1. Όποιος ορθόδοξος έλληνας, που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, δεν επέστρεψε περισσότερον έλληνας και θερμότερος ορθόδοξος, σημαίνει ή ότι δεν αισθανότανε ως ελληνορθόδοξος ή ότι ούτε σκέφτηκε ορθά, ούτε αισθάνθηκε τη φρίκη ενός απέραντου τουρκικού νεκροταφείου, που τώρα αριθμεί δέκα εκατομμύρια πτώματα. Ναι, ένα φρικαλέο νεκροταφείον είναι ολόκληρο το τουρκικόν έθνος, στα μάτια ενός ορθοδόξου χριστιανού, που προεκτείνει το όμμα της ψυχής του πέραν από την εμβέλεια, που αγγίζει την Κωνσταντινούπολη και πέραν από τις αισθητές πραγματικότητες. Περισσότερα από πενήντα εκατομμύρια παιδιά του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα! Αληθινή συμφορά, για αμέτρητα πεντάκις εκατομμύρια ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένα και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!…
-------------------------
Κάπως έτσι ένοιωσα κι εγώ στην επίσκεψή μου στο ναό της καρδιάς μας. Ακούμπησα σε μια κολώνα, παρ΄ότι με εμπόδιζαν οι σκαλωσιές που είχαν εγκαταστήσει στο κέντρο του ναού, η ομορφιά και το μεγαλείο του απλωνόταν ενώπιόν μου. Η αλήθεια είναι ότι αναπάντεχα δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου, καθώς ταξίδευα με το νου μέσα στο χρόνο. Αφουγκραζόμουν κατανυκτικές ψαλμωδίες με γνώριμες λαλιές. Όταν ανέβηκα στον ανηφορικό διάδρομο στο γυναικονίτη τα ψηφιδωτά και η θέα του ήταν μοναδικά.