Συμφωνία μεταξύ Ράμα και Ερντογάν για μετεγκατάσταση 30.000 προσφύγων από την Τουρκία στη Χιμάρα.

Τέλος δεν έχουν τα παιχνίδια της Αλβανίας και της Τουρκίας. Όπως καταγγέλλει βουλευτής του αλβανικού κοινοβουλίου υπάρχει συμφωνία μεταξύ του Ράμα και του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για μετεγκατάσταση 30.000 προσφύγων και παράνομων μεταναστών από την Τουρκία στην Αλβανία στη Χιμάρα. Απώτερος σκοπός είναι η πληθυσμιακή αλλοίωση των Βορειοηπειρωτών.

Ο βουλευτής Ligoraq Karamelo [Γρηγόρης Καραμέλος], ο οποίος εκλέχθηκε από τη λίστα ‘Basha’ (σημ. τον κατάλογο του αρχηγού του Δημοκρατικού Κόμματος στην Αλβανία, Λουλζίμ Μπασά) έχει προβεί σε καταγγελίες στην Ελλάδα, ισχυριζόμενος ότι τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης παραμορφώνουν εντελώς την ελληνική ιστορία, γράφει η αλβανική Sot.

Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ώρα μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Τα μάτια τα σάρκινα των μαθητών μπαίνουν στην πνευματική διάσταση κι ατενίζουν το άκτιστο φως. Εκεί στο υψηλό όρος όπου τους είχε ανεβάσει ο Ιησούς Χριστός και «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», οι τρεις απόστολοι (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) γίνονται θεαταί και μάρτυρες του υπερκοσμίου, «επόπται της θεότητος» και «κοινωνοί της θείας φύσεως». Βλέπουν την ουράνια δόξα σ’ όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της! Κλήση και πρόκληση ιερή, για τον κάθε άνθρωπο – και για τη δική σου ψυχή, αδελφέ μου -, η ενόραση του Θεού, η κοινωνία μαζί του· αυτή η άγια συντροφιά, που διώχνει τη μοναξιά, νικά το φόβο και εμπνέει, για τα μεγάλα και υψηλά στη ζωή. Ρωτάς πως θα την επιτύχεις; Άκουσε τι ο Πατέρας αποκαλύπτει, την ώρα, που γίνεται η Μεταμόρφωση επάνω στο υψηλό όρος: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε».

Οι χαιρετισμοί της Παναγίας - Ακάθιστος Ύμνος ΝΕΟ

Ευχαριστώ τον αδελφόν μας Σταύρο για την αποστολή του ωραίου αυτού βίντεο!

Τη Δ΄ (4η Ιουλίου), μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΑΝΔΡΕΟΥ Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου.

Ανδρέας ο θείος πατήρ ημών ήκμασε περί το χπ΄ (680) από Χριστού έτος, πατρίδα έχων την περίφημον Δαμασκόν, και γεννηθείς από γονείς θεοσεβείς και εναρέτους, Γεώργιον και Γρηγορίαν ονομαζομένους. Ούτος  ο εν Αγίοις πατήρ ημών Ανδρέας έως του εβδόμου έτους της ηλικίας αυτού ήτο άφωνος, μη δυνάμενος να λαλήση ουδόλως. Όθεν ένεκα τούτου οι γονείς του ελυπούντο πάρα πολύ, νομίζοντες ότι θα μείνη βωβός δια παντός του βίου αυτού. Αλλά αφ’ ου παρήλθον τα επτά έτη, μεταβάς κάποτε μετά των γονέων αυτού ίνα μεταλάβη το πανάχραντον Σώμα και Αίμα του Κυρίου, ω του θαύματος! ευθύς ως μετέλαβεν, ελύθη η γλώσσα του και ελάλει ανεμποδίστως. Έκτοτε οι γονείς του έστειλλον αυτόν εις το σχολείον, δια να μάθη τα ιερά γράμματα. Ο δε καλός Ανδρέας, ως οξύς τον νουν, κατεγίνετο εις τα μαθήματα με πολλήν προθυμίαν και επιμέλειαν και γυμναζόμενος με πόθον υπερβολικόν εις πάσαν μάθησιν, επροχώρησε με μεγάλην σύνεσιν και εις την φιλοσοφίαν.

Τη Γ΄ (3η) Ιουλίου, η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ της επονομαζομένης ΓΑΛΑΚΤΟΤΡΟΦΟΥΣΗΣ.

Η Αγία εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου της επιλεγομένης Γαλακτοτροφούσης ευρίσκετο, κατά τας προφορικάς παραδόσεις, τας εν τη Ιερά Μονή του Χιλιανδαρίου φυλαττομένας, κατ’ αρχάς εν τη Λαύρα του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου, τη ευρισκομένη 25 σχεδόν στάδια μακράν της Ιερουσαλήμ. Ότε δε ο μέγας καθηγητής και κτίτωρ της μοναδικής καθ’ όλην την Ανατολήν Λαύρας, Σάββας ο Ηγιασμένος, έμελλεν εκ του προσκαίρου τούτου βίου να απέλθη προς Κύριον, προφητικώς είπεν εις τους περικυκλώσαντας τον κράββατον αυτού αδελφούς, ότι μετά παρέλευσιν καιρού μέλλει να επισκεφθή την Λαύραν αυτού βασιλόπαις τις, Σέρβος το γένος και συνώνυμος αυτώ, Σάββας δηλαδή ονόματι· όθεν η Εικών της Θεοτόκου η Γαλακτοτροφούσα να δοθή εις αυτόν εκ της Λαύρας ευλογίας χάριν· και ούτως ο Ηγιασμένος Σάββας ησύχως και ιλαρώς απήλθε προς Κύριον κατά το τέταρτον έτος της του Μεγάλου Ιουστινιανού βασιλείας, δηλαδή κατά τον στ΄ αιώνα.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ανάγκη εξόδου από την οικουμενιστική αιχμαλωσία

Η διαφαινόμενη, πριν από μερικά χρόνια έξοδος από την αιχμαλωσία και τη δουλεία της Εκκλησίας στους νέους και χειρότερους αυτούς εικονομάχους του Προτεσταντικού Οικουμενισμού διακόπτεται. Δεν υπάρχει επίσκοπος, ηγέτης, ο οποίος θα αναλάβει ως νέος Μωϋσής να οδηγήσει τον ταλαιπωρούμενο, περιπλανώμενο και σε σύγχυση διατελούντα λαό μέσα στην έρημο του συγκρητισμού και να τον φέρει στη γη της Ορθοδοξίας· στον νέο χρυσό μόσχο της πλάνης θυσιάζουν δυστυχώς και χορεύουν γύρω του και πολλοί από τους εκλεκτούς. Αυτό φάνηκε κατά την επίσκεψη του πάπα τον Μάϊο του 2001 στην Αθήνα και τώρα με την πρόσκληση προς τους Προτεστάντες να έλθουν στην Αθήνα, όπου συνδιοργάνωσαν μετ΄ αυτών, οι μη ορθοδόξως φρονούντες ημέτεροι, το 14^ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ιεραποστολή. Αυτά προκαλούν την λύπη και την πικρία μας, και προ παντός το ότι η οικουμενιστική αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε πολλοί από τους επισκόπους δεν καταλαβαίνουν ότι πρόκειται περί σοβαρής εκκλησιολογικής, περί αιρετικής εκτροπής, περί συμφωνίας και συνεργασίας όχι απλώς με νέους εικονομάχους, αλλά με ανατροπείς του συνόλου σχεδόν των δογμάτων της πίστεως και των εντολών της εν Χριστώ ζωής, περί της όντως παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

REPENTANCE -- By Archimandrite Seraphim Papacostas of Revered Memory.

Invitation to Repentance

The title of this book, the one word repentance, is a term that causes man of our modern society a feeling of discomfort similar to that which a sick man experiences on hearing the name of an unpleasant drug. Nevertheless, in every age and far more in the present deeply uneasy, tired and unsettled age nothing is more useful, more indispensable and more salutary than repentance. Often man wishes for nothing else more Keenly, even though he has no clear notion of what he really craves. Man has an ardent desire for repentance, because the finest and noblest words in human literature expressing the highest degree of human happiness and the most valuable gifts which respond to the deepest desires of our souls are rest, peace, love, joy, life, all of which are contained in one somewhat repulsive word and which are promised by the Lord who invites every man to repentance and are given by Him to every true penitent. We do not know whether the reader has ever heard of the inestimable invitation that the Lord addresses to us humans:

Πάντες εξέλιπον, πάντες ηχρειώθησαν;

Αναρωτιέται κανείς, δεν υπάρχει κανένας ορθόδοξος ιεράρχης με λίγη πίστη στο Θεό, ώστε να αντιληφθεί τον κίνδυνο εκ του παπισμού και να αντιδράσει όσο μπορεί; Όλοι σκύβουν μοιρολατρικά το κεφάλι στον Πρώτο και δεν τολμούν να πουν την Αλήθεια και να ξεσκεπάσουν την προδοσία; Αυτή είναι η εν Χριστώ Πνευματική ελευθερία, να εξαπατηθεί και προδοθεί ο πιστός ορθόδοξος λαός; 
Πάντες εξέλιπον, πάντες ηχρειώθησαν;

Η Ορθόδοξη Παράδοση είναι γεμάτη φώτα

Μετέχοντες του Ακτίστου φωτός αφθαρτοποιούμεθα. Το δε φως γίνεται μεθεκτό στο μέτρο της προσωπικής προσληπτικής ικανότητος του πιστού. Φως μεταμορφωτικό απορρέει από όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας τα οποία επιφέρουν την καλή αλλοίωση. Το φως του Παναγίου Τάφου ενυπάρχει στο μεταμορφωτικό Βάπτισμα του προσερχομένου προς αυτό. Το φως του Θαβώρ ενυπάρχει στην προσδοχή της Θείας Ευχαριστίας. Διά τούτο, η Ορθόδοξη Παράδοση είναι γεμάτη φώτα, φώτα σωστικά, αλλά και συμβατικά, φώτα μυστηριακά, αλλά και συμβολικά και λειτουργικά.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Οι αιρετικοί αποβάλλονται και αναθεματίζονται

Η συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» είναι πολύ πικρή και άχαρη ιστορία, όπως φάνηκε στο μεγάλο συνέδριο για τον Οικουμενισμό που οργάνωσαν στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2004 το «Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας» της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η «Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών». Στηρίχθηκε σε πρωτοβουλίες και θέσεις μερικών ορθοδόξων κληρικών και θεολόγων, επηρεασμένων από τον Προτεσταντισμό, οι οποίοι από την αρχή του 20^ου αιώνος προσπάθησαν και προσπαθούν και σήμερα με τους διαδόχους τους, να ενισχύσουν και εγκαθιδρύσουν την μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση και πλάνη, την εγκατάλειψη της αποστολικής και πατερικής διδασκαλίας περί του ότι οι Χριστιανοί πρέπει να έχουν την ενότητα της πίστεως, την ορθότητα των δογμάτων, για να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας, για να ανήκουν στο σώμα του Χριστού.