Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια, Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους: Εἶχε μίαν παιδίσκην ἑπτὰ ἐτῶν, τὴν Μαρίαν, πάντοτε μειδιῶσαν καὶ ἀνοικτόκαρδον, καὶ ἓν χαριτωμένον ξενικὸν πλάσμα, τὴν Τοτώ, ξανθήν, γαλανόμορφον, καὶ ἀγγελοθωροῦσαν. Ἡ μικρὰ κόρη, δὲν ἠξεύρω ἀκριβῶς πῶς, εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ ἀπετέλει μέρος τῆς οἰκογενείας.
Η «παραδοσιακότητα» τής ορθόδοξης Λαβίδας -- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Κυπριανός
Χριστοδουλίδης (σέ τοίχο φέησμπουκ)
Είπε τό "αστέρι" τά λόγια άλλου :
«η Παράδοση
είναι η ζωντανή πίστη των νεκρών, η παραδοσιακότητα (η λατρεία της Παράδοσης)
είναι η νεκρή Πίστη των ζώντων».
Καί παρακάτω,
« ... παραγγείλαμε εκατό χιλιάδες λαβίδες για την Αρχιεπισκοπή οι οποίες είναι κανονικές λαβίδες κατά το σχήμα και το μέγεθος, αντίγραφο της λαβίδας που είχαμε. Έχουν πάνω τον σταυρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τον έμβλημα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, δηλαδή κάναμε σωστές Ορθόδοξες λαβίδες για τον Ορθόδοξο λαό».
Νά μάς πεί τό "αστέρι", πώς αυτό ερμηνεύεται, τί είναι ; Ζωντανή πίστη νεκρών (Παράδοση) ή νεκρή πίστη ζώντων (παραδοσιακότητα) ; Μυρίζει πτωμαΐνη τό "αστέρι". Είναι παράδοση καί όχι Παράδοση, οι σωστές πολλές ορθόδοξες λαβίδες γιά τόν ορθόδοξο (θεός νά τόν κάνει) λαό τής Προτεσταντικής Αμερικής ! Σάς είδαμε, σάς ξέρουμε, σάς μάθαμε τί σόϊ ορθόδοξοι είσαστε εσείς, πέρα εκεί κάτω.
«῾Ο φόβος καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων»* -- Τοῦ αειμνήστου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
ΣΤΗΝ ἀκόλουθη ἐπιστολή, τὴν ὁποία ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς εἶχε στείλει στὴν ἐφημερ. «᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Αλήθεια» (φ. 16.12.1988, σελ. 7), περιγράφεται πολὺ εὔστοχα ἡ παθολογία τῆς σύγχρονης ἐπιδημικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀσθενείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
* * *
᾿Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Στὸ ὑπ᾿ ἀριθ. 282 τῆς 1
Νοεμβρίου (σελ. 3 καὶ 5) φύλλο τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος σας καὶ στὴ στήλη: Οἱ ἐπιφυλλίδες
τῆς «Ε.Α.», δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κώου κ. Αἰμιλιανοῦ ὑπὸ τὸν
τίτλο «῾Η ὀρθόδοξη μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Πρόκειται γιὰ ἕνα ἄρθρο
πολὺ σπουδαῖο καὶ σημαντικό, στὸ ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος μὲ εἰλικρίνεια καὶ πάθος
ἱερὸ τονίζει τὴ μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸν σύγχρονο
διαχριστιανικὸ κόσμο, ἄρθρο πολὺ προσεγμένο καὶ περιεκτικό, στὶς γραμμὲς τοῦ ὁποίου
σκιαγραφεῖται ἡ ὀρθὴ τοποθέτηση τῆς ᾿Ορθοδοξίας στὸν σύγχρονο οἰκουμενικὸ
θεολογικὸ καὶ φιλενωτικὸ διάλογο, ἡ ἀνάγνωση τοῦ ὁποίου πραγματικὰ τέρπει κάθε ὀρθόδοξη
ψυχή. ῾Ο φόβος ὅμως καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων, Σεβασμιώτατε, ἑστιάζονται
σὲ ἄλλο σημεῖο: στὰ πλαίσια τοῦ κακῶς ἐννοουμένου καὶ ἀσκουμένου οἰκουμενισμοῦ,
ὁ ὁποῖος σὰν μιὰ σύγχρονη ἐπιδημικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀσθένεια πλήττει ἀνελέητα
πολλὰ διαμερίσματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Τὰ κύρια φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τῆς ἀσθένειας
αὐτῆς [εἶναι τὰ ἑξῆς]:
• ἡ βαθμιαία ἀποδυνάμωση τῆς
αὐτοσυνειδησίας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ
ἀποστολικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς
ἀλήθειας αὐτῆς χαρακτηρίζεται ἀπὸ πολλοὺς οἰκουμενιστὲς ὡς «ναρκισσισμός», οἱ δὲ
ὁμολογοῦντες αὐτὴν ὡς «ἐπαρχιῶτες» (!)·
• ἡ πέρα τῶν ὀρθοδόξων ὁρίων
διεύρυνση τῆς καθολικῆς ᾿Εκκλησίας σὲ αἱρετικὲς ἢ ἑτερόδοξες περιοχές, σὲ τρόπον
ὥστε κάτω ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ ὀμπρέλλα νὰ συστεγάζονται ἰσόκυρα καὶ ἰσότιμα ὅλες
ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ κοινότητες, μὲ ἴση συμμετοχὴ στὸ μυστήριο
τῆς θείας ἀλήθειας (θεωρία τῶν κλάδων)· ἡ ὑποβάθμιση τῆς οὐσίας καὶ τοῦ
διαχρονικοῦ κύρους τῶν δογμάτων τῆς πίστεως·
• ἡ βαθμιαία ἀπώλεια τῆς αἰσθήσεως
τῆς οὐσίας καὶ δυνάμεως τῆς αἱρέσεως·
• ἡ ἀδεὴς καὶ ἀνεπίτρεπτη
συγχρώτιση μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σὲ χώρους τῆς θείας λατρείας καὶ ἡ λανθάνουσα τάση
καὶ πρακτικὴ (;) διαμυστηριακῆς κοινωνίας (intercommunio)·
• οἱ ἐπικίνδυνες τάσεις καὶ
τὰ ἀπρόσεκτα διεκκλησιαστικὰ ἀνοίγματα τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ
μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ μᾶς ὁδηγοῦν ἑκάστοτε καὶ σὲ νέες δυσάρεστες ἐκπλήξεις·
• μιὰ πρακτικὴ ἐκ τῶν κάτω
ἢ ἐκ τῶν ἄνω, ὡς δι᾿ ἅλματος ἐπὶ κοντῷ, τάση προσεγγίσεως καὶ ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν,
παραθεωρουμένων τῶν δογματικῶν διαφορῶν, ἡ συζήτηση τῶν ὁποίων ἐκτιμᾶται ὅτι
πολλαπλασιάζει τὶς πρὸς ἕνωσιν δυσχέρειες. ῞Ολα αὐτὰ — καὶ ἄλλα ἀκόμα — συντείνοντα
στὴ βαθμιαία ἐξάντληση καὶ ἀποδυνάμωση τοῦ ἀμυντικοῦ συστήματος τοῦ ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ
ὀργανισμοῦ, ἀποτελοῦν ὑπαρκτὸ κίνδυνο καὶ θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ γιὰ τὴν ἁγία ᾿Ορθοδοξία
μας, γεγονὸς ποὺ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ χάνουμε ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο μας.
Μὲ πολλὴν ἐκτίμηση
᾿Ανδρέας Θεοδώρου
Καθηγητὴς Πανεπιστημίου
Μύρων 24
104 34 ΑΘΗΝΑ
Kέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε!
Εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις Εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· Εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαΐου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ Σου ο εκ Σου σαρκωθείς Θεός Λόγος.
Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΙΡΗΝΑΡΧΟΥ και των συν αυτώ επτά αγίων ΓΥΝΑΙΚΩΝ.
Ειρήναρχος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από την πόλιν της Σεβαστείας. Νέος δε ων την ηλικίαν έγινε δήμιος, ήτοι τιμωρός των υπό του βασιλέως καταδικαζομένων, και ακολούθως υπηρέτει και εις τας βασάνους, τας οποίας οι διώκται και τύραννοι επροξένουν εις τους Αγίους του Χριστού Μάρτυρας. Επειδή δε ποτε συνέβη να βασανίζωνται δια την ευσέβειαν επτά γυναίκες Χριστιαναί από τον άρχοντα της Σεβαστείας Μάξιμον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 298, ο Ειρήναρχος ούτος, βλέπων ότι αυταί, μολονότι ήσαν γυναίκες ασθενείς, εκαρτέρουν όμως ανδρειωμένα δια τον Χριστόν και κατήσχυνον τον τύραννον, εφωτίσθη κατά την ψυχήν υπό της θείας Χάριτος. Όθεν παρρησία ωμολόγησε τον Χριστόν και κηρύξας τον εαυτόν του Χριστιανόν, πρώτον μεν ερρίφθη εις την εκεί υπάρχουσαν λίμνην κατά προσταγήν του άρχοντος, είτα δε εξελθών της λίμνης ζων ρίπτεται εντός ανημμένης καμίνου και φυλαχθείς παραδόξως και εξ αυτής αβλαβής, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται μετά του Πρεσβυτέρου Ακακίου, όστις τον εβάπτισε, και ούτως έλαβον και οι δύο τους στεφάνους του Μαρτυρίου.
Κατακλυσμὸς τοῦ κακοῦ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ἀκούγοντας τή λέξη "κατακλυσμός", τό μυαλό μας ἀναπολεῖ ἐκείνη τή πλημμύρα τῶν νερῶν πού σκέπασε τή γῆ ὅλη, στά χρόνια τοῦ Νῶε, καθώς μαθαίναμε ἀπ' τό Δημοτικό. Καί γιατί ὁ κατακλυσμός; Γιά τίς πολλές ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε συμβεῖ ἀργότερα καί μέ τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας (ἤ τῶν Γομόρρων), πάλι ἀπ' τίς ἁμαρτίες τους. Ἐμεῖς ζοῦμε σέ κατακλυσμό τοῦ κακοῦ. Σήμερα, φαίνεται πώς ξεπέρασαν οἱ ἄνθρωποι τίς ἁμαρτίες κάθε ἄλλης ἐποχῆς. Μᾶς ταιριάζει παρόμοιος κατακλυσμός, ἀλλ' ὁ Θεός ἔχει τά σχέδιά Του, δηλαδή, πότε καί πῶς θά μᾶς παιδαγωγήσει ἤ ἐξαφανίσει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο. Χίλιους τρόπους ἔχει ὁ Θεός. Ἐπί τοῦ παρόντος ἡ ἀγάπη Του καί ἡ μακροθυμία Του, μᾶς ἀνέχεται καί μᾶς καλεῖ πρός μετάνοια. Θά μοῦ πεῖτε, μέ τή φόρα πού πήραμε στό κακό, τή φιληδονία, τή σαρκολατρεία, τίς ἀσέλγειες, τήν ἀρσενοκοιτία τήν παιδεραστία καί κακῶν... "ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός", θά ὑπάρξει ἐπιστροφή καί μεταμέλεια;
Εἰσήγησις π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ: «Οἱ θεολογικοί Διάλογοι καί ἡ ἀποτυχία τους»
Συνεχῶς αὐξάνει ἡ σχετικοποίηση τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως καί παραθεωρεῖται ἡ µοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητά της στήν ἱερή ὑπόθεση τῆς σωτηρίας. Μέ τήν χρησιµοποιούµενη ἀντιπατερική γλώσσα, τίς ἀντικανονικές συµπροσευχές, τίς κοσµικοῦ καί πολιτικοῦ χαρακτήρα ἑκατέρωθεν έπισκέψεις καί ἐπαφές, αὐξάνει συνεχῶς ἡ ἂµβλυνση τῶν διαφορῶν εἰς τήν Πίστη καί ἡ ἰσοπέδωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἡ ἀντορθόδοξη αὐτή στάση τῶν ἡµετέρων χαρακτηρίζεται ἒκφραση ἀγάπης πρός τήν ΜΗ-Ὀρθοδοξία. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ὃλα αὐτά νά θεωρηθοῦν ἐπιτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὃταν ὁ µόνιµος σκοπός της εἰς τούς αἰῶνες εἶναι ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑτεροδόξων-Αἱρετικῶν καί τῶν Ἀλλοθρήσκων εἰς τήν Ποίµνην τοῦ Χριστοῦ, ἐσχατολογική δέ στοχοθεσία της ἀµετακίνητη εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ µας: «Καί γενήσεται ΜΙΑ ποίµνη, ΕΙΣ Ποιµήν» (Ἰω. 10,16), δηλ. ὁ Χριστός; Ὂχι ἀσφαλῶς! Ὁ Οἰκουµενισµός καί οἱ Διάλογοί του, ὑπό τήν σηµερινή µορφή καί πορεία τους, εἶναι ἀποτυχία τῆς Ὀρθοδοξίας στήν ἁγιοπατερική ἐκδοχή της . Ἡ Ὀρθοδοξία τῶν Οἰκουµενιστῶν µας ἀποδεικνύεται ἐµπαιγµός καί ἀπόρριψη τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων µας καί τῆς Ποιµαντικῆς της.