πατέρας Θεόδωρος Ζήσης :

«Νὰ δι­α­τρα­νω­θεῖ πρὸς τὶς Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὲς ἡ­γε­σί­ες ὅ­τι σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θή­σουν νὰ συμ­με­τέ­χουν καὶ νὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν πα­να­ί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, δι­α­χρι­στι­α­νι­κοῦ καὶ δι­α­θρη­σκει­α­κοῦ, ὁ ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νος σω­τή­ρι­ος, κα­νο­νι­κὸς καὶ ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κὸς δρό­μος τῶν πι­στῶν, κλη­ρι­κῶν καὶ λα­ϊ­κῶν, εἶ­ναι ἡ ἀ­κοι­νω­νη­σί­α, ἡ δι­α­κο­πὴ δη­λα­δὴ τοῦ μνη­μο­σύ­νου τῶν ἐ­πι­σκό­πων, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­θί­σταν­ται συ­νυ­πε­ύ­θυ­νοι καὶ συγ­κοι­νω­νοὶ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως καὶ τῆς πλά­νης. Δὲν πρό­κει­ται πε­ρὶ σχί­σμα­τος, ἀλ­λὰ πε­ρὶ θε­α­ρέ­στου ὁ­μο­λο­γί­ας, ὅ­πως τὸ ἔ­πρα­ξαν πα­λαι­οὶ Πα­τέ­ρες, ἀλ­λὰ καὶ στὶς ἡ­μέ­ρες μας ὁ­μο­λο­γη­ταὶ ἐ­πί­σκο­ποι, με­τα­ξὺ τῶν ὁ­πο­ί­ων ὁ γε­ρα­ρὸς καὶ σε­βα­στὸς μη­τρο­πο­λί­της πρώ­ην Φλω­ρί­νης Αὐ­γου­στῖ­νος, καὶ τὸ Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος…» 

Είναι δε αμαρτία, ομοιάζει με ειδωλολατρικήν θυσίαν και φέρει οδύνην και πόνον η προσφορά θυσιών χωρίς υπακοήν εις το θείον θέλημα.

Ο Σαμουήλ είπε, νομίζεις ότι είναι προτιμότερα δια τον Κύριον τα ολοκαυτώματα και αι άλλαι θυσίαι, από το να υπακούη κανείς εις την εντολήν Του; Η υπακοή εις την εντολήν του είναι ανωτέρα από κάθε θυσίαν και η προσεκτική ακρόασις του θελήματός Του είναι προτιμοτέρα και από το λίπος των κριών. Είναι δε αμαρτία, ομοιάζει με ειδωλολατρικήν θυσίαν και φέρει οδύνην και πόνον η προσφορά θυσιών χωρίς υπακοήν εις το θείον θέλημα. 

(Α’Βασιλειών ιε,22).

Πατριάρχης Κύριλλος στον Τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή

Τον Τάφο της Παναγίας στο Όρος των Ελαιών προσκύνησε σήμερα 10 Νοεμβρίου 2012 ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος. Ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας έγινε δεκτός από τον Ηγούμενο της Γεθσημανής Αρχιμανδρίτη Νεκτάριο, τους εκπροσώπους του Αρμενικού Πατριαρχείου, τον ιερό κλήρο και πλήθος πιστών.

Εισελθών στη βασιλική ο Αγιώτατος Πατριάρχης ασπάσθηκε τον Τάφο της Παναγίας και προέστη της δοξολογίας, κατά την οποία ανέγνωσε τη σχετική Ευαγγελική περικοπή.

Εν συνεχείᾳ ο Ρώσος Προκαθήμενος πλησίασε τη θαυματουργό εικόνα της ΠαναγίαςΙεροσολυμιτίσσης την οποία και ασπάσθηκε.

Αμέσως μετά τον Αγιώτατο Πατριάρχη Κύριλλο προσφώνησε θερμά ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος, ευχόμενος στον κ. Κύριλλο «καλό προσκύνημα εις τα Άγια τούτα χώματα, όπου εγεννήθη, περπάτησε, εδίδαξε, έπαθε και ανέστη ο ίδιος ο Κύριός μας και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός. Η Παναγία μας, όπου έχουμε αυτήν την στιγμή την τιμήν να παρευρισκόμαστε στον Άγιο Τάφο της, και με την σειρά τους οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Μάρτυρες κόσμησαν την εκκλησία μας όπου και υπηρετούμε». Ο Ηγούμενος της Γεθσημανής προσέφερε στον Πατριάρχη Κύριλλο ένα πιστό αντίγραφο της εικόνας Ιεροσολυμίτισσας.

Αντιφωνών ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος τόνισε:

«Η Γεθσημανή είναι ένα ιδιαίτερο μέρος για κάθε πιστό χριστιανό, για εκείνο, όποιος πιστεύει στην ιδιατερότητα της διακονίας της ΠΑναγίας μας. Με τη ζωή, τη ψυχή και το σώμα της υπηρέτησε την Ενσάρκωση του Υιού του Θεού. Παριστάμενη ενώπιον του Υιού Της εισακούει τις προσευχές, όσων προστρέχουν σ΄ Αυτήν.

Στην Αγία Ρωσία οι άνθρωποι ανέκαθεν πίστευαν ότι ευρίσκονταν κάτω από την ιδιαίτερη προστασία της Παναγίας. Και όντως έχει ούτως. Σς πιο κρίσιμες και φοβερές στιγμές της ιστορίας ο Θεός πάντα ανέδειχνε θαυματουργές εικόνες της Παναγίας, με τις προσευχές ενώπιων των οποίων η Πατρίδα μας εσώθη από την καταστροφή. Και σήμερα είναι η βαθιά μας πεποίθηση ότι η Παναγία είναι μαζί μας στις χαρές και τις λύπες μας. Με τη βοήθεια και την προστασία της Παναγίας συνδέουμε το μέλλον της Πατρίδας μας.

Γι΄αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα το γεγονός ότι προσευχηθήκαμε απο κοινού εδώ ακόμα και για την Πατρίδα και την Εκκλησία μας».

Σε ανάμνηση της επισκέψεως στη Γεθσημανή και την κοινή προσευχή ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος προσέφερε ένα πολύτιμο καντήλι προς την Ιερά Μονή Γεθσημανής.

Αμέσως μετά ο Πατριάρχης Κύριλλος με τη συνοδεία του κατευθύνθηκε στον Κήπο της Γεθσημανής όπου επίσης τέλεσε δοξολογία με την ανάγνωση της Ευαγγελικής περικοπής.

Η παταγώδης κατάπτωσις της εκκλησιαστικής ημών Ηγεσίας!!!

Κύριε, ελέησον! Τι είναι αυτά τα πράγματα που βλέπω; Ορθόδοξος ιεράρχης παίρνει “ευλογία” από ξυρισμένο παπικό “επίσκοπο”; Ορθόδοξος ιεράρχης προσεύχεται σε χώρο “λατρείας” στο οποίο βρίσκονται είδωλα και μουσικά όργανα; Ορθόδοξος ιεράρχης συμπροσεύχεται με αιρετικούς που αναγνωρίζουν “χειροτονίες” γυναικών και ομοφυλοφίλων “κληρικών”;

πατέρας Θεόδωρος Ζή­σης :

«Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς καὶ τοὺς ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοὺς ἐ­πὶ ἕ­να αἰ­ῶ­να. Κά­να­με ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ὑ­πα­κο­ή∙ πε­ρι­μέ­να­με καὶ ἐλ­πί­ζα­με νὰ παύ­σουν οἱ συμ­προ­σευ­χές, οἱ συγ­χρω­τι­σμοί, οἱ συγ­κρη­τι­σμοί∙ .­..ἐ­νι­στά­με­θα καὶ δι­α­μαρ­τυ­ρό­με­θα. Θὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα»

H Oρεινή Γυναίκα : ΤΟΥ ΚΥΡ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Αν γυρίσεις τον κόσμο, θα δεις πως δεν θα βρεις παρά σπάνια ευτυχισμένους ανθρώπους και εκείνους με λιγόχρονη και άστατη ευτυχία, πικραμένους όμως θα βρεις πολλούς σε κάθε σου πάτημα. Αδέρφια σου στην χαρά δεν θα βρεις πολλά, μα αδέρφια στην πίκρα θα βρεις πάρα πολλά. Αυτό φανερώνει πως τούτος ο κόσμος είναι ένας τόπος που έρχεται ο άνθρωπος για να δοκιμαστεί, όπως το χρυσάφι στην φωτιά. Αφήνω πως ευτυχία δεν είναι η καλοπέραση του κορμιού, κι αυτό φαίνεται τρανώτατα από το ότι οι καλοπερασμένοι και οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά κάνουνε τον ευτυχισμένο και στο τέλος βαριούνται την ζωή τους. Η ευτυχία τους είναι μάλλον ρηχή και ψεύτικη, κι ολοένα ζητάνε να βρούνε την αληθινή ευτυχία, κ' επιχειρούνε κάθε τόσο ν' αλλάξουνε την ζωή τους. Η ευτυχία τους είναι μάλλον ρηχή και ψεύτικη, κι ολοένα ζητάνε να βρούνε την αληθινή ευτυχία, κ' επιχειρούνε κάθε τόσο ν' αλλάξουνε την ζωή τους. Μπορεί η ψυχή να είναι ευτυχισμένη και μέσα σε ένα κορμί δυστυχισμένο; Μπορεί να ισχύει αυτό το παράδοξο;

Μια από τούτες τις ημέρες βρέθηκα σ' ένα βουνό πυκνοδασωμένο και μοσχοβολημένο, και σαν να ξαναγεννήθηκα. Περπατούσα σ' ένα έρημο μονοπάτι, κι ανάσαινα το δροσερό αεράκι που κατέβαινε από τις ραχούλες, μακρυά από την πνικτική βρώμα της αλεποφωλιάς που την λένε πολιτεία, και που βγάζει μέσα της κάθε λογής κακία, πονηριά και ασχήμια, μ' όλα τα ψεύτικα στολίδια που στολίσανε την πόρνη οι εραστές της.

Εκεί που περπατούσα, βλέπω να βγαίνει από το δάσος μια μικροκαμωμένη γυναίκα, μ' ένα σακκί στον ώμο. Ήτανε ξυπόλυτη, μ' ένα τσεμπέρι και κρατούσε στο χέρι της ραβδί. Σαν ήρθε κοντά μου με χαιρέτησε μ' έναν έμορφον χαιρετισμό. Το πρόσωπό της ήτανε πολύ εκφραστικό και συμπαθητικό, αλλοιώτικο από τα πρόσωπα που βλέπουμε στην πολιτεία, που είναι γεμάτα αφηρημάδα, αδιαφορία, ανέκφραστες μάσκες. Με κοίταζε με προσοχή σαν μιλούσε και με περισσότερη προσοχή μ' άκουγε όταν της απαντούσα. Η όψη της ήτανε βασανισμένη, μα γεμάτη αξιοπρέπεια, απλότητα και σεμνότητα. Το μικρό πρόσωπό της ήτανε ψημένο από τον αγέρα και τον ήλιο. Τα μάτια της ήτανε τόσο εκφραστικά και η ομιλία της τόσο σπουδαία, απονήρευτη και συμπαθητική, που τραβούσε τον άνθρωπο σαν μαγνήτης. Το σώμα της ήτανε κοκκαλιάρικο και πολύ σβέλτο, και μ' όλο που ήτανε κακοντυμένη και ξυπόλυτη, είχε επάνω της κάποιο ανεξήγητο μεγαλείο, τόσο που ν' απορεί κανείς και να συλλογίζεται γιατί δεν βρίσκονται πια τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.

Μου μίλησε για τα πρόβατα που τα φύλαγε ο γιος της και εκείνη η ίδια, μου μίλησε για τα βάσανα που τραβάνε με τους βαρειούς χειμώνες και για κάποιους "επίσημους ανθρώπους" που έρχονται από την Αθήνα με συνοδεία και που τους φοβερίζουνε πως θα πάρουνε τις βοσκές και που λένε πως δεν χρειάζονται τα πρόβαρα και πως θα τα διώξουνε, επειδή στα βουνά κάνουνε περίπατο οι άνθρωποι που έρχονται από τα ξένα μέρη, και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα που κοπρίζουνε, μήδε γιδερά, αλλά μοναχά δένδρα. "Έλα Χριστέ και Παναγία" μου λέγει. Η κοπριά που κάνουνε τα πρόβατα, μοσχοβολά. Η δική μας κοπριά βρωμά, η ανθρώπινη. Εμένα ο παππούς μου κι ο προπάππους μου, ο πατέρας μου κι ο άνδρας μου κι όλοι οι συγγενείς μου, αυτή την δουλειά κάνανε, με τα ζωντανά ζούσανε. Α! το γάλα και το μαλλί το θέλουνε οι άνθρωποι που έρχονται από την Αθήνα! Τα κακόμοιρα πρόβατα δεν θέλουνε!

Ακουμπισμένη στο ραβδί, με κοίταζε σαν να με ήξερε από χρόνια. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Και οι σοφοί και επίσημοι από την Αθήνα δεν θέλουνε να βλέπουνε μήτε πρόβατα μήτε τσοπάνηδες! Γιατί άραγε να βρίσκονται ΠΑΝΤΑ υπό διωγμό οι απλοϊκοί και καθαροί άνθρωποι; Αυτούς που δεν πειράζουνε κανένα, γιατί τους πειράζουν όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι απλοί και άβλαβοι άνθρωποι;

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

 Το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι η νιτσεϊκή κατάφασις — «Ja – Sagung» — εις ολόκληρον την δημιουργίαν του ευρωπαίου ουμανιστικού ανθρώπου. «Ja-Sagung» εις την κουλτούραν και εις τον πολιτισμόν του, που και τα δύο είναι και ως προς τους σκοπούς και ως προς τας μεθόδους μάλλον ειδωλολατρικά και πολυθεϊστικά. Ευαγγέλιον και εντολή του Θεανθρώπου είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα (τα άλλα) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). —Και τί δεν διεκήρυξεν ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως και ως μέθοδον της εργασίας του ανθρώπου η ευρωπαϊκή ουμανιστική κουλτούρα και ο πολιτισμός της! Ο Θεάνθρωπος, ο Μόνος Σωτήρ του ανθρώπου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον. ο Μόνος που ανακαινίζει και αθανατίζει και ανιστά και ανυψοί και αιωνίζει και θεοποιεί και θεανθρωποποιεί τον άνθρωπον εις όλους τους κόσμους, ρητώς και σαφώς ορίζει ως ύψιστον σκοπόν της υπάρξεως και της ζωής του ανθρώπου το να γίνη ο άνθρωπος τέλειος ως ο Θεός (Ματθ. 5, 48). Ενώ ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και τί δεν έχει θέσει και δεν έχει καθιερώσει αντί αυτού ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως! Είναι ακαταμάχητος η ευαγγελική αλήθεια ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», και μετά το έργον του Θεανθρώπου επί της γης (1 Ιωάνν. 5, 19-21). Και όχι μόνον αυτό, αλλά κατά τον άγιον Απόστολον Παύλον, ο διάβολος είναι «ο θεός του αιώνος τούτου» (2 Κορ. 4, 4).

Συνεχίζεται.  

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Η’ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. ι΄25-35) (Εφεσ.β΄4-10)

Το άπλωμα της αγάπης

Η δυνατότητα αρμονικής συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους στους ορίζοντες της αληθινής αγάπης, είναι ένα διαχρονικό θέμα, το οποίο έρχεται στην επιφάνεια και στις μέρες μας. Το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης υπαγορεύει μάλιστα ν’ αγγίξει κάποιος το ζήτημα όχι επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Γιατί δίνει απαντήσεις για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η αληθινή κοινωνία και επικοινωνία των ανθρώπων. Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη που προβάλλει το Ευαγγέλιο δίνει με σαφήνεια τις πιο αυθεντικές κατευθύνσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, μέσα από την τόσο ζωντανή αυτή παραβολή που έδωσε ο Κύριος, δίνεται απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο στο ποιος είναι ο πλησίον μας αλλά κυρίως στο πώς εμείς ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει πλησίον για όλους τους άλλους.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more