Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

47. Η «κατά Χριστόν» φιλοσοφία, η φιλοσοφία κατά Θεάνθρωπον, δεν είναι άλλο από το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου. Και τι είναι το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου; Αυτός ο Ίδιος και πάντα τα ιδικά Του: η ζωή Του, η διδασκαλία Του, το έργον Του, ο θάνατός Του, η ανάστασίς Του, η ανάληψίς Του, η Εκκλησία Του. Τα πάντα πηγάζουν εξ Αυτού και ανακεφαλαιούνται εν Αυτώ. Αυτός κάμνει το Ευαγγέλιον Ευαγγέλιον. Διότι ο Ίδιος είναι η ζώσα προσωποποίησις του Ευαγγελίου και η πραγματοποίησίς του. Ό,τι αποτελεί         ευ-αγγέλιον δια τα ανθρώπινα όντα έχει ενσαρκωθή και ανθρωπίνως πραγματοποιηθή εν τω Χριστώ. Αυτός έχει λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρωπίνου πνεύματος κατά τρόπον θεϊκώς τέλειον και ανθρωπίνως πραγματικόν, μεταβάλλων τοιουτοτρόπως κάθε αγωνίαν μας εις ένα ευ-αγγέλιον… Διότι όλα τα προβλήματα ευρίσκουν την έλλογον και ευαγγελικήν λύσιν των εις την σάρκωσιν του Θεού Λόγου. Δι΄ αυτό η βασική αρχή της «κατά Χριστόν» φιλοσοφίας είναι:  ο Θεάνθρωπος είναι μέτρον όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Θεάνθρωπος, ο Οποίος είναι ο πάντοτε ζων και ο πάντοτε παρών εις τον ανθρώπινον κόσμον μας, και ο πάντοτε προσιτός εις όλους. Διότι ο Ίδιος δεν μας άφησε μόνον την θεανθρωπίνην φιλοσοφίαν Του, αλλά και τον Εαυτόν Του άφησεν εις τον γήϊνον κόσμον μας ως θεανθρώπινον σώμα και θεανθρωπίνην ζωήν, δηλαδή ως την Εκκλησίαν. Είναι εμπειρική αλήθεια ότι η θεανθρωπίνη φιλοσοφία ευρίσκεται όλη εις την θεανθρωπίνην ζωήν. Εκείνος που ζη αυτήν την ζωήν, αυτός έχει και την φιλοσοφίαν αυτήν. Εντεύθεν ο κάθε χριστιανός είναι κατά την κλήσιν του φιλόσοφος. Διότι, ζων εις το θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας ο κάθε ένας, κατά το μέτρον της πίστεώς του και του ζήλου του, ζη και την ζωήν και τον θάνατον, και το αγαθόν και την αλήθειαν, και την αγάπην και την δικαιοσύνην, και τον Θεόν και τον άνθρωπον, κατά τον ίδιον τρόπον, καθ΄ όν τα έζη ο σαρκωθείς Θεός και Κύριός μας. και οι Άγιοι, επειδή ακριβώς ζουν όλα αυτά εις μέγιστον βαθμόν, είναι οι πραγματικοί και αληθινοί φιλόσοφοι. Αυτοί γνωρίζουν το μυστήριον του Θεού και του ανθρώπου, της αληθείας και του καλού, της ζωής και του θανάτου. Δι΄ αυτό τους ονομάζει η Εκκλησία «αγίους φιλοσόφους», «φιλοσόφους του Αγίου Πνεύματος». Διότι η «κατά Χριστόν» φιλοσοφία αποκτάται δια της αγίας ζωής, της «κατά Χριστόν» ζωής, και τοιουτοτρόπως γίνεται κανείς φιλόσοφος του Αγίου Πνεύματος.

Συνεχίζεται.  

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

 Η διατύπωσις των δογμάτων

Ο μόνος σκοπός της διατυπώσεως των δογμάτων από Οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους ήτο και είναι η διαφύλαξις των πιστών εντός της θεραπευτικής αυτής αγωγής της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και του δοξασμού/θεώσεως και από κομπογιαννίτες μη ορθοδόξους και τυπικά ορθοδόξους ιατρούς. Τούτο επειδή "πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού..." (Ρωμ. 3:23). Αι διατυπώσεις των δογμάτων ουδεμίαν σχέσιν έχουν με θεολογικόν ή φιλοσοφικόν στοχασμόν επάνω στα μυστήρια της Αγίας Τριάδος, της ενσαρκώσεως του Λόγου και της θεώσεως. Η αρρώστεια του ανθρώπου συνίσταται εις τον σκοτασμόν του πνευματός εις την καρδίαν που αρχίζει να θεραπεύεται με την αδιάλειπτον προσευχήν, και όχι με στοχασμούς θεολογικο-φιλοσοφικούς. Τούτο διότι ουδεμία ομοιότης υπάρχει μεταξύ του ακτίστου Θεού και των κτισμάτων Του και "Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον." Δια τούτο οι περί Θεού και ενσαρκώσεως στοχασμοί του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων και διαρμαρτυρομένων οπαδών του και όπως και οι στοχασμοί ορισμένων τυπικά ορθοδόξων "θεολόγων", γενόμενοι βάσει της analogia entis και της analogia fidei, είναι παντελώς ξένοι προς την Βιβιλικήν και Πατερικήν παράδοσιν. Σήμερον θεωρούνται μάλιστα ως γνώρισμα νοητικώς καθυστερουμένων τινων θρησκολήπτων.

Ο μόνος σκοπός των ορθοδόξων δογμάτων είναι η διαφύλαξις της οδού της εν Χριστώ θεραπείας μέσω της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως των πιστών.

Συνεχίζεται.

Theotokion

Ο Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης :

Ἡ ἕνωση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν Παπισμὸ θὰ γίνει ὁπωσδήποτε. Καί, κάποια στιγμή, ὁ ὀρθόδοξος κόσμος, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν πραγματικότητα, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ὅτι ἡ ἕνωση αὐτὴ δὲν πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ, θὰ ἐκπλαγοῦν.
Τὸ θέμα τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἔχει ἤδη «κλειδώσει», πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, στὸν γνωστὸ διάλογο μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν στὴν Ραβέννα τῆς Ἰταλίας.

Στὸν διάλογο αὐτόν, οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι ἐψήφισαν καὶ ἀποδέχθηκαν, αὐτούσιο, τὸ παπικὸ κείμενο ποὺ τοὺς παρουσίασαν οἱ παπικοὶ «ἑταῖροι» τους.
Σύμφωνα μὲ τὸ κείμενο αὐτό, ἡ παπικὴ ἐξουσία ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτυπώνεται μὲ τὴν εἰκόνα πυραμίδος. Στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδος, εἶναι ὁ Πάπας. Ὅποιος Ἐπίσκοπος δὲν θὰ ἀποδέχεται τὸν Πάπα, θὰ μένει ἐκτὸς τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ποὺ εἶναι ἡ μόνη ὁλοκληρωμένη καὶ ὁριστικῶς διαμορφωμένη μὲ τὴν ρωμαϊκὴ παράδοση.
Ὁ Πατριάρχης ἔχει προωθήσει αὐτὴν τὴν ἕνωση μὲ τὴν ἀρωγὴ τοῦ πρωτοπαλλήκαρου τῆς ἑνώσεως αὐτῆς: τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος εἶναι πασίγνωστος γιὰ τὴν διαχρονική του ἐπιμονὴ στὸ κυρίαρχο καὶ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, καὶ ὄχι στὸ πρωτεῖο τιμῆς.
Ξαφνικά, λοιπόν, θὰ πληρώσουν τοὺς ναούς μας παπικοὶ πιστοί, γιὰ τὴν πραγματοποίηση τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου τοῦ Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικούς! 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός:

…Οἱ κινήσεις ὅμως αὐτὲς τῶν θλιβερῶν ἐθνοκτόνων μας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέμπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς μεταπατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελμα θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωμ. 1, 32) τὴν ἀνομίαν. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφασιστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτομιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰώνα, ἔτσι καὶ σήμερα, δυστυχῶς δεσπόζουν «ὑδαρεῖς» —κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο— Κληρικοί, συσχηματιζόμενοι μὲ τὰ μέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας γιὰ λόγους προοδευτισμοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφελημάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευματικὰ συμπορεύονται πάντοτε μὲ τὰ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σημαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε σήμερα μὲ τὴ νέα κατοχή μας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκία, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσας σήμερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι ὅτι τότε ἡττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα προχωρήσαμε στὴν ἅλωση μὲ τὴν συγκατάθεσή μας, θεωρώντας την μάλιστα ὡς σωτηρία!

ΓΗΪΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΣΚΟΤΙΣΜΟΣ.

Η λογική του κόσμου τούτου γεννά σκοτάδι μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (ΚΔ/ Ομιλία στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): 

«Τίποτε δεν γεννά τόσον σκοτισμόν και σύγχυση, όσον ο ανθρώπινος λο- 
γισμός (λογική), που σκέπτεται πάντοτε με βάσιν τα γήϊνα κρι- 
τήρια και δεν ανέχεται τον θείον φωτισμόν. Γιατί είναι θολοί και 
φαύλοι οι γήϊνοι λογισμοί. Γι᾽ αυτό έχουμε ανάγκη από τις θείες 
πηγές, ώστε, αφού κατακαθίσει η λάσπη της φαυλότητος, που 
υπάρχει μέσα μας να ανεβή καθαρόν το πνεύμα και να ενωθή με 
τα θεία διδάγματα. Πραγματοποιείται δε αυτό, όταν παρουσιά- 
σουμε ψυχήν γεμάτη ευγνωμοσύνη και καθαρή ζωή. Γιατί είναι 
δυνατόν να σκοτισθή ο νους, όχι μόνον από την άκαιρη περιέρ- 
γεια για πολλά πράγματα, αλλά και από την διεφθαρμένη συμ- 
περιφορά». 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

 46. Ο Κύριος Ιησούς έγινεν άνθρωπος, ίνα «εν Αυτώ περιπατώμεν», δια να ζώμεν εν Αυτώ, ως εν Θεανθρώπω επιγείω, και όχι δια να Τον βλέπωμεν από μακράν, να Τον θαυμάζωμεν και να φιλοσοφώμεν περί Αυτού…  «Εν Αυτώ περιπατείτε», είναι η εντολή των εντολών. Να ζώμεν δηλαδή εν Αυτώ, και τούτο όχι προσαρμόζοντες Εκείνον προς ημάς, αλλ΄ εαυτούς προς Εκείνον, όχι μεταβάλλοντες και αλλοιώνοντες Αυτόν αναλόγως προς τον εαυτόν μας, αλλ΄ εαυτούς αλλάζοντες αναλόγως Εκείνου, ούτε μεταπλάττοντες Αυτόν κατά την ιδικήν μας εικόνα, αλλά μεταπλάττοντες εαυτούς κατ΄ εικόνα Αυτού. Μόνον οι υπερήφανοι αιρετικοί, αυτοί οι άφρονες ψυχοφθορείς, παραποιούν και παραμορφώνουν τον Θεάνθρωπον Χριστόν κατά τας επιθυμίας και τας αντιλήψεις των, εξ ου και υπάρχουν τόσοι «ψευδόχριστοι» εις τον κόσμον, και τόσοι ψευδοχριστιανοί. Ο αληθινός όμως Θεάνθρωπος Χριστός, εν όλω τω πληρώματι της ευαγγελικής Του θεανδρικής πραγματικότητος, είναι όλος παρών εν τω θεανθρωπίνω σώματί Του—εν τη Εκκλησία, τόσον εις τους χρόνους των αγίων Αποστόλων, όσον και σήμερον και εις τους αιώνας. Η θεανδρική ζωή Του παρατείνεται εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας εις τους αιώνας των αιώνων. Ζώντες εν τη Εκκλησία ζώμεν «εν Αυτώ» όπως ακριβώς εντέλλεται ο χριστοφόρος Απόστολος. Και αυτό κατά μέτρον τελειότατον και πληρέστατον ζουν οι Άγιοι, πράγμα το οποίον εξηγεί την θαυματουργόν αγιότητά των. Ζώντες ψυχή και σώματι εν τω Χριστώ οι Άγιοι αγιάζονται δι΄ Αυτού, χριστοποιούνται, θεούνται, γίνονται παντοδύναμοι, όπως εις την αποστολικήν και μεταποστολικήν εποχήν έτσι και αργότερον, και χθες, και σήμερον, έτσι και πάντοτε «έως της συντελείας του αιώνος». Αυτοί διασώζουν την Θεανθρωπίνην Μορφήν του Χριστού.

Συνεχίζεται.  

Βίος Οσίου Αντωνίου του Μεγάλου (π. Θεόδωρος Ζήσης).

Kωνσταντῖνος Χολέβας : Ποιος πληρώνει Ιμάμη;

Ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς πιστεύουν και τι ζητούν ορισμένα στελέχη της Αριστεράς όταν αναφέρονται στη θρησκευτική ελευθερία και στα δικαιώματα των μειονοτήτων.

 Κατά καιρούς διαμαρτύρονται για δήθεν «προνομιακή μεταχείριση» της Ορθοδόξου Εκκλησίας χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα τη μισθοδοσία του κλήρου και τον χριστιανικό προσανατολισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών. Προφανώς αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν το ιστορικό, πολιτιστικό και νομικό υπόβαθρο των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας.

Οταν, όμως, το κράτος αποφασίζει να μισθοδοτεί μουσουλμάνους θρησκευτικούς λειτουργούς στη Θράκη και να τους δώσει τη δυνατότητα να διδάσκουν τα Θρησκευτικά στους μουσουλμανόπαιδες, κάποιοι αριστεροί βουλευτές πάλι διαμαρτύρονται. Αντί να παραδεχθούν ότι πρόκειται για εφαρμογή της ισονομίας και της ισοπολιτείας υπέρ Ελλήνων πολιτών μουσουλμανικού θρησκεύματος, έρχονται να συνταχθούν με εκείνους που δυναμιτίζουν την ειρηνική συνύπαρξη στη Θράκη.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ο τυφλός και παράλυτος

Κάποτε ο διονυσιάτης μοναχός Άνθιμος επισκέφθηκε στο νοσοκομείο της μονής του ένα νεόκουρο μοναχό που είχε αρρωστήσει. Για να τον παρηγορήσει, του διηγήθηκε μια προσωπική του εμπειρία: 

" Έχε, αδελφέ μου, την ελπίδα σου στην Παναγία μας. Τη μεγάλη ιατρό και προστάτιδα των μοναχών. Άκουσε μια δική μου περιπέτεια, για να θαυμάσεις την κραταιά Tης προστασία. 

Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είκοσι πέντε χρονών και μάλιστα νεόκουρος, αρρώστησα βαριά. Είχα γίνει ένα πτώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν γνωρίζω τι αρρώστια ήταν, ρευματισμοί ή κάτι άλλο, πάντως ένοιωθα μεγάλη αδυναμία σε όλο το σώμα. Για να περπατήσω χρησιμοποιούσα δεκανίκια. Σαν να μην έφθανε αυτό, θάμπωσαν και τα μάτια μου και διέκρινα με δυσκολία μπροστά μου. 

Ήρθαν δυο γιατροί και με εξέτασαν. Δεν μπόρεσαν όμως να με βοηθήσουν σε τίποτε. Επί πλέον, όσο περνούσε ο καιρός, η κατάστασή μου χειροτέρευε. Μέρα-νύχτα έκλαιγα κι έλεγα: «Χριστέ μου, τι είναι αυτό που με βρήκε! Εγώ τάχα είμαι ο πιο αμαρτωλός; Νέο καλογεράκι να βρίσκομαι τυφλός και παράλυτος στο νοσοκομείο και να με υπηρετούν οι γέροι; Καλύτερα να πεθάνω! » 

Πολλοί αδελφοί μου συνιστούσαν να βγω στον κόσμο, να με δουν καλύτερα οι γιατροί. Κάποιος όμως αδελφός, πολύ ευλαβής και σεβάσμιος , που με αγαπούσε ιδιαίτερα, με πλησιάζει και μου λέει: 

- Άκουσε παιδί μου. Καθώς γνωρίζεις, έχουμε εδώ στο μοναστήρι μας μια παλιά και ιστορική εικόνα, μα προ πάντων θαυματουργή, την « Παναγία του Ακαθίστου ». Είναι δώρο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γʼ Κομνηνού στον κτίτορα της μονής μας. Στην ασημένια της επένδυση και στο παμπάλαιο ξύλο σώζονται επιγραφές, που μαρτυρούν πως ήταν η εικόνα που περιέφερε ο πατριάρχης Σέργιος στα τείχη της Κων/πόλεως και απομάκρυνε τους Πέρσες και τους Αβάρους το 626. Και μπροστά στην ίδια εικόνα έψαλαν κατόπιν για πρώτη φορά τους " Χαιρετισμούς", ευχαριστώντας τη Θεοτόκο για τη σωτηρία τους. Η παράδοση αναφέρει πως είναι μία από τις εβδομήντα εικόνες του Ευαγγελιστή Λουκά. Πολλές φορές μάλιστα ανέβλυσε ευωδιαστό μύρο. Πήγαινε λοιπόν κι εσύ, γονάτισε μπροστά Tης και παρακάλεσε με πίστη θερμή και δάκρυα, τώρα μάλιστα που πλησιάζει η γιορτή Tης. Κι εκείνη, σαν πονετική Μητέρα που είναι, θα ελεήσει κι εσένα τον ταλαίπωρο. 

Αυτά τα λόγια μου έδωσαν θάρρος. Τόνωσαν την πίστη μου και στράφηκα με όλη μου την ψυχή στην Παναγία, παρακαλώντας Tη με θερμά δάκρυα. 

Όταν ήρθε η γιορτή Tης, το πέμπτο Σάββατο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, πήγα την παραμονή στην εκκλησία και αγρύπνησα. Προσευχήθηκα πολύ μπροστά στην εικόνα Tης. Εκεί ακριβώς, κουρασμένος καθώς ήμουν , με πήρε ο ύπνος. 

Και τότε, τι ήταν αυτό! Βλέπω την Παναγία στα ολόχρυσα ντυμένη, μέσα σε λαμπρότατο φως , να αστράφτει από λάμψη και δόξα. Στεκόταν δυο πήχες ψηλά από το έδαφος και με κοίταζε με ιλαρό βλέμμα. Άνοιξε ύστερα το μελίρρυτο στόμα Tης και μου είπε: 

- Γιατί κλαις ,παιδί μου, Άνθιμε; 

- Πώς να μην κλαίω, Παναγία μου; Δεν βλέπεις τα χάλια μου, πως κατάντησα; 

- Mην κλαις, αλλά επιμελήσου τη σωτηρία σου. 

Αυτά μου είπε, με ευλόγησε και ανελήφθη. 

Αμέσως ξύπνησα. Τρίβω τα μάτια μου και βλέπω τα καντήλια αναμμένα. Κάνω κουράγιο να σηκωθώ και βλέπω πως περπατώ με ευκολία. Αμέσως κατάλαβα! Η Παναγία είχε κάνει το θαύμα Tης και με είχε εντελώς θεραπεύσει. Ω ,τι χαρά ένοιωσα! Πόσα δάκρυα ευχαριστίας έχυσα! Πόσους ύμνους έψαλα, δεν περιγράφεται! 

Σε λίγο άνοιξε ο εκκλησιαστικός τον ναό. Με είδε να περπατώ και δεν πίστευε στα μάτια του. Ένας- ένας με πλησίασαν όλοι οι πατέρες. Κι όταν με είδαν υγιή, δοξολόγησαν βαθιά από την ψυχή τους τον Κύριο και την πάναγνη Μητέρα Tου για την άπειρή Tης αγάπη".