ΣΤΗΝ ΨΗΛΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ --- Αθωνικά άνθη

   (Από Λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από τα αμφιβαλλόμενα).

Ήλθα σήμερα, ω φίλοι μου, για ν΄ αποδώσω το χρέος, που θα πλουτίσει κι΄ εμένα που σας μιλάω, αλλά θα ωφελήσει κι΄ εσάς που θα με ακούσετε. Ευρίσκομαι πάλιν εδώ για να σας παρουσιάσω τον Θωμά, που στην αρχή μεν απιστούσε στην Ανάσταση του Σωτήρα, ύστερα όμως, μετά την εμφάνισή του και την ψηλάφηση, να πιστεύει και να τον ονομάζει Κύριον και Θεόν του. Δώσετέ μου προσοχή παρακαλώ και ικετεύσατε τον Θωμά, ν΄ αγγίξει στο στόμα μου το άγιο δεξί χέρι του, όπως άγγιξε την πλευρά του Δεσπότου, κι΄ έτσι να δυναμώσει τη γλώσσα μου για να εξηγήσω τα ποθούμενα· εσείς δε να ανεχθήτε τα ευτελή λόγια μου με γαλήνη για να καρπωθείτε κάποια ωφέλεια. Αφού προηγουμένως ο Σωτήρας μας ετρύπησε την παμφάγο κοιλιά τού Άδου και έγινε «πρωτότοκος των νεκρών», εισήλθε «των θυρών κεκλεισμένων» στο δωμάτιο που ήσαν συνηγμένοι οι μαθηταί Του. Ο δε Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος «ουκ ην μετ΄ αυτών» (Ιωάν. κ΄ , 24). Αλλά, ω θλιβερά εκπληκτικόν! Ο ποθούμενος ήλθε αλλ΄ ο ποθών έλειπε. Ο ποιμένας ο καλός παρουσιάστηκε στην ποίμνη και το πρόβατον ευρίσκετο έξω από την ποίμνη ή μάλλον επλανάτο έξω από την μάνδρα. Ο βασιλεύς των ουρανών κατέβηκε στο θείο στρατόπεδο και ο στρατιώτης βρισκόταν μακρυά απ΄ αυτό. Η απουσία όμως του Θωμά ήταν ένα μυστήριο της θείας οικονομίας.

Εἰς μνήμην.... Γερόντισσα Δομνίνα Μοναχή, Καθηγουμένη (†)

Κτιτόρισσα

 τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος,

Ἑξαμιλίων Κορινθίας

Ἡ μοναχή Δομνίνα, κατά κόσμον Δέσποινα Ἀργυροπούλου, γεννήθηκε τό 1934 στό Ροϊνό Ἀρκαδίας. Οἱ Γονεῖς της, Γεώργιος καί Οὐρανία, ἦταν εὐσεβεῖς καί πιστοί ἄνθρωποι καί ἀνέθρεψαν ἀναλόγως τά τέκνα τους. Ὁ πατέρας της κοιμήθηκε ὅταν ἡ Δέσποινα ἦταν μόλις 3 ἐτῶν. Ἡ ἴδια ἀκολούθησε τόν μοναχισμό σέ ἡλικία μόλις 11 ἐτῶν, ὑποταχθεῖσα στόν ὅσιο Γέροντα Μωϋσῆ μοναχό (ὑποτακτικό τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς Χίου), Κτίτορα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Ταξιαρχῶν, Ἀθικίων Κορινθίας. Τόν μοναχισμό ἀκολούθησαν ἐπίσης ὅλα τά ἀδέλφια της, οἱ δύο ἀδελφές (μετέπειτα μοναχές Βρυαίνη καί Εὐπραξία) καθώς καί ὁ μοναδικός ἀδελφός της κατά κόσμον Παναγιώτης, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Παχώμιος, Μητροπολίτης Ἀργολίδος. Τό Θεῖο καί Ἀγγελικό Σχῆμα περιεβλήθη καί ἡ κατά σάρκα μητέρα των μετονομασθεῖσα Ὀλυμπιοδώρα μοναχή. Τό 1977, ἡ μοναχή Δομνίνα μαζί μέ 62 ἀκόμη μοναχές ἀναγκάστηκαν γιά λόγους ὀρθοδόξου Ὁμολογίας νά ἐγκαταλείψουν τή Μονή τῆς μετανοίας των. Ὑπό τήν πνευματική προστασία καί καθοδήγηση τοῦ Ἐπισκόπου Παχωμίου ἀναζήτησαν νέο τόπο ἐγκαταβιώσεως καί ἔτσι ἱδρύθηκε μέ πολλούς κόπους καί θυσίες ἡ Ἱερά Γυναικεῖα Κοινοβιακή Μονή Ἁγίας Τριάδος στήν περιοχή Ἑξαμιλίων Κορινθίας.

1. Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Τους αγίους, τους διακρίνουμε σε δύο κατηγορίες. Τους μάρτυρες και τους οσίους.

α. Μάρτυρες είναι όσοι πιστοί οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Σε αυτά συνήθως υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια. Το γεγονός και μόνο το ότι άντεξαν τα βασανιστήριά τους, χωρίς να προδώσουν την πίστη τους στο Χριστό, σημαίνει ότι οι πιστοί αυτοί έφτασαν σε κατάσταση θέωσης. Στην κατάσταση αυτή αναστέλλονται οι φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου, οπότε ο άνθρωπος μπορεί να αντέχει το μαρτύριο. Δεν πονάει όταν βασανίζεται, ή πονάει τόσο λίγο, ώστε ο πόνος να είναι υποφερτός. Για το λόγο αυτό, οι μάρτυρες ενώ βασανίζονταν, έψαλλαν και υμνολογούσαν το όνομα του Θεού!
Οι Μάρτυρες, λοιπόν, δεν οδηγήθηκαν στο μαρτύριο από κάποιο ανθρώπινο πείσμα, γιατί στην περίπτωση αυτή δεν θα άντεχαν με τόση προθυμία και ευχαρίστηση τα βασανιστήριά τους. Το μαρτύριό τους φανερώνει την τέλεια πνευματική κατάσταση της θέωσης, που έφτασαν και γι’ αυτό τα άτομα αυτά τα τιμάμε ως αγίους. Τα άτομα αυτά πολλές φορές θαυματουργούν, ιδιαίτερα κατά τη στιγμή του θανάτου τους.
Στη Τουρκοκρατία έχουμε περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες νεομάρτυρες. Πολλοί από αυτούς σε κάποια στιγμή της ζωής τους είχαν εξωμόσει, είχαν δηλ. αρνηθεί το Χριστό και πίστεψαν στο Μωάμεθ. Όσοι από αυτούς μετανόησαν και επανήλθαν στην Εκκλησία έπρεπε να μαρτυρήσουν για να συγχωρεθεί η άρνησή τους αυτή. Για το λόγο αυτό πήγαιναν συνήθως στο Άγιο ΄Ορος, κοντά σε αγίους γέροντες, οι οποίοι λέγονταν «αλείπτες» για να τους καθοδηγήσουν να φτάσουν στη «θεωρία του Θεού», προκειμένου όταν θα πήγαιναν μόνοι τους στο μαρτύριο να μπορέσουν να το αντέξουν. Οι πνευματικοί αυτοί οδηγοί λέγονταν «αλείπτες», από τους ανθρώπους εκείνους στην αρχαιότητα άλειβαν τους παλαιστές με λάδι, για να μπορούν να ξεγλιστρούν όταν πάλευαν στις παλαίστρες από τα χέρια των αντιπάλων τους. ΄Ετσι, και οι «αλείπτες» στο Άγιο ΄Ορος αναλάμβαναν να αλείψουν με το λάδι του αγίου Πνεύματος τους υποψήφιους μάρτυρες, για να ξεγλιστρήσουν από τις παγίδες του σατανά, να μη δειλιάσουν την ώρα του μαρτυρίου τους και να φέρουν αυτό σε πέρας. Αυτό το μαρτύριο είναι η απόδειξη της αγιότητάς τους. 

Ύμνοι από τον όρθρο της Αναστάσεως Του Κυρίου !! --- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 6 Μαΐου 2017

Ιώβ του πολύαθλου, Θεοδότου ιερομάρτυρος, Σεραφείμ οσίου του Δομπού.

Ὁ Δίκαιος Ἰὼβ καταγόταν ἀπὸ τὴ χώρα Αὐσίτιδα ποὺ βρισκόταν μεταξὺ τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Ἀραβίας καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ζαρὲθ καὶ τῆς Βασώρας. Προφήτης ἐπὶ σαράντα χρόνια, ἄκμασε περὶ τὸ 1900 π.Χ. (κατ’ ἄλλους τὸ 1400 π.Χ.). Παρὰ τὰ μυθώδη πλούτη του ἦταν θεοσεβής, δίκαιος, εὐθὺς καὶ ἄμεμπτος. Κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσει, ἐπειράσθηκε ἀπὸ τὸν σατανὰ καὶ ἀπώλεσε πλοῦτο καὶ κάθε ἀγαπημένο του πρόσωπο, πλὴν τῆς συζύγου του, αὐτὸς δὲ ὁ ἴδιος προσβλήθηκε ἀπὸ βαρύτατη μορφὴ λέπρας. Λόγω αὐτοῦ ἐξῆλθε τῆς πόλεως καὶ διερχόταν τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μέσα σὲ σπήλαιο, προσευχόμενος καὶ ξύνοντας τὶς πληγές του γιὰ ἀνακούφιση. Οὔτε οἱ παροτρύνσεις τῆς συζύγου καὶ τῶν φίλων του στάθηκαν ἱκανὲς νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό.

Ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος στα «Πρακτικά και Θεολογικά Κεφάλαιά» του γράφει:

«Ο Θεός δεν αφήνει ποτέ εκείνους, που προσέρχονται ανεπιφύλακτα σε Αυτόν, δεν τους αφήνει να πέσουν στην αμαρτία χωρίς σηκωμόν, αλλά όταν βλέπει ότι δεν έχουν την δύναμη, συμπράττει και βοηθεί, τους προσφέρει ενίσχυση από ψηλά και τους φέρνει κοντά του. Συνεργεί και φανερά και κρυφά, και έτσι, που αυτοί να μη το συνειδητοποιούν, και αλλιώς, με τρόπον συνειδητόν, έως ότου, αφού ανεβούν όλην την κλίμακα, προσεγγίσουν σε Αυτόν και ενωθούν εξ ολοκλήρου με Αυτόν και λησμονήσουν όλα τα επίγεια και βρεθούν μαζί του εκεί ψηλά—είτε με το σώμα τους είτε χωρίς το σώμα, δεν γνωρίζω— να ζουν μαζί του και να απολαμβάνουν τα απόρρητα αγαθά». 

Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους πρεσβυτέρους της Εφέσου λέει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«εγώ οίδα τούτο ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών». Δηλ. μέσα από την Εκκλησία, από τους ηγέτες της Εκκλησίας, θα ξεπηδήσουν άτομα, που θα λαλούν διεστραμμένα, που θα είναι αιρετικοί. Και πράγματι οι περισσότεροι αιρετικοί στην ιστορία της Εκκλησίας ήταν κληρικοί, πρεσβύτεροι, επίσκοποι, Πατριάρχες! 

ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΟΝ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Παρουσίασις τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Χάρη Σ. Σκαρλακίδη

«Ἅγιον Φῶς. Τό θαῦμα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου

στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ»*

Τίς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ὁ κ. Χαράλαμπος Σκαρλακίδης, Ἀρχιτέκτων καί καθηγητής σχεδιαστικῶν προγραμμάτων μέσῳ Η/Υ, ἐδώρησε στήν ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί σέ κάθε πιστό Χριστιανό, ἰδίως τούς Προσκυνητές τῆς Ἁγίας Γῆς, ἕνα πολύτιμο δῶρο: τό νέο βιβλίο του μέ τίτλο τό «Ἅγιον Φῶς. Τό θαῦμα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ· σαράντα δύο ἱστορικές μαρτυρίες (9ος – 16ος αἰ.)», τό ὁποῖο εἶναι καρπός πολυετοῦς καί βαθείας μελέτης καί διασταυρώσεως ἱστορικῶν πηγῶν, κυρίως παλαιοτέρων, σχετικῶς μέ τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖο μαρτυρεῖται καθ’ ἕκαστον ἔτος, τό Μέγα Σάββατο, στή γνωστή ἱεροσολυμιτική ἱερή Τελετή.

π. Σταύρος Βάϊος : Σεβασμιώτατε Μητρ. Φθιώτιδος κ. Νικόλαε

Η «κανονική εκκλησιαστική οδός»

1. Είναι αλήθεια, Σεβασμιότατε, ότι από διετίας περίπου έπαυσα το μνημόσυνο του ονόματός σας ως επισκόπου στις ιερουργίες που τελώ. Την ενέργειά μου αυτή την χαρακτηρίζετε ως διολίσθηση «της κανονικής εκκλησιαστικής οδού». Ποιά όμως είναι αυτή η «κανονική εκκλησιαστική οδός»; Δεν προτίθεμαι να κάνω σε σας μαθήματα θεολογίας. Είμαι βέβαιος, ότι τα θέματα αυτά τα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα. Παρόλο όμως τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό σας, θα μου επιτρέψετε να διευκρινίσω, ότι η οδός, κατά το λόγο του Κυρίου, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος είπε «εγώ ειμί η οδός, η ζωή και η αλήθεια...». Υπό την έννοια αυτή ο Χριστός είναι η σωτηρία μας. Χωρίς τον Χριστό κανένας δεν πρόκειται να σωθή.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντων, της ορθής Πίστεως και του ορθού βίου. Εάν λείψουν αυτοί οι δύο παράγοντες, ή ένας από αυτούς, δεν σώζεται ο άνθρωπος. Η ορθή Πίστη οριοθετείται από την ακρίβειά της στην «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις Πίστι» (Ιούδα 3), και από την μη «κοινωνία» με αιρετικούς ποιμένες. Δεν αρκεί δηλ. να έχει ένας πιστός ορθόδοξο φρόνημα, αλλά πρέπει και ο επίσκοπός του, που μνημονεύεται στο ναό, που εκκλησιάζεται ο πιστός, να είναι ο ίδιος ορθόδοξος, γιατί αλλιώς «μολύνεται», και ό,τι είναι ο επίσκοπός του, γίνεται και αυτός. Αν δηλ. ο επίσκοπός του είναι αιρετικός, καθίσταται και αυτός αιρετικός, καίτοι μπορεί ο ίδιος να έχει Ορθόδοξο φρόνημα!