O Συναξαριστής της ημέρας

Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου 2012

Το Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος; (Άσμα Ασμάτων 6, 10)

Και ποίος νους πλέον δύναται να εννοήση το μεγαλείον της χαράς της σημερινής εορτής; Ποία γλώσσα ημπορεί να διηγηθή το ύψος της Παρθένου, οπόταν το Πνεύμα το Άγιον δια να φανερώση το μέγεθος, την τιμήν, την καθαρότητα της σήμερον τικτομένης Μαριάμ, προβάλλει ωσάν με απορίαν ερωτηματικώς: «Τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος;» Ποίος νους, λέγω, δύναται να εννοήση τους προσήκοντας ύμνους της Παρθένου, οπόταν ιλιγγιά εις το να υμνή την Θεοτόκον και ο υπερκόσμιος και Αγγελικός νους;  Ποία γλώσσα ημπορεί να είπη τους πρέποντας της Παρθένου επαίνους, οπόταν ορώμεν ως ιχθύας αφώνους εις το ύψος της Θεοτόκου και τους πολυφθόγγους ρήτορας; Φθάνει η γραφική αυτή απορία, οπού φανερά ερμηνεύει, ότι τούτο είναι υπέρ δύναμιν, διότι τούτο είναι το έθος της Γραφής εις τα δυσνόητα και υψηλά. Όθεν και δια τον Χριστόν έλεγεν ο Δαβίδ: «Τις ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;» Και ο Ησαϊας: «Τις ούτος ο παραγενόμενος εξ Εδώμ, και ίνα τι ερυθρά αυτού τα ιμάτια;» Και δια την Μετάστασιν της Θεοτόκου λέγεται εις το Άσμα: «Τις αύτη η αναβαίνουσα εκ της ερήμου;» Και εις το Ευαγγέλιον: «Πως έσταί μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» και όσα τοιαύτα υπάρχουν εις την Γραφήν. Αρκεί, λέγω, η ερώτησις αύτη να σε χειραγωγήση, ότι το Πνεύμα το Άγιον εις το Άσμα με την Σολομώντειον γλώσσαν διδάσκει δια του ερωτηματικού αυτού, ότι ουδείς ισχύει κατ΄ αξίαν να επαινέση την Θεοτόκον ως Μητέρα Θεού γενομένην.                                                                                       
Αρκετός ο έπαινος και υπέρ άπαντα νουν Αγγελικόν και ουράνιον είναι, να λέγης την Μαριάμ πως είναι Μητέρα Θεού, όνομα είναι αληθώς το υπέρ παν όνομα, δια να είπω ούτω, να ειπής την Μαριάμ, ότι εχρημάτισε Θεοτόκος. Διότι με τούτο μόνον έπλεξες τον μεγαλύτερον έπαινον, τίτλον τε και στέφανον των επαίνων, με τούτο έδειξες την Παρθένον υπερτέραν, με το να εστάθη Θεοτόκος και Μήτηρ Θεού, όχι μόνον των ανθρώπων, αλλά και όλων των Αγγελικών ταγμάτων. Ας καταισχυνθώσι λοιπόν οι Λούθηροι, οίτινες με απύλωτον στόμα δεν μεγαλύνουσι την Θεοτόκον. Ας αισχυνθώσιν οι Καλβίνοι, ότι με αυθάδειαν κινούσι βλάσφημον γλώσσαν κατά της Μητρός του Θεού. Ας κατακριθώσιν μετά του βλασφήμου και αιρετικού Νεστορίου, και των ομοίων εκείνου τε και αυτών. Ημείς δε μετά χαράς πνευματικής επιτελούντες τας εορτάς της Μητρός του Θεού, και Μητρός μας πάντοτε, είπωμεν και σήμερον με την Αγίαν μας Εκκλησίαν, ευφραινόμενοι εις το ιερόν της Παρθένου Γενέσιον: «Η Γέννησίς Σου Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη», διότι χαράς πρόξενος είναι η υπόθεσις, ότι Μήτηρ Θεού χρηματίσασα, υπερέχει ουράνια και επίγεια, διότι η Μήτηρ του Θεού, Αγγέλων τε και ανθρώπων υπέρκειται. Όθεν και με ευλαβητικήν καρδίαν ας την ασπασθώμεν, όχι με λόγια ιδικά μας, αλλά με την Αρχαγγελικήν εκείνην λέγοντες φωνήν: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου» και τα επόμενα.

Μέγας Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας.

Φρίττει κανείς, όταν σκέπτεται το σκότος υπό του οποίου κατέχονται oι Οικουμενισταί

Σήμερον, κατόπιν τόσης αντιπαπικής γραμματολογίας, είναι πολύ ευκολώτερον να μορφώση κανείς φρόνημα περί της φύσεως του Παπισμού ή προ δύο αιώνων. Πατέρες σοφώτατοι και αγιώτατοι, μεμαρτυρημένοι υπό Θεού, εξ αφορμής των Παπικών προκλήσεων και μηχανορραφιών εν τη Ανατολή, πόσα δεν έγραψαν απογυμνούντες τον Παπισμόν από κάθε απατηλόν ένδυμα και παρουσιάζοντες την φύσιν του εις πλέον ελεεινήν μορφήν! Παραπέμπομεν όσους βούλονται να μάθουν την αλήθειαν, εις τους αγίους της Εκκλησίας μας. Εις τον σοφώτατον Μοναχόν Ιωσήφ Βρυέννιον, εις τον Γεννάδιον τον Σχολάριον, Δοσίθεον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, τον Μ. Φώτιον, τους εντεύθεν Πατριάρχας της Ανατολής όλους, πλην του Βέκκου, του Μεταξάκη, του Αθηναγόρου και του τελευταίου κ. Βαρθολομαίου. Εις όλους τους σοφούς διδασκάλους του γένους, αγίους Κοσμάν τον Αιτωλόν και Νικόδημον τον Αγιορείτην, τους αγίους Αθανάσιον Πάριον, Μακάριον τον Κορίνθου και τον επί των ημερών μας θαυματουργόν άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, τον σοφώτατον Ευγένιον τον Βούλγαρην. Παραπέμπομεν εις τα πλήθη των υπό λατινοφρόνων βασανισθέντων Ομολογητών εν όλη τη Ανατολή και εξαιρέτως εν Αγίω Όρει. Και εις τον μέγαν άγιον Μελέτιον τον Γαλησιώτην, όστις, λέγων ενώπιον του Μιχαήλ του Αζυμίτου ότι «ημείς αποστρεφόμεθα τους Λατίνους, όχι δια το ετερόδοξον μόνον, αλλά και δια την ενοικούσαν αυτοίς έμφυτον κακίαν», υπέστη εκρίζωσιν της γλώσσης και των οδόντων του. Παραπέμπομεν, λοιπόν εις όλους, τους δια της γραφίδος και των μαρτυρικών αιμάτων  κρατύναντας την  Ορθόδοξον Πίστιν, ακριβώς, απαραλλάκτως, όπως την παρέδωκαν ημίν οι αυτόπται και υπηρέται του Λόγου. Αυτήν την Παναγίαν Πίστιν κρατούμεν χάριτι Χριστού και ημείς, αντλούντες φως και γνώσιν και χάριν εις εύκαιρον βοήθειαν. Και εμμένομεν…  Είναι δε άπορον: πως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κληρικοί και Μοναχοί μάλιστα γνωρίζοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας, την απαιτουμένην ακρίβειαν περί το δόγμα και την ηθικήν και την λατρείαν δεν εξεγείρονται κατά των ενωτικών βουλών των συγχρόνων ενωτικών;  Φρίττει κανείς, όταν σκέπτεται το σκότος υπό του οποίου κατέχονται, όσοι ομιλούν χαίροντες δια προσεγγίσεις και διαλόγους με τον Παπισμόν, ύστερα από την τόσον σαφή διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων μας, ύστερα από τας αποβλήτους παλαιοτέρας ενωτικάς κινήσεις, ύστερα από την αποκάλυψιν της ειδεχθούς ψυχοσυνθέσεως του Παπισμού. Όταν αναλογίζεται τας φρικτάς αράς της Εκκλησίας και τα αναθέματα δια πάσαν καινοτομίαν, όταν αναμιμνήσκεται των ωμών φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Παπικοί εις βάρος των Ορθοδόξων παλαιόθεν και μέχρις εσχάτων, τας υπουλότητας, τους Ιησουϊτισμούς, την επηρμένην Παπικήν οφρύν, τας ατίμους διεισδύσεις εις τον έντιμον χώρον της Ορθοδοξίας και όσα κακουργούσα διάνοια δύναται να συλλάβη εις βάρος ακάκων και πιστών εις την Εκκλησίαν των…

Aυτά γράφει ο Μ. Βασίλειος, 16 αιώνες πριν….

Τα δόγματα των Πατέρων έχουν καταφρονηθεί, οι Αποστολικές Παραδόσεις έχουν εξουθενωθεί, στις Εκκλησίες έχουν ισχύ εφευρήματα νεωτέρων ανθρώπων. Οι άνθρωποι τώρα πλέον τεχνολογούν, δεν θεολογούν, η σοφία του κόσμου έχει απωθήσει το καύχημα του Σταυρού και κατέχει πλέον τα πρωτεία. Ποιμένες εξορίζονται και εισάγονται στη θέση τους λύκοι βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι είναι ερημωμένοι από εκκλησιαζόμενους, οι ερημίες είναι γεμάτες από οδυρόμενους. Οι πρεσβύτεροι οδύρονται συγκρίνοντας τα παλιά με τα παρόντα, οι νέοι είναι ελεεινότεροι, διότι δεν γνωρίζουν ποια αγαθά έχουν στερηθεί. 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) :

Δια του δόγματος περί του αλαθήτου, σφετερισθείς υπέρ εαυτού, δηλαδή υπέρ του ανθρώπου, όλην την εξουσίαν και όλα τα δικαιώματα, που ανήκουν μόνον εις τον Θεάνθρωπον Κύριον, ο πάπας αυτοανεκηρύχθη εις την πραγματικότητα Εκκλησία εν τη Παπική εκκλησία, και έγινεν εν αυτή τα πάντα εν πάσι. Ιδιόμορφος παντοκράτωρ. Δια τούτο το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Και ο πάπας δεν δύναται να το αποκηρύξη με κανένα τρόπον, έως ότου θα είναι πάπας του ουμανιστικού παπισμού.

«Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου …»

 

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.

Η Ευχαριστιακή και Εκκλησιολογική ειδωλολατρία

      58) Η αρρώστια της ανθρωπίνης προσωπικότητος συνίσταται εις την εξασθένησιν της κοινωνίας της καρδίας με την δόξαν του Θεού (Ρωμ. 3:23) και την υποδούλωσίν της εις τον κόσμον, δια του κατακλυσμού της από τους εξηρτημένους από το περιβάλλον λογισμούς (Ρωμ. 1:21-24, 2:5). Εις αυτήν την κατάστασιν ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεόν κατά την εικόνα του νοσούντος εαυτού του ή ακόμη και των ζώων (Ρωμ. 1:22). Ούτως ο έσω άνθρωπος υφίσταται τον πνευματικόν θάνατον, "εφ' ω (λόγω του οποίου) πάντες ήμαρτον" (Ρωμ. 5:12). Δηλαδή η αγάπη υποδουλώνεται εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως, το οποίον την παραμορφώνει και την μεταμορφώνει εις εγωκεντρικήν και ιδιοτελή ενέργειαν, υποβαθμισμένην εις απλήν αναζήτησιν επιβιώσεως, ασφαλείας και ευτυχίας.      

5 59) Η πτώσις εκάστου ανθρώπου και η δουλεία του εις την κτίσιν συνίσταται εις την σύγχυσιν της ενεργείας του ανθρωπίνου πνεύματος με αυτήν της διανοίας, καθ' ήν σύγχυσιν, οι προερχόμενοι εκ του περιβάλλοντος λογισμοί γίνονται λογισμοί του πνεύματος, με αποτέλεσμα να εξασθενή κατά ποικίλους βαθμούς η εν τη καρδία κοινωνία με την άκτιστον ενέργειαν και βασιλείαν του Θεού.

      Συνεχίζεται.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ;

Ἡ ἐξαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς εἰσηγήθη τὴν καθαίρεσίν του, ὀφείλει νὰ προβῆ εἰς δημοσίας ἐξηγήσεις μετὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους, μὲ τὴν ὁποίαν κηρύσσεται… ἀθῶος

Μέγα θέμα ἀνακύπτει διὰ τo Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων

μετὰ τὴν δικαίωσιν τοῦ καθηρημένου ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ

Πατριαρχείου, Πατριάρχου κ. Εἰρηναίου, ἀπὸ τὸ Νομικὸν

Συμβούλιον τοῦ Κράτους. Τοῦτο διεξήγαγεν ἔλεγχον διὰ τὰ

πεπραγμένα τῶν ἐτῶν 1999 ἕως 2005, ἤτοι διὰ τὴν περίοδον

κατὰ τὴν ὁποίαν ἦτο Πατριάρχης ὁ καθαιρεθεὶς κ. Εἰρηναῖος,

τόσον εἰς τὸ Πατριαρχεῖον ὅσον καὶ εἰς τὴν Ἁγιοταφικὴν

Ἀδελφότητα καὶ διεπίστωσεν ὅτι δὲν προκύπτει οὔτε ὑφίσταται

ἀστικὴ καὶ ποινικὴ εὐθύνη τοῦ τότε Πατριάρχου. Τὸ Νομικὸν

Συμβούλιον συνέταξε τὴν ἀπόφασίν του κατὰ τὴν 14ην Μαΐου

2011 καὶ ἐδημοσιοποιήθη μετὰ ἀπὸ ἑνάμισυ ἔτος περίπου. Μετὰ

τὴν γνωστοποίησιν τῆς ἀποφάσεως τόσον Νομικοὶ κύκλοι τοῦ

καθαιρεθέντος Πατριάρχου ὅσον καὶ ἐφημερίδες, αἱ ὁποῖαι

ὑπεστήριζον τὸν μακαριστὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κυρὸν

Χριστόδουλον προέβησαν εἰς σχόλια, συμφώνως πρὸς τὰ ὁποῖα ὁ

καθαιρεθεὶς Πατριάρχης εἶναι θῦμα πλεκτάνης καὶ σκευωρίας καὶ

κακῶς καθηρέθη καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς τάξεις τῶν μοναχῶν. Ὁ

«Ο.Τ.» ἐπισημαίνει πώς, ἐὰν ἔχουν «ἔτσι τὰ πράγματα», ὡς τὰ

περιγράφει τὸ Νομικὸν Συμβούλιον τοῦ Κράτους καὶ τὰ δημοσιεύματα πολιτικῶν–κοσμι κῶν ἐφημερίδων τότε μεγάλας εὐθύνας διὰ τὴν καθαίρεσίν του ἔχει ἡ ἐξαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία μετέβη εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἤλεγξε τὴν κατάστασιν, συνέταξε πόρισμα μὲ βάσιν τὸ ὁποῖον ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἰσηγήθη εἰς τὴν Διηυρυμένην Σύνοδον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατρι αρχείου τὴν καθαίρεσιν τοῦ Πατριάρχου

Ἱεροσολύμων κ. Εἰρηναίου. Ἰδιαιτέρως μετὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους ὀφείλουν τὰ μέλη τῆς ἐξαρχίας, τὰ ὁποῖα μετέβησαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προβοῦν εἰς δημοσίας δηλώσεις σχετικῶς μὲ τὴν ἔρευναν, τὴν ὁποίαν διεξήγαγον καὶ ἡ ὁποία ὡς φαίνεται εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν ἔλεγχον, τὸν ὁποῖον διεξήγαγε τὸ Νομικὸν Συμβούλιον

τοῦ Κράτους.

"Oρθόδοξος Τύπος."