Εναντίον του ΘΝΠ - ΓΟΧ -- του Δ. Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ἀγαπητέ καί Σεβαστέ μοι Πάτερ,

Ἐπειδή ἀνεδημοσιεύσατε ἄρθρον πού χαρακτηρίζει «ὑποκριτάς», «συμφεροντολόγους», «φανατισμένους», «παρασυρμένους» κ.λπ. ὅλους ἐμᾶς πού ἀντιδροῦμε στόν καινοφανῆ ἐκκλησιαστικόν θεσμόν τῶν Θρησκευτικῶν Νομικῶν Προσώπων (ΘΝΠ) τοῦ Ν. 4301/14, τόν ὁποῖον υἱοθέτησε καί ἐφήρμοσεν ἡ Σύνοδσος τοῦ κ. Καλλινίκου, μάλιστα δέ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Σύνοδον ὅλους ἐμᾶς πού ἀπετειχίσθημεν ἀπό αὐτήν ἐπειδή θεωροῦμε τόν ἐν λόγῳ θεσμόν δεινήν αἵρεσιν, αἰσθάνομαι ὑποχρεωμένος ν’ ἀπαντήσω. Σᾶς παρακαλῶ νά καταχωρήσετε τήν ἀπάντησίν μου.

Κατ’ ἀρχάς, ἄς σημειωθῆ ὅτι μέχρι τώρα δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕν σοβαρόν ἐπιχείρημα πού νά καταρρίπτῃ αὐτά πού ἔχω δημοσιεύσει ἐπανειλημμένως, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν περιτράνως ὅτι ἡ ὑπαγωγή εἰς τόν Ν. 4301/14 ἀποτελεῖ αἵρεσιν. Ἀφορισμοί τοῦ τύπου «εἶναι ἕν νομικόν περίβλημα, δέν εἶναι θέμα πίστεως» δέν μοῦ χρειάζονται.

Μία κοινωνικὴ φωτογραφία ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Θεέ μου, ποῦ βαδίζουμε; Σέ τί γκρεμούς κατρακυλᾶμε; Σέ τί θάλασσες καταποντιζόμαστε; Ποιοί ἐχθροί ζήλεψαν τή χώρα μας καί χύμηξαν να τήν κατασπαράξουν; Ἡ ἄθλια φωτογραφία τοῦ περίγυρου, μᾶς ἀναγκάζει νά θυμηθοῦμε τό Σαιξπηρικό: «To be or not to be»? Νά ζοῦμε ἤ νά μη ζοῦμε; Ἀφορμή γιά τό σημερινό μου κείμενο, εἶναι τό καθημερινό «Ἀστυνομικό Δελτίο» τῶν ἐφημερίδων. Δέν ἔχω τήν πρόθεση νά κινδυνολογήσω, ἀλλά νά ἐκθέσω τήν παραβατική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, γιά μιά μόνο μέρα. Γιατί, ἄλλο τό «ἐκθέτω» μιά σειρά πραγματικῶν κινδύνων, καί ἄλλο σημαίνει ἡ λέξη «κινδυνολογῶ», ἡ ὁποία, κατά τό λεξικό τοῦ Μπαμπινιώτη, σημαίνει «ἐπισημαίνω πιθανούς κινδύνους πρός ἐκφοβισμό». Σκοπός μας λοιπόν, δεν εἶναι, οὔτε ἡ ἐπισήμανση πιθανῶν καί ἀόριστων κινδύνων, πολύ δέ περισσότερο, ὁ ἐκφοβισμός. Ὅταν ὁ Χριστός χαρακτηρίζει τούς μαθητές Του, (καί ὅλους τούς χριστιανούς), «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων», τούς κάμνει προσεκτικούς, γιατί θά ᾽ναι γιά πάντα λίγοι μέσα σέ πολλούς καί σ’ ἐχθρικό περιβάλλον. Στ’ ἀλήθεια, τρόμαξα διαβάζοντας μιᾶς μόνο μέρας «το ἀστυνομικό δελτίο» τῆς «Ἑστίας». Δέ διστάζω νά σημειώσω τά περιστατικά. Ἐκτός ἀπό ἕνα ἀτύχημα μέ κυνηγετικό ὅπλο, σημειώνω τά ἄλλα πέντε: 

ΚΥΡΙΕ ΕΚΕΚΡΑΞΑ... ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ...

 

Τη ΙΕ΄ (15η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΛΠΙΔΙΟΣ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ και ΕΥΣΤΟΧΙΟΣ πυρί τελειούνται.

Ελπίδιος, Μάρκελλος και Ευστόχιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Εκ τούτων των Αγίων Μαρτύρων ο μακάριος Ελπίδιος ήτο μέλος της Συγκλήτου εμπεπιστευμένος τα μυστικά πράγματα του αποστάτου Ιουλιανού, νόμους δε γράφων εγνωρίσθη ότι είναι Χριστιανός. Παρασταθείς λοιπόν εις τον αποστάτην και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν, ενεδύθη ένδυμα τραχέως υφασμένον με τρίχας αιγός, το οποίον είχε μεν καρφωμένους τριβόλους σιδηρούς, επάνω δε ηλείφετο με πίσσαν βραστήν και με αυτήν εστερεώνοντο οι τρίβολοι· έπειτα κτυπώμενον έξωθεν το ένδυμα εκείνο κατετρύπα τας έσωθεν σάρκας του Αγίου με τας αγκίδας των τριβόλων. Μετά ταύτα ερρίφθη ο Άγιος εντός λάκκου και κατεκάη εις τας σάρκας με ύδωρ ζέον, το οποίον εχύνετο εις όλον το σώμα του.

Άσβεστος Φλόγα δια την Ελευθερία -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Είναι πρόδηλο ότι πέραν από την θεμελίωση της οιονεί Νομικής Θεολογίας, ένεκεν της νομικής προσεγγίσεως με θεολογική υπόβαθρο, της Συνταγματικής εννόμου τάξεως,  όπως αναλύθηκε ανωτέρω βάσει των υφισταμένων άρθρων του Συντάγματος, περαιτέρω συμπληρωματικής και ενισχυτικώς η Ιστορική επίσης προσέγγιση ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, μας επιτρέπει να εισάγουμε τον όρο η θεολογία της Ανεξαρτησίας ή της απελευθερώσεως.

Η κυρίαρχη ψυχική υποδομή της ενάρξεως του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ερείδεται εις την ζώσα και διαχρονική Ορθόδοξη παράδοσή μας, ως εκ τούτου, τόσο συμβολικά, δεσπόζουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα, όσο και συμειολογικά εις όλα τα κείμενα (ιδρυτικές διακηρύξεις, μεμονωμένες ρήσεις κτλ) συνυφαίνεται αρμονικά αφενός ο διακαής πόθος δια την ελευθερία, την ανεξαρτησία του έθνους κατά του Τουρκικού ζυγού και αφετέρου η αδιαμφισβήτητη πίστη προς τον χριστό με αποτέλεσμα, Ο Χριστός , το σημείο του Σταυρού και εν γένει εκκλησιαστική παράδοση να συμπορεύεται της αγώνος δια την ελευθερία, αποτελώντας σταθερώς πυγή Αλήθειας και εμπνεύσεως, μέχρι την Θεόθεν ίδρυση του Ελλαδικού Κράτους.

Εμβολιασμένοι ~ οικουμενιστές -- Γράφει ο αδελφός μας Μαρίνος Ριτσούδης

Ο διαχωρισμός "ανεμβολίαστων" - εμβολιασμένων, και η τάση οι εμβολιασμένοι να στέκονται ενάντια στούς "ανεμβολίαστους", μήπως είναι copy paste περίπτωση, του διαχωρισμού, νεοημερολογιτών - "παλαιοημερολογιτών" ;

Η εισαγωγή του νέου στο σώμα της Εκκλησίας έφερε τούς νεοημερολογίτες, και η εισαγωγή του εμβολίου στο σώμα πάλι της Εκκλησίας, έφερε τους εμβολιασμένους. 

Οι "ανεμβολίαστοι", όπως και οι "παλαιοημερολογίτες" δεν συμφώνησαν στην καινοτομία, και συνέχισαν την ανόθευτη  πνευματική τους ζωή την επόμενη ημέρα, όπως την παρέλαβαν από την προηγούμενη. 

Οι εμβολιασμένοι μετά την εισαγωγή της καινοτομίας στο σώμα τους, έπαθαν μετάλλαξη και θεωρούν εχθρούς τους τούς ανεμβολίαστους, όπως και οι νεοημερολογιτες τους τού Πατρίου. 

Ο όρος, "ανεμβολίαστος", ως ρετσινιά αποδόθηκε από τούς εμβολιασμένους, όπως και ο όρος "παλαιοημερολογίτης", από τους νεοημερολογίτες. 

Εν τέλει, οι εμβολιασμένοι με μίσος και μεγάλο μένος, διώκουν στους ανεμβολίαστους, όπως για δεκαετίες οι καινοτόμοι τούς Ορθοδόξους. 

 

Ποιό το μέλλον των εμβολιασμένων; 

Όπως οι νεοημερολογίτες κατέληξαν καταιγιστική χιονοστιβάδα  μέλη των αιρέσεων στον Οικουμενισμό και στον Σεργιανισμό χωρίς ουδεμία αντίσταση, έτσι και οι εμβολιασμένοι, δεν θα σταματήσουν να ξεπουλάνε το σώμα τους στις ορέξεις των εμβολίων και της νέας τάξης πραγμάτων, μέχρι το πολικό ψύχος της ολικής αλλοτρίωσης ψυχής τε και σώματος. 

Πηγή:  https://catacomb--church.blogspot.com/

------------------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Στους έσχατους καιρούς ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα σε σφραγισμένους που έχουν προσκυνήσει την αντίχριστη δικτατορία ενώ βλέπουν ότι μεταχειρίζεται ως πειραματόζωα τις ανθρώπινες ψυχές και τις σφραγίζει με τα ψυχοκτόνα αυτοκτονικά κορωνοεμβόλια ρώσικη ρουλέτα θανάτου https://medalerts.org/vaersdb/findfield.php?TABLE=ON&GROUP1=CAT&EVENTS=ON&VAX=COVID19  λόγω της απιστίας τους και στους ορθόδοξους ομολογητές που με την Χάρη του Θεού θα δώσουν ακόμα και το αίμα τους ως Μεγαλομάρτυρες των εσχάτων ημερών, που δεν προσκυνούν τους δικτατορίσκους προδρόμους του αντιχρίστου γιατί οι αντίχριστοι θεωρούν υπέρτατο αγαθό την σωματική υγεία και θέλουν δήθεν να σώσουν την πρόσκαιρη ζωή μας με τα ψυχοκτόνα εμβόλια, αντίχριστη σφραγίδα, αλλά αδιαφορούν για την σωτηρία της Αθάνατης Ψυχής μας.

Ο Πασχάλιος κανόνας δεν τηρείται από το ημερολόγιο που χρησιμοποιούν οι αιρετικοί παπικοί για αυτό είναι αιρετικό ως άλλη μια αίρεση στις τόσες αιρέσεις του «αλάθητου» αντίχριστου Πάπα, κοσμικού Μονάρχη της Ρώμης, με το φιλιόκβε, την δήθεν κτιστή σωτηριολογική ενέργεια του Θεού, τα άζυμα, την μαριολατρεία και χίλιες δυο αιρέσεις ακόμα χωρίς τέλος... Ωστόσο, ο Πασχάλιος Κανόνας, όπως μόνο αυτόν όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος για να εορτάζουμε πάντα το Άγιο Πάσχα μετά το Πάσχα των Εβραίων, τηρείται στην Ελλάδα με το ημερολόγιο του ειδωλολάτρη Ιούλιου Καίσαρα και με το νέο διορθωμένο Ιουλιανό. Όμως η διοικούσα Ιεραρχία έχει πέσει στην παναίρεση πανθρησκεία του Οικουμενισμού με ορόσημο το 2001 που αναγνώρισε δημόσια και επίσημα τον αιρετικό Πάπα της Ρώμης ως Επίσκοπο με την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα και την υποδοχή του από τον ψευδεπίσκοπο Χριστόδουλο, για πρώτη φορά μετά την απόσχιση των αιρετικών παπικών το 1054 μ.Χ. από την μόνη αληθινή διαχρονική Μία Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην συνέχεια ο οικουμενιστής αιρεσιάρχης ψευδοπατριάρχης Βαρθολομαίος δημόσια όπως είδαμε και από τα διεθνή ΜΜΕ και το διαδίκτυο μνημόνευσε το 2006 και το 2014 τον αιρετικό αντίχριστο «αλάθητο» Πάπα της Ρώμης στην Κωνσταντινούπολη ως αγιότατη κεφαλή της Εκκλησίας. Επιπλέον αναγνωρίστηκαν και για πρώτη φορά Συνοδικά πλέον το 2016 στην ληστρική Σύνοδο της Κρήτης όλες οι αιρέσεις ως Εκκλησίες (παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες και άλλοι αιρετικοί) και προώθησαν τις διαθρησκειακές σχέσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντίχριστης πανθρησκείας παρασύροντας και το ακατήχητο ποίμνιο για να γινόμαστε ένα παναιρετικό σώμα και να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας στην αιώνια κόλαση αν δεν είμαστε αποχωρισμένοι, αληθινά αποτειχισμένοι χωρίς καμιά εκκλησιαστική κοινωνία με τους αμετανόητους αιρετικούς οικουμενιστές πανθρησκειαστές ψευδεπισκόπους που είτε χρησιμοποιούν το νέο διορθωμένο ημερολόγιο ή το αδιόρθωτο Ιουλιανό και όρισαν νέες πολλές ψευδοσυνόδους, δήθεν Εκκλησίες που κάθε μία διεκδικεί ότι είναι η αληθινή χωρίς την αναγκαία έγκριση μιας έγκυρης Οικουμενικής Συνόδου, που μόνο αυτή έχει τέτοια δικαιοδοσία.

Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006)· ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς «Μιᾶς» (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς «Καθολικῆς», ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5).

O λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος….

Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της..…νήψεως και το υπερβάλλον του ..…μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας… 

Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.

Reading from the Synaxarion:

 Philip the Apostle

This Apostle, one of the Twelve, was from Bethsaida of Galilee, and was a compatriot of Andrew and Peter. He was instructed in the teachings of the Law, and devoted himself to the study of the prophetic books. Therefore, when the Lord Jesus called him to the dignity of apostleship, he immediately sought out and found Nathanael and said to him, "We have found Him of Whom Moses in the Law and the Prophets did write, Jesus of Nazareth, the son of Joseph" (John 1.45). Having preached Jesus the God-man throughout many parts of Asia Minor, and having suffered many things for His Name's sake, he was finally crucified upside down in Hierapolis of Phrygia.