Ώσπερ σπινθήρ εν
αχύρω χρονίσας εγείρει φλόγαν, ούτω μνήμη γυναικός παραμένουσα εξάπτει
επιθυμίαν.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Αδιαλείπτως
βαπτομένους, τω ζόφω του Προπάτορος Κύριε, δια Σταυρού ανύψωσας σήμερον· ως γαρ
τη πλάνη άγαν ακρατώς, η φύσις προκατηνέχθη, παγκλήρως ημάς πάλιν ανώρθωσε, το
φως το του Σταυρού σου· ον οι πιστοί μεγαλύνομεν.
Ερμηνεία.
Επειδή δύο κακά
ηκολούθησαν εις τους ανθρώπους δια μέσου της παρακοής του Αδάμ: σκότος και
πτώσις· δια τούτο ακολούθως και δύο αγαθά ηκολούθησαν εις αυτούς δια μέσου του
τιμίου Σταυρού: φως και ανόρθωσις. Όθεν περί των τεσσάρων τούτων διαλαμβάνει ο
ιερός Κοσμάς εν τω Τροπαρίω τούτω, και λέγει, ω Κύριε Ιησού Χριστέ, συ σήμερον
ανύψωσας: ήτοι έκβαλες έξω εις το φως της θεογνωσίας όλους ημάς τους ανθρώπους,
οίτινες πάντοτε εβαπτόμεθα και εβυθιζόμεθα μέσα εις το σκότος της του
προπάτορος Αδάμ παραβάσεως· διότι όχι πέντε ή δέκα, όχι εκατόν ή χίλιοι, όχι
τόσαι χιλιάδες ή μυριάδες ή μιλλιώνια, αλλά όλη ομού όλη η φύσις των ανθρώπων
έπεσε πολλά ακράτητα πρότερον από την πλάνην της ειδωλολατρείας και αμαρτίας.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τρίτη, 2 Ιουνίου 2015
Νικηφόρου του ομολογητού, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Δημητρίου (1697) και Κωνσταντίνου (Μυτιλ. 1819) των νεομαρτύρων.
Ὁ Ἅγιος
Νικηφόρος, ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 758 μ.Χ., ἀπὸ
περιφανεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸ βασιλικὸ γραμματέα καὶ νοτάριο Θεόδωρο καὶ
τὴν Εἰρήνη. Ὁ πατέρας του ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε’ τὸν
Κοπρώνυμο (741 – 775 μ.Χ.) στὰ Μύλασσα τῆς Καρίας καὶ μετὰ στὴ Νίκαια, ὅπου
μετὰ ἑξαετία ἀπέθανε, διότι ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἱερῶν εἰκόνων.
Ὁ Νικηφόρος εἶχε
καλὴ ἐκπαίδευση καὶ ἐχρημάτισε βασιλικὸς γραμματέας, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε κλίση στὴ
μοναχικὴ πολιτεία, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο λόφο ἀπέναντι τοῦ
Θρακικοῦ Βοσπόρου, ὅπου μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς διήνυε τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως.
Πρωτ. π. Γεώργιος Μεταλληνός : Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;
…ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα
χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας,
ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές,
ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία
κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ
θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν
τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό»,
κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα
καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί,
λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας,θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν
κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;
Εφημερίς Ορθόδοξος Τύπος :
…Ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης διατυπώνει
«απειλάς» και ψεύδεται. Ψεύδεται, όταν απλώς διαλέγεται μετά των Παπικών και
των λοιπών αιρετικών. Ψεύδεται, διότι δεν διαλέγεται, αλλά συμπροσεύχεται μετά
του «Αγιωτάτου Επισκόπου» της Ρώμης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει διχάσει το
γένος των Ορθοδόξων και το γένος των Ελλήνων με τας ενεργείας του και την
αγάπην του προς την αίρεσιν. Οφείλει να σταματήση την αιρετικήν και διαλυτικήν
συμπεριφοράν του. Οι φιλοπαπικοί Ιεράρχαι εις την Ελλάδα δεν έχουν καμμίαν
εκτίμησιν. Ο πιστός λαός τυπικώς τους αποδέχεται ως κεφαλάς των τοπικών
Εκκλησιών. Η πρόσδεσις της Ορθοδοξίας εις το άρμα του Παπισμού έχει προκαλέσει
εκρηκτικήν κατάστασιν. Ο ίδιος άνευ ποιμνίου δεν ανησυχεί δια την
δημιουργηθείσαν κατάστασιν. Οι φιλοπαπικοί Ιεράρχαι έχουν αρχίσει να λαμβάνουν
μέτρα προστασίας και να έχουν πολλά πρόσωπα, ως τα πολυκέφαλα φίδια, δια να
δύνανται να προσαρμόζωνται εις τας περιστάσεις. Ποίος είναι ο στόχος του
Οικουμενικού Πατριάρχου; Να διαλύση την Ορθοδοξίαν εις την Ελλάδα νοθεύων την
Πίστιν μας;
ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
O Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος «Προς τον Θεόδουλον»
« Όπως είναι αδύνατο
να περάση κανείς μεγάλον πέλαγος χωρίς μεγάλον πλοίον, έτσι είναι αδύνατον
να διώξη κανείς την προσβολή ενός πονηρού λογισμού χωρίς την επίκλησιν
του Ιησού Χριστού».
Φώτης Κόντογλου - Ἀθεΐα, τὸ καύχημα τῆς ἐποχῆς μας
«Νὺξ ἀφεγγὴς τοῖς ἀπίστοις, Χριστέ,
τοῖς δὲ πιστοῖς φωτισμός»
Ἀθεΐα! Τίτλος μεγάλος καὶ καύχημα γιὰ τὸν
σημερινὸν ἄνθρωπο. Ὅποιος τὸν ἀποχτήσει (καὶ γιὰ νὰ τὸν ἀποχτήσει, φτάνει νὰ
χειροτονηθεῖ μοναχός του ἄπιστος),γίνεται παρευθὺς στὰ μάτια τῶν ἄλλων σοφός,
κι᾿ ἂς εἶναι ἀμόρφωτος, σοβαρός, κι᾿ ἂς εἶναι γελοῖος, ἐπίσημος κι᾿ ἂς εἶναι
ἀλογάριαστος, ὑπεράξιος κι᾿ ἂς εἶναι ἀνάξιος, ἐπιστήμονας κι᾿ ἂς εἶναι
κουφιοκέφαλος.
Δὲν μιλῶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πόθο νὰ
πιστέψει, μὰ δὲν μπορεῖ, μὲ ὅλο ποὺ κατὰ βάθος πάντα ἡ αἰτία τῆς ἀπιστίας εἶναι
ἡ περηφάνεια, αὐτὴ ἡ ὀχιά, ποὺ κρύβεται τόσο ἐπιτήδεια μέσα στὸν ἄνθρωπο, ποὺ
δὲν μπορεῖ νὰ τὴν καταλάβει.
Ὅπως καὶ νἆναι, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγωνίζουνται
καὶ πολεμᾶνε μὲ τὸν ἄπιστο ἑαυτό τους, ἔχουνε ὅλη τη συμπόνεσή μας. Γι᾿ αὐτοὺς
παρακαλοῦμε, ὅσοι πιστεύουμε, νὰ τοὺς βοηθήσει ὁ Θεὸς νὰ πιστέψουνε, ὅπως ἔκανε
σὲ κεῖνον τὸν πατέρα ποὺ εἶχε ἄρρωστο τὸ παιδί του, καὶ παρεκάλεσε τὸν Χριστὸ
νὰ τὸ γιατρέψει. Καὶ Κεῖνος τοῦ εἶπε: «Ἂν μπορεῖς νὰ πιστέψεις, ὅλα εἶναι
δυνατὰ σὲ κεῖνον ποὺ πιστεύει». Καὶ τότε ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἔκραξε μὲ
δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», δηλαδὴ «ἔχω πόθο νὰ πιστέψω,
κι᾿ ἐσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».
Ο Άγιος Νεκτάριος
http://agiooros.org/viewtopic.php?f=75&t=10984&sid=cbb27ff2d37560b8364adb41fde028b6
ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕ
Η αγία Πεντηκοστή είναι η κατ’ εξοχήν εορτή της ενότητος. Διότι εν τη ημέρα
της καθόδου του Αγίου Πνεύματος ιδρύεται η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι Μία.
Είναι ενότης των πολλών εις εν. Είναι συνάντησις εις το εν. Είναι κατάφασις
καρδιών και διανοιών εις το εν. Μία πίστις, εν βάπτισμα, μία ομολογία, εν
φρόνημα, εις Θεός…
Δια τούτο, εις όλην την πνευματέμφορον υμνογραφίαν της αγίας
Πεντηκοστής, εξαίρεται η ενότης, η συμφωνία, η αρμονία, το εν… Το πνεύμα τούτο
της ενότητος διήκει δι’ όλης της αγίας
Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν
ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την
Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται
και εις πυρ βάλλεται»…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)