Stay away from their communion

« All the teachers of the Church, all the Councils and all the divine Scriptures advise us to flee the heterodox and to stay away from their communion».

P.G. 160, 105C

«Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι, καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι»

P.G.160, 105C

Περί του σεβασμού των Ιερών Κανόνων

«Πολλοί ευσεβείς Χριστιανοί οι οποίοι δεν είναι «μυημένοι» εις προστάγματα-εντολάς των Ιερών Κανόνων, απορούν διατί κατά τας συμπροσευχάς Ορθοδόξων Αρχιερέων με πλανεμένους Χριστιανούς (Παπικούς, Προτεστάντας κ.λπ) ομιλούμεν περί καταφρονήσεως των Ιερών αυτών Κανόνων από εκείνους (τους Αρχιερείς και Πατριάρχας), οι οποίοι ώφειλον να τους υπερασπίζωνται. Δεν αυθαιρετούμεν εις την κριτικήν μας. Στηριζόμεθα εις τον 45ον Ιερόν Κανόνα των Αγίων Αποστόλων. Ούτος ορίζει: «Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω». Πώς να ενισχυθή το Ορθόδοξον φρόνημα των πιστών, όταν αι κεφαλαί της Εκκλησίας μας καταφρονούν τους Ιερούς Κανόνας και συμπροσεύχονται μετά των αιρετικών Χριστιανών, εξισώνοντες την Αλήθειαν της Ορθοδοξίας με το σκότος και την πλάνην των Προτεστάντων, των Παπικών, των Αγγλικανών;»

(“Ορθόδοξος Τύπος”, 08/02/2013, σ. 6)

SIMONOPETRA - PSALM 110

Saint John Chrysostom : HOMILY VII. ROM. III. 9-18.

What then have we more than they? For we have proved both Jews

and Gentiles, that they are all under sin. As it is written, There is

none righteous, no, not one: there is none that understandeth, there

is none that seeketh after God. They are all gone out of the way, they

are together become unprofitable; there is none that doeth good, no

not one. Their throat is an open sepulchre; with their tongues have

they used deceit; the poison of asps is under their lips; whose

mouth is full of cursing and bitterness: their feet are swift to shed

blood: destruction and misery are in their ways: and the way of

peace have they not known: there is no fear of God before their

eyes."

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εκκλησία Παν-μυστήριον του ανθρώπου.

Γενόμενος άνθρωπος, και θεμελιώσας την Εκκλησίαν εφ΄ Εαυτού, δι΄ Αυτού και εν Αυτώ, ο Κύριος Ιησούς, ως Θεάνθρωπος εμεγάλυνεν εις άμετρον βαθμόν τον άνθρωπον, όπως κανείς άλλος πριν ή μετά από Αυτόν. Αυτός όχι μόνον έσωσε τον άνθρωπον δια του θεανθρωπίνου έργου του από την αμαρτίαν, από τον θάνατον και τον διάβολον,αλλά και τον ανύψωσε υπεράνω όλων των όντων και κτισμάτων. Ο Θεός Λόγος δεν έγινε ούτε Θεάγγελος ούτε Θεοχερουβείμ ούτε Θεοσεραφείμ, αλλά Θεάνθρωπος. Με αυτό ανύψωσε τον άνθρωπον υπεράνω όλων των Αγγέλων και Αρχαγγέλων, υπεράνω όλων των υπερανθρωπίνων όντων. Προς τούτοις, ο Κύριος, υπέταξεν εις αυτόν τα πάντα δια της Εκκλησίας: «πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού» (Εφ. 1,22). Ο άνθρωπος, δια της Εκκλησίας, και εν τη Εκκλησία ως Θεανθρωπίνω σώματι, αυξάνει εις υπεραγγελικά, υπερχερουβικά ύψη. Ούτως, ο δρόμος της αναβάσεώς του και τελειοποιήσεως είναι μακρύτερος από τον αγγελικόν και χερουβικόν και σεραφικόν. Ενταύθα όντως πρόκειται περί του μυστηρίου των μυστηρίων. Ας σιωπήση λοιπόν κάθε γλώσσα διότι ομιλεί η άρρητος και ακόρεστος αγάπη του Θεού, η ανείπωτος και ακόρεστος Φιλανθρωπία του όντως μόνου Φιλανθρώπου Κυρίου Ιησού! Ενταύθα αρχίζουν «οπτασίαι και αποκαλύψεις Κυρίου» (Β΄ Κορ. 12,1) αι οποίαι δεν δύνανται να εκφρασθούν με καμμίαν γλώσσαν, όχι μόνον ανθρωπίνην, αλλ΄ ούτε και αγγελικήν. Ενταύθα τα πάντα είναι υπέρ έννοιαν και υπέρ λόγον, υπέρ την φύσιν και υπέρ την κτίσιν. Ο ποθών το μυστήριον, ενταύθα ευρίσκει το παν-μυστήριον του ανθρώπου εν τω παν-μυστηρίω του Θεανθρώπου, ο Οποίος είναι η Εκκλησία, αλλά και το σώμα της Εκκλησίας και η Κεφαλή της. Με όλα αυτά και δια μέσου όλων αυτών ο άνθρωπος «εκκλησιάζεται» και γίνεται εκκλησία, αποκτά την εν-χρίστωσιν και χριστοποίησιν, την εν-τριάδωσιν και τριαδοποίησιν, γίνεται Θεάνθρωπος και σύσσωμος του θεανθρωπίνου σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας (Εφ. 3,6), αυτού του αγιωτάτου και προσφιλεστάτου μυστηρίου του Θεού, μυστηρίου των μυστηρίων ή μάλλον παμμυστηρίου των παμμυστηρίων.

Συνεχίζεται.

Διάδοχος Φωτικής:

Όπως το κερί, εάν δεν θερμανθή και δεν μαλακώση πολύ, είναι αδύνατον να αποτυπώση την σφραγίδα, έτσι και ο άνθρωπος, εάν δεν δοκιμασθή με πόνους και θλίψεις και ασθενείας, δεν δύναται να δεχθή την σφραγίδα των αρετών του Θεού.

Έρχονται πείνα και δεινά στον κόσμο-Καντιώτης

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=12&t=7294

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ

+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

       

       

      Αυτές οι Φραγκικές συλλογιστικές αρχές εκφράζονται καθαρά σ' ένα γράμμα του Αυτοκράτορα Λουδοβίκου Β' (855-875) προς τον Αυτοκράτορα Βασίλειο Α' (867-886) το 871. Ο Λουδοβίκος αυτοαποκαλείται "Αυτοκράτωρ Αύγουστος των Ρωμαίων" και υποβιβάζει τον Βασίλειο σε "Αυτοκράτορα της Νέας Ρώμης". Ο Βασίλειος είχε περιπαίξει τον Λουδοβίκο, επιμένοντας, ότι δεν ήταν καν αυτοκράτωρ όλης της Φραγκίας, αφού διοικούσε μόνον ένα μικρό τμήμα της, και οπωσδήποτε δεν ήταν αυτοκράτωρ των Ρωμαίων , αλλά των Φράγκων. Ο Λουδοβίκος αντέταξε, οτι ήταν αυτοκράτωρ όλης της Φραγκίας, αφού οι άλλοι Φράγκοι Ρήγες ήσαν συγγενείς του εξ αίματος. Προβάλλει τον ίδιο ισχυρισμό μ' αυτόν, που βρίσκεται στα "Χρονικά του Λορς". Όποιος κρατά την Πόλη της Παλαιάς Ρώμης αυτός δικαιούται να φέρει τον τίτλο "Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων". Ο Λουδοβίκος ισχυρίσθηκε: "Ελάβαμε εξ ουρανού αυτό το λαό και την πόλη, για να τους καθοδηγούμε, και την μητέρα όλων των Εκκλησιών του Θεού, για να την υπερασπιζόμαστε και να την εξυψώνουμε " . Ο Λουδοβίκος διετείνετο, ότι η Ρώμη, ο λαός της και ο Παπικός θρόνος δόθηκαν στους Φράγκους από το Θεό χάρη στην Ορθόδοξη πίστη τους και αφαιρέθηκαν από τους "Έλληνες", οι οποίοι ήσαν Ρωμαίοι, μόνον όταν ήσαν Ορθόδοξοι.

      Στην απάντησή του ο Λουδοβίκος έλεγε: "Εχουμε λάβει την διοίκηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ένεκα της Ορθοδοξίας μας. Οι Έλληνες έχουν παύσει να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνον εγκατέλειψαν την πόλη (της Ρώμης) και την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά επιπλέον έχουν εγκαταλείψει την Ρωμαϊκή εθνικότητα, ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Έχουν μεταναστεύσει σε μιαν άλλη πρωτεύουσα και προσλάβει μια τελείως διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα".

      Οι παρατηρήσεις αυτές εξηγούν την Φραγκική χρήση του ονόματος "Ρωμανία" για εδάφη, που κατέκτησαν από τους Ανατολικούς Ρωμαίους και Τούρκους κατά τις λεγόμενες Σταυροφορίες. Αυτές οι επαρχίες, οι οποίες για τους Φράγκους είχαν καταστεί Γραικία, λόγω της αιρέσεως και της Ελληνικής γλώσσας, τώρα ξαναγίνονται Ρωμανία, διότι τα Φραγκικά στρατεύματα τις επανέφεραν στην Ορθοδοξία του Φραγκικού Παπισμού και στην ανωτερότητα της Λατινικής γλώσσας.

Συνεχίζεται.