Ο ουράνιος διάκος

Ο ΠΑΤΗΡ Αθανάσιος Χαμακιώτης (1967), ο σεμνός λευίτης της «Νεραντζιώτισσας» Αμαρουσίου, λειτουργούσε κάποια μέρα στο παρεκκλήσι της Παναγίας. Μία γυναίκα από το εκκλησίασμα, η Ε.Μ., πού στεκόταν μπροστά στο ιερό βλέπει έναν ξανθό διάκονο με λευκή στολή να υπηρετεί τον π. Αθανάσιο μπροστά στην αγία τράπεζα.
Μάλιστα στεκόταν πάντα στα δεξιά του στη διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν βγήκε καθόλου από το άγιο βήμα.
Σκέφτηκε η γυναίκα πως θα ήταν νεοχειροτονημένος, και του μάθαινε ο ιερέας τη λειτουργική τάξη.
Η λειτουργία τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Εκείνη όμως παρέμεινε για να ικανοποιήσει την περιέργειά της, να δει ποίος ήταν ο διάκονος. Ο π. Αθανάσιος κατέλυσε κι έφυγε, αλλά ο διάκονος δεν έβγαινε από το ιερό.
Τότε η γυναίκα άνοιξε το παραπέτασμα. Μα δεν είδε κανέναν. Ο διάκονος είχε εξαφανιστεί. και άλλη έξοδος δεν υπήρχε!
Όταν αργότερα διηγήθηκε στον π. Αθανάσιο το περιστατικό, εκείνος με απλότητα της είπε:
Αυτά, παιδί μου, συμβαίνουν, αλλά μη λες πουθενά τίποτα.

Αλλά η γη, δεν είναι όλη «αγαθή»....

Ο Χριστιανισμός ήλθεν εις τον κόσμον ως ο ωραιότερος ευαγγελισμός του Θεού εις την γην και ως η δυναμικωτέρα ανασταλτική ενέργεια επί της κακοποιού ανθρωπίνης ροπής. Μολαταύτα, πριν καταβάλη επί της γης τα θεία Του σπέρματα, ωμολόγησεν ότι δεν θα ευδοκιμήσουν πανταχού. Δια τον Θείον σπορέα, ο κόσμος όλος είναι ένας αγρός, εις τον οποίον επέβλεψε στοργικώς. Αλλά η γη, δεν είναι όλη «αγαθή».

Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων

Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας! «Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. Ο Πατριάρχης έχει μετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωση με τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα. Μας εμέτρησε και χάρηκε σφόδρα και κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, στο οποίο λες και ήλθε, για να πάρει την συγκατάθεση και ευλογία των Αγιορειτών για όσα είχε σχεδιάσει να πράξει με τον πάπα λίγες ημέρες αργότερα»! Και πιο κάτω «Εμείς οι ταπεινοί ιερομόναχοι και μοναχοί, εξομολογητικά σας αποκαλύπτουμε ότι έχουμε σκανδαλισθεί με την σιωπή και απραξία της πνευματικής ηγεσίας στο Άγιο Όρος, και μαζί με μας και το απανταχού της Ελλάδος και της Οικουμένης ορθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν όλοι να ακούσουν την φωνή του Αγίου Όρους…πιστεύουμε… το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!

Εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον...

Δυστυχώς, από τινων δεκαετηρίδων, εις την πατρίδα μας, την ωραιοτάτην και θειοτάτην Ελληνίδα γην…, λόγω εθνικών και παγκοσμίων συνθηκών εισήλασεν ο ψευδοπολιτισμός της Ευρώπης. Με όλα τα απόδημα δαιμόνιά του. Με πλήρη την διαφθοράν του… Με τας αντορθοδόξους διδασκαλίας του. Και αντιστάσεως μη ούσης, εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον, εις όλους τους τομείς του εθνικού βίου…Η πολιτική ηγεσία της χώρας, απολέσασα προηγουμένως τον ελληνορθόδοξον προσανατολισμόν της εκ του διεφθαρμένου ευρωπαϊκού πνεύματος, επέτρεψε την καθιέρωσιν νέων ηθών, νέων τρόπων ζωής, εντελώς ξένων, ανορθοδόξων, ανθελληνικών, ακολάστων… Και το αποτέλεσμα; Σήμερον η Ελλάς, εις ευρυτάτην κλίμακα να παρουσιάζεται… ανθελληνική, άθεος, αναρχική, δαιμονισμένη! Και διατί; Χάριν προσαρμογής προς τον έξω κόσμον, χάριν ανταγωνισμού με τον έξω κόσμον! Και ήδη «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων… αν μη υπήρχον ολίγαι εστίαι αντιστάσεως»!... Αλλά τι να κάμουν αι «ολίγαι εστίαι αντιστάσεως», ενώπιον των χειμάρρων του κακού, προστατευομένου υπό των λεγομένων «δημοκρατικών ελευθεριών»;

O Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος γράφει :

ΜΙΑ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΛΥΠΗ.
Στο έργον του «Περί των οκτώ λογισμών της κακίας» ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος γράφει μεταξύ άλλων:

«Μόνον μια λύπη να έχουμε, την μετάνοια για τις αμαρτίες μας ενωμένη με την αγαθή ελπίδα, για την οποίαν ο Απόστολος Παύλος λέγει: Η κατά θεόν λύπη προξενεί μετάνοια, που οδηγεί σε οριστική σωτηρία (Β΄Κορ. Ζ/10 ). Και αυτό, γιατί η κατά Θεόν λύπη τρέφοντας την ψυχή με την ελπίδα, που ακολουθεί την μετάνοια, είναι ανάμικτη με χαρά. Γι’ αυτό η λύπη κάνει τον άνθρωπον πρόθυμον και υπάκουον για κάθε καλή πράξη, ευκολοπλησίαστον, ταπεινόν, υπομονετικόν, πράον σε κάθε αγαθόν κόπον και κάθε συντριβή, αφού η λύπη αυτή είναι κατά Θεόν…»

Έχουμε πάψει να είμαστε ειρηνικοί με τον εαυτό μας

Η ειρήνη είναι δώρο του Θεού το οποίο ο καθείς 

από εμάς οφείλει να το αναζητάει μέσα του. Δεν είναι μία κατάσταση που χτίζεται έξω και μακριά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν ο κόσμος μας σήμερα είναι πληγιασμένος από την ανθρώπινη κτηνωδία, αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε πάψει να είμαστε ειρηνικοί με τον εαυτό μας, γεγονός που προήλθε από την αποστασία μας από το Θεό. Πρόκειται, δηλ. για μία αλυσιδωτή σχέση. Πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να ειρηνεύσουμε τη συνείδησή μας. Τότε θα ελκύσουμε τη χάρη του Θεού και θα βελτιώσουμε τον κόσμο.