Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ, ΑΦΑΠΙΟΥ και ΘΕΚΛΗΣ.

Τιμόθεος ο ένδοξος ούτος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της Παλαιστίνης, ων δε τέλειος κατά τον λόγον και την ζωήν, εγένετο της ευσεβείας διδάσκαλος. Συλληφθείς δε παρέστη εις τον άρχοντα της Γάζης, Ουρβανόν ονόματι, και ερωτηθείς παρ’ αυτού ωμολόγησεν, ότι ανήκει εις την τάξιν των Χριστιανών, εθεολόγησε δε πάσαν την του Χριστού ένσαρκον οικονομίαν·

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ομιλία περί Οικουμενισμού.

ΑΝΑΓΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ένα από τα πιο φυσιολογικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι το ενδιαφέρον του για την ζωή και την υγεία του. Όλοι προσέχουμε τον εαυτό μας· αγωνιζόμαστε για τη συντήρησή του, αγωνιούμε για τη διατήρησή του, φροντίζουμε για την καλύτερη κατάστασή του. Οι προσπάθειές μας οι καθημερινές – από την πιο απλή ασχολία ως και την ίδια μας την εργασία – οι επιστήμες όλες – από την ιατρική ως και την αστρονομία – ο πολιτισμός που καλλιεργούμε, με μια λέξη τα πάντα αποβλέπουν στον έλεγχο και στην φροντίδα της φυσικής μας ζωής. Και είναι πράγματι σωστό αυτό το ενδιαφέρον, αφού ο ίδιος ο Πλάστης μας φύτεψε μέσα μας ισχυρό το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και είναι ευλογημένο, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και δεν καταντά θεότητα για τον άνθρωπο. 

Byzantine chant - Δεύτε λαοί

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 19 Αυγούστου 2018

Τη ΙΘ΄ (19^η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του Στρατηλάτου, και των συν αυτώ τελειωθέντων Δισχιλίων Πεντακοσίων Ενενήκοντα Τριών.                                                                                                                                                                                       

Ανδρέας ο ένδοξος Μάρτυς και Στρατηλάτης ήκμασε κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ΄ (289), στρατιώτης ων εν τη Ανατολή, υπό τον Αντίοχον αρχιστράτηγον του βασιλικού στρατού. Αποσταλείς δε υπ’ αυτού μετ’ άλλων συστρατιωτών, ίνα πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες, διαβάντες τα όριά των και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, ελεηλάτουν αυτά και ηφάνιζον, επεκαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθώσιν Αυτόν, ενίκησε τους Πέρσας και τους κατετρόπωσεν.

Ο βλάσφημος ψαράς

Στο πίσω Λιβάδι της Πάρου, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου 1931, βρίσκονταν τρεις ομάδες ψαράδων, που ψάρευαν τις νύχτες με τα γρι-γρι στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου . 

Εκείνη τη νύχτα η μια ομάδα έμεινε στο μικρό λιμάνι. Οι ψαράδες το έριξαν στο πιοτό, το πιοτό έφερε το κέφι, κι εκείνο παρεξηγήσεις και βαρειές κουβέντες. Ούτε την Παναγία δεν σεβάστηκαν οι βλάσφημοι. Του κάκου προσπαθούσαν ο λιμενοφύλακας και ο μαγαζάτορας του μικρού λιμανιού να τους συγκρατήσουν. 
Απότομα ο ουρανός βάρυνε. Η θάλασσα άρχισε να μουγγρίζει. Σε μισή ώρα το κύμα σηκώθηκε βουνό, παρασύροντας το ψαροκάικο και τις βάρκες με τις λάμπες, μέχρι που τις πέταξε σπασμένες στη στεριά. Κατόπιν η θάλασσα γαλήνεψε, κι ένα καΐκι από τη Νάξο φάνηκε να μπαίνει στο λιμανάκι. Ο καπετάνιος του, απόρησε βλέποντας τα συντρίμμια στη στεριά. 

Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του Στρατηλάτου,

και των συν αυτώ τελειωθέντων Δισχιλίων Πεντακοσίων Ενενήκοντα Τριών.                                                                                                                                                                                       

Ανδρέας ο ένδοξος Μάρτυς και Στρατηλάτης ήκμασε κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ΄ (289), στρατιώτης ων εν τη Ανατολή, υπό τον Αντίοχον αρχιστράτηγον του βασιλικού στρατού. Αποσταλείς δε υπ’ αυτού μετ’ άλλων συστρατιωτών, ίνα πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες, διαβάντες τα όριά των και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, ελεηλάτουν αυτά και ηφάνιζον, επεκαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθώσιν Αυτόν, ενίκησε τους Πέρσας και τους κατετρόπωσεν.

ΠΑΝΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΕΧΕΙ χαθεῖ πιά ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στήν κυριαρχοῦσα ἁμαρτία. Οἱ ἄνθρωποι δέν ἐνοχλοῦνται, δέν ἀγανακτοῦν και δέν πικραίνονται ἀπό τό γεγονός ὅτι δίπλα τους συμβαίνουν φοβερά πράγματα. Τά ἔχουν συνηθίσει καί τά ἀποδέχονται. Ἔχουν χαλαρή συνείδηση. Ὅλα πιά ἐπιτρέπονται καί εὔχονται να ἔχουν ὑγεία γιά νά τά ἀπολαμβάνουν! Τί κατάπτωση! Γιά τούς πολλούς τό ψέμα, ἡ ἀδικία, ἡ κλοπή, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ πλεονεξία καί ἡ δολιότητα δέν εἶναι κάτι σπουδαῖο καί ἀπαγορευμένο.Ἔτσι κάνουν ὅλοι, ὑποστηρίζουν ἀφελῶς. Γι᾽ αὐτό και φτάσαμε στό χεῖλος τῆς ἀβύσσου. Δέν τολμᾶς πιά νά πεῖς κάτι διαφορετικό, χριστιανικό. Νά μιλήσεις γιά τήν ἀλήθεια, τή δικαιοσύνη, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἁγνότητα, τήν παρθενία, τήν ἐγκράτεια, τήν ὀλιγάρκεια καί τήν εἰλικρίνεια. Τό θράσος περισσεύει. Ἡ ἀναισχυντία εἶναι κοινό γνώρισμα. Ἐπαινοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι αὐτόν πού ζεῖ καί δραστηριοποιεῖται χωρίς νά ἔχει ὁδηγό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀνηθικότητα ἔγινε καθεστώς. Οἱ σχέσεις τῶν νέων εἶναι κοινά ἀποδεκτές. Οἱ συζυγικές σχέσεις συνυπάρχουν μέ τίς ἐξωσυζυγικές. Δύο ἄντρες ἡ γυναίκα καί δύο γυναῖκες ὁ ἄντρας.

Τη ΙΗ΄ (18η) Αυγούστου, μνήμη του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ,

του εν τη Σκήτη της αγίας Άννης, τη ούση εν τω αγιωνύμω Όρει του Άθω, ασκητικώς διαλάμψαντος.                                                                                                                                                     

Σωφρόνιος  ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, ο υιός του φωτός και της άνω βασιλείας κληρονόμος, κατήγετο εκ της Ηπείρου, γεννηθείς από γονείς ευσεβείς, κατά τον δέκατον όγδοον αιώνα. Εκ νεότητος διεκρίνετο επί σεμνότητι βίου και ευκοσμία ηθών και φόβω Θεού, αποφεύγων όση δύναμις τα βλάπτοντα το της ψυχής ευγενές και εγκολπούμενος τα αγνά και θεοφιλή. Ελθών εις ηλικίαν γάμου, συνέζευξαν αυτόν οι γονείς αυτού μετά σεμνής γυναικός και μη βουλόμενον, αλλ’ ούτος τα άνω φρονών και ζητών, παραπλήσιος ων του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, καθ’ ην ώραν εισήλθεν εις τον θάλαμον προς κατάκλισιν μετά της νύμφης, προσποιηθείς ανάγκην τινά, εξήλθεν ως άλλη δαβιτική διψώσα έλαφος εις τον αγιώνυμον Άθω, αγαπήσας την μοναχικήν και ισάγγελον ζωήν.

Ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός διά τήν Εὐρώπην -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Υπό τον ὃρο Εὐρώπη ἐννοεῖται στό κείμενο αὐτό ἡ γνωστή στήν ἱστορία μας Δύση1 , μέ ὃλο τό ἀρνητικό ἐννοιολογικό φορτίο της, πού μορφώθηκε μετά τό σχίσμα (1054), καί κυρίως μετά τήν πλήρη ἀποκάλυψη τῶν διαθέσεών της ἀπέναντι στήν Ρωμαίικη/Ἑλληνορθόδοξη Ἀνατολή, τό 1204.Ἡ στάση τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στην Ὀρθοδοξία και τον Ἑλληνισμό ὂχι μόνο δέν ἂλλαξε ἒκτοτε, ἀλλά ἀντίθετα, συνεχῶς ἀνανεούμενη καί ἀναπροσαρμοζόμενη, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Γιά τήν μετασχισματική Εὐρώπη ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ συνυφασμένος μαζί της Ἑλληνισμός εἶναι μόνιμη πρόκληση καί ἐπιθετικός στόχος. Ὁ Πατροκοσμᾶς γνώρισε καλά την Εὐρώπη μέσα ἀπό διάφορους διαύλους. Τήν γνώρισε ἀναμφισβήτητα μέσα ἀπό τίς σπουδές του καί τά πατερικά διαβάσματά του. Τήν ἒζησε ὃμως καί στήν πράξη, ὃταν ἡ Φραγκιά, μαζί μέ τούς ἐδῶ ἐγκαθέτους της, τό ἑπτανησιακό ἀρχοντολόϊ, τοῦ ἀπαγόρευαν νά κηρύξει την Ὀρθοδοξία στα Ἑπτάνησα και τον ἒδιωχναν ἀπ΄ τά ὃριά τους2 .

Τη ΙΗ΄ (18η) του Αυγούστου, μνήμη των Οσίων και θεοφόρων πατέρων ημών ΒΑΡΝΑΒΑ και ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ του ανεψιού αυτού των Αθηναίων και ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

του Τραπεζουντίου των εν τω όρει του Μελά ασκησάντων και εν ειρήνη τελειωθέντων.                                                    

Από τας αγράφους παραδόσεις, όσας οι Άγιοι Απόστολοι παρέδωσαν εις τους ακολούθους των και αλληλοδιαδόχως παρέπεμψαν εις ημάς, είναι και η σχετική με την προσκύνησιν των θείων Εικόνων, την οποίαν οι μεν άλλοι αγράφως, ως είπον, παρέδωσαν, ο δε ιερός Λουκάς και εμπράκτως την παρέδωσεν, επειδή ιστόρισε με χρώματα, καθώς ομολογεί η κοινή παράδοσις, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, βασταζόμενον ως βρέφος μέσα εις τας αγκάλας της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Από δε τας πολλάς εικόνας, όσας θα ιστόρησε, βεβαίως τρεις μόνον, άδεται λόγος, ότι έδειξεν εις την Θεοτόκον, τας οποίας αποδεξαμένη είπεν εκείνο το περίφημον ρήμα: «Η χάρις του εξ εμού τεχθέντος δι’ εμού είη μετ’ αυτών». Από δε τας τρεις, καθώς αποδεικνύουσιν οι ιστορικοί και μαρτυρούν τα βασιλικά χρυσόβουλλα και τα Πατριαρχικά σιγγιλλιώδη γράμματα, μία μεν είναι εκείνη ήτις ευρίσκεται εις το Μέγα Σπήλαιον της Πελοποννήσου, Δευτέρα δε η του Κύκκου εις την Κύπρον, και Τρίτη η εις το όρος του Σουμελά ευρισκομένη, κοντά εις την Τραπεζούντα, ήτις ονομάζεται και Οδηγήτρια.

«Φωνή αὔρας λεπτῆς» ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μέγας ὑπῆρξε ὁ προφήτης Ἠλίας. «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» — «δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ». Φλογερός κήρυκας καί προφήτης Κυρίου Σαβαώθ. Στόμα Θεοῦ καί γλῶσσα τῆς ἀλήθειας. «Ἐπίγειος ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος». Ζηλωτής μέ τό λόγο καί τή ζωή του, δέ δίσταζε νά βεβαιώνει τόν ἴδιο τόν Κύριο καί νά τοῦ λέει: «Ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι» (Γ΄ Βασ. ΙΘ΄ 10). Ζῆλος ἱερός καί φλογερός κυριεύει τήν ψυχή μου γιά Σένα, τόν παντοκράτορα Κύριο. Γιά Σένα τό κήρυγμά μου. Γιά Σένα οἱ κόποι καί οἱ ταλαιπωρίες μου. Γιά Σένα, Κύριε, κάθε θυσία. Ἤτανε, στ’ ἀλήθεια, μιά πνευματική φωτιά. Κι ἕνα φῶς, μεσ’ στ’ ἀπέραντο σκοτάδι τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Ἰσραήλ στά σκοτεινά ἐκεῖνα χρόνια εἶχε, σέ μεγάλη ἔκταση, προδώσει τόν Κύριο, τόν ἀληθινό Θεό του. Εἶχε ἀποστατήσει καί λατρέψει τά εἴδωλα... Εἴχανε στήσει ἐκεῖνο τό τρομερό καί ἀπαίσιο εἴδωλο τοῦ Βάαλ καί τό προσκυνούσανε καί τό λατρεύανε.

Τη ΙΗ΄ (18η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΡΜΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΥ.

Έρμος, Σεραπίων και Πολύαινος οι Μάρτυρες, Ρωμαίοι όντες, διεβλήθησαν υπό των απίστων, ότι σέβονται μεν τον Χριστόν, μισούσι δε και αποστρέφονται τα είδωλα. Όθεν παρεστάθησαν εις τον έπαρχον της Ρώμης και ομολογήσαντες παρρησία την εις Χριστόν πίστιν, πρώτον μεν εγκαθείρχθησαν εντός σκοτεινής και δυσώδους φυλακής, είτα δε εκβληθέντες εκείθεν, αλλά μη θελήσαντες να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα, εσύρθησαν εις πετρώδεις και δυσβάτους τόπους, ούτω δε εν τη βασάνω ταύτη παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρ’ ου έλαβον της αθλήσεως τους αμαράντους στεφάνους.

ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ, ΟΜΗΡΙΕΣ ΚΑΙ «ΑΝΟΙΓΜΑ» ΣΤΗΝ Ε.Ε.

Οι παράγοντες που έπεισαν τον Ερντογάν να κάνει πίσω και να απελευθερώσει τους δύο Ελληνες στρατιωτικούς

Του Σάββα Καλεντερίδη

Αίσθημα ικανοποίησης και βαθιάς ανακούφισης κατέλαβε το σύνολο των Ελλήνων, όταν, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, ανακοινώθηκε από τα τουρκικά ΜΜΕ ότι το δικαστήριο αποφάσισε την αποφυλάκιση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών και την άρση της απαγόρευσης εξόδου τους από τη χώρα.
Αφού σημειώσουμε ότι όσα έγιναν με την άφιξη των δύο στρατιωτικών δεν θα συνέβαιναν σε καμία σοβαρή χώρα που σέβεται τον εαυτό της, τους πολίτες της και κυρίως τις Ενοπλες Δυνάμεις, να παραθέσουμε ορισμένα στοιχεία για τους λόγους που οδήγησαν στην απελευθέρωσή τους, η οποία, μεταξύ άλλων, αιφνιδίασε και την ίδια την κυβέρνηση.