"ΚΑΛΑΜΟΣ ΥΠΟ ΑΝΕΜΟΥ ΣΑΛΕΥΟΜΕΝΟΣ" -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Μία αρετή πού πρέπει νά κοσμεῖ τούς κληρικούς εἶναι ἡ σταθερότητα στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας, τόσο στό περιεχόμενο τῶν δογμάτων ὅσο καί στήν ὑπεράσπιση τῆς ἠθικῆς. Μέ ἄλλα λόγια χρειάζεται ὁ ἱερός ζῆλος. Ὅμως βλέπουμε ὅτι πολλοί κληρικοί στίς μέρες μας εἶναι σχεδόν ἀδιάφοροι γιά τό  τί συμβαίνει στήν Ἐκκλησία καί τήν κοινωνία. Εἶναι κυριευμένοι ἀπό τό κοσμικό φρόνημα καί τόν  ἐπαγγελματισμό. Τό ἴδιο φαινόμενο παρατηρεῖται καί σέ μερικούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν  μιάν ἀνωριμότητα πνευματική, πού δέν ταιριάζει στήν ἡλικία τους. Ἡ μεγάλη τους ἀδυναμία τό  εὐμετάβλητον τοῦ χαρακτῆρος. Τά ὅσα λένε δέν ἔχουν καμιά ἀξιοπιστία. Ἄλλα ἔλεγαν χθές, ἄλλα  λένε σήμερα καί ἐντελῶς ἀντίθετα θά ὑποστηρίξουν αὔριο. Ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις καί τήν  ἐπικαιρότητα, ἀλλάζουν γνώμη καί γίνονται ἀγνώριστοι.

Η άλλη διάστασις -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

 Από την αρχή του Χριστιανισμού, όπως το δείχνει η Καινή Διαθήκη και μάλιστα οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, η θεολογία αποτελεί τη ρίζα και το θεμέλιο της πράξεως. Διαφορετικά, η θεολογία εκφυλίζεται σ΄ ένα στεγνό και άχρηστο σύστημα ιδεών, ενώ η πράξη χάνει το βάθος και την ουσία της, καταντά τύπος και, όχι σπάνια, αιρετικός ακτιβισμός. Μ΄ αυτή την προοπτική είναι χρήσιμο και αναγκαίο τις μέρες αυτές, που γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να σκύψουμε στη θεολογία αυτής της κατεξοχήν θεολογικής γιορτής. Το «θαυμαστόν και μέγα» τούτο γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας δράσεως του Ιησού και συγχρόνως συνοψίζει τη θεολογία όλων των γεγονότων της θείας οικονομίας.                                                                                                               

Επιβεβαιώνει τον Ευαγγελισμό και την ενανθρώπηση του Κυρίου: Το ανθρώπινο σώμα, το οποίο τότε ενωμένο με τη θεία φύση συνελήφθη εν Πνεύματι αγίω στη μήτρα της Παναγίας μας και γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, αυτό το ίδιο αναλαμβάνεται τώρα στους ουρανούς.

Part 4: On the Great and Holy Council - Fr Theodoros Zisis

Χορωδιακόν Εκ νυκτός Ορθρίζει Αλληλούϊα -- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 28 Απριλίου 2016

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ, Ο Μυστικός Δείπνος. Των εν Κυζίκω εννέα μαρτύρων, οσίων Μέμνονος του θαυματουργού και Αυξιβίου επισκόπου Σόλων Κύπρου.

Οἱ Ἅγιοι ἐννέα Μάρτυρες τῆς Κυζίκου, ὁ Ἀντίπατρος,  Ἀρτεμᾶς, ὁ Θαυμάσιος, ὁ Θεόγνις, ὁ Θεόδουλος, ὁ Θεόστιχος, ὁ Μάγνος, ὁ Ροῦφος καὶ ὁ Φιλήμονας κατάγονταν ἀπὸ διάφορους τόπους. Συνελήφθησαν ὅμως ὅλοι μαζὶ στὴν Κύζικο τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν. Ὅταν ὁδηγήθηκαν μπροστὰ στὸν τοπικὸ ἄρχοντα ἐπέδειξαν θαυμαστὴ γενναιότητα καὶ ὑπερασπίσθηκαν μὲ παρρησία καὶ θάρρος τὴν πίστη τους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ γιὰ νὰ καμφθεῖ τὸ σθένος τους, ρίχθηκαν στὴ φυλακή.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς :

Και  είναι άξιο απορίας, πως συμβαίνει οι Επίσκοποί μας, όταν ακούνε για τους Παλαιοημερολογίτες να γίνωνται θηρία και να μιλάνε με τα χειρότερα λόγια, ενώ για τους παπικούς και τους προτεστάντες που δεν άφησαν τίποτε όρθιο στην πίστη και στην Παράδοση, να είναι τόσο ενδοτικοί. Αυτό κατά την γνώμη μου συμβαίνει, επειδή οι Παλαιοημερολογίτες μάς θυμίζουν διαρκώς τις αμαρτίες μας και τις προδοσίες μας και επειδή στις ημέρες μας φαίνεται περισσότερο καθαρά τα σχέδια των Οικουμενιστών που ξεκίνησαν από την αλλαγή του ημερολογίου με σκοπό την πλήρη ένωση με τους αιρετικούς που στις ημέρες μας φαίνεται να πραγματοποιήται προς πλήρη δικαίωσή των.

***

Ο  ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς :":

Χαίρομαι γι αυτό το απόσπασμα που για πρώτη φορά διαβάζω. Δεν γνωρίζω εάν είναι πρόσφατο, γιατί εάν είναι πρόσφατο η αξία του είναι πολύ μεγαλύτερη. Είναι καιρός οι Αντιοικουμενιστές του Νέου να καταλάβουν ότι εμείς οι Παλαιοημερολογίτες παρά τα όποια ανθρώπινα λάθη μας βγήκαμε (οι παππούδες μας και μετά εμείς) στον ίδιο ουσιαστικά αγώνα που και εκείνοι κάνουν, πολλά χρόνια πριν, και να σταματήσουν να μας αποκαλούν ημερολάτρες, γιατί δεν είμαστε κάτι τέτοιο. Μακάρι να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα είμαστε αδέλφια στην αγάπη μας για την Ορθοδοξία και έστω τώρα, έστω και την δωδεκάτη ώρα, γιατί αυτή η δωδεκάτη ώρα έφθασε με την " Μεγάλη και Αγία Σύνοδο" να σκεφθούν ότι η Εκκλησία μας χρειάζεται όλους τους αληθινά Ορθόδοξους Ενωμένους σαν απάντηση στην " Σύνοδο " αυτή και όχι να μαθαίνουμε ότι πράγματι κάποιοι Αντιοικουμενιστές μετά την " Σύνοδο " σκέπτονται να σταματήσουν το μνημόσυνο προσωρινά σαν μέσον πίεσης και αντίδρασης, λες και η Αποτείχιση είναι παιγνίδι ( μπαίνω -βγαίνω )και όχι έμπρακτη Αποκήρυξη εκείνων που θεωρούμε Αιρετικούς και όλων όσων κοινωνούν μαζί τους. Αυτοί που σκέπτονται την διακοπή μνημοσύνου σαν όπλο πίεσης και μόνον αυτό, τελικά θα αποτύχουν και θα ξαναγυρίσουν πίσω νικημένοι. Ένας είναι ο δρόμος, αληθινή Αποτείχιση και Ένωση κατόπιν όλων των αληθινών Ορθοδόξων, είτε από το Πάτριο, είτε από οποιαδήποτε άλλη προέλευση σε μία Αληθινά Ορθόδοξη Εκκλησία συνέχεια στην Πίστη Της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. 

Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον !!!

Ο Σταυρός Του και ο σταυρός μου -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ

Το Ευαγγέλιο μιλά για δύο σταυρούς· το σταυρό του Χριστού και το σταυρό το δικό μας. Ο σταυρός του Χριστού είναι εκείνος, που καταδέχθηκε ο Κύριος να τον σηκώση στον ώμο Του και ύστερα να σταυρώση πάνω σ΄ αυτόν τη σάρκα Του και να παραδώση το πνεύμά Του, να δοκιμάση με αυτόν τον θάνατο. Είναι εκείνος, που μπήχτηκε στο Γολγοθά και έμπηξε καρφί μεγάλο μέσ΄ την καρδιά του άδη, διέρρηξε την κοιλιά του και τον ανάγκασε να ξεράση τους νεκρούς του. Ο σταυρός του Χριστού είνε το ξύλο, με το οποίο συνέτριψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς το κεφάλι του διαβόλου και το οποίο χαρίζει στους πιστούς τη λύτρωσι. Ποιος είνε, όμως, ο δικός μας σταυρός; Από τότε, που ο Χριστός έπαθε και υπέφερε όσα κανένας άλλος άδικα και βαθειά, σταυρό οι άνθρωποι λέμε τα παθήματα και τις θλίψεις μας. Σταυρός είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η αδικία· σταυρός είναι η ξενιτειά, ο καημός, η ταλαιπωρία· σταυρός είνε η εγκατάλειψι, η δυστυχία, ο χαροκαμός. Κι είνε αλήθεια ότι όλα τούτα σταυρώνουν τον άνθρωπο, τον κάνουν μιμητή του πάθους του Χριστού, ιδίως όταν τα υφίσταται άδικα, και προ πάντων όταν τα υπομένη με τη συνείδησι ότι υπάρχει Θεός που δεν θα τον αφήση να χαθή. Μ΄ αυτές τις προϋποθέσεις τα παθήματα αποκτούν πράγματι ένα θεϊκό νόημα και μία χάρι, παίρνουν αξία από την αξία του σταυρού του Χριστού και δίνουν σ΄ αυτόν, που πάσχει, δόξα και ελπίδα· δόξα, διότι μοιάζει με τον Κύριο, και ελπίδα, διότι μπορεί να περιμένη την παρηγοριά και την αναψυχή από τον ίδιο τον Θεό.

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (Β΄) -- Αλεξανδρεύς

Ό,τι ακολούθησε θέλω να σου πω. 
Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο. 
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους. 
Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου. 
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι -αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα- δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή. 
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή. 
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά. 
Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του. 
Ξεδιψούσα με τα λόγια του. 
Κάθε μορφή ανθρώπου νέου, γέρου αλλοιωνόταν για να γίνει τελικά η μορφή εκείνου. 
Κείνο το βράδυ πίστεψα ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. 
Όχι μεταξύ τους. 
Αλλά γιατί όλοι μοιάζουν σε κείνον. 
Είχα ξεχάσει την πείνα, τη δίψα, την κούραση. 
Έμοιαζε ο χρόνος να χει σταματήσει. 
Τα πόδια μου ήταν ελαφρά κι η καρδιά μου γεμάτη δύναμη. 
Είχε μιλήσει για μένα. 
Είχε διαφωνήσει με έναν από τους μαθητές του για χάρη μου. 
Είχε δεχθεί την προσφορά μου. 

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η παρακαταθήκη της Μ. Τετάρτης [ΒΙΝΤΕΟ 2016].