Θέμα: Κανονική Παραίτησις Ιερέως Δημητρίου Ζέρβα.


Σεβασμιώτατε,

Παρακαλώ, να δεχθήτε την παραίτησίν μου από την εφημεριακήν θέσιν του Ιερού Ναού αγίου Δημητρίου χωρίου Χαραυγή επαρχίας Πυλίας, εις το οποίον υπηρέτησα έως σήμερον συνεχώς από τότε που με εχειροτονήσατε και με διωρίσατε εφημέριον. Εις την απόφασίν μου αυτήν κατέληξα μετά από υπόδειξιν του πνευματικού μου πατέρα, και μετά από πολλήν προσευχήν και περισυλλογήν. Η αιτία που με ωδήγησε εις την απόφασίν μου αυτή, είναι λόγοι πίστεως. Δεν μου ήταν δυνατό, να εξακολουθώ να υποκρίνωμαι, ότι υπηρετώ σαν ιερεύς μια εκκλησία που λέει ότι είναι ορθόδοξος, αλλά εγώ γνωρίζω προσέτι ότι εις την πραγματικότητα είναι βυθυσμένη εις το ψεύδος της αιρέσεως του οικουμενισμού και της ασεβείας προς τους Ιερούς Κανόνας της Ορθοδοξίας. Επιτρέψατέ μου Σεβασμιώτατε να σας εξηγήσω: όπως γνωρίζετε, πολύ καλύτερα από εμέ, κατ΄ επανάληψιν έχει γραφή εις τα εκκλησιαστικά έντυπα «ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει διολισθήσει εις την αίρεσιν του Οικουμενισμού, εφ΄ όσον δέχεται την θεωρία των κλάδων και ότι δήθεν δεν κατέχει όλην την αλήθειαν, αλλά θα πρέπει να ενωθή με όλες τις αιρετικές παρασυναγωγές της Δύσεως για να επανιδρύσουν όλαι μαζί την Εκκλησία του Χριστού» (εκκλησιαστική εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος κ.λ.π.)!   Πως συμφωνεί, Σεβασμιώτατε, αυτή η παραδοχή με το σύμβολον της πίστεως της εκκλησίας μας, όπου ομολογούμε ότι αυτή είναι «η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»;  Όπως γνωρίζετε, πολύ καλύτερα από εμέ, πριν από ολίγων ετών και αντιπρόσωποι της εκκλησίας της Ελλάδος έλαβον μέρος και υπέγραψαν τις προδοτικές συμφωνίες του Σαμπεζύ και του Μπελεμέντ, με τις οποίες αναγνωρίζεται:  ότι τόσο οι Παπικοί, όσο και οι αιρετικοί Μονοφυσίται, ήσαν πάντα μέλη της Εκκλησίας και επομένως σώζονται οι πιστοί τους. Με αυτή την απόφασιν και πρακτικήν, ειπέτε μου Σεβασμιώτατε, που πηγαίνουν οι αφορισμοί του αγίου Φωτίου και της Συνόδου του, της Συνόδου επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αλλά και οι προτροπές του Πατρο-Κοσμά (τον Πάπα να καταράσθε αυτός είναι η αιτία) κατά των αιρετικών Φραγκολατίνων;  Που πηγαίνουν οι κατάρες και τα αναθέματα κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου αλλά και των υπολοίπων, που επεκύρωσαν τις αποφάσεις της; Όπως γνωρίζετε, πολύ καλύτερα από εμέ Σεβασμιώτατε, οι διάφοροι Πατριάρχαι αλλά και εκπρόσωποι της εκκλησίας της Ελλάδος, όχι μόνο ανήκουν αλλά και συμμετέχουν ενεργά στο περιβόητο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (στην πραγματικότητα Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Ε(Αι)ρετικών).  Με αποτέλεσμα να συμπροσεύχωνται με όλους τους αιρετικούς, με παπαδίνες και επισκοπίνες των αντιχρίστων Προτεσταντών, αλλά ακόμη και με σατανιστές (ινδιάνοι και ειδωλολάτρες) και αλλοπίστους (Μουσουλμάνους, Θιβετιανούς κλπ) στις περιβόητες συμπροσευχές της Ασίζης, της Καμπέρας του Χαράρε και οπουδήποτε αλλού! Οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμέ καθότι είσθε και εγκρατής Θεολόγος, όχι μόνο απαγορεύουν τις πράξεις αυτές αλλά και επιβάλλουν επιτίμια εις όσους τολμήσουν να παρακούσουν τις απαγορεύσεις τους αυτές. Σας υπενθυμίζω δειγματοληπτικά τον ΜΕ΄ Αποστολικό Κανόνα ο οποίος λέγει: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω»!  Καταλαβαίνετε, Σεβασμιώτατε, τους λόγους που μου επιβάλλουν την παραίτησιν από την εφημεριακή μου θέσιν, αλλά και την διακοπήν κάθε πνευματικής επικοινωνίας μαζί σας.  Οι λόγοι δεν είναι προσωπικοί, ούτε εκδήλωσις αχαριστίας προς το πρόσωπό Σας. Γιατί, αναγνωρίζω την αγάπη και την εμπιστοσύνη με τις οποίες με περιεβάλλατε το διάστημα αυτό της ιερατικής μου σταδιοδρομίας. Ως άνθρωπος και ως ιερεύς, προσεπάθησα να φανώ αντάξιος αυτής της εμπιστοσύνης Σας. Λόγοι, όμως, ανώτεροι συναισθημάτων, λόγοι σωτηρίας ψυχής, επιβάλλουν την ενέργειά μου αυτή. Σεις, Σεβασμιώτατε, δεν μπορείτε να αποχωρισθήτε από την εκκλησία σας για λόγους τους οποίους Σεις γνωρίζετε. Παρ΄ όλη την αγάπη που τρέφω στο πρόσωπό Σας, επιτρέψετέ μου να μη Σας μιμηθώ. Διότι η παραμονή σε κοινωνία μαζί Σας, εφόσον Σεις δεν διακόπτετε την κοινωνία με όλους όσους προανέφερα, θα έχει σαν αποτέλεσμα για μένα να βρεθώ εις το ίδιον κρίμα με όλους αυτούς που τας ενεργείας τους καταγγέλλω ανωτέρω. Φυσικά τοιαύτην πολυτέλεια δεν επιτρέπουν οι άγιοι Απόστολοι που με προστάζουν να φύγω της τοιαύτης κοινωνίας «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω» 
(Ι΄ Αποστολικός Κανόνας)!                                                                             
Σεβασμιώτατε, πιστεύω εις την διάκρισιν και κατανόησίν Σας εις το διάβημά μου αυτό, ότι δηλαδή προκρίνω να είμαι πιστός και ταπεινός δούλος του ουρανίου Κυρίου και Σωτήρος μου Χριστού, παρά των επιγείων αρχόντων και διατελώ με τον πρέποντα σεβασμόν.

Δημήτριος Ζέρβας Ιερεύς.

O Συναξαριστής της ημέρας


Τετάρτη, 5 Σεπτεμβρίου 2012

Ζαχαρίου του προφήτου, πατρός του Προδρόμου.

Oύτος, επειδή παρρησία εκήρυττε την Θεοτόκον Mαρίαν, ότι η αυτή είναι ομού Mήτηρ και Παρθένος· και επειδή επρόσταξε την Θεοτόκον, αφ’ ου εγέννησε τον Xριστόν, να μην ευγαίνη έξω από τον τόπον εκείνον, όστις ήτον διωρισμένος εν τω Nαώ να στέκωνται αι παρθένοι1· και προς τούτοις, επειδή ο υιός του Iωάννης εζητείτο εν τω καιρώ της βρεφοκτονίας και δεν ευρίσκετο, με το να εκρύπτετο πέραν του Iορδάνου μέσα εις ένα σπήλαιον μαζί με την μητέρα του, διά ταύτα, λέγω, τα τρία αίτια, φονεύεται εις το μέσον του θυσιαστηρίου από τους Iουδαίους, κατά προσταγήν του Hρώδου.


ΣΗΜΕΙΩΣ
H
1.
Tούτο βεβαιοί ο Mέγας Bασίλειος εν τω εις την Xριστού γέννησιν λόγω αυτού, λέγων· «Λόγος γάρ τίς εστι, και ούτος εκ παραδόσεως εις ημάς αφιγμένος, ότι ο Ζαχαρίας εν τη των παρθένων χώρα την Mαρίαν κατατάξας μετά την του Kυρίου κύησιν, υπό των Iουδαίων κατεφονεύθη μεταξύ του Nαού και του θυσιαστηρίου, εγκληθείς υπό του λαού, ως διά τούτου κατασκευάζων το παράδοξον εκείνο και πολυΰμνητον σημείον, Παρθένον γεννήσασαν, και την παρθενίαν μη διαφθείρασαν». Tούτο το ίδιον βεβαιοί και ο Nικηφόρος εις το δεύτερον βιβλίον της Iστορίας του, φέρων τον Iππόλυτον μάρτυρα. Όθεν και θύμα της παρθενίας φημίζεται ο θείος ούτος Ζαχαρίας, ο μισηθείς υπό πάντων των ιερέων, διά το κηρύττειν την παρουσίαν του Mεσσίου. Eπειδή έλεγε· «Kαι συ παιδίον Προφήτης υψίστου κληθήση» κτ. (σελ. 267 της Δωδεκαβίβλου). Σημείωσαι, ότι εις τον Άγιον τούτον Ζαχαρίαν λόγον πανηγυρικόν έχει Kοσμάς Bεστίτωρ, σωζόμενον εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Mονή του Παντοκράτορος, και εν τη του Διονυσίου, ου η αρχή· «Ως χρυσούν θυμιατήριον». O αυτός εις τον αυτόν, ου η αρχή· «Mύστα των αρρήτων ιερουργημάτων». (Σώζεται εν τη του Διονυσίου Mονή, εν τη του Bατοπαιδίου και τη των Iβήρων, και προ αυτών εν τη Mεγίστη Λαύρα.)

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος :


Η ρίζα της ευλάβειάς μας προς τον Θεό είναι ο φόβος του Θεού. 
Ο φόβος του Θεού είναι το πιό δυνατό όπλο για να πολεμήσουμε τις δυσκολίες στην πνευματική μας πορεία.

Εἶναι ὕπουλος ἐχθρός

Οκουμενισμς δν εναι αρεση κα παναίρεση, πως συνήθως χαρακτηρίζεται. Εναι κάτι πολ χειρότερο τς παναιρέσεως. Ο αρέσεις ταν φανερο χθρο τς κκλησίας. Μποροσε ατ ν παλέψει ναντίον  τους κα  ν  τς κατατροπώσει. Οκουμενισμς μως διαφορε γι τ δόγματα κα τς δογματικς διαφορς τν κκλησιν.  Εναι πέρβαση, μνήστευση, παραθεώρηση, γι ν μ πομε νομιμοποίηση κα δικαίωση τν αρέσεων. Εναι πουλος χθρός, κα π δ προέρχεται θανάσιμος κίνδυνος.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Είναι καταφανές ότι αυτόν τον πόθον δια το άπειρον δεν είναι δυνατόν να τον έχη επιβάλει εις τον άνθρωπον η υλική φύσις, διότι η ιδία είναι πεπερασμένη και περιωρισμένη και δεν έχει εν εαυτή αυτόν τον πόθον. Εξ ίσου πρόδηλον είναι ότι ούτε το ανθρώπινον σώμα έχει επιβάλει εις τον άνθρωπον αυτόν τον πόθον, διότι και τούτο είναι πεπερασμένον. Ως μοναδική λογική λύσις παραμένει η εξής θέσις: ο πόθος του ανθρώπου δια το άπειρον, δια την αθανασίαν,ευρίσκεται εις αυτήν ταύτην την ουσίαν του ανθρωπίνου πνεύματος. Κτισθείς κατ΄ εικόνα Θεού ο άνθρωπος, ευρίσκεται ολόκληρος μέσα εις αυτόν τον πόθον. Διότι το κατ΄ εικόνα (το θεοειδές) του ανθρώπου, είναι ακριβώς εκείνο, το οποίον ποθεί τας απείρους αληθείας του Θεού εις όλους τους κόσμους. Ενυπάρχον εις το πνεύμα του ανθρώπου το θεοειδές (το κατ΄ εικόνα), ωθεί τον άνθρωπον να τείνη προς όλας τας απεραντοσύνας του Θεού και να τας ποθή.                                       
Είναι φυσικόν δια την κατ΄ εικόνα, την θεοειδή ψυχήν, να ποθή τον Θεόν ως το πρωτότυπόν της. Τούτο δεν είναι συμπέρασμα a priori, αλλά μια διαπίστωσις κατά πάντα a posteriori, διότι όλη η πείρα του ανθρωπίνου γένους μαρτυρεί περί αυτής της ισχυράς και μυστικής νοσταλγίας του ανθρωπίνου πνεύματος δια το άπειρον, δια την αθανασίαν, δια την αιωνίαν ζωήν, είτε εις αυτόν είτε εις τον άλλον κόσμον. Εάν στηριχθώμεν εις την κοινήν πείραν του ανθρωπίνου γένους και συνοψίσωμεν τον άνθρωπον εις τα βασικά συστατικά του, θα εύρωμεν οπωσδήποτε αυτόν τον πόθον δια την αθανασίαν ως το βασικώτερον στοιχείον επί του οποίου θεμελιούται και εις το οποίον οντολογικώς έγκειται ο άνθρωπος.    

    Συνεχίζεται.                                                                                                                                                      

«ψήφω Κλήρου και Λαού»


Υπάρχει το θέμα αρχής. Υπάρχει το θέμα της δημοκρατίας μέσα στην Εκκλησία, που θέλει τον Επίσκοπο να εκλέγεται «ψήφω Κλήρου και Λαού». Αυτή η αρχή καταπατείται σήμερα από τους δεσποτοκράτες όλων των τοπικών Εκκλησιών, κι΄ αυτή η αρχή πρέπει να επανέλθει αν θέλουμε να ξαναδούμε την Εκκλησία, μάνα Μαρτύρων και Αγίων, όπως ήταν τότε που οι Επίσκοποι εκλέγονταν με απόλυτη διαφάνεια από τους χριστιανούς κι όχι όπως σήμερα εν κρυπτώ και παραβύστω, λες και πρόκειται για τελετή Μασονίας! Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι μόνον η Ιεραρχία. Είναι ο Κλήρος και ο Λαός μαζί. Γιατί λοιπόν, ενώ ο λαός συμμετέχει σ΄ όλες τις εκδηλώσεις της Εκκλησίας, του απαγορεύουν να συμμετέχει στην εκλογή των Επισκόπων του; Γιατί, ενώ οι Αποστολικές Διαταγές, οι Κανόνες και οι μαρτυρίες Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, μιλάνε για εκλογή των Επισκόπων «υπό παντός του λαού», οι Ιεραρχίες των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών όλα αυτά τα γράφουν στα παλιά των τα παπούτσια; Και όχι μόνον πρέπει να εκλέγεται ο Επίσκοπος από τον λαό, αλλά και εάν κατά την χειροτονία κάποιος φωνάξει «ανάξιος», η χειροτονία πρέπει να σταματήσει αμέσως, μέχρις ότου εξακριβωθεί το βάσιμο ή όχι της κατηγορίας. Αυτά ορίζουν οι Κανόνες και η πράξη της Εκκλησίας.

π. Θ. Ζήσης. Nέο έτος και σχόλια στο κήρυγμα (ΙΓ' Ματ.)


Δημοσιεύτηκε στις 3 Σεπ 2012 από