Ὁ ''πολυφυλετικός'', ''πολυθρησκευτικός'', ''πολυπολιτισμικὸς'' καί, στὴν πραγματικότητα, ἐθνοδιαλυτικός ἀποχριστιανισμὸς καὶ γραικυλισμὸς στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημά μας ἔχει τὴν δική του ''ἰδεολογία'': τὸν νεοδιεθνιστικὸ ''εὐρωπαϊσμό''. Προσομοιάζει πρὸς τὸν κομμουνιστικὸ διεθνισμὸ ὡς πρὸς τὸ ὅτι μεριμνᾶ πρωτίστως γιὰ τὸν θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικὸ ἀποχρωματισμὸ τῆς Παραδοσιακῆς Χριστιανικῆς καὶ Ἑλληνικῆς Παιδείας. Ἡ παρουσία ἀλλοδαπῶν μαθητριῶν καὶ μαθητῶν στὰ σχολεῖα δὲν εἶναι τυχαία συνέπεια τῆς μεταναστεύσεως καὶ λαθρομεταναστεύσεως τῶν οἰκογενειῶν των, ἀλλὰ μέρος τοῦ σκόπιμου σχεδιασμοῦ τῶν εὐρωζωνικῶν κέντρων, γιὰ νὰ τεθοῦν ἐκποδὼν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Πατριωτικὴ Ἑλληνοπρέπεια ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευσι, ἀντικαθιστάμενες ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ σύγχυσι καὶ τὴν δίχως Ἑλληνικὴ Φιλοσοφικὴ Πνευματικότητα μηδενιστικὴ ''εὐρωπαιδεία''. Τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ Ἑλληνορθόδοξος Ἀγωγή. Ποιούς; Μὰ τοὺς ἀρνητάς τῆς Ταυτότητός μας. Ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς. Μαρξιστάς καὶ ''εὐρωπαϊστάς''. Οἱ πρῶτοι ἐπιδιώκουν μία ''παιδεία'' ἀνάγωγη, στερούμενη οὐσιαστικῆς Ἀγωγῆς, ἀρχικῶς ''πολυθρησκευτικὴ'' καὶ ''πολυπολιτισμικῶς'' ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἀνθελληνική. Τοὺς ἐξυπηρετεῖ νὰ εἶναι ἡ Πατρίδα μας προτεκτοράτο τῆς Ε.Ε. καὶ ὄχι Ἑλληνικὸ Ἔθνος - Κράτος μὲ τὴν Αὐθεντικότητα τῆς Ἀποκεκαλυμμένης Χριστιανικῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ἀριστερὰ καλλιεργεῖ τὴν προσδοκία ὅτι ἡ Ἑλλάς, ἀποεθνοποιουμένη βαθμηδὸν μὲ τὴν δουλικὴ προσκόλλησί της στὰ ἀπατηλὰ εὐρωπρότυπα, θὰ πέση σὰν ''ὥριμο φροῦτο'' εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ μαρξισμοῦ, ἀπαρνουμένη τὶς ρίζες της καὶ ἀπεμπολώντας τὴν πολιτισμικὴ ἰδιοσυχνότητά της.
Ἡ πόρνη αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -- Τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στὸ λόγο του «Εἰς τὴν ἑαυτοῦ χειροτονίαν πρὸς Εὐάγριον περὶ θεότητος» ἐπισημαίνει τὰ λανθασμένα στοιχεῖα τῆς διδασκαλίας τῶν αἱρετικῶν Πνευματομάχων. Προχωρεῖ ὅμως καὶ σὲ μία περιγραφὴ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο πολιτεύονται οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ περιγράφοντας τὴ στάση τους ἀπέναντι στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Παραλληλίζει τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν ἄσωτο υἱὸ τῆς παραβολῆς καὶ τοὺς ἐλέγχει, γιατί καταβίβασαν τὸ ὑψηλὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος στὰ ταπεινὰ νοήματα τῶν χοίρων καὶ ξόδεψαν τὸν δογματικὸ πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας στὶς πόρνες τῆς αἵρεσης. Καὶ ὁλοκληρώνει τὸν παραλληλισμὸ λέγοντας ὅτι «πόρνη ἐστὶν ἡ αἵρεσις ταῖς ἠπατημέναις ἡδοναῖς γοητεύουσα». Ἀξιοσημείωτη εἶναι ἡ περιγραφὴ τοῦ ἁγίου γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πολιτεύονται οἱ αἱρετικοί, πολέμιοι τῆς θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ χαρακτηριστικά τους προσιδιάζουν πλήρως σὲ ἐκεῖνα τῶν σύγχρονων ἐκπροσώπων τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
"ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ=ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ" --- του Ευσταθίου Μοσχοβίτη
Γιατί ο αναστημένος Θεάνθρωπος Χριστός είναι η αγάπη, η αλήθεια, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αληθινή πνευματική και σωματική υγεία και μόνο δια μέσου της μόνης αληθινής Μίας Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας Του, του διαχρονικού Θεανθρωπίνου σώματός Του, ως Κεφαλή Της, σώζει την αθάνατη ψυχή μας και την πατρίδα μας.
Συνέχεια: https://rumble.com/vq7c35-44012273.html
π. Γεώργιος Μεταλληνός -- Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων
Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση».
Λόγος Στὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Χριστοῦ -- Του Μεγάλου Βασιλείου
Τί νὰ σοῦ κάνω ἄνθρωπέ μου; Ἐνῶ ὁ Θεὸς κατοικοῦσε στὰ ὕψη, δὲν προσπάθησες νὰ τὸν συναντήσεις· ὅταν συγκατατέθηκε νὰ κατεβεῖ σὲ σένα καὶ μὲ σάρκα νὰ σοῦ ὁμιλεῖ, δὲν τὸν παραδέχτηκες, ἀλλά ψάχνεις νὰ βρεῖς τὸν τρόπο πῶς θὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν Θεό. Νὰ ξέρεις ὅτι γι’ αὐτόν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, ἐπειδὴ ἔπρεπε αὐτή ἡ καταραμένη σάρκα νὰ ἁγιασθεῖ, αὐτή πού ἐξασθένησε νὰ ἐνδυναμωθεῖ, αὐτή πού ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συμφιλιωθεῖ μ’ Aὐτόν, αὐτή πού διώχτηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο νὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό.
Τη ΚΔ΄ (24η) Δεκεμβρίου, ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ και μνήμη της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος ΕΥΓΕΝΙΑΣ.
Ευγενία η ένδοξος Οσιοπαρθενομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Κομμόδου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 180- 192. Ο πατήρ της ωνομάζετο Φίλιππος και ήτο έπαρχος Αλεξανδρείας, επιφανής και πλουσιώτατος, η δε μήτηρ της εκαλείτο Κλαυδία, είχε δε και αδελφούς δύο Αβίταν και Σέργιον καλουμένους. Ήτο δε η μακαρία Ευγενία κατά το όνομα και την ψυχήν ευγενεστάτη, εις το κάλλος ωραία και πάγκαλος και εις την πολιτείαν θαυμάσιος. Ο δε Φίλιππος έχων την εξουσίαν πάσης της Αιγύπτου, αν και ήτο ειδωλολάτρης, όμως είχε γνώμην καλήν και εκυβέρνα τον λαόν δικαίως· ηγάπα τους καλούς ανθρώπους, τους δε κακούς επαίδευεν αυστηρώς και μάλιστα τους μάντεις και τους Ιουδαίους, τους οποίους ουδόλως ήθελε να ακούση, αλλά τους εδίωκεν από όλην την επαρχίαν του και πολλούς δικαίως εφόνευσε, τους δε Χριστιανούς δεν εμίσει τόσον, διότι εγνώριζεν ότι ήσαν σώφρονες και ενάρετοι, και δι΄ αυτό τους ηυλαβείτο· όμως δια το πρόσταγμα του βασιλέως δεν τους άφηνε να κατοικώσιν εντός της πόλεως, μόνον δε έξω του τείχους τούς είχεν αφήσει τόπον τινά, εις τον οποίον διέμενον και επορεύοντο ως ήθελαν.
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ : Αποτελεί αυταπόδεικτη αλήθεια για τον πολιτικό χώρο, ότι κανείς δικτάτορας δεν θα μπορούσε να σταθή χωρίς συνεργάτες.
Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο. Κανείς αιρετικός δεν θα μπορούσε να ευδοκίμηση, αν δεν είχε αύτούς που θα επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θα ανέχονταν σιωπηρώς τήν αίρεσίν του, θα κοινωνούσαν μαζί του και θα τον ακολουθούσαν.
Και για να γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Από θεολόγους και κληρικούς όλων των μετώπων έχει χαρακτηρισθή ο Οίκουμενισμός ως παναίρεσις. Ενώ ξεκίνησε δειλά με το σύνθημα της αγάπης, κατέληξε σήμερα να διακηρύσση «γυμνή τη κεφαλή» ότι η Ορθοδοξία δεν είναι η Εκκλησία, αλλά μαζί με τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού και προτεσταντισμού, συναποτελούν την Εκκλησίαν! Και το κατόρθωσαν αυτό οι οικουμενισταί πατριάρχαι, διότι είχαν βοηθούς και συναντιλήπτορας στην ανίερη προσπάθειά τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων και μοναχών, που είτε επικροτούσαν, είτε σιωπούσαν δια την προδοσία!
Τὸ χωριό (πρωτότυπο ψαλτοτράγουδο)
Ἕνα ἀκόμη πρωτότυπο βυζαντινὸ ἀσμάτιο, βάσει τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας μουσικῆς. Οἱ μελωδικὲς θέσεις ἐπαναλαμβάνονται γιὰ νὰ ἀπομνημονεύωνται εὔκολα.
Τό καύχημά μας -- Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολοςτοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος, κλείνοντας τήν πρώτη του ἐπιστολή στό συνεργάτη καί μαθητή του Τιμόθεο, τοῦ δίνει τήν ὡραιότερη καί ἀσφαλέστερη συμβουλή γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του: «Τήν παρακαταθήκην φύλαξον» (Α´ Τιμ. ΣΤ΄ 20). Τόν πνευματικό θησαυρό τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου, πού σοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Κύριος, φύλαξέ τον με κάθε προσοχή καί ἀσφάλεια. Αὐτό πού συμβαίνει μέ τούς κλέφτες καί τούς ληστές τῶν ὑλικῶν θησαυρῶν, κατά παρόμοιο τρόπο συμβαίνει καί με τούς πνευματικούς θησαυρούς τοῦ Εὐαγγελίου, τούς ὁποίους καταληστεύουν οἱ αἱρετικοί, δηλαδή, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι και διαφθορεῖς τῆς Ἀλήθειας. Καί τέτοιοι – στό πέρασμα τοῦ χρόνου – μέ σατανική ἐπιτηδειότητα καί χίλιους τρόπους ὑποκρισίας, ψεύδους καί παραπλάνησης – ἔκαναν τήν παρουσία τους πολλοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτούς, εἶχε μιλήσει καί ὁ ἴδιος ὁΚύριος, ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοί Του. Ὅλες αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες, (Τριαδολογικές, Χριστολογικές, ἐκκλησιολογικές κ.ἄ.), τίς καταδίκασε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς Οἰκουμενικές καί τοπικές Συνόδους, καί μέ τη διδασκαλία τῶνἉγίων Πατέρων. Ἀργότερα – καί μέχρι τήν ἐποχή μας – δέν ἔπαψαν νά κυκλοφοροῦν νέες ἀντιευαγγελικές και ἀντορθόδοξες διδαχές καί πλάνες καί ἐκτροπές καί καινοτομίες, πού διαστρέφουν τό γνήσιο καί αὐθεντικό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων. «Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, γράφει ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης, προσφέρει ἀκαινοτόμητη τή θεολογία τῶν Πατέρων, πού ἦσαν «ὁμότροποι τῶν Ἀποστόλων» και τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δηλαδή τή θεολογία τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τῆς Παραδόσεως. Αὐτοί, διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς φωνάζουν: «Ὁ μη κατά τήν παράδοσιν τῆς ( Ὀρθοδόξου) Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστιν». Ἡ Ὀρθοδοξία θαυμάζεται γιά τήν ὀρθή πίστη ἀλλά καί γιά τό ἦθος της. Ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων ἀνέχθηκε να κατηγορηθεῖ ψευδῶς ὡς κλέπτης καί πόρνος, ὄχι ὅμως ὡς αἱρετικός, διότι, ὅπως εἶπε: «αὐτό με χωρίζει ἀπό τόν Θεόν»... Γι᾽ αὐτό, ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἐπιμένει στόν στενό σύνδεσμο τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, διότι ἡ διάσπαση δόγματος καί ἤθους ἔχει καταλυτικές συνέπειες στή ζωή τῶν πιστῶν, δηλαδή, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας».
Ο ἀείμνηστος ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. (Ὁμιλία 20 στὸν Ἰεζεκιήλ). Λέγει:
«Ἀντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ φτάνουμε νὰ ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ νὰ εἶναι μασῶνοι. Αὐτὸς (ὁ κληρικός) οὐσιαστικὰ ἔχει χάσει τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὅπως τὸ βλέπουμε τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ, ποὺ ὁ κλῆρος εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία, καὶ τὸ εἴδαμε αὐτὸ πολύ-πολὺ καθαρά.
Σᾶς αἰτιολόγησα, γιατί ἀρχίζει ἡ σφαγὴ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ φυλάξουν τὸ λαό καί, ὅμως, αὐτοὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ μὲ κακό τους παράδειγμα εἰς τὴν εἰδωλολατρία.
Καὶ ἐρχόμεθα νὰ ἐρωτήσουμε: Γιατί τὸ ἱερὸ κείμενο τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του; Λέει ὁ Θεός: «ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μου». Αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ τώρα εἰδωλολατροῦν, τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του, τοὺς ἱερεῖς. Σημειώνει ὁ Θεοδώρητος ποὺ ἑρμηνεύει:«οὐκ ἀληθῶς ἁγίους αὐτοὺς ὀνομάζει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ὑπελαμβάνοντο, ὡς εἰς τὴν τοῦ Θεοῦ θεραπείαν ἀνθρώπων». Ὄχι γιατὶ ἦσαν Ἅγιοι, ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι ἐθεωροῦντο, ἐπειδὴ εὑρίσκοντο εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέμε, Ἅγιε Ἀρχιμανδρίτα, Ἅγιε..., ἀλλὰ δὲν ἦσαν ὅμως Ἅγιοι.
Reading from the Synaxarion:
Ten Martyrs of Crete
These Saints, who were all from Crete, contested for piety's sake during the reign of Decius, in the year 250. Theodulus, Saturninus, Euporus, Gelasius, and Eunician were from Gortynia, the capital; Zoticus was from Knossos; Agathopus, from the port city of Panormus; Basilides, from Cydonia; Evarestus and Pompey, from Heraklion. Haled before the Governor as Christians, they were subjected to torments for thirty days, being scourged, racked, dragged upon the ground through dung heaps, stoned, spit upon. They were questioned again, but their costancy roused the Governor to greater fury. After subjecting them to torments more bitter still, he had them beheaded.