Του αείμνηστου Ιωάννη Κορναράκη : ῾Ο Θρησκευτικὸς Συγκρητισμὸς

Ο Θρησκευτικός  Συγκρητισμός, ὡς φαινόμενο «Πανθρησκείας», συναντᾶται στὴν θεωρία ἐκείνη ποὺ πρεσβεύει τὴν σύγκλιση τῶν θρησκειῶν μεταξύ τους καὶ τὴν ἐπικοινωνία τους στὸ ἐπίπεδο τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἐπὶ τῆς ἀρχῆς πάντοτε τῆς ἰσότητός τους, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ ἀποδοχῆς

τῆς ὁμοιότητός τους ὄχι μόνο στὰ κοινὰ σημεῖα (ἂν ὑπάρχουν) τῶν ἀντιλήψεών τους, ὡς πρὸς τὴν ἔννοια τοῦ Θείου, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὶς πρακτικὲς καὶ τὶς κοινὲς σκοπιμότητές τους μέσα στὴν ζωὴ τοῦ κόσμου.

῎Ετσι, κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ Θρησκευτικοῦ γενικὰ Συγκρηστιμοῦ εἶναι ἡ ἀνάμειξη τῶν θρησκειῶν μεταξύ τους στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ παραδοσιακὴ θρησκευτική τους ὑπόσταση καὶ ταυτότητα νὰ ἀλλοιώνεται, ἀναχωνευομένη μέσα στὴν διαδικασία τοῦ παγκοσμιοποιημένου τρόπου τῆς ἀναμείξεως αὐτῆς. ῾Ο Robert Meuller μᾶς δίνει μία ἀκραία ἄποψη γιὰ τὸ πλάτος καὶ βάθος τῆς ἐννοίας τοῦ Θρησκευτικοῦ Συγκρητισμοῦ. «Οἱ θρησκεῖες πρέπει νὰ συνεργάζονται ἐνεργὰ γιὰ νὰ προσφέρουν μιὰ καλύτερη κατανόηση τῶν μυστηρίων τῆς ζωῆς καὶ τῆς θέσης μας μέσα στὸ σύμπαν. ῾Η θρησκεία μου σωστὴ ἢ λάθος καὶ τὸ ἔθνος μου σωστὸ ἢ λάθος πρέπει νὰ ἐγκαταλειφθοῦν μιὰ γιὰ πάντα στὴν Πλανητικὴ ᾿Εποχή».

Μιὰ τέτοια ἀντίληψη γιὰ τὸν Θρησκευτικὸ Συγκρητισμὸ τὸν ταυτίζει ἀσφαλῶς μὲ τὶς ἐπιδιώξεις μιᾶς ὀλεθρίας ἰσοπεδωτικῆς τῶν πάντων παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ ἀξιώνει τὴν ἀποξένωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν θρησκευτική, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐθνικὴ παραδοσιακή του συνείδηση καὶ ταυτότητα!

῾Ο Θρησκευτικὸς Συγκρητισμὸς διακρίνεται συνήθως σὲ Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμό.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Σοι δέδοται, η χαρά Θεομήτωρ η ένθεος· σοι το Χαίρε, πάσα κτίσις κραυγάζει Θεόνυμφε· συ γαρ μόνη Μήτηρ του Υιού του Θεού προωρίσθης αγνή.

Ερμηνεία.

Ανταποκριτικόν είναι το Τροπάριον τούτο προς την Παρθένον· επειδή γαρ αύτη είπεν ανωτέρω ότι εγέμωσεν από ευφροσύνην ένθεον, δια τούτο και ο Γαβριήλ αποκρίνεται προς την Θεοτόκον λέγων· ω Θεού Μήτηρ Μαρία, εις εσέ εδόθη, καθώς είπας, η ένθεος και πνευματική χαρά κατ΄ εξαίρετον και κυριώτερον τρόπον, κατά τον οποίον δεν εδόθη ποτέ εις κανένα άλλο κτίσμα, ούτε ουράνιον, ούτε επίγειον· εις εσέ, Θεόνυμφε Δέσποινα, όλη η Κτίσις και φύσις φωνάζει και προσφωνεί πάντοτε το, Χαίρε, χωρίς να εξαιρεθή ούτε κανένας από τους Αγγέλους, ούτε κανένας από τους ανθρώπους· όλα γαρ τα πλήθη των ορθοδόξων Χριστιανών, και εν τη Εκκλησία συναγόμενα, και εν τοις οίκοις αυτών ευρισκόμενα, και εν οδοίς περιπατούντα, μετά χαράς μεγάλης και ευλαβείας ψάλλουσιν ασκεπείς τους γλυκυτάτους και μελιρρύτους εικοσιτέσσαρας οίκους σου, δι΄ ων προσφωνούσι συχνάκις το, Χαίρε, εις την θεομητορικήν σου μεγαλειότητα· και τόσην χαράν έχουσιν εις το να τους αναγινώσκωσιν, ώστε κοπιάζουν και να τους μανθάνουν από στήθους, ίνα μηδέ βιβλίον όλως χρειάζωνται. Τι λέγω; Και αυτά τα πενταετή βρέφη των ορθοδόξων μανθάνοντα τον ασπασμόν όπου εγώ σοι προσφέρω, χαίροντα και σκιρτώντα προσφωνούσιν έμπροσθεν της πανσέπτου και θεομητορικής σου εικόνος λέγοντα· «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών». Και αφήνω να λέγω τους αγίους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας, οίτινες εις όλους σχεδόν τους Ιερούς λόγους των, και εις όλα τα πνευματικά άσματα και Τροπάρια όπου εσύνθεσαν εις το όνομά σου, δεν λείπουν να σε ασπάζωνται με το, Χαίρε. Όθεν και ο εκ Δαμασκού χαριτώνυμος Ιωάννης ένα λόγον προς εσέ εφιλοπόνησεν, όστις περιέχει το, Χαίρε, εξήντα φορές· και Θεοτοκάρια ολόκληρα ευρίσκονται γεγραμμένα εν χειρογράφοις, ων τα Τροπάρια σχεδόν πάντα άνω και κάτω ύλην και υπόθεσιν έχουσι το, Χαίρε, και χαιρετιστικά είναι του θεομητορικού σου υποκειμένου. Και δια να είπω συντόμως, κάθε ύμνος όπου προσφέρεται εις το όνομά σου, Θεοτόκε, αυτός δια να γένη ευάρεστος και ευπρόσδεκτος εις εσέ, είναι ανάγκη να είναι αρτυμένος και μελιτωμένος με το ουράνιον και γλυκύτατον και χαριέστατον Χαίρε. Και τούτο διατί; Επειδή συ μόνη προωρίσθης από του αιώνος, μάλλον δε και προ των αιώνων, να γένης Μήτηρ του Υιού του Θεού: ήτοι να συλλάβης ασπόρως εν τη κοιλία σου, και να γεννήσης την χαράν όλου του Κόσμου, ή, αληθέστερον ειπείν, την αυτοχαράν και πάσης χαράς πηγήν και αιτίαν: ήτοι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Καθώς λοιπόν εσύ μόνη συνέλαβες και εγέννησας την αυτοχαράν και πηγήν της χαράς· ούτως εις εσέ μόνην πρέπει να χαίρης κυρίως υπέρ πάντας και Αγγέλους και ανθρώπους· όθεν και ο Νύσσης Γρηγόριος είπε, «Χαίρε κεχαριτωμένη, ης η πρόγονος Εύα παραβάσα τον νόμον απόφασιν έλαβεν εν λύπαις τέξειν τέκνα· σοι πρέπει του Χαίρειν η πρόσρησις· εκείνη τον Κάϊν έτεκε φθόνον και φόνον γεννήσαντα· συ γεννήσεις Υιόν ζωήν και αφθαρσίαν παρέχοντα. Χαίρε τοίνυν και χόρευε· χαίρε και καταπάτει την του όφεως κεφαλήν· πέπαυται γαρ η κατάρα· κατήργηται η φθορά· μεμάρανται τα στυγνά· ανθεί τα φαιδρά».  Και Ιωάννης ο Γεωμέτρης· «Χαίρε, χαρά μεν συλληφθείσα, χαρά δε κυηθείσα, χαρά δε τεχθείσα, χαρά δε αύθις και συλλαβούσα και κυήσασα και γεννήσασα χαράν την πάντα λόγον και νουν υπερέχουσαν, και, το όλον ειπείν, χαράν των επιγείων όλων και Ουρανίων όλων».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου 2014

Γαλακτίωνος και Επιστήμης μαρτύρων, Ερμά αποστόλου.

Ἔζησαν τὸν 3^ο αἰῶνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος. Οἱ γονεῖς τοῦ Γαλακτίωνα, Κλειτοφῶν καὶ Λευκίππη, ἦταν πρῶτα εἰδωλολάτρες. Κάποιος, ὅμως, ἱερομόναχος, ποὺ ὀνομαζόταν Οὐνούφριος, τοὺς προσείλκυσε στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἀπὸ τότε διέθεταν τὰ πλούτη τους σὲ κάθε ἀγαθοεργία.

Τὸν δὲ γιό τους Γαλακτίωνα ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Δηλαδή, μὲ παιδαγωγία καὶ νουθεσία, σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ παιδαγωγία αὐτὴ δὲν ἄργησε νὰ φέρει τοὺς θαυμαστοὺς καρπούς της.

Ὁ Γαλακτίων ὅταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ὡραῖα κόρη, τὴν Ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος εἵλκυσε στὸν Χριστό. Ἡ ζωή τους κυλοῦσε ἀφιερωμένη στὴν ὑπηρεσία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν διακονία τοῦ πλησίον, ὥσπου ξέσπασε ὁ διωγμὸς τοῦ Δεκίου. Τότε, ὁ μὲν Γαλακτίων πῆγε σὲ μοναστῆρι τοῦ ὄρους Σινᾶ, ἡ δὲ Ἐπιστήμη σὲ γυναικεῖο κοινόβιο.

Ἀλλὰ ἡ λαίλαπα τοῦ διωγμοῦ ἔφθασε καὶ στὰ μέρη ἐκεῖνα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθεῖ ὁ Γαλακτίων. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτὸ ἡ Ἐπιστήμη, ἔτρεξε καὶ παρακάλεσε τοὺς διῶκτες νὰ συλλάβουν καὶ αὐτὴν πρὸς ἐνίσχυση τοῦ συζύγου της.
Ὁ ἄρχοντας Οὖρσος, μὴ μπορώντας νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, τοὺς ἀποκεφάλισε (250 μ.Χ.).

Για την καύση των σωμάτων μας οι "Ποιμένες", μας ενημέρωσαν. Για την καύση της αθανάτου ψυχής μας που μας επιφέρουν οι ίδιοι οι "Ποιμένες" με τον Παπο-οικουμενισμό (μας έκαναν ήδη Ουνίτες), πότε θα μας ενημερώσουν; ....

«Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν»

Πρωτ. 5055
Ἀριθμ. Διεκπ. 2415 Ἀθήνῃσι 29ῃ Ὀκτωβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 9 5 9

Πρός
Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Εἰς τάς Ἕδρας των

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μέ ἀφορμή τό νέο νομοθετικό καθεστώς γιά τήν ἀποτέφρωση νεκρῶν, σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής και άλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 156/1-8-2014, τ. Α΄), κατά τήν Συνεδρία Αὐτῆς τῆς 14ης μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐπελήφθη καί τοῦ ζητήματος τούτου καί ἀπεφάσισε νά σᾶς ἐνημερώσει περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν ἀπό τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος.

Σε αυτό τον σύνδεσμο όλη η Εγκύκλιος: 

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/egyklioi.asp?id=1889&what_sub=egyklioi

ΤΟ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Για την καύση των σωμάτων μας οι "Ποιμένες", μας ε...":

ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΜΕΓΑΛΗ  ΔΙΑΦΟΡΑ   ΚΑΙ   Η  ΤΕΡΑΣΤΙΑ   ΑΝΤΙΘΕΤΗ   ΠΟΡΕΙΑ   ΑΝΑΜΕΣΑ  ΣΤΟΥΣ   Γ.Ο.Χ.  ΤΗΣ   ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ   ΤΗΣ   ΕΛΛΑΔΟΣ  ΜΕ   ΤΙΣ    ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ    ΤΩΝ     Γ.Ο.Χ.  ΕΛΛΑΔΟΣ  ?

Το "Ακαινοτόμητον Πλήρωμα" της Εκκλησίας της Ελλάδος   
( των Γ.Ο.Χ. ),  δια της συμφώνου προς την Κανονικήν και Πατερικήν - Παραδοσιακήν γραμμήν  πορείας  αυτού, κατέστη ο φρουρός και "φύλαξ της πίστεως του", κατά την εμπνευσμένην απόφασιν των Πατριαρχών της Ανατολής ( 1848 ), υπό την προυπόθεσιν, βεβαίως, ότι τούτο υπάρχει όλως άσχετον και ανεξάρτητον προς την εκκλησιολογικώς σφαλλομένην "Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος".
Η Κανονικώς θεμελιωμένη πράξις της αποτειχίσεως του Πληρώματος τούτου εκ της σφαλλομένης "εν ευσεβεία και δικαιοσύνη" εκκλησιαστικής αυτού  Ιεραρχίας,  ήτις απαλλάσσει τούτο της ενοχής, ευθύνης και υποδικίας του "δυνάμει" υφισταμένου σχίσματος και αιρέσεως, αποτελεί πλήρες και σαφές στοιχείον διασώσεως της "ορθοδόξου εννοίας" και υποστάσεως της Εκκλησίας του, εντός της οποίας, κατά πάσαν έννοιαν θείου και εκκλησιαστικού δικαίου, καθηκόντως τούτο ίσταται.
Όθεν, η "ορθόδοξος έννοια" και υπόστασις της Εκκλησίας της Ελλάδος,   δ ι α σ ω ζ ε τ α ι    εν προκειμένω,  Μ Ο Ν Ο Ν  δια της ακαινοτομήτου γραμμής και κατευθύνσεως του Πληρώματος αυτής.  Υπό τον  Μ Ο Ν Ο Ν  δε όρον τούτον νοείται η υπαγωγή του "Ακαινοτομήτου Πληρώματος    ( των Γ.Ο.Χ. ) εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος και η εντός αυτής υπόστασις αυτού.  Εν άλλοις λόγοις, την Εκκλησία της Ελλάδος δεν δύνανται να αποτελέσουν ή εκπροσωπήσουν εκκλησιολογικώς τε και Κανονικώς και "υπό την ορθόδοξον έννοιαν", ούτε η "σφαλλομένη ..."  Ελλαδική Ιεραρχία, ούτε το καινοτομούν Πλήρωμα αυτής, ούτε η αποκαλουμένη "Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος", αλλά Θείω Δικαίω,  Μ Ο Ν Ο Ν  το "Ακαινοτόμητον Πλήρωμα" Αυτής, έστω και εάν τούτο αποτελείται εκ "δύο ή τριών συνηγμένων" εν τω Ονόματι του Χριστού...και τη αληθεία της ορθοδόξου πίστεως κειμένων.
Το δε εκ της "ορθοδόξου εννοίας", ιδιότητος και υποστάσεως του Ακαινοτομήτου ( των Γ.Ο.Χ. ) Πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος απορρέον   δ ι κ α ί ω μ α,   από τε εκκλησιαστικής και νομίμου πλευράς κρινόμενον, τυγχάνει  α ν α φ α ί ρ ε τ ο ν.  Δι' ο  και δύναται τούτο ακωλύτως να ασκηθή και διεκδικηθή ενώπιον πάσης νομίμου εκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής και εξουσίας, ως αποτελούν την "Γνησίαν Συνείδησιν της Εκκλησίας", ήτοι την "ανωτάτην αυθεντίαν" Αυτής, την δυναμένην, κατά την "Πράξιν της Εκκλησίας", να επικυρώση  ή  ακυρώση και αποφάσεις Οικουμενικών ακόμη Συνόδων,  ων  "το οικουμενικόν κύρος επισφραγίζει" (45).
Και τούτο εφ' όσον  η  δια των προειρημένων παρατραπείσα Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος - ως  συνεχίζουσα  το σχίσμα του 1924  και  κοινωνούσα  τη  οικουμενιστική  αιρέσει - έ π α υ σ ε  να   δ ι α τ η ρ ή   ακαινοτομήτως  την  Ορθόδοξον  έννοιαν και ιδιότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως μη  π ε ρ ι φ ρ ο υ ρ ο ύ σ α   την  Ε Ν Ο Τ Η Τ Α  της  Εκκλησίας,  δεδομένου ότι τόσον το εν ισχύι Συνταγματικόν,  όσον και το  Εκκλησιαστικόν και Κανονικόν Δίκαιον  "δεν προστατεύει την συγκεκριμενην εκάστοτε Σύνοδον, αλλά την Σύνοδον την  τ η ρ ο ύσ α   τους Κανόνας...απαρασαλεύτως".
( Και δη τους αναφερόμενους επί του δογματικού όρου της ενότητας της Εκκλησίας, ήτις ενότης, περιφρουρείται, εν προκειμένω, ως προελέχθη, υπό του "Ακαινοτομήτου Πληρώματος" της Εκκλησίας - υπογραμ. και παρενθ. ημετ.-) (προβλ. Εισήγησιν Συμβούλου Επικρατείας Α.Ν.Μαρίνου, εν "Ορθοδοξος Τυπος",1981,φυλ.452,σελ.4).

(σ.σ. Το κείμενο του Μαρίνου στον "Ο.Τ" αναφέρει μόνο την πρόταση: δεδομένου ότι τόσον το εν ισχύι Συνταγματικόν,  όσον και το  Εκκλησιαστικόν και Κανονικόν Δίκαιον  "δεν προστατεύει την συγκεκριμενην εκάστοτε Σύνοδον, αλλά την Σύνοδον την  τ η ρ ο ύσ α   τους Κανόνας...απαρασαλεύτως".)

Ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Το σχόλιο είναι από τον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» με τίτλο : ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ.

Καιρός είναι νομίζομεν να συνταχθούν αι δυνάμεις της αγίας μας Ορθοδοξίας επί το μαχητικώτερον και ουσιωδέστερον. Και αντί να κατατριβώμεθα περί μικρά, εις καινοσπουδίας, και εις σκληράς διώξεις των πιστών του παλαιού ημερολογίου, οι οποίοι – κατά κανόνα – και συντηρητικοί το φρόνημα είναι και ευσεβείς και εθνικόφρονες, να κηρύξωμεν ανυποχώρητον ιδεολογικόν πόλεμον, εναντίον όλων των παντοειδών αιρετικών, που ασύδοτοι απεργάζονται την υπονόμευσιν της αγίας μας πίστεως και την φθοράν και την αποσύνθεσιν των πατροπαραδότων Ορθοδόξων βιωμάτων μας. Διότι εν τη ουσία και τη πραγματικότητι και ο Χιλιασμός και ο Μασωνισμός και ο Οικουμενισμός και ο Ουμανισμός παραμένουν τελείως ελεύθεροι εις το φθοροποιόν της ιστορικής σαρκός και θανασίμως υπονομευτικόν της ψυχικής του Έθνους αλκής έργου των.

Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Το σχόλιο είναι απ...":

Κάπως αργά, αλλά ... ει τις και την ενδεκάτην έφθασεν. Αυτό το μένος εναντίον των παλαιοημερολογιτών, ακόμη και από παλαιοημερολογίτες, είναι ακατανόητο! Από τους Γνήσιους, προέκυψαν οι γνησιότεροι και τέλος, ήρθαν και οι γνησιότατοι. Τι γίνεται εδώ πέρα ;

***

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Το σχόλιο είναι απ...":

Ευχαριστώ το Ιστολόγιο Orthodox Voice για την φιλοξενία. Η Ελλάδα κείται μακράν.

"Ου σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι" και τα εξής.

***

Ο telemaxos doumanis άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Το σχόλιο είναι απ...":

πρός Kyprianos Christodoulides:
Δέν αναγνωρίζετε τις πανορθοδοξους συνόδους οι οποίες καταδικάζουν το νέο ημερολόγιο και όσους το ακολουθούν?? Καθώς και πάσαν αίρεσιν και καινοτομίαν ??  Και η εκκλησια της Ελλάδος εσήγαγε ούκ ολίγες !!
Προς τί λοιπόν περιμένετε μία νέα πανορθόδοξο σύνοδο να καταδικάση τους οικουμενιστές??και απο ποιούς θα γίνη?? Εάν αναγνωρίζετε τις πανορθοδόξους συνόδους τότε σύμφωνα με αυτές αλλά και με τις αποφάσεις όλων των οικουμενικών συνόδων περί συμπροσευχών και περι του τι και ποιά είναι η ορθόδοξος Εκκλησία , τότε οι κληρικοί της εκκλησίας της Ελλάδος είτε λόγο οικουμενισμού είτε λόγο κοινωνίας με οικουμενιστάς έχουν χάσει την Αποστολική πίστη και διαδοχή, από ποιούς λοιπόν περιμένετε να κάνουν <>σύνοδο?? Τουλάχιστον από το 1948 που η εκκλησία της Ελλάδος έγινε επίσημα μέλλος του Π.Σ.Ε. έχασε κάθε σχέση και εποικοινωνία με το ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ!! και κατέστη αιρετική αρνούμενη την μοναδικότητα της αληθείας της ορθοδοξίας και του συμβόλου της πίστεως , όλες οι αιρέσεις, και πλάνες που εισήγαγε στην διάρκεια των 90 ετών ο οικουμενισμός στην λεγόμενη πλέον <> έχουν καταδικαστεί πολλάκις από όλες τις οικουμενικές, τοπικές και πανορθοδόξους συνόδους !! Εάν αυτό δεν το αναγνωρίζετε τότε μάλλον <>Ματθ.27

Του αείμνηστου Ιωάννη Κορναράκη:

᾿Ενωρὶς, κατὰ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς ᾿Εκκλησίας μέσα εἰς τὸν κόσμο, ἐμφανίσθηκαν προβλήματα ὀρθῆς καὶ μάλιστα ἁγιοπνευματικῆς κατανοήσεως τῶν ἀρχῶν Πίστεως καὶ Ζωῆς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. ῏Ηταν φυσικό, κατὰ τὴν πορεία αὐτὴ τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τῆς ᾿Εκκλησίας, νὰ παρουσιασθοῦν προβλήματα ἑρμηνείας τοῦ λόγου αὐτοῦ. ῾Η ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων ἔδειξε, ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα γιὰ τὴν ὀρθή, δηλαδὴ ἁγιοπνευματική, κατανόηση τοῦ εὐαγγελικοῦ γράμματος ἦταν ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρωπίνου λογικοῦ νὰ διαπεράσει φωτιστικῶς τὸ κάλυμμα τοῦ γράμματος καὶ νὰ εἰσχωρήσει στὸ βάθος τοῦ πνεύματος ποὺ τὸ κάλυμμα αὐτὸ ἀπέκρυπτε. Παρουσιάθηκε ἑπομένως καὶ πάλι ἡ ἀνάγκη νὰ λαλήσουν λόγο ἁγιοπνευματικῆς ἑρμηνευτικῆς ἀληθείας ἄνθρωποι τῆς ᾿Εκκλησίας, διάδοχοι τῶν ᾿Αποστόλων, καὶ αὐτοὶ «ὑπὸ Πνεύματος ῾Αγίου φερόμενοι». Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν πλέον οἱ ἑρμηνευτὲς τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ — εὐαγγελικοῦ λόγου, ὡς «δοχεῖα τοῦ Πνεύματος»!

Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας προχώρησαν στὴν ἁγιοπνευματικὴ κατανόηση καὶ ἑρμηνεία τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου διὰ τῆς βιώσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

῾Οδεύοντες τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσωπικῆς τους καθάρσεως, ἀπὸ τὸ ἐμπαθὲς δυναμικὸ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας, δέχθηκαν τὸν φωτισμὸ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔγιναν βιωματικοὶ ἑρμηνευτὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου.

Γιὰ τὸ ἔργο τους τοῦτο ἀνεγνωρίσθησαν καὶ καθιερώθησαν ἀπὸ τὴν κοινὴ συνείδηση τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς οἱ αὐθεντικοὶ θεμελιωτὲς τῆς ἀκριβοῦς θεολογικῆς ἀναπτύξεως τῆς διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας· οἱ πνευματοφόροι δημιουργοὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου Θεολογίας, δηλαδὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Εξάλλου, ὁ νοηματικός, ἀλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικός, ἁγιοπνευματικὸς πυρήνας τοῦ ὅρου ᾿Ορθοδοξία διετυπώθη συνοδικῶς εἰς τὸ «Σύμβολον τῆς Πίστεως», ὡς πίστη «εἰς Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικὴν καὶ ᾿Αποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν».

῾Η πατερικὴ αὐτὴ θεολογικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία ἀποτυπώθηκε στὴν θεοφώτιστη καὶ οἰκουμενικὴ βεβαιότητα τοῦ Πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθῶς σώζουσα ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ!

π. Θεόδωρος Ζήσης - Εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

“…ΩΣ ΟΦΘΑΛΜΟΙ ΔΟΥΛΩΝ…»

«Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου, τον κατοικούντα εν τω ουρανώ. Ιδού, ως οφθαλμοί δούλων… ούτως οι οφθαλμοί ημών προς Κύριον τον Θεόν ημών, έως ου οικτειρήσαι ημάς». Ι. Ψαλτήρ.

Επί των μεμβραΐνων Κωδίκων, από του Ι΄ και εντεύθεν αιώνος, που έχουν εναποτεθή εις τας πολυτιμοτάτας βιβλιοθήκας του Αγίου Όρους, έχουν φιλοτεχνηθή εξαίσιαι μικρογραφίαι, με ανάλογα θέματα προς τα κείμενά των. Αι μικρογραφίαι αυταί θεωρούνται ως αριστουργήματα τέχνης, τόσον δια την τελειοτάτην μικροσκοπικήν απόδοσιν προσώπων και αντικειμένων εις πολύ μικράν επιφάνειαν, όσον και δια την θεσπεσίαν και πνευματικωτάτην σύνθεσιν. Επίσης θάμβος και έκπληξιν προκαλούν τα θεία χρώματα, τα οποία εχρησιμοποίησαν οι μακάριοι εκείνοι αδελφοί αγιογράφοι. Είναι τόσον άρτιοι από πάσης απόψεως αι «υοιθέσεις» των περί ων πρόκειται μικρογραφιών, ώστε, αι δύο μεγάλαι αγιογραφικαί Σχολαί, Μακεδονική και Κρητική, αίτινες κατέλιπον ακατάλυτα από τον χρόνον υπέροχα μνημεία Τέχνης εν ταις ι. Μοναίς του Αγίου Όρους, κατά τας δύο περιόδους του ΙΔ΄και ΙΣΤ΄αιώνος της ακμής των, αυταί αι ίδιαι να μη δημιουργήσουν τίποτε ιδικόν των, αλλά να μιμηθούν, δουλικώς θα ελέγομεν, τας μικρογραφίας των κωδίκων κατά τε την σύνθεσιν και την χρωματικήν απόδοσιν.  Εκάστη, βεβαίως, Σχολή έθηκεν επί των έργων της την ιδίαν σφραγίδα της τεχνοτροπίας της. Η μεν υπό τον Πανσέληνον Μακεδονική, την μεγαλοφυά κίνησιν, ήτις είναι συνδυασμός σαρκός και πνεύματος· η δε Κρητική, συνεπεστέρα προς την μοναστικήν πνευματικότητα, απέδωκε, δι’ αφαιρέσεως της σαρκός, μόνον το πνεύμα, όπερ ως αγιότης ενοικεί εις τας ψυχάς των αγίων. Ως ήτο επόμενον, εις τας εκ μιμήσεως των κωδίκων αγιογραφίας, αίτινες καλύπτουν τας επιφανείας των εσωτερικών χώρων των ι. Ναών, Παρεκκλησίων, Τραπέζης, απεδόθησαν πιστώς και τα θέματα των Ευαγγελιστών και των συγγραφέων αγίων μας. Χρυσοστόμου, Βασιλείου, Γρηγορίου κ.α. Οι συγγραφείς άγιοι και Ευαγγελισταί παριστάνονται συνήθως ή με τον μαθητήν-γραφέα αυτών, ή μόνοι. Και εις τας δύο αυτάς περιπτώσεις έχουν έντονα εστραμμένον το πρόσωπον προς τον ουρανόν, ως εάν εζήτουν εκείθεν την έλλαμψιν δια να γράψουν ορθά, ενώ η ευλογούσα παντοκρατορική χειρ του Κυρίου εξερχομένη εκ του ουρανού, αλληγορεί ότι δίδεται πλούσιος ο φωτισμός εις τον αιτούντα. Και ούτω διδασκόμεθα εποπτικώς, ότι μόνον εκ του «πατρός των φώτων καταβαίνει πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον», αλλά κατόπιν επιμόνου ζητήσεως, αυτό τούτο οχλήσεως του Θεού, διαρκούς προσεδρείας, «αναιδούς» προσκαρτερήσεως εν τη προσευχή, τέλος, αδιαστάτου προσκολλήσεως με το Πνεύμα του Κυρίου. Η αναφερθείσα στάσις των αγίων, ενθυμίζει το υπό του Προφήτου Σαμουήλ, «λάλει Κύριε και ακούει ο δούλος σου», ως και το υπό του Προφητάνακτος Δαβίδ λεχθέν, «ακούσομαι τι λαλήσει εν εμοί Κύριος ο Θεός», τα οποία αποτελούν υποδείγματα σχέσεως ανθρώπου και Θεού. Αλλά εκφράζουν και την αναγκαιότητα, όπως είμεθα πάντοτε με αγαπητικήν διάθεσιν και πίστιν θερμήν εστραμμένοι τον νουν και την καρδίαν προς την πηγήν του φωτός, του «φωτίζοντος πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».

Οἰκουμενιστικὸ ναυάγιο

Στὶς 8 τοῦ περασμένου Ὀκτωβρίου, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἀνέγνωσε τὴν εἰσήγησή του μὲ θέμα: «Ἐνημέρωσις περὶ τῆς μελλούσης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ἥτις θὰ συνέλθη κατὰ τὸ ἔτος 2016».
   Τὸ ἐπίσημο ἀνακοινωθὲν γιὰ τὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου τὴν ἡμέρα αὐτὴ μᾶς ἐνημερώνει ὅτι: «Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε καὶ στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τὶς διάφορες ὁμολογίες. Ἐπισήμανε ὅτι ἀποδυναμώθηκαν οἱ προοπτικὲς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ἀνεκόπη ἡ ἀξιολόγηση τοῦ θεολογικοῦ ἔργου τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Παλαιοκαθολικούς, ὁ διάλογος μὲ τὶς Ἀντιχαλκηδόνιες Ἀρχαῖες Ἀ­­νατολικὲς Ἐκκλησίες βρίσκεται σὲ πορεία κριτικῆς ἀξιολόγησης τῶν ποιμαντικῶν καὶ λειτουργικῶν θεμάτων, ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς σκιάζεται τόσο λόγῳ τῆς προσηλυτιστικῆς δράσης τῆς Οὐνίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν δυσκολία κατανόησης λειτουργίας καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ πρωτείου στὸ πλαίσιο τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν δομῶν, ἐνῶ οἱ προοπτικὲς τῶν διαλόγων μὲ τοὺς Λουθηρανοὺς καὶ τοὺς Μεταρρυθμισμένους ἔχουν ὑποβαθμιστεῖ, λόγω τῆς εἰσαγωγῆς τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν».
   Δὲν χρειάζεται εἰδικὴ ἀνάλυση γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τί στὴν πραγματικότητα συμβαίνει. Ὅλοι οἱ διάλογοι ἔχουν οὐσιαστικὰ ναυαγήσει. Συντηροῦνται ἀκόμη σὲ ἐπίπεδο δημοσίων σχέσεων προκειμένου νὰ δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κάτι γίνεται.
   Τὸ χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ἀ­­­ποτυχίας ἀποτελεῖ ἡ τελευταία, 13η συν­έλευση τῆς Ὁλομέλειας τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ στὸ Ἀμμὰν τῆς Ἰορδανίας ἀπὸ 13-25 Σεπτεμβρίου 2014 μὲ θέμα «Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο». Ἡ συνέλευση ἦταν παταγώδης ἀποτυχία. Δὲν μπόρεσε κὰν νὰ ἐκδόσει ἕνα κοινὸ ἐπίσημο κείμενο, ἀλλὰ παρέπεμψε τὸ ζήτημα σὲ νέα συνέλευση κατὰ τὸ 2015.
   Στὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου ὁ Παπισμὸς παραμένει ἀνυποχώρητος, παρὰ τὴν ἀπαράδεκτη ὀρθοδόξως νέα ἑρμηνεία του ποὺ εἰσηγήθηκε τὸ 2007 στὴ Ραβέννα ὁ Συμπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ἐπαναφέροντας στὸ προσκήνιο τὴν πλάνη τῆς λεγόμενης Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολο­γίας τοῦ Ἀφανάσιεφ. Πρὸς τί λοιπὸν ἡ ἐ­­­πιμονὴ σὲ ἕναν ἀδιέξοδο διάλογο;

http://www.osotir.org/el/keimena/ekklisiastika/item/33839-o-koumenistik-navagio