιότητα, την ψυχραιμίαν και το
«Σπεῦδε βραδέως». Εάν ακούγοντας αυτά που λέγονται στην Εκκλησία κατά την Θείαν
Λατρείαν, και προσπαθῶ να τα εφαρμόζω, και υποτάσσομαι στους Κανόνες τῆς
Εκκλησίας, σώζομαι ή δεν σώζομαι; Moῦ αρκοῦν τα λόγια τῆς Εκκλησίας; Μήπως η πνευματική μου
τροφός δεν με τρέφει με αυτάρκην τροφήν; Οι Άγιοι Πατέρες μας εφρόντισαν ώστε
μέσα στη λατρεία, τα μυστήρια και τους Ιερούς Κανόνας τῆς Εκκλησίας ο πιστός
είτε εγγράμματος είτε αγράμματος να ευρίσκη την σωτηρίαν του και την οικοδομήν
του. Είναι δε πάντα επίκαιρος η διδασκαλία τῶν Αγίων Πατέρων καίτοι διετυπώθη
από αιώνων πριν.
Η Θεία και Ιερά Γραφή προειδοποιεῖ ότι όσα
«εγράφη πάντα εις την ημετέραν διδασκαλία προεγράφη». Πρέπει να διδασκόμεθα από
τις εμπειρίες τοῦ παρελθόντος, και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Μία
χίμαιρα είναι δυνατόν να συσκοτίση το νοῦ μας από την μια στιγμή στη άλλη, να καταστρέψει το
ηγεμονικόν και διακριτικόν μας και να μᾶς οδηγήσει στην «κακή αλλοίωση», την
αίρεση, την ανισορροπία, τον παραλογισμό, την κατάπτωση, την απελπισία. Κανείς
νουνεχής μεταξύ μας δεν μπορεῖ να υπερτιμᾶ τις δυνάμεις του, εάν δεν τον
σκεπάση η Χάρις τοῦ Θεοῦ. Γι’ αυτό και η Θεία και Ιερά Γραφή προειδοποιεῖ, «ο
δοκῶν εστάναι βλεπέ τω μη πέση», και «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται
τα πρόβατα τῆς ποίμνης».
Ο Άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Αι
Οικουμενικαί Σύνοδοι περί τῶν Αγίων Εικόνων», εκθέτει το πῶς η πνευματική
κατάπτωσης τῶν κληρικῶν και μοναχῶν μας, η ασυνέπειά τους, η χλιδή τους, η
τυπολατρεία τους, η ιδοτέλειά τους, η αδικία τους, οδήγησαν τους ανθρώπους σε
αντίδραση, ώστε να επιζητοῦν μεταρρυθμίσεις και διορθώσεις. Μη όντες αρκούντως
κατηρτισμένοι και ώριμοι πνευματικῶς «επειδή και η αντίδρασις είναι κακός
σύμβουλος» παρεσύρθησαν και κατέληξαν στο άλλο άκρον δημιουργήσαντες αιρέσεις
και διαιρέσεις.
Συνειδητοποιώντας το τοῦ Αποστόλου «Εις
πολλά πταίομεν άπαντες», να πάψωμεν να θεωροῦμεν ο καθένας τον εαυτόν του
κανονικότερον τοῦ άλλου. «Συνέκλεισεν ΄γαρ ο Θεός τους πάντες εις απείθειαν»
δια την υπερηφάνειάν μας.
Ο Άγιος Ταράσιος λέγει: «Όταν η Εκκλησία
είναι διηρημένη [διχαστικό φρόνημα], ούτε θεολογοῦμεν ούτε εκκλησιολογοῦμεν,
ούτε δογματίζουμε, ούτε εσχατολογοῦμε». Τα σχίσματα και τις διαιρέσεις μας δεν
τα βλέπουμε και είμαστε «νήπιοι ταις φρεσί και ουχί τη κακία. Διηρημένης τῆς
Εκκλησίας (πυρετός απόψεων) είναι ποτέ δυνατόν να ευσταθήση οποιαδήποτε
εκκλησιολογία; Διηρημένων τῶν πιστῶν (εγώ Κηφά, εγώ Απολλώ, εγώ Παύλου), κάθε
περαιτέρω ερμηνεία οιουδήποτε θέματος αυτομάτως μεταβάλλεται σε πρόσχημα νέων
σχισμάτων και μεγαλυτέρου διχασμοῦ.
Η
επιδημία τοῦ Παρακλήτου Αγίου Πνεύματος την ημέραν τῆς Πεντηκοστῆς είναι η
εορτή τῆς ενσάρκου οικονομίας τοῦ Θεοῦ, Μεγάλου Μυστηρίου, και τελευταία εορτή.
Ο πύργος τῆς Βαβέλ έφερε σύγχυση γλωσσῶν και πνευμάτων. Το πνεῦμα τῆς
Πεντηκοστῆς διαλύει κάθε αίρεση και πλάνη και την σήμερον επικρατοῦσα παναίρεση
τοῦ Οικουμενισμοῦ.
Ως εκ τούτου είναι άξιοι τιμῆς όλοι οι
πολεμούντες την παναίρεση αυτήν. Ο διωγμός τῶν ορθοδόξων κληρικών μετά την
επισημοποίηση από την ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τοῦ επαράτου Οικουμενισμοῦ, μᾶς
καλεῖ σε ενότητα πάντας και όχι πυρετό απόψεων και διασπάσεων τῶν ορθοδόξων,
και εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μας, με αφορμή διαφορετικές απόψεις του αντιαιρετικοῦ
αγώνος. Καλούμεθα όλοι, όλος ο ορθόδοξος κλῆρος και λαός, ενωμένοι να
αντιμετωπίσωμε την ράβδον τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως και όλων τῶν Οικουμενιστῶν
που χαίρονται με τον αλληλοσπαραγμόν μας, με μια πυγμή και μια καρδιά. Μή τους
δίδουμε το δικαίωμα να πανηγυρίζουν ότι εμεῖς οι ορθόδοξοι, όπου κι’ αν
ανήκουμε, βαρέσαμε διάλυση και είμαστε εύκολη λεία τῶν σατανοκινήτων
οικουμενιστῶν αντιχρίστων. Να μην ισχύσει το «οι υιοί τοῦ αιῶνος τούτου είναι
φρονιμότεροι τῶν υιῶν τῆς αληθείας» και κατισχύσει η κακία τούτων.
Πολλές μορφές δίωξης και μοχλοί καταπιέσεων
κλήρου και λαού, μηχανεύονται οι «κρατοῦντες και γεγαυρωμένοι», έχοντας την
προïστορίαν τοῦ 1924.
Άπαντα τα ανωτέρω γράφονται έχοντας υπ’
όψιν το θέλημα τοῦ Θεοῦ, την θεραπεία τῶν σχισμάτων τόσο παλαιοῦ και νέου όσο
και μεταξύ τους, για την από κοινοῦ αντίσταση στον Οικουμενισμό.
Με μια ψυχή, με μια καρδιά ας οδεύσωμεν
πάντες εις ενότητα.
Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος