Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

Πώς μπορεί να απομακρύνει ο άνθρωπος από την ψυχή του την κενοδοξία και την υπερηφάνεια;

Η κενοδοξία εξαφανίζεται από την καρδιά του ανθρώπου με την μυστική απόκτηση των αρετών, ενώ η υπερηφάνεια με τον αγώνα του άνθρωπου για να απόκτηση την ομοίωση με τον Θεό (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής).

Ο ίδιος άγιος Πατήρ λέγει:

"Δεν είναι μικρός ο πόλεμος, που χρειάζεται για να λυτρωθεί κανείς από την κενοδοξία, ο οποίος συνίσταται στην εσωτερική απόκτηση των αρετών και την συχνή προσευχή. Το σημείο της απελευθερώσεως απ' αυτά τα πάθη είναι όταν κανείς δεν κρατάει κακία γι' αυτούς που τον δυσφημούν".

Πηγή : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΝΙΑΤΑ

GERONTIKON

Several brothers went to Abba Antonios to relate to him certain visions which they beheld and to ascertain from him
whether the visions were true or of demonic origin. They had along with them a small donkey which died on the way.
Just as they reached Abba Antonios, he, expecting them, said: "How did the little donkey die on the road?"

"How did you know this, Abba?" they said to him.

"The demons revealed it to me."

And they answered him: "It is for this reason that we came to see you, for fear of being deceived, since we see visions and many times they come true."

Thus, with the foregoing example of the donkey, the elder made it known to them that their visions came forth from the demons.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : ΠΩΣ ΔΙΩΧΝΕΙΣ ΤΗΝ ΛΥΠΗ.

Στον «Λόγον Ζ´περί ομοουσίου» ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
γράφει μεταξύ άλλων:

«Δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατόν από την προσευχή, ούτε ισάξιον…
Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με αφοσίωση την ώρα της προσευχής δεν έχει καμμιά σχέση με την παρούσα ζωή. Και αν ακόμα βράζη μέσα του ο θυμός, καταπραϋνεται εύκολα, κι αν τον φλογίζη η επιθυμία σβήνεται, και αν τον λιώνη ο φθόνος, διώχνεται με μεγάλη ευκολία.
Όπως ακριβώς, μόλις ανατείλουν οι ακτίνες του ήλιου, όλα τα θηρία φεύγουν και κρύβονται στις φωλιές τους, έτσι συμβαίνει και με την προσευχή. Μόλις βγη από το στόμα μας, σαν άλλη ακτίνα του ηλίου, φωτίζεται η σκέψη και όλα τα άλογα και άγρια πάθη δραπετεύουν και φεύγουν και σαν άλλα θηρία κρύβονται στις φωλιές τους, αρκεί μόνον να προσευχόμαστε με αφοσίωση, με ψυχή άγρυπνη και με σκέψη νηφάλια. Η προσευχή απομακρύνει κάθε λύπη, είναι η βάση της ευθυμίας, η αφορμή για συνεχή πνευματική ηδονή, η μητέρα της φιλοσοφημένης ζωής».

Γι’ αυτό προσευχή και πάλι προσευχή.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς :

.....Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά τονισθῆ ὅτι τό νά περιμένη κανείς πλήρη ἕνωσι ὑπό τήν ἔννοια τοῦ κοινοῦ ποτηρίου εἶναι πλάνη, διότι αὐτή εἶναι ἡ πρακτική καί, θά λέγαμε, ἐξωτερική πλευρά τῆς ἑνώσεως. Ἡ πραγματική πλευρά εἶναι ἡ θεολογική καί αὐτή ἔχει γίνει.

Ξεκίνησε συνοδικά μέ τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς Παπικούς τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τό 1993 μέ τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν Παπικῶν.

Στό Μπελαμέντ λοιπόν τοῦ Λιβάνου ἀπεφασίστηκαν καί ὑπεγράφησαν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.

Πηγή : http://agiooros.org/