Ἡ ἰσχυρότερη ἀξία μέσα στούς αἰῶνες, ἀπό ὅσες ἀξίες
μπόρεσε νά διακρίνει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα, θεωρεῖται ἡ καλωσύνη. Τήν σέβονται ὅλοι
οἱ πολιτισμοί, πρωτόγονοι καί σύγχρονοι, τήν ὑμνοῦν οἱ καλλιτέχνες, τήν
προβάλλουν οἱ ἀρχηγοί. Ὅσοι τήν πολέμησαν ἔμειναν ἀπαράδεκτοι μέσα στήν ἱστορία.
Ἡ καλωσύνη παρέμεινε τό ἄκρο κάθε θρησκείας, ἡ κορυφή κάθε φιλοσοφίας, τό
“τέλος” κάθε κοινωνίας. Κι ὅμως, γιά τήν Ἐκκλησία, για τήν ἱερή κοινωνία τοῦ Ἰησοῦ
Χριστοῦ, ἡ καλωσύνη κατέχει μία δεύτερη θέση. Τό Εὐαγγέλιο, πού πρῶτο γνώρισμα ἔχει
τήν ἀγάπη, πρῶτο αἴτημα δέν ἔχει τήν καλωσύνη, ἀλλά τήν πίστη. Εἶναι
χαρακτηριστικό ὅτι ὁ χρυσός κανόνας «ὅ σύ μισεῖς ἑτέρῳ μή ποιήσῃς», τό ζενίθ τῆς
ἠθικῆς φιλοσοφίας, κρίνεται ἀνεπαρκής γιά τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος
τόν συμπληρώνει μέ τήν θετική του διατύπωση· «Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν
ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» (Ματθ. 7, 12· πρβλ. Λουκ. 6,
31).
--------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Ἀπό τά ὡραιότερα κείμενα τοῦ ἀγαπητοῦ Καθηγητοῦ Στέργιου Σάκκου. Ἡ κεντρική του ἰδέα, ὅτι ἡ καλωσύνη χωρίς τήν πίστιν εἶναι ἀπάτη, μοιάζει πολύ μέ αὐτό πού ἔλεγε ὁ πνευματικός του, π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης γιά τούς ἀγαπολόγους Οἰκουμενιστάς, ὅτι «ἡ ἀγάπη χωρίς τήν Ἀλήθειαν εἶναι ἀπάτη». Εἴθε ὁ Θεός ν' ἀναπαύσῃ καί τούς δύο.
--------------------------