π. Θεόδωρος Ζήσης. Η αρετή της Ελεημοσύνης...

Published on Oct 9, 2012 by Simeron Wordpress

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Η αρετή της Ελεημοσύνης και Φιλανθρωπίας, παραδείγματα από τους βίους των Αγίων(βίντεο-2012)
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/69854BEB.el.aspx

Τότε... και Τώρα.

Τότε:

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργων αποδείξεσιν.

και Τώρα:

Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ

                                                                                                                               
Οι οικουμενιστές σαν τερμίτες αλλοιώνουν την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, και στο τέλος θα έχουμε γίνει όλοι ουνίτες χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα απολαμβάνουμε τον βαρούχιο ύπνο, με τη πίστη στη λανθασμένη διδασκαλία των πνευματικών πατέρων μας, ότι οι ταγοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά το πουλάκι θα έχει πετάξει, όπως έχει πετάξει και για τους παπικούς. Έτσι έλεγαν και οι εκκλησιαστικοί ταγοί στους λατίνους : δεν πειράζει ας λέει ο πάπας τα δικά του. Οι πάπες έρχονται και παρέρχονται αλλά η Εκκλησία εδώ θα είναι..... 

Η "Εκκλησία" εκεί είναι, αλλά το Πνεύμα το Άγιο δεν είναι εκεί, 
για να καθαγιάσει τον άρτον και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». 

Ελπίζω, αντιλαμβάνεσαι σεβαστέ  επισκέπτη  αυτής της ιστοσελίδας, όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε τα οικοδομήματα...

«ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» 

Μ. Βασίλειος.

Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..…

..... Ποιος «άδης» θα εκφωνήσει το μνημόσυνο του πάπα – ο οποίος αποκόπηκε δίκαια από το Άγιο Πνεύμα εξ αιτίας της αυθαδείας του, εναντίον του Θεού και των θείων Μυστηρίων – και θα γίνει με αυτόν τον τρόπο εχθρός του Θεού ; Διότι αν ακόμη και ο απλός χαιρετισμός, μας καθίστα κοινωνούς των πονηρών έργων αυτού που χαιρετάμε , πόσο μάλλον η μνημόνευσης του, εκφώνως, και μάλιστα την στιγμή που αντικρίζουμε με φρίκη τα θεία Μυστήρια ; 
Αν αυτός ο Ίδιος που βρίσκεται μπροστά μας είναι η Αυτοαλήθεια , πως είναι δυνατό να ανεχθεί ένα τόσο μεγάλο ψεύδος , το να συγκατατάσσεται δηλαδή ο πάπας μεταξύ των λοιπών Ορθοδόξων πατριαρχών ; Μήπως θα παίξουμε θέατρο κατά τον καιρό των φρικτών Μυστηρίων ; Και πως θα τα ανεχτεί αυτά η ψυχή του Ορθοδόξου και δεν θα απομακρυνθεί αμέσως από την εκκλησιαστική κοινωνία αυτών πού τον μνημόνευσαν και δεν θα τους θεωρήσει ιεροκαπήλους ; 
Άλλωστε η Ορθόδοξη Εκκλησία του Θεού δεχόταν από παλιά την αναφορά του ονόματος του αρχιερέως ενώπιον των Αγίων Μυστήριων ως τελεία συγκοινωνία....

Από το βιβλίο: Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας έκδοση της Ι. Μονής 
Οσίου Γρηγορίου διάβασα για το πώς Οι Αγιορείτες μοναχοί το 1273 απαντούν με τον «Τόμο» του Ιασίτου Ιώβ. Σελ 234.

Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν.

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.                                                                                                      

Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Κάλεσμα για Διαμαρτυρία-Ομολογία κατά του Corpus Christi. Πέμπτη 11.10.2012 και ώρα 6.00 μ.μ., έξω από το θέατρο "χυτήριο" στην Ιερά Οδό 44 στο Γκάζι

http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/corpus-christi-11102012-600-44.html

Την Πέμπτη 11.10.2012 και ώρα 6.00 μ.μ., έξω από το θέατρο "χυτήριο" στην Ιερά Οδό 44 στο Γκάζι, θα πραγματοποιηθεί ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της χυδαίας παράστασης με τίτλο "corpus cristi" , η οποία βλασφημά βάναυσα τον Κύριό μας και τους αγίους Αποστόλους.

Η παρουσία όλων μας είναι απαραίτητη. Το χρωστάμε στο Σωτήρα Χριστό, το χρωστάμε στις ψυχές μας. Σαφώς και ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τη δική μας υπεράσπιση, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη να είμαστε μαζί του και να αντιδρούμε όταν οι αντίθετοι καθυβρίζουν τον Πατέρα μας, όπως θα πράτταμε αν υβριζόταν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο.

Τις ειρωνείες και τον οχετό των "φωταδιστών" που θα εξαπολύσουν μετά το γεγονός της διαμαρτυρίας, θα πρέπει να τις θεωρήσουμε ουράνιο μισθό κατά την θεική διαβεβαίωση: "μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου".
Σε μια ημιδιαλυμένη χώρα, όπου ο χριστιανισμός θεωρείται ταμπού, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να ομολογούμε δημόσια τον Χριστό με οποιοδήποτε κόστος. Ας μην προδώσουμε κι εμείς τον Κύριο.
Ας μη φανούμε ακόμα μια φορά αδιάφοροι, χλιαροί, ώστε να μην ακούσουμε:
«οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»

Ο Πάπας προσεχώρησεν εις την Ορθοδοξίαν ή Υμείς εις τον Παπισμόν;

10/10/2012

O Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μετέβη σήμερα στη Ρώμη.

Ο Προκαθήμενος της "Ορθοδοξίας" στη Ρώμη θα συμμετάσχει και θα μιλήσει, στους εορτασμούς επί τη συμπληρώσει 50 ετών από την σύγκληση της Β΄ Συνόδου του Βατικανού.

Παναγιώτατε,

Τι εκ των δύο συνέβη; Ο Πάπας προσεχώρησεν εις την Ορθοδοξίαν ή Υμείς εις τον Παπισμόν; Εάν το πρώτον, αναγγείλατε τούτο, ίνα πάντες φαιδρώς πανηγυρίσωμεν και μετ΄ αλλήλων χορεύσωμεν. Εάν το δεύτερον, ομιλήσατε μετ΄ ειλικρινείας και ευθύτητος, ίνα βεβαιωθώμεν ότι, μετά της παλαιάς, απώλετο και η νέα Ρώμη και κατεπόθη υπό της αιρέσεως. Πως είνε δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είνε ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανωσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; Πως δ΄ ακόμη είνε δυνατόν να αίρωνται αι κανονικαί της Εκκλησίας ποιναί, όταν το αντικείμενον αυτών (η αίρεσις)  ου μόνον εξακολουθή να υπάρχη, αλλά και αισίως αύξεται και μεγεθύνεται και γαυριά; Και εάν δεν υπήρχον αφορισμοί κατά των Παπικών δια τας υπ΄ αυτών αποτολμηθείσας αλλοιώσεις εν τη Πίστει, θα έδει ούτοι να εκφωνηθώσιν σήμερον από κοινής των Ορθοδόξων Εκκλησιών ψήφου, υπεικουσών εις ρητάς και σαφείς των Ιερών Κανόνων επιταγάς. 

Παναγιώτατε,

Υμείς μεν απεδύθητε από μακρού εις αγώνα δρόμου, ενώ ο Παπισμός εμμένει αμετακίνητος επί των ιδίων θέσεων. Που είδετε, έστω και ασθενείς ενδείξεις εγκαταλείψεως των παπικών πλανών, μάλιστα δε του πρωτείου ή του αλαθήτου;  Κατά την γ΄ φάσιν των εργασιών της Β΄ Βατικανείου Συνόδου ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ διεκήρυξεν: «Ημείς, ο Πάπας, όστις συγκεντρώ εν τω προσώπω μου (!!!) και τω αγίω αξιώματί μου πάσαν την Εκκλησίαν, ανακηρύττω την Σύνοδον ταύτην ως Οικουμενικήν» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 335). Ο δε προκάτοχος αυτού Ιωάννης τη 5/1/1963 διεσάλπισε δι΄ ειδικής Βούλλας: «α΄) Η Σύνοδος του Βατικανού—και πάσα Σύνοδος—την ύπαρξιν αυτής οφείλει εις τον Πάπαν,  β΄) αι αποφάσεις της Συνόδου μόνον δια της παπικής επικυρώσεως λαμβάνουσιν ισχύν, γ΄) η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εμμένει εις την αρχαίαν αυτής γραμμήν και ουδεμία μεταρρύθμισις απαιτείται.  Εν μόνον ποίμνιον υπάρχει: Ο κόσμος, και εις ποιμήν: Ο Πάπας»!!! (Ένθ΄ ανωτ., σελ. 322). Ο αυτός Πάπας εν τη Εγκυκλίω αυτού «ΑΕΤΕRNA DEI SAPIENTIA» εξέφρασε την πεποίθησιν αυτού ότι η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών» (Ι. Καρμίρη, «Η Εκκλησία της Ρώμης κατά τον Γρηγόριον τον Ναζιανζηνόν…», σελ. 17). Αυτή δ΄ αύτη η διατυμπανισθείσα υπό τινων ανοήτων ημετέρων ως λίαν «φιλελευθέρα» Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν ανενδοιάστως: «Η Αγία Σύνοδος υιοθετεί και προτείνει εκ νέου εις την βεβαίαν πίστιν πάντων των πιστών την διδασκαλίαν της συστάσεως, της συνεχείας, της εννοίας και του χαρακτήρος του ιερού πρωτείου του Ρωμαίου Ποντίφηκος…» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 323). Και πάλιν: Ο Πάπας είνε «Τοποτηρητής του Χριστού και Ποιμήν πάσης της Εκκλησίας», «έχει εντός της Εκκλησίας την πλήρη, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν, την οποίαν δύναται να ασκή πάντοτε ελευθέρως…». Ο Πάπας «κατέχει, θείω δικαίω, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν ως προς την ευθύνην των ψυχών…. Αποτελεί εγγύησιν του κοινού καλού της Οικουμενικής Εκκλησίας και του καλού εκάστης Εκκλησίας και κατέχει το πρωτείον της τακτικής εξουσίας επί πασών των Εκκλησιών». Πάντες οι πιστοί «οφείλουν να δεικνύουν θρησκευτικήν υπακοήν της βουλήσεως και του νου, κατά τρόπον μοναδικόν, εις το αυθεντικόν διδακτικόν αξίωμα του Ρωμαίου Ποντίφηκος, και όταν ούτος δεν ομιλή από καθέδρας»!!! (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 325-326). Αντί δηλαδή οπισθοχωρήσεως, έχομεν πρόοδον επί τα χείρω!... Αληθώς, «άβυσσος άβυσσον επικαλείται»… Η αυτή Σύνοδος δεν αφήκεν ουδεμίαν αμφιβολίαν (και κατά τούτο είνε αξιέπαινος, διότι επέδειξε συνέπειαν), περί του ότι θεωρεί τον Παπισμόν ως την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»!!!!!!!.

Nα ελευθερώσουμε τη ζωή μας από τη δουλεία της διαφθοράς

.... Και τώρα, αρχίζουν να διαβλέπουν τους κινδύνους, που η άφρων πολιτική τους προκαλεί. Και εκβάλλουν αγωνιώδεις κραυγές, ότι κινδυνεύουμε οικονομικώς! Και δεν υποπτεύονται ότι ήδη είμαστε βυθισμένοι στο σκότος της αθεϊας και ότι ο κίνδυνος του Έθνους δεν είναι οικονομικός αλλά ηθικός! Και ότι ο Θεός που μας ανέχεται ακόμα και μακροθυμεί, για ν’ αλλάξουμε νουν, να μετανοήσουμε, ήδη μας αποκαλύπτει τον κίνδυνο να μας εγκαταλείψη στο έλεος των εχθρών μας. Αλλά οι «πολιτευόμενοι των Αθηνών» κοιμούνται βαθειά, φροντίζοντες να ρίξουν τον πυρετό χωρίς να βλέπουν τη νόσο, που κατατρώγει το σώμα της Ελλάδος, την εκτεταμένη διαφθορά από την αθεϊαν….. Ο Θεός να μας λυπηθή και να μας ανοίξη τα μάτια της σκοτεινής ψυχής μας, κυρίως των «πολιτευομένων» να ιδούμε από πού έρχεται ο εχθρός, που βρίσκεται ο κίνδυνος. Να διώξουμε τον Γραικυλισμό μας και να ελευθερώσουμε τη ζωή μας από τη δουλεία της διαφθοράς, που έφθασε στο μη περαιτέρω, με τα κηρύγματα στα πεζοδρόμια και στις πόλεις κάποιων μεγάλων κυριών για τα αγαθά των εκτρώσεων. Και μόνον αυτό δίνει το μέτρο της αποκτηνώσεως των πάντων και μόνον αυτό είναι αρκετό να γίνουμε Σόδομα και Γόμορρα στη διαφθορά και στη συνέχεια να καούμε με φωτιά από τον ουρανό.

(θ.μ.δ. 1986)

Ω δάκρυα, που αναβρύζετε από θεϊκό φωτισμό κι ανοίγετε τον ουρανό και μου προξενείτε θεϊκή παρηγοριά…

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύριος γράφει πολλά για το «χαροποιόν πένθος» κι ανάμεσα στα άλλα, λέγει: Κανένας δεν γνωρίζει τη βοήθεια που έρχεται από τα δάκρυα της μετανοίας, παρά μονάχα εκείνοι που παραδώσανε τις ψυχές τους  σ΄ αυτό το έργο. Κι ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει: πρώτη απ΄ όλες τις αρετές του χριστιανισμού είναι η ταπείνωση, που είναι η αρχή και το θεμέλιο. Δεύτερο είναι το πνευματικό πένθος και η πηγή των δακρύων. Είναι ένα θαύμα ανεκδιήγητο, γιατί τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια και ξεπλύνουν νοερά την ψυχή από τον μολυσμό της αμαρτίας. Ω δάκρυα, που αναβρύζετε από θεϊκό φωτισμό κι ανοίγετε τον ουρανό και μου προξενείτε θεϊκή παρηγοριά… Από τα δάκρυα γεννιέται το να αγαπά κανείς τους εχθρούς του και να παρακαλή το Θεό γι΄ αυτούς, το να στοχάζεται σαν δικές του τις αμαρτίες των άλλων και να κλαίη γι΄ αυτές…

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Δεν πρέπει να πλανώμεθα: ο δυτικός χριστιανο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός, ο παπισμός, είναι ακριβώς ο πλέον ριζικός προτεσταντισμός, διότι μετέθεσε τον θεμέλιον του Χριστιανισμού από τον αιώνιον Θεάνθρωπον εις τον πεπερασμένον άνθρωπον, και αυτό το ανεκήρυξεν ως το κυριώτερον δόγμα του, ως την κυριωτέραν αλήθειαν, την κυριωτέραν αξίαν, το κυριώτερον μέτρον και κριτήριον. Και οι προτεστάνται δεν έκαμαν τίποτε άλλο, παρά απλώς παρεδέχθησαν αυτό το δόγμα εις την ουσίαν του και το ανέπτυξαν τόσον, ώστε να φθάση εις τρομεράς διαστάσεις και λεπτομερείας. Πράγματι ο προτεσταντισμός δεν είναι άλλο παρά ένας κατά πάντα εφηρμοσμένος παπισμός, η βασική αρχή του οποίου (το αλάθητον του ανθρώπου) έχει εφαρμοσθή εις την ζωήν ενός εκάστου ανθρώπου ιδιαιτέρως. Κατά το παράδειγμα του αλαθήτου ανθρώπου της Ρώμης, ο κάθε προτεστάντης γίνεται αλάθητος, διότι διεκδικεί το προσωπικόν αλάθητον εις τα θέματα της πίστεως. Υπ΄ αυτήν την άποψιν δύναται να λεχθή ότι ο προτεσταντισμός είναι ένας εκλαϊκευμένος παπισμός, εστερημένος όμως της μυστικής διαστάσεως, της αυθεντίας και της εξουσίας.                                                                                                                 

Συνεχίζεται.  

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 +π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος επικαλείται την ιδικήν του εμπειρίαν του δοξασμού εις την αναίρεσιν των ισχυρισμών των Ευνομιανών ότι ο άνθρωπος ημπορεί να γνωρίση την ουσίαν του Θεού  τονίζει το σημείον αυτό σαφώς. Αναφέρει ότι κάποιος φιλόσοφος (ο Πλάτων) ισχυρίζεται ότι "φράσαι Θεόν αδύνατον, νοήσαι χαλεπόν". Ο Άγιος Γρηγόριος διαφωνεί τονίζων ότι "Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον, το μεν γαρ νοηθέν, τάχα αν λόγος δηλώσειεν, ει και μη μετρίως, αλλ' αμυδρώς γε..." Αυτό σημαίνει ότι να εννοήση τις και να εκφράση τον Θεόν δεν είναι μόνον αδύνατον εις τους απίστους, αλλά ακόμη και εις τους φίλους του Θεού, οι οποίοι έχουν φθάσει είτε εις τον φωτισμόν είτε εις τον δοξασμόν. Ο Θεός παραμένει μυστήριον ακόμη και όταν οράται.

Εν τούτοις, εκείνοι οι οποίοι φθάνουν εις τον φωτισμόν και τον δοξασμόν, χρησιμοποιούν νοήματα και ρήματα εις την ομιλίαν περί Θεού. Βεβαίως, αυτά τα νοήματα και ρήματα είναι εμπνευσμένα από την εμπειρίαν του δοξασμού. Οι πνευματικοί πατέρες χρησιμοποιούν ρήματα και νοήματα να οδηγήσουν τους άλλους μέσω της καθάρσεως εις τον φωτισμόν, ως έκαναν οι προφήται, οι απόστολοι και ο Ίδιος ο Χριστός. Επομένως, να χρησιμοποιή τις τα νοήματα αυτά και τα ρήματα ως μέσον φιλοσοφικής θεωρίας περί Θεού, είναι εις κακήν χρήσιν αμφοτέρων, δηλαδή και αυτομάτως οδηγεί τινα εις πλάνην, η οποία τον αποκόπτει από την δυνατότητα να είναι κεκαθαρμένος εις την καρδίαν και από το να φθάση εις τον φωτισμόν. Αυτή η κακή χρήσις των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων είναι η πηγή όλων των αιρέσεων.

      Συνεχίζεται.