Έπος του ’40: Όταν η Παναγία μας πολεμούσε οφθαλμοφανώς μαζί με τους Έλληνες!

 

Μέσα από καταγραφές του Μητροπολίτη Παντελεήμονος Φωστίνη

Τα καλύτερα συναξάρια αγίων τα γράφουν τόσο οι ομόψυχοι τους άγιοι, όσο και αυτοί που τους έζησαν από κοντά και κατάφεραν να δουν, έστω για λίγο, μέσα από τα μάτια και την ψυχή των αγίων αυτών.
Έτσι και τα καλύτερα στοιχεία για ένα αντίστοιχο πολεμικό ή καλύτερα ηρωικό συναξάρι για τον ελληνισμό της εποποιίας του αγώνα του ’40, μόνον κάποιος που το έζησε εξ επαφής και επί τόπου, θα μπορούσε να τα καταγράψει, αλλά και να τα αναπαραστήσει και να τα ζωντανέψει.
Για τον λόγο αυτό, και εμείς σήμερα, θα παρουσιάσουμε μερικές μοναδικές εμπειρίες, όπως τις κατέγραψε η πέννα του Μητροπολίτη Παντελεήμονος Φωστίνη, ο οποίος τις έζησε στο φλεγόμενο μέτωπο του ελληνοϊταλικού πολέμου. Εκεί όπου το δίκιο των Ελλήνων, απέναντι στην άδικη επίθεση της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, μαζί με την αυταπάρνηση, την θυσία και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών, και όλου του ελληνικού λαού, κέρδισε και την εύνοια του ελέους του Θεού.
Γι αυτό, και η Υπεραγία Θεοτόκος, η Υπέρμαχος Στρατηγός θα φανεί οφθαλμοφανώς στους στρατιώτες μας, θα τους δώσει νερό στην δίψα τους, θα τους προειδοποιήσει την ώρα της έναρξης της μεγάλης αντεπίθεσης των Ιταλών και θα τους ενθαρρύνει υποσχόμενη την δική της συμβολή στην μάχη λέγοντάς «Είμαι μαζί σας»!

Aἱ μεταμοσχεύσεις καὶ ἡ ἔσχατος συναλλαγὴ -- Toυ ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Κύριε Διευθυντά,

Στὸ διαδικτυακὸ τόπο «ΑΚΤΙΝΕΣ» δημοσιεύθηκε (14/07/2009) ἐκτενὲς ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ τῆςΘεολογικῆς κ. Γεωρ. Ἰ. Μαντζαρίδη (ΓΙΜ), ποὺ ἀφοροῦσε στὶς μεταμοσχεύσεις. Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου, ὁ κ. ΓΙΜ δίνει καὶ τὴν ὀρθόδοξη προσέγγιση τοῦ θέματος αὐτοῦ γιὰ νὰ καταλήξει γράφοντας: «Ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων δὲν περιορίζεται σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους. Ὅπως ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ συνιστᾶ πράξη κορυφαίας ἀγάπης (αὐτοθυσία), ἀλλὰ καὶ πράξη πλήρους αὐτοπεριορισμοῦ καὶ ἔσχατης ἀπογνώσεως (αὐτοκτονία), ἔτσι καὶ ἡ μεταμόσχευση ἱστῶν ἢ ὀργάνων ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο μπορεῖ νὰ εἶναι πράξη κορυφαίας ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ πράξη περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἢ ἔσχατης συναλλαγῆς. Μπορεῖ νὰ εἶναι νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου μὲ ἑκούσια ἀποδοχὴ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πλήρης συμμόρφωση πρὸς τὴ θνητότητα μὲ ταυτόχρονο ἀφανισμὸ κάθε πνευματικοῦ στοιχείου. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὶς μεταμοσχεύσεις... ὡς κάποια μηχανιστικὴ διαδικασία. Μπορεῖ ὅμως νὰ τὶς δεχθεῖ ὡς πράξεις αὐτοπροσφορᾶς καὶ αὐτοθυσίας. Γι᾽ αὐτὸ δὲν ἀντιμετωπίζει τὴν προβληματικὴ τῶν μεταμοσχεύσεων μὲ προδιαγεγραμμένη περιπτωσιολογία, ἀλλὰ βλέπει τὶς διάφορες περιπτώσεις μὲ κριτήρια τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμὸ τοῦ προσώπου».

Ἐγὼ θὰ συμπλήρωνα λέγοντας ὅτι ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων δὲν περιορίζεται στὴ διαπίστωση τῆς ἐγγενοῦς διπλῆς ὄψης, ποὺ αὐτὰ ἔχουν. Αὐτὸ τὸ ξέρουμε: «Πάντα δισσᾶ, ἓν κατέναντι τοῦ ἑνὸς καὶ οὐκ ἐποίησεν οὐδὲν ἐλλεῖπον». Ἀπὸ σκολιοὺς λογισμούς, ποὺ χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ, εἴμαστε πλήρεις. Καιρὸς τοῦ «εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Οἱ μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν τὸν ἰατρογενῆ θάνατο ἑνὸς ψυχορραγοῦντος καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα περὶ «οἰκονομίας» εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Γιὰ ποιὰ αὐτοθυσία καὶ αὐτοπροσφορὰ μποροῦμε νὰ μιλοῦμε; «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῆ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ». Τί λέει ἐδῶ; «Ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ, τῶν μαθητῶν, καὶ μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει». Μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἀγάπη, ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε; Καὶ πῶς εἶναι «φίλος» ἐκεῖνος, ποὺ οὔτε κὰν τὸν ξέρουμε καὶ ποὺ συχνὰ βρίσκεται στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου; Πῶς εἶναι φίλος —ἀλλὰ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ φίλος— ὅταν ὁ ἀσθενής, ποὺ ἐναγωνίως ζητεῖ τὸ μόσχευμα, παρακαλεῖ ἢ εὔχεται νὰ βρεθεῖ ἕνας ἄλλος στὴν κατάσταση «λίγο πρὶν ἀπ᾽ τὸ θάνατο», γιὰ νὰ τοῦ πάρουν τὰ ὄργανα οἱ γιατροὶ καὶ νὰ γίνει καλά; Πῶς εἶναι φίλος Χριστοῦ, ἐκεῖνος, ποὺ δέχεται τὸν ἰατρογενῆ (καὶ ἄρα πρόωρο) θάνατο ἑνὸς ἄλλου φίλου —συνηθέστατα δὲν εἶναι— γιὰ νὰ ζήσει αὐτός; Ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει τὸν λόγο αὐτὸ τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη, στοὺς μαθητές Του, ποὺ τοὺς ἀποκαλεῖ φίλους. Τί εἴδους φιλία καὶ ἀγάπη ἀπευθύνουμε ἐμεῖς κατὰ ἀγνώστων; Μᾶς ἀρκεῖ, φαίνεται, ἡ πλαστογραφημένη παπικὴ ἀγαπολογία καὶ ἡ ὁμοία μὲ αὐτὴν δική μας. Ἀλλὰ νομίζω, αὐτὴ εἶναι «τοξική» ἀγάπη, ὅπως ἦταν καὶ τὰ τοξικὰ ὁμόλογα τῶν τραπεζῶν, ποὺ γκρέμισαν τὴν ἐπίσης ψεύτικη οἰκονομία. Καιρὸς νὰ τὸ καταλάβουμε καὶ νὰ πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ πραγματικό τους ὄνομα. Οἱ αὐτοπροσφορὲς καὶ οἱ αὐτοθυσίες τῶν μεταμοσχεύσεων εἶναι ἄνευ περιεχομένου ἀγάπης καὶ ἐξυπηρετοῦν μόνο τὸ οἰκουμενιστικὸ ἰδεολόγημα τῆς πιὸ ἀπάνθρωπης «ἀγάπης» . Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτή, ποὺ ἔχει ὁ Μισόκαλος γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τέλος, θὰ ἤθελα ἁπλῶς νὰ ἐπισημάνω ἕνα γεγονός, ποὺ συνετάραξε τὸ πανελλήνιο πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια. Ἀναφέρομαι στὴν περίπτωση τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ τὴν ἀπόφαση γιὰ μεταμόσχευση. Πολλοὶ θὰ παραπλανήθηκαν. Ἀλλὰ ὄχι, ὅσοι γνωρίζουν τὶς ἰατρικὲς λεπτομέρειες, οἱ ὁποῖες φανερώνουν ὅτι ἐκεῖνα ποὺ ἔγιναν, ἦταν ἕνα τέλεια σκηνοθετημένο διαφημιστικὸ τέχνασμα. Περισσότερα δὲν χρειάζονται. Οἱ κατὰ καιροὺς ξιφουλκοῦντες κατὰ τῶν μεταμοσχεύσεων εἰδικοὶ ἂς μείνουν στὴ σιωπή τους.

Κυπριανὸς Κ. Χριστοδουλίδης

ἰατρὸς

«Ο.Τ.» αριθ. φ. 1795

«᾿Εγχειρίδιο συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ»

https://agiooros.org/viewtopic.php?f=93&t=16004

 

To Δόγμα και η αξία του -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτίμου Καθηγητού ΑΠΘ

Η προσήλωσις εις το ορθόδοξον δόγμα, ωστική δύναμις της πνευματικής ζωής

Ανάμεσα στ΄ άλλα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν την πνευματική υποβάθμιση της κοινωνίας μας είναι και τούτο: Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα πνευματικά και μάλιστα τα δογματικά θέματα, που αποτελούν το θεμέλιο και την πηγή της πνευματικής ζωής. Για του λόγου το ασφαλές παραπέμπω στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Επιθυμούσα, όπως και η πλειονότητα του ελλαδικού κλήρου και λαού, την αποφυγή εκείνης της επισκέψεως. Η πραγματοποίησή της ήταν ένα ήττημα για μας. Έστησε ένα προγεφύρωμα του Παπισμού στην Ορθόδοξη Ελλάδα και έχει αυξήσει την έπαρση των απανταχού παπικών και παποφίλων. Ωστόσο, φρονώ ότι αυτό το δυσάρεστο γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά και να καταστεί τελικά ωφέλιμο. Πως;

Τη ΚΘ΄ (29η) του Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ της Ρωμαίας.

Αναστασία η Αγία Οσιομάρτυς του Χριστού η σήμερον εορταζομένη ήτο από την μεγαλόδοξον Ρώμην, έζη δε κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως και των διαδόχων αυτού Γάλλου και Βαλεριανού εν έτει σνστ΄ (256). Είναι δε και άλλη Μάρτυς Αναστασία η επιλεγομένη Φαρμακολύτρια, καταγομένη και αυτή από την Ρώμην, ακμάσασα κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, αλλά τα μεν περί αυτής ας ίδη πας τις εις την κβ΄ (22αν) του Δεκεμβρίου μηνός, ότε επιτελείται η μνήμη αυτής· ενταύθα δε να διηγηθώμεν τα περί της σήμερον εορταζομένης, ήτις τον Χριστόν εκ βρέφους ποθήσασα, ήρε τον ζυγόν αυτού τον χρηστόν και γλυκύτατον και εβάστασε το ελαφρόν αυτού φορτίον, ήτοι της μοναδικής πολιτείας, ύστερον δε ηξιώθη του Μαρτυρίου και υπέμεινε γενναίως και ανδρειότατα υπέρ της αγάπης του ουρανίου Νυμφίου αυτής διάφορα και πάνδεινα κολαστήρια· όθεν και υπ’ αυτού εδοξάσθη μεγάλως με τριπλούν στέφανον· ένα μεν δια την παρθενίαν αυτής, άλλον της ασκήσεως και έτερον τον του Μαρτυρίου, περί του οποίου θα διηγηθώμεν επιμελώς προς όφελος των αναγιγνωσκόντων.

Ἄρωμα Πατριωτισμοῦ -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,

Αὐτὲς τὶς μέρες διάβασα τὸ βιβλίο μὲ τίτλο «Ἐν Παραμυθίᾳ τῇ 29–9–1943» (Ἔκδοση τοῦ Δήμου Παραμυθιᾶς, 2007) τοῦ ἐκλεκτοῦ συναδέλφου κ. Παναγιώτου Τσαμάτου, Καθηγητοῦ τῆς Μαθηματικῆς Ἀναλύσεως στὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων. Τὸ κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ τρεῖς γλῶσσες: Ἑλληνικὰ (σελ. 1 –38), Ἀγγλικὰ (σελ. 39–68) καὶ Γερμανικὰ (σελ. 69–99). Πρόκειται γιὰ ἄρωμα πατριωτισμοῦ, ποὺ κάθε ἀληθινὸς Ἕλληνας θὰ ἤθελε ν᾽ ἀπολαύσει. Γι᾽ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ νὰ δημοσιεύσετε τὴν παροῦσα ἐπιστολή. Ὁ κ. Τσαμάτος παρουσιάζει μὲ ποιητικὸ τόνο καὶ πολὺ συγκινητικὸ τρόπο τὸ ἀποτροπιαστικὸ ἔγκλημα, ποὺ διέπραξαν οἱ Γερμανοὶ κατακτητές, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς μουσουλμάνους Τσάμηδες, τὴν 29–9–1943, ἤτοι τὴν ἐκτέλεση 49 ἀθώων ἀνθρώπων, ὡς ἀντίποινα γιὰ τὴν ἀπώλεια 6 Γερμανῶν στρατιωτῶν σὲ μία συμπλοκὴ μὲ τοὺς ἀντάρτες. Αὐτὸ ποὺ τονίζει ἰδιαίτερα ὁ συγγραφέας εἶναι ὅτι οἱ μουσουλμάνοι Τσάμηδες, ποὺ πρωτοστάτησαν σ᾽ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα, ἦταν μέχρι τὴν προηγουμένη ἡμέρα γείτονες τῶν ἀθώων θυμάτων! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔχει τεράστια σημασία γιὰ τὶς ἡμέρες μας, ὅπου συντελεῖται μία ἄνευ προηγουμένου προδοσία τῆς Πατρίδος. Τὰ γνωστὰ ξένα κέντρα ἀποφάσεων, σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ τὰ πολιτικὰ κόμματα, ποὺ προωθοῦν μὲ ζῆλο τὴ «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ἤτοι Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Οἰκολόγοι–Πράσινοι καὶ ΚΚΕ (βάζω τὸ ΚΚΕ τελευταῖο, διότι αὐτὸ ἔχει προβάλει κάποιες ἀντιστάσεις), προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι θὰ εἴμαστε ρατσιστὲς (!!!) ἂν δὲν δεχθοῦμε τὸν ἐποικισμὸ τῆς χώρας μας μὲ πολλὰ ἑκατομμύρια μετανάστες κάθε κουλτούρας, ἂν δὲν τοὺς κτίσουμε (καὶ μάλιστα μὲ δικά μας ἔξοδα!!!) τζαμιά, σχολεῖα κ.λπ.. Μάλιστα, ὁ ὑπουργὸς κ. Προκόπης Παυλόπουλος εὐχαριστεῖ τοὺς λαθρομετανάστες, ποὺ ἐπιλέγουν τὴν Ἑλλάδα ὡς χώρα προορισμοῦ! Τὰ γεγονότα τῆς 29–9–1943, ποὺ καταθέτει ὁ κ. Τσαμάτος μᾶς διδάσκουν ὅτι ἔχουμε ὅλοι χρέος νὰ ποῦμε ἕνα μεγάλο «ΟΧΙ» στὴν ἐσχάτη αὐτὴ προδοσία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς προσκυνημένους.

Μὲ τιμὴ

Δημήτριος Χατζηνικολάου

Ἀν. Καθηγητὴς τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

“Oρθ.Τύπος” αριθ. φ. 1794

Η Παναγία μας που σταμάτησε τα τανκς των Ναζί στον Ορχομενό

 

ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ MAΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ 1940 - 41

Ο αγών (του 1940-41) ήταν ιερός. Οι Έλληνες πολεμούσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Η παρουσία της Παναγίας στο Μέτωπο διαπιστώθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Αναφέρουμε μία, η οποία είχε γίνει κοντά μας στο αριστερό μέρος του Μετώπου, εκεί που ήτανε το άλλο τμήμα του Μετώπου, των ευζώνων. Συνέβη το 1941 στον τότε ανθυπασπιστή και μετέπειτα υπολοχαγό Νικόλαο Γκάντζαρο.

Παραθέτω την αναφορά που είχε κάμει τότε στο Διοικητή του. Ιδού το πλήρες κείμενο:

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ - ΒΕΜΠΟ ΣΟΦΙΑ

 

ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

«Εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον» (Περικλῆς)

 1. Ἡ θρασύτατη ἐπίθεση τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, λειτούργησε ὡς πρόκληση στὴ συνείδηση ὅλου τοῦ Ἔθνους. Ἡ ἀπάντηση ἦταν πανελλήνια, καὶ ἡ ἀπόφαση γιὰ ἀντίσταση καθολική. Καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος -ἡγεσία καὶ σῶµα- συντάχθηκε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγµὴ µὲ τὴν ἀρνητικὴ ἀπάντηση τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ (πού, µολονότι δικτάτορας, τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη στιγµὴ ἐξέφραζε τὸ συλλογικό µας φρόνηµα) στὴν ἰταµὴ ἀλαζονεία τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας καὶ τῶν δυνάµεων τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα ἔχει ἤδη καταγράψει τὴ συµµετοχὴ τοῦ Ἱ. Κλήρου στὸν πόλεµο, µὲ πολλὰ θύµατα, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχειά του, τὴν ἐπάρατη Κατοχὴ (γερµανικὴ–ἰταλικὴ–βουλγαρική), µὲ θυσίες αἱµάτων (ἐκτελέσεις κληρικῶν), ἀλλὰ καὶ προσωπικῆς ἀναλώσεως γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Λαοῦ (παραστάσεις συνεχεῖς στὶς ἡγεσίες τῶν κατοχικῶν δυνάµεων – ὀργάνωση συσσιτίων – περίθαλψη ἀσθενῶν καὶ ἀναξιοπαθούντων) τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας (ἀρχιεπίσκοποι Χρύσανθος καὶ Δαµασκηνός, ὁ τότε Ἰωαννίνων καὶ µετὰ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων κ.π.ἄ.), ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἁπλοῦ παπᾶ, ποὺ σήκωσαν γιὰ µία ἀκόµη φορά, µὲ καθαρὰ ἐθναρχικὴ συνείδηση, σὲ καιροὺς καθολικῆς ἀρρυθµίας, τὸ σταυρὸ τοῦ Ἔθνους µας. Ὁ ὀρθόδοξος Ἑλλαδικὸς Κλῆρος φάνηκε πάλι ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του. Ἔχει γι᾽ αὐτὸ κάθε δικαίωµα ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ συµµετέχει στὸν πανηγυρισµὸ τῆς ἐθνικῆς νίκης ἀπέναντι στὶς ὀρδὲς τοῦ νεο– φραγκικοῦ Ἀττίλα, ποὺ δίκαια καθιέρωσε τὸ Ἔθνος ὡς γιορτή του καὶ ἀφορµὴ συλλογικῆς µνήµης καὶ αὐτοπαιδαγωγίας. Καὶ δὲν συµµετέχει µόνο µὲ τὴν Πανηγυρικὴ Δοξολογία στὶς 28ης Ὀκτωβρίου, ἡµέρα ἐνάρξεως τοῦ ἔπους, ἀλλὰ καὶ µὲ µία σηµαίνουσα ἀπόφαση, δηλωτικὴ τῆς ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώµατος, µὲ τὸ ἔπος τοῦ ᾽40–41 καὶ τῆς λειτουργικῆς καταξίωσής του.

ΒΕΜΠΟ -ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ -- Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτίμου Ἐπόπτη Δημ. Ἐκπαιδεύσεως

«Θαυμάζω τίς γυναῖκες καί στο ὄνομά τους μνέω»

(Διονύσιος Σολωμός)

Τόν ὕμνο μου ὑψώνω ὡς τον οὐρανό, δοξολογώντας τή μεγάλη μορφή σου, ἡρωϊκή καί μεγαλόψυχη Ἑλληνίδα τοῦ Σαράντα. Κι ὅπου ἐλεύθερη ψυχή, ὅπου ἀγάπη φλογερή στήν ἀπολυτρωμένη συνείδηση, στόν ἀνεμπόδιστο στοχασμό καί στήν ἀνθρώπινη πράξη, ἑνώνει τό σκίρτημα καί τή φωνή της στο ρωμαλέο, αἰώνιο καί γλυκό τραγούδι τῶν ἀρετῶν σου. Σέ πρωτογνώρισα, ὅταν ἀνέμιζες τό μαντήλι σου στούς σταθμούς τῶν τρένων κι ἐμούσκευες μέ τά δάκρυά σου τό μαχητή, πού ἔφευγε γιά τό μέτωπο, τραγουδώντας:

«Ἄντε στό καλό κι ἡ Παναγιά μαζί σου!...»