Τη Β΄ (2α) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, Άθλησις του Αγίου και ενδόξου Μάρτυρος ΜΑΜΑΝΤΟΣ.

Μάμας ο μέγας του Χριστού και περιβόητος Μάρτυς εγεννήθη εις Γάγγραν, πόλιν της Παφλαγονίας, εν έτει σξ΄ (260). Οι γονείς του ωνομάζοντο Θεόδοτος και Ρουφίνα, ήσαν δε αμφότεροι ευσεβείς και το γένος λαμπρότατοι, έχοντες την καταγωγήν από πατρικίων· ούτοι θερμήν έχοντες την εις Χριστόν αγάπην και μη δυνάμενοι να κρύπτουν τον μέγαν αυτών πόθον, εκήρυττον παρρησία την ευσέβειαν και πολλούς εις αυτήν παρεκίνουν και εστερέωναν. Όθεν μανθάνων ταύτα ο εξουσιαστής της πόλεως Γάγγρας Αλέξανδρος, επειδή είχε προσταγήν από τον βασιλέα, όπως θανατώνη δια βασανιστηρίων όσους Χριστιανούς δεν πείθονται να θυσιάσουν εις τα είδωλα, διέταξε και ωδήγησαν ενώπιόν του τον θείον Θεόδοτον, τον οποίον εβίαζε να θυσιάση εις τα είδωλα· εκείνος όμως ο μακάριος ουδέ καν να τον ακούη δεν εδέχετο· θέλων δε ο κριτής να τον τιμωρήση, ημποδίζετο, επειδή δεν είχεν εξουσίαν να παιδεύση εκείνους, οίτινες κατήγοντο από πατρικίους, εάν δεν έδιδεν ο βασιλεύς ειδικήν άδειαν.

Ἡ διαβόητη Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἀποτελεῖ τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. -- ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

● Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀσχολιάστου δημοσιεύσεως τῆς Συνοδικῆς "Ἐγκυκλίου τοῦ 1920" (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως) σέ κάποιο ἱστολόγιο

 Ἡ διαβόητη Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἀποτελεῖ τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τήν ἐμνημόνευσε ρητῶς καί ἐπαινετικῶς ὡς τέτοια κατά τήν Προεδρία του (ἐναρκτήρια καί καταληκτήρια προσφώνησή του) στή λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Καί μόνον ἐξ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος δηλώνεται καί ἐπιβεβαιώνεται ὅτι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος εἶναι ὑποτεταγμένο στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία προωθεῖ ἔκτοτε διαρκῶς καί σταθερῶς. Ἡ σύγκληση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης εἶναι ὁ πρῶτος ἐπίσημος "πανορθόδοξος" καρπός τοῦ σαπροῦ δένδρου τῆς ἀντορθοδόξου Ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Ἐάν ὑπῆρχε ἐγρήγορση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως καί ὑγιές ἐκκλησιαστικό φρόνημα θά ἔπρεπε ἀπό τοῦ 1920 νά εἶχον ἐξαιτίας καί μόνης αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου (διά τῆς ὁποίας γιά πρώτη φορά ἀπροκαλύπτως διά Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου κηρύττεται ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν ὁμολογία-ἀναγνώριση ὅλων τῶν αἱρέσεων ὡς "Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ"!!!) ἀποτειχισθεῖ ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι ἀπό τό οἰκουμενιστικό πλέον Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Δυστυχῶς, αὐτό γιά μία σειρά λόγων δέν ἔγινε.

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν -- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 2 Σεπτεμβρίου 2017

Τη αυτή ημέρα Β΄ (2α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Νηστευτού.                                                                                    

Ιωάννης ο εν Αγίοις πατήρ ημών, ο Νηστευτής, επατριάρχευσε κατά  τους χρόνους Τιβερίου και Μαυρικίου των βασιλέων (582 – 595), εγεννήθη δε εν Κωνσταντινουπόλει· όταν ήλθεν εις ηλικίαν, έγινε χαράκτης κατά την τέχνην· ήτο δε ευσεβής ομού και φιλόπτωχος, φιλόξενος και φοβούμενος τον Θεόν. Ούτος μίαν φοράν εδέχθη ένα Μοναχόν, καταγόμενον από την Παλαιστίνην, ονόματι Ευσέβιον, ο οποίος περιπατών κθ’ οδόν ομού με τον Άγιον Ιωάννην, και ευρισκόμενος εις τα δεξιά του Αγίου, ήκουσεν αοράτως μίαν φωνήν, ήτις του έλεγε· «Δεν είναι συγκεχωρημένον εις σε, Αββά, να περιπατής εις τα δεξιά του μεγάλου Ιωάννου»· προεμήνυε δε ο Θεός με την φωνήν ταύτην το μέγα αξίωμα της Αρχιερωσύνης, το οποίον έμελλε να λάβη ο Ιωάννης. Μετά ταύτα γίνεται γνώριμος και φίλος ούτος ο Νηστευτής Ιωάννης με τον συνώνυμόν του Άγιον Ιωάννην τον Γ΄, τον από Σχολαστικών καλούμενον, όστις και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εχρημάτισεν·

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του γενομένου θαύματος υπό της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τη Μονή των Μιασηνών.

Της Θεοτόκου των Μιασηνών η μνήμη τελείται, διότι η Σεβασμία και θαυματουργός Εικών του Μοναστηρίου των Μιασηνών, ριφθείσα εις την λίμνην την καλουμένην Ζαγουρού, δια τον φόβον των Εικονομάχων, μετά πλείστους χρόνους πάλιν εκ της λίμνης δια θαυμασίου τρόπου ανεφάνη άσπιλος. 

πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός για τους Παλαιοημερολογίτες

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017 – ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ -- «Άνθρωπός τις ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώναν και φραγμόν αυτώ περιέθηκε»

 Η ευλογημένη κληρονομιά

Φύτεψε ένα αμπέλι ο οικοδεσπότης και γύρω του τοποθέτησε ένα φράκτη. Όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, οι γεωργοί κακοποίησαν τους απεσταλμένους του οικοδεσπότη. Μάλιστα δεν δίστασαν να φονεύσουν ακόμα και τον υιό του. Αυτή είναι η εικόνα που ξεδιπλώνει σήμερα μπροστά μας η Εκκλησία με την παραβολή του Ευαγγελίου. Πραγματικά, μέσα από το βαθυστόχαστο περιεχόμενό της, φαίνεται η αχαριστία και η σκληροκαρδία που εκδηλώνεται από τους ανθρώπους χωρίς όρια, αλλά συνάμα και η απέραντη αγάπη του Θεού, στην ωκεανό της οποίας μπορεί να κολυμπά η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο δίκαιος ΙΗΣΟΥΣ υιός Ναυή εν ειρήνη εκοιμήθη.

Ιησούς ο υιός του Ναυή ήτο εκ της φυλής Εφραίμ, εγεννήθη δε εν Αιγύπτω περί τα αχνδ΄ (1654) έτη προ Χριστού και εγένετο διάδοχος του Προφήτου Μωϋσέως του νονοθέτου των Εβραίων εις ηλικίαν 85 ετών. Ούτος ανεχαίτισε το ρεύμα του Ιορδάνου και διεβίβασε τους Ισραηλίτας πεζούς, νικήσας δε την Ιεριχώ, ήτις ήτο πόλις των αλλοφύλων, είδε τον Αρχιστράτηγον Μιχαήλ κρατούντα ρομφαίαν εις την χείρα του· όθεν απορρίψας τα όπλα, έπεσεν εις τους πόδας αυτού· πολεμών δε τους Γαβαωνίτας αλλοφύλους και βλέπων, ότι ο ήλιος επλησίαζε να βασιλεύση, έχων προθυμίαν δια να πολεμήση ακόμη, παρεκάλεσε τον Θεόν και είπε· «Στήτω ο ήλιος κατά Γαβαών», (Ιησούς ι: 12), και ω του θαύματος! ευθύς εστάθη ο ήλιος από τον δρόμον του, έως ου ενίκησε κατά κράτος τους αλλοφύλους. Διαπεράσας όθεν τον λαόν των Ιουδαίων από την έρημον και διαμοιράσας εις αυτόν την γην της επαγγελίας, ήτοι την Παλαιστίνην και Ιερουσαλήμ, έγινε φοβερός εις τους αλλοφύλους εχθρούς· και ούτω δείξας την ανδρείαν και αρετήν του με πολλούς και διαφόρους πολέμους, εις διάστημα εικοσιεπτά ολοκλήρων ετών και φανείς αυθέντης και ηγεμών του ισραηλιτικού λαού με οσιότητα και δικαιοσύνην, ετελεύτησε τω αφμδ΄ (1544) π.Χ. ζήσας έτη 110 και ετάφη τιμίως από τον λαόν του Ισραήλ, καθώς ταύτα πάντα διηγείται το έκτον Βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης, του ιδίου Ιησού του Ναυή. 

Tου Πρωτοπρ. π. Γεωργίου Μεταλληνού καθ. Παν. Αθηνών:

Η ιδέα της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή του παπικού πρωτείου εξουσίας. Γιʼ αυτό δεν είναι περίεργη η διαπίστωση, ότι η Ουνία, ως ιδέα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με την Ιερά Εξέταση (inquisitio). Ιερά Εξέταση και Ουνία αποδείχθηκαν αμφιθαλλείς καρποί του παποφραγκικού πνεύματος. Και η μεν Ιερά Εξέταση ανέλαβε την επιβολή της παποφραγκικής εξουσίας στα όρια της φραγκοκρατουμένης Δύσεως, η δε Ουνία επωμίσθηκε την επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής παπικής εξουσίας στην Ανατολή. Με την Ιερά Εξέταση επιδιωκόταν η εξουδετέρωση των ανυποτάκτων στην παποφραγική εξουσία΄ με την Ουνία, ο εκλατινισμός, είτε ως κανονικός εκλατινισμός, είτε με τη μέθοδο της Ουνίας, εκφραζόταν με το ρήμα: φραγκεύω (εφράγκευσε) ή περιφραστικά: έγινε φράγκος. Η Ουνία θα συμβαδίζει ιστορικά με την Ιερά Εξέταση. Η μία λοιπόν, φωτίζει το ρόλο της άλλης. Ήδη καταγγέλλονται μυστικές διαβουλεύσεις, στα εκκλησιαστικά και πολιτικά παρασκήνια, για εξομάλυνση των σχέσεων με το Βατικανό, που προσπαθεί να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις. Η Ουνία όμως παραμένει, και η καταστροφή στην Ορθοδοξία της Ανατολικής Ευρώπης έχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, υποχώρηση των Ορθοδόξων θα ισοδυναμεί με έγκλημα. Οι ενέργειές μας δεν καταγράφονται μόνο στις δέλτους της Ιστορίας, αλλά και από τον Κύριο της Ιστορίας, που είναι συγχρόνως Σωτήρας και Κριτής της.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του Στυλίτου.

Συμεών ο μέγας και Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά το 392 έτος εις χωρίον τι ονομαζόμενον Σισάν, ευρισκόμενον μεταξύ των επαρχιών των Σύρων και των Κιλίκων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη (457 – 474) και του Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου (461 – 465). Επειδή δε μέγας κατά την αρετήν εγένετο και πολύς κατά την φήμην, πολλοί και τα της πολιτείας αυτού συνέγραψαν, όμως ουδείς εξ αυτών διηγήθη κατά μέρος τα εκείνου κατορθώματα ουδέ ακριβώς και ανελλιπώς ανέγραψαν πως ένα έκαστον εξ αυτών έλαβε χώραν, αλλά τα των μεν πρώτων χρόνων της πολιτείας αυτού παρέδραμον, συντόμως και κεφαλαιωδώς ειπόντες περί αυτών, αφήκν δε και τινα των εν μέσω, ουδέ και αυτάς δε τας κατά το τέλος πράξεις και τα έργα αυτού τελείως και ακριβώς διηγήθησαν. Ημείς όμως αρχόμενοι απ’ αρχής την διήγησιν θα περιγράψωμεν αυτήν μέχρι τέλους μετά πάσης δυνατής λεπτομερείας.

ΛΟΓΟΣ Β΄ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ -- Του Μακαριωτάτου και σοφωτάτου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Τυρομενίας του Κεραμέως.

Ευλογητός ο Θεός ο καταξιώσας ημάς διαδραμείν την κυκλικήν του χρόνου περίοδον και προς την κορωνίδα του έτους ελθείν, εξ ης ώσπερ αφ’ ύσπληγγος (αφετηρίας) αύθις του δρόμον του βιοτικού κατερχόμεθα τον αυτόν κύκλον δια πάσης της ζωής ημών ανελίττοντες, έως αν ο άπειρος ημάς εκείνος αιών διαδέξηται, ο διαστήματι χρόνου και ηλίου φορά μη μετρούμενος. Η μεν παρούσα ημέρα, (προκείσθω γαρ τω λόγω οίον ήδυσμα τοις φιλοκάλοις υμίν), κατά μεν το ιστορικώς γενόμενον και τελούμενον, αρχή της χρονικής υπάρχει ανακυκλήσεως, Ίνδικτα λεγομένη τη Ρωμαίων φωνή· ούτω γαρ εκείνοι τον ορισμόν ονομάζουσιν. Εβραίοις μεν γαρ αρχή του χρόνου νενόμισται ο Νισάν (Μάρτιος), παρ’ αυτοίς ούτως ονομαζόμενος, αρχή τυγχάνων της εαρινής ισημερίας και της κοσμογενέσεως, ως δηλοί των βοτάνων και θάμνων και δένδρων η βλάστησις. Ρωμαίοις δε πάλαι μεν ο Ιανουάριος ην του έτους αρχή· αφού δε ο Αύγουστος Καίσαρ τον Αντώνιον ετροπώσατο κατά τον Σεπτέμβριον μήνα, περιφανή ποιήσαι την νίκην βουλόμενος, μεταμείβει το Ρωμαϊκόν έθος και χαρίζεται τω μηνί τούτω τα πρεσβεία καθάπερ πρωτόλεια.