- Με αφάνισε η νηστεία σου...

Ανέβασαν κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωσι, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέρων τον ελυπήθη, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στην ζώνη του, κιʼ έδιωξε το πονηρό πνεύμα. 
- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου. 
- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας. 
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κιʼ εκείνος τον εχθρό, με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους. 
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γεροντος, τον ελευθέρωσε. 
- Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε εκείνος, κανένας δε σε διώχνει. 
- Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κιʼ έγινε άφαντο. 

Prayers of Great Lent - The Prayer of St. Ephraim

Lord and Master of my life, do not give me a spirit of sloth, idle curiosity, love of power and useless chatter.
Rather accord to me, your servant, a spirit of sobriety, humility, patience and love.
Yes, Lord and King, grant me to see my own faults and not to condemn my brother; for you are blessed to the ages of ages. Amen.
Lent is the liberation of our enslavement to sin, from the prison of "this world."

O Koσμάς:

6. Οι ξένοι είχαν στόχο την απο-ορθοδοξοποίηση του Ορθόδοξου λαού του τόπου μας. Ήδη η Ορθοδοξία στη Ρωσία από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου είχε φραγκέψει. Το φράγκεμα αυτό των Ρώσων άρχισε να διοχετεύεται και προς άλλους σλαβικούς λαούς, ακόμα και προς τους Άραβες Ορθόδοξους. Είχε απομείνει πλέον η Ελλάδα και η Μικρά Ασία.
Με την απο-ορθοδοξοποίηση οι ξένοι ήθελαν ένα λαό, που να θρησκεύει μεν, αλλά όχι με τις ορθόδοξες προδιαγραφές. Οι Φράγκοι από παληά, είχαν τόσο μίσος κατά της Ορθοδοξίας, ώστε την θεωρούσαν ειδωλολατρία. Η ειδοποιός διαφορά μας με τους Φράγκους είναι η πίστη μας, η οποία για μας είναι η Ορθοδοξία, γι’ αυτούς η κακοδοξία. Κι’ όπως είπαμε πιό πάνω, Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος της θεραπείας του ανθρώπου, για την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών. Αντίθετα, κακοδοξία είναι ο λανθασμένος τρόπος της θεραπείας, με αποτέλεσμα το αιώνιο θάνατο του ανθρώπου στην ατελεύτητη κόλαση.
Ένας απο-ορθοδοξοποιημένος λαός δεν έχει θεραπευθεί πνευματικά, οπότε δεν μπορεί να σωθεί. Σκοπός της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι να παράγει άγια λείψανα, δηλ. να αναδεικνύει αγίους. Αυτοί είναι οι απλανείς οδηγοί μας, οι πραγματικοί «θεραπευτές» μας. Τον 19ο και 20ο αιώνα η Ορθοδοξία ανέδειξε πάρα πολύ λίγους αγίους, σε αντίθεση με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η οποία ήταν από αυτής της πλευράς «λαμπρή περίοδος» για την Εκκλησία, γιατί ανέδειξε χιλιάδες. Κατά την εκτίμηση του Φώτη Κόντογλου οι νεομάρτυρες μόνο ανέρχονται σε τριάντα πέντε χιλιάδες! Αυτό σημαίνει ότι από το 1821 και δώθε κάτι δεν πήγε καλά με την Ορθοδοξία μας.

Συνεχίζεται.

ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΝΟΙΞΟΝ... ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ

O Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Ι. Κορναράκης:

Ἡ σχετικοποίηση ἤ, μᾶλλον, ἡ ἀπόρριψη τῆς διαχρονικῆς παρουσίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπόρριψη τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου. Ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν παγκοσμιοποιημένη εἰκόνα της, εἶναι κενὸς λόγος. Ἡ «σύγχρονη» Ὀρθοδοξία εἶναι φάντασμα κακόγουστο μπροστὰ στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.

Ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία, στὴν χαρισματική της εἰκόνα, εἶναι μιὰ διαχρονικὴ λυτρωτικὴ παρουσία, ποὺ δὲν πάσχει ἀλλοίωση, οὔτε ἀπὸ τὸν χρόνο, οὔτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀρνητῶν τῆς ὑπόστασής της.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος σημειώνει:
«ὁ πνευματικὸς Νόμος τῆς Νέας Διαθήκης τῷ πνεύματι νεάζει …διὰ παντὸς ἐνεργούμενος. Ἡ γὰρ Χάρις ἀπαλαίωτος».
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ἰδίας ὁμιλίας του –σχολιάζοντας τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου,
«Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»– ὁ ἅγιος Μάξιμος σημειώνει ὅτι, ὁ θεῖος ἀπόστολος τὸ εἶπε αὐτό, «εἰδὼς ἀεὶ καινὸν τὸ μυστήριον, μηδέποτε περιλήψει νοὸς παλαιούμενον».

Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος: Προς την Αυτού Αγιότητα Πάπα Φραγκίσκο

Αγιώτατε,

Γεμίσαμε πνευματική χαρά στο άκουσμα της εκλογής σας ως νέου Επισκόπου της Πρεσβυτέρας Ρώμης,.........

σ.σ. ως φαίνεται δεν μάθατε καλά το μάθημά σας με τους βομβαρδισμούς και τη διάλυση της χώρας σας από τον "Αγιώτατο" Πάπα σας.  Τουλάχιστον δεν ρωτάτε τον "Σεβασμιώτατον" Κύπρου  Χρυσόστομο να σας πληροφορήση για την "πνευματική χαρά"που έχει από τις εντολές του Νέου Καρλομάγνου;....

"Μακαριώτατε" η Ευρώπη (ο Πάπας) είναι ο θάνατος, ο Χριστός (η Ορθοδοξία) είναι η ζωή...

Ω, αδελφοί μου! Δεν το βλέπετε όλοι τούτο; Δεν έχετε αισθανθή το σκότος και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης επάνω εις το σώμα σας; Προτιμάτε την Ευρώπην ή τον Χριστόν; Τον θάνατον ή την ζωήν;

Αυτά τα δύο έθεσε την παλαιά εποχήν ο Μωϋσής ενώπιον του λαού του.
Και ημείς αυτά τα δύο θέτομεν ενώπιόν σας. Να γνωρίζετε: η Ευρώπη είναι ο θάνατος, ο Χριστός είναι η ζωή.
Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήσετε εις τους αιώνας.

Ορθ. Εκκλησία και Οικουμενισμός σελίς 242 του Άγ. Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου : Πρόστυχοι οι Ευρωπαίοι

http://www.romfea.gr/epikairotita/16051-2013-03-17-13-40-04

Ιδιαίτερα ενοχλημένος παρουσιάστηκε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος για τις εξελίξεις σε ότι αφορά την οικονομία, υπογραμμίζοντας όμως πως εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν επιλογές, χαρακτηρίζοντας όμως τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων μας ως προστυχιά.....

σ.σ.  Η μνημόνευση του αιρετικού Πάπα Ρώμης εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι ως Ορθοδόξου Επισκόπου τον Νοέμβριο του 2006 είχε προηγούμενο ένα άλλο συλλείτουργο λίγο πριν την άλωση.

Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..

Τώρα πόσα χρόνια θα κρατήσει η υποδούλωσή σας στη δυναστεία του Καρλομάγνου «Αγιωτάτου» Πάπα σας κ. Χρυσόστομε;

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν οι οικουμενιστές. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! Ζει, όμως, Κύριος….!

Το δεσποτικό Αίμα

ΚΑΤΑ τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της 'Ιορδανίας, στις 21 'Απριλίου1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην άγία τράπεζα. Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα. 

Από τον άγιο Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ό ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό νά δουν τι συμβαίνει. 
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν νά μεταλάβουν μερικές σταγόνες ενώ άλλοι νά χρίσουν το σώμα τους. 
"Επισκέφθηκα την πόλη", διηγείται αυτόπτης μάρτυρας, για νά δω από κοντά το θεϊκό σημείο. 
Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή. 
Ό ιερέας είχε κατορθώσει νά φυλάξει δύο κομματάκια Άρτου. Ομολογώ πώς αυτό πού έβλεπα δεν ήταν Άρτος και οίνος. 
Ήταν Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού .

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ.

Τον σκοπόν της εξομολογήσεως, μας εξηγεί ο Μέγας Βασίλειος, λέγοντας : 
Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων έχει τον ίδιο σκοπόν, που έχει η επίδειξη των σωματικών πληγών στον γιατρόν. Όπως λοιπόν οι άνθρωποι δεν δείχνουν τις πληγές του σώματος σε όλους, ούτε στον πρώτον τυχόντα, αλλά στους έμπειρους για την θεραπεία των πληγών, έτσι και η εξομολόγηση των αμαρτημάτων πρέπει να γίνεται σ’ αυτούς, που μπορούν να τα θεραπεύσουν, κατά τον λόγον του Αποστόλου Παύλου: Υμείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζετε (Ρωμ. ΙΕ:1 ), δηλαδή να τα αφαιρήτε με επιμέλεια. 

Quotes from St. Justin Popovich on the Papacy:

"In the history of the human race there have been three principal falls: that of Adam, that of Judas, and that of the pope.

The principal characteristic of falling into sin is always the same: wanting to be good for one's own sake; wanting to be perfect for one's own sake; wanting to be God for one's own sake. In this manner, however, man unconsciously equates himself to the devil, because the devil also wanted to become God for his own sake, to put himself in the place of God. And in this self-elevation he instantly became devil, completely separated from God, and always in opposition to Him.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Σκοπός της Θεανθρωπίνης οικονομίας της σωτηρίας.

Ο Θεάνθρωπος από την άπειρον και ακόρεστον φιλανθρωπίαν του, μετεμόρφωσε τον εαυτόν Του, τον «τέλειον άνδρα» εις Εκκλησίαν, δια να μεταμορφώση όλους οι οποίοι θα γίνουν μέλη της εις τελείους άνδρας. Ένας, λοιπόν, είναι ο σκοπός ολοκλήρου της θεανθρωπίνης Οικονομίας της σωτηρίας: «ίνα άρτιος η ο του Θεού άνθρωπος, προς παν έργον αγαθόν εξηρτημένος» (Β΄ Τιμ. 3,17). γ) Να «καταντήσωμεν… εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Τι σημαίνει αυτό; Τι είναι εκείνο εκ του οποίου αποτελείται το ύψος του Χριστού και «το πλήρωμα» Αυτού; Με τι είναι Αυτός πεπληρωμένος; Με τας θείας τελειότητας και δυνάμεις. Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς»(Κολ. 2,9) και μάλιστα μέσα εις τα πλαίσια του ανθρωπίνου σώματος. Με τούτο ακριβώς ο Σωτήρ δεικνύει ότι το ανθρώπινον σώμα είναι ικανόν να χωρέση μέσα του το πλήρωμα της Θεότητος και ότι αυτό, εις την πραγματικότητα, είναι και ο σκοπός του ανθρωπίνου είναι. Ως εκ τούτου, το να καταντήσωμεν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» σημαίνει να αυξηθώμεν και να προσλάβωμεν όλας τας θείας τελειότητάς Του και ενεργείας, να ενωθώμεν πνευματικώς και κατά χάριν με αυτάς, να εκχύσωμεν εαυτούς εις αυτάς, δηλαδή να ζώμεν μέσα τους. Ή άλλως, τούτο σημαίνει να ζώμεν τον Χριστόν, τουτέστι το πλήρωμα της Θεότητος το εν Αυτώ υπάρχον, ως την ιδικήν μας ζωήν, ως την ιδικήν μας ψυχήν, ως την ιδικήν μας παναξίαν, ως την ιδικήν μας αιωνιότητα, ως το ιδικόν μας υπερτέλος και παννόημα, να τον βιούμεν ως τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον μόνον αληθινόν άνθρωπον, ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον, εις τον οποίον παν το ανθρώπινον έχει αναχθή εις το έσχατον δυνατόν ύψος της ανθρωπίνης τελειότητος. Να ζώμεν Αυτόν ως την τελείαν θείαν Αλήθειαν και ως την τελείαν θείαν Δικαιοσύνην, ως την τελείαν θείαν Αγάπην και ως την τελείαν θείαν Σοφίαν, ως την τελείαν θείαν Ζωήν, την αιώνιον Ζωήν. Με μίαν λέξιν, να Τον ζώμεν ως Θεάνθρωπον, ως παννόημα όλων των θεοκτίστων κόσμων (πρβλ. Κολ. 1,16-17. Εβρ. 2, 10). Πως είναι τούτο δυνατόν; Και πάλιν, είναι δυνατόν μόνον εν κοινωνία «συν πάσι τοις αγίοις». Διότι ελέχθη: «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες… εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», όχι μόνον εγώ, όχι μόνον εσύ, όχι μόνον εμείς, αλλ΄ οι πάντες, οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι υπό των αγίων Αποστόλων και των Προφητών, των Ευαγγελιστών και Ποιμένων, των Πατέρων και Διδασκάλων. Μόνον οι Άγιοι γνωρίζουν τον δρόμον και έχουν όλα τα μέσα, τα οποία δίδουν εις όλους τους ποθούντας τον Θεόν, να καταντήσουν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Το δε «πλήρωμα» του Χριστού και το «μέτρον της ηλικίας» Του τι είναι άλλο παρά το άγιον Θεανθρώπινον σώμα Του, η Εκκλησία; Όθεν, το να φθάσωμεν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» ουδέν άλλο είναι παρά να γίνωμεν αληθινά μέλη της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι «το πλήρωμα» του Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).

Παραλειπόμενα σημαντικού συνεδρίου για το μάθημα των Θρησκευτικών.

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Το Εργαστήριο Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ πραγματοποίησε στις 11 και 12 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη πανελλήνιο επιστημονικό συνέδριο για το μάθημα των Θρησκευτικών. Η συμμετοχή σημαντικών εισηγητών, η μεγάλη δημοσιότητα που πήρε το συνέδριο και κυρίως η μαζική αποδοχή του από τον θεολογικό και εκκλησιαστικό κόσμο προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, αντιδράσεις.

Δεν θα αναφερθώ στις παραφωνίες του Προέδρου του ΚΑΙΡΟΥ που μέσω του προσωπικού του ιστολογίου περιορισμένης αναγνωσιμότητας επιχείρησε να πυροδοτήσει το κλίμα λίγες μόνο μέρες πριν τη διοργάνωση του συνεδρίου στρεφόμενος με μανία εναντίον της ψυχής του συνεδρίου, του καθηγητή Ηρακλή Ρεράκη. Έλαβε τότε την δέουσα απάντηση: μια γενική απαξίωση και αδιαφορία την οποία άξιζε.

Θα σταθώ όμως για λίγο σε μια «Ανοικτή Διαμαρτυρία για μεροληπτικές πρακτικές στο δημόσιο διάλογο για τα Θρησκευτικά» που εξέδωσε η «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την Εκπόνηση Νέου Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου» δύο μέρες πριν την έναρξη του συνεδρίου. Στο κείμενο τους οι «Εμπειρογνώμονες» διαμαρτύρονταν γιατί δεν εκκλήθηκαν και οι ίδιοι να πούνε τις δικές τους θέσεις. Μίλησαν μάλιστα για «μεροληπτική και παραπληροφορούσα πρακτική», «ηθικά και επιστημονικά επιλήψιμη» που δεν προάγει τον επιστημονικό διάλογο. Ποιοι όμως μιλούν για αποκλεισμούς; Αυτοί που απέκλεισαν από τη σύνταξη του νέου Προγράμματος Σπουδών για τα Θρησκευτικά όχι μόνο την Ιεραρχία αλλά και την ΠΕΘ, τους καθηγητές Παιδαγωγικής των Θεολογικών Σχολών και τη μεγάλη πλειοψηφία των μάχιμων θεολόγων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Αυτοί που γνωρίζουν μόνο να χαρακτηρίζουν ως συκοφάντες, θρησκοφασίστες, ταλιμπάν και δεν ξέρω τι άλλο όσους τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στο Πρόγραμμα Σπουδών που εκείνοι εκπόνησαν;

Είναι βέβαια εν μέρει δικαιολογημένη η αντίδρασή τους καθώς βλέπουν πως το έργο των χειρών τους, το νέο Πρόγραμμα Σπουδών, κρίνεται ακατάλληλο για τους μαθητές των ελληνικών σχολείων από επιστήμονες κύρους πολλών ειδικοτήτων. Ακόμη περισσότερο δικαιολογείται η σύγχυση τους από το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία δείχνει πλέον να έχει αντιληφθεί τι σχεδίασαν και υλοποίησαν οι ίδιοι σε αρμονική συνεργασία με την Υπουργό του «ανοιχτού σχολείου» Άννα Διαμαντοπούλου. Τους φοβίζει το ενδεχόμενο της απόσυρσης του Προγράμματος Σπουδών που συνέταξαν γιατί μια τέτοια απόφαση θα παγώσει την οποιαδήποτε επιπλέον εκροή χρημάτων από το ΕΣΠΑ που προβλέπονται για το πρόγραμμα. Και τα ποσά δεν είναι μικρά…

Απαιτείται τώρα πολιτική ανδρεία από πρόσωπα που θα προασπίσουν τον χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών χωρίς να υπολογίζουν χρηματοδοτήσεις ΕΣΠΑ, προσωπικές γνωριμίες και πολιτικές συμμαχίες ή ισορροπίες. Οι δε «εμπειρογνώμονες» ας αντιληφθούν ότι εκτός από τη δική τους υπάρχει και άλλη άποψη και γνώμη από ανθρώπους πιο έμπειρους από τους ίδιους και ότι δεν αποτελούν το κέντρο αλλά μια μικρή μειοψηφία του θεολογικού κόσμου.

«αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…»

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή που είναι η κατανυκτικότερη περίοδος του εκκλησιαστικού έτους και της οποίας το κατώφλι δρασκελίζουμε, συνιστά μοναδική ευκαιρία την οποία καλείται ο κάθε πιστός να αδράξει σε μια πρόκληση πνευματικών αναβάσεων. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ο Απ. Παύλος κάνει λόγο για «καιρό ευπρόσδεκτο, καιρό μετανοίας», στον οποίο μας προτρέπει: «αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…». Ευπρόσδεκτος καιρός σημαίνει τον καιρό της χάριτος. Είναι ο χρόνος κατά τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει αντοχές για να διεξάγει τον αγώνα τον καλό. Αν ολόκληρο το χρόνο οι πιστοί  προσβλέπουν στον αγώνα της πίστεως, πολύ περισσότερο οφείλουν να εντείνουν την προσπάθεια τους αυτή την ευλογημένη περίοδο. Αν πάντοτε έχουν χρέος να εργάζονται τη σωτηρία τους, ακόμη περισσότερο και με πολύ μεγαλύτερο ζήλο επιβάλλεται να το πράττουν τώρα κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία εισερχόμαστε. Αυτό ακριβώς μάς συμβουλεύει και η μητέρα μας Εκκλησία, όταν μας λέει: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται…».

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Saint John Chrysostom : HOMILY XXVII. ROM. XVI. 25-27.

"Now to Him that is of power to stablish you according to my Gospel,

and the preaching of Jesus Christ according to the revelation of the

mystery, which was kept secret since the world began, but now is

made manifest, and (Mss. te which Sav. omits) by the Scriptures of

the Prophets, according to the commandment of the everlasting

God, made known to all nations for the obedience of faith: to God

only wise, to Him be glory through Jesus Christ our Lord. Amen."

IT is always a custom with Paul to conclude his exhortation with

prayers and doxologies. For he knows that the thing is one of no

slight importance. And it is out of affectionateness and caution that

he is in the habit of doing this.