Καλεῖ τόν πιστόν λαόν εἰς δυναμικάς ἀντιδράσεις

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

Προδοτική ἡ ἐνέργεια τοῦ Σεβ. Γερμανίας νά χρισθῆ

εἰς τό μέτωπον ὑπό παπικοῦ «ἱερέως»

Προδοσία  τῆς πίστεως καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν τά συλλείτουργα μετά τῶν Παπικῶν καί ἡ μετάληψις τῶν  Ἀχράντων Μυστηρίων

μετά αὐτῶν, ἐτόνισεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας.

 Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης καλεῖ τόν λαόν τοῦ Θεοῦ νά διαμαρτύρεται ἐντόνως, ὅταν

ἀντιλαμβάνεται τοιαύτας παρεκτροπάς ὑπό Ὀρθοδόξων κληρικῶν καί Ἐπισκόπων.

Διότι ὁ πιστός λαός εἶναι φρουρός καί φύλαξ τῆς πίστεώς μας, συμφώνως πρός τά

ἱερά κείμενα. Θεωρεῖ προδοτικήν τήν συμπεριφοράν τοῦ Ἐπισκόπου Γερμανίας, ὁ

ὁποῖος ἐχρίσθη εἰς τό μέτωπόν του ὑπό παπικοῦ «ἱερέως». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης

Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας περιέλαβε ὅλα τά ἀνωτέρω εἰς γραπτόν

μήνυμά του, ὑπό ἡμερομηνίαν 3ην Ἰουνίου, τό ὁποῖον ἀφεώρα τό Μυστήριον τῶν

Μυστηρίων, τήν θείαν Λειτουργίαν.

Τό μήνυμα

Τό γραπτόν μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν πιστόν λαόν

ἔχει ὡς ἀκολούθως: 

«Καί πάλι στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θέλω

να σᾶς μιλήσω γιά τήν θεία Λειτουργία. Ὅσα καί νά πεῖ κανείς γι᾽ αὐτό το παμμέγιστο Μυστήριο, δέν θά μπορέσει νά ἐκφράσει ποτέ τό μεγαλεῖο Του. Ἄς πῶ λοιπόν καί στό

κήρυγμά μου αὐτό μερικά ἐπεξηγηματικά τῶν ὅσων εἶπα στά προηγούμενα δύο

κηρύγματα γιά τήν θεία Λειτουργία.

1. Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι Μυστήριο ἑνότητος.

Εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, ἀλλά καί ἕνωση μεταξύ μας. Γιατί, μέ τήν θεία Κοινωνία πού λαμβάνουμε στήν θεία Λειτουργία, ἔχουμε μέσα μας τό ἴδιο Αἷμα, τοῦ Χριστοῦ τό Αἷμα,

καί εἴμαστε λοιπόν ἀδελφοί. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά εἴμαστε ἀγαπημένοι μεταξύ μας,

ὅπως μᾶς λέει ὁ ἱερέας, «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», γιά νά γευόμαστε τήν θεία Κοινωνία,

πού εἶναι Μυστήριο ἑνότητος, ξαναλέω. Ἄς θυμηθοῦμε αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας:

Ἄν προσφέρουμε τό πρόσφορό μας στον Θεό – μᾶς εἶπε – καί θυμηθοῦμε ὅτι κάποιος

ἔχει κάτι ἐναντίον μας, ἄς ἀφήσουμε τό δῶρο μας, ἄς μή τό προσφέρουμε, προτοῦ

πρῶτα συμφιλιωθοῦμε μέ τόν ἀντίδικό μας (Ματθ. 5,23-24). Θυμήθηκα αὐτόν τόν λόγο

τοῦ Χριστοῦ μας, ἀδελφοί, γιατί θέλω νά πῶ κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό γιά τίς

συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Με τούς αἱρετικούς, καί συγκεκριμένα μέ τούς

Παπικούς, δέν εἴμαστε σέ συμφωνία καί διαφέρουμε σέ πολλά. Ἀφοῦ λοιπόν ἔχουμε

διαφορές μ᾽ αὐτούς, καί μάλιστα δογματικές διαφορές, πῶς εἶναι δυνατόν νά

προσφέρουμε μαζί τους τό Μυστήριο τῆς ἑνότητος, τήν θεία Λειτουργία; Ἄν γίνεται κάτι

τέτοιο – ὅπως μετά λύπης ἀκοῦμε ὅτι γίνεται – αὐτό εἶναι προδοσία πίστεως, αὐτό εἶναι

παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄς ἔχουμε τό

νοῦ μας, χριστιανοί μου, καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ἐσεῖς οἱ λαϊκοί, πού τά ἱερά μας κείμενα

σᾶς ὀνομάζουν “φρουρό” καί “φύλακα” τῆς πίστης μας, ἄς ἔχουμε τό νοῦ μας λέγω, μή συμβοῦν καί στήν πόρτα μας τέτοιες προδοσίες· καί ἄν ἀκούσουμε ἤ δοῦμε ὅτι

συμβαίνουν νά μήν εἴμαστε ἀπαθεῖς, ἀλλά νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τέτοιες παραβάσεις

τῶν ἱερῶν Κανόνων, πού εἶναι φοβερές. Αὐτήν τήν ὥρα πού σᾶς γράφω αὐτά μοῦ εἶπαν

καί μοῦ ἔδειξαν ἀπό τό διαδίκτυο καί εἶδα μέ τά μάτια μου τήν ἑξῆς φοβερή εἰκόνα: Ἕνας καθολικός ἱερέας χρίει τόν Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνο στό μέτωπό του. Σημεῖο τῶν καιρῶν αὐτό! Καί νά γίνεται αὐτό τό προδοτικό ἀπό Ἐπίσκοπο!... Φύλαξέ μας, Χριστέ καί Παναγιά, ἀπό χειρότερα!...

Οἱ ἁπλοί χριστιανοί

2. Στό προηγούμενο κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, σᾶς εἶπα ὅτι ἡ θεία Λειτουργία γίνεται

γιά τήν θεία Κοινωνία. Κανονικά, ὅπως τό ἔλεγε ὁ μακαριστός Γορτύνιος πατήρ Γερβάσιος

Παρασκευόπουλος, μαθητής τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ χριστιανός πρέπει νά εἶναι τόσο πολύ προσεκτικός στήν ζωή του, ὥστε νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ σέ κάθε θεία Λειτουργία. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί κοινωνοῦσαν συχνά. Ὁ ἅγιος Βασίλειος καυχᾶται ὅτι τά πνευματικά του τέκνα κοινωνοῦσαν τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα! Πρέπει νά ἔχουμε πόθο γιά τήν θεία Κοινωνία.

Δέν ἐπιτρέπεται το φαινόμενο νά γίνεται θεία Λειτουργία καί νά μη προσέρχεται κανείς

στό θεῖο Ποτήρι. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος λέγει γιά τόν χριστιανό πού μετέχει στήν θεία Λειτουργία καί δέν κοινωνάει: “Για σένα σφάχτηκε ὁ Ἀμνός καί ἐσύ τόν ἀφήνεις;”

(“Διά σέ ἐσφάγη ὁ Ἀμνός καί σύ καταλιμπάνεις αὐτόν;”).

Ἀλλά ὁμίλησα στό προηγούμενο κήρυγμα για ἁμαρτήματα κωλυτικά, πού δέν μᾶς

ἐπιτρέπεται νά κοινωνοῦμε, ἄν βαρυνόμαστε μέ αὐτά. Καί ὡς τέτοιο ἁμάρτημα ἀνέφερα

τό θέμα τῶν σαρκικῶν σχέσεων τῶν νέων παιδιῶν μας καί τῶν ἐκτός γάμου ἀνθρώπων.

Εἶναι βέβαια πολλοί – τό γνωρίζω αὐτό – οἱ ὁποῖοι, ἄν καί βαρύνονται μέ τέτοια

ἁμαρτήματα, ὅμως προσέρχονται καί κοινωνοῦν. Αὐτό, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι “κοινωνία”

μέ τον Θεό καί θέλω νά ἀποδείξω τό γιατί. Ὅταν λέμε “κοινωνία”, ὅπως τό λέει ἡ λέξη, σημαίνει ἕνωση μέ αὐτό πού παίρνουμε. Ἀλλά λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι ὁ Θεός, πού τά μπορεῖ  ὅλα, ἕνα μόνο δέν τό μπορεῖ! Τί δέν μπορεῖ ὁ Θεός; Δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ

ἀκάθαρτο. Καί ἄν λοιπόν ἡ ψυχή μας βαρύνεται μέ ἁμαρτήματα καί εἶναι γι᾽ αὐτό

ἀκάθαρτη, καί ἄν πήγαμε καί κοινωνήσαμε, στην πραγματικότητα δέν κοινωνήσαμε. Γιατί

δέν ἑνώθηκε ὁ Θεός μαζί μας. Καί δέν ἑνώθηκε μαζί μας ὁ Χριστός, γιατί, εἴπαμε, ὅτι εἶναι ἀδύνατον για τόν Θεό νά ἑνωθεῖ μέ ἀκάθαρτο. Γι᾽ αὐτό συγχρόνως μέ τήν θεία Κοινωνία

πρέπει νά κάνουμε καί ἀγώνα, γιά νά καθαρίζεται ἡ ψυχή μας ἀπό τά πάθη. Διαφορετικά,

ἄν, βεβαρυμένοι ἀπό ἁμαρτήματα, πηγαίνουμε ἀσυναίσθητα καί κοινωνᾶμε, χωρίς

μετάνοια καί ἐξομολόγηση, αὐτό, ὄχι μόνο δέν μᾶς εἶναι κοινωνία μέ τόν Θεό, ἀλλά

ἀποβαίνει καί γιά κακό μας. Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά τό θέμα αὐτό:

“Ὅποιος τρώγει αὐτόν τόν Ἄρτο ἤ πίνει τό Ποτήριο τοῦ Κυρίου ἀναξίως, θά εἶναι ἔνοχος

γιά ἀσέβεια πρός το Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό ἄς ἐξετάζει ὁ ἄνθρωπος τόν

ἑαυτό του καί ἔπειτα ἄς τρώγει ἀπό τόν Ἄρτο καί ἄς πίνει ἀπό τό Ποτήριο. Διότι ἐκεῖνος

πού τρώγει καί πίνει ἀναξίως, τρώγει καί πίνει καταδίκη γιά τόν ἑαυτό του, ἐπειδή δέν

τιμᾶ τό Σῶμα τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό μεταξύ σας πολλοί εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί

ἀρκετοί ἔχουν πεθάνει. Ἀλλ᾽ ἐάν ἐξετάζαμε τούς ἑαυτούς μας, δέν θά ὑποφέραμε τιμωρίες”

(Α´ Κορ. 11,27-31).

Περί τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ

3. Ὑπῆρχε, ἀδελφοί μου, στά χρόνια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μία διπλῆ αἵρεση.

Ἀπό τήν μιά πλευρά της ἡ αἵρεση αὐτή τόνιζε τά Μυστήρια ἄσχετα μέ τήν ἄσκηση.

Δηλαδή, νά πηγαίνουμε νά κοινωνᾶμε καί ἄς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Αὐτό τό δεχόταν

καί τό ὑποστήριζε ὁ αἱρετικός Βαρλαάμ. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ αἵρεση τόνιζε τήν ἄσκηση ἄσχετα μέ τήν θεία Κοινωνία. Μεταξύ τῶν δύο αὐτῶν αἱρετικῶν ἄκρων ἡ Ὀρθόδοξη

Ἐκκλησία, διά τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, λέγει ὅτι σωζόμαστε μέ τό Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, μέ τήν προϋπόθεση ὅμως νά κάνουμε

συγχρόνως καί ἄσκηση μέ ἐξομολόγηση καί μετάνοια γιά τόν καθαρμό τῆς ψυχῆς μας.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος

καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας».

 

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Καί ἐδῶ εἶναι κατάδηλο ὅτι ὁ ἅγιος πρῶτα ἐπανέφερε εἰςτήν Ὀρθοδοξία τό ποίμνιο καί μετά ἐτοποθέτησε Ἐπίσκοπο, προφανῶς μέ τήν συμφωνία τοῦ λαοῦ καί τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων.Σύμφωνα λοιπόν μέ ὅλα αὐτά τά παραδείγματα ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πρῶτα γίνεται ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν τόπο καί τόν θρόνο τοῦ ἐκθρονισθέντος αἱρετικοῦ καθίσταται ὁ Ὀρθόδοξος διά νομίμου Συνόδου καί μέ τήν συμφωνία τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ. Αὐτή ἡ ὁδός ἀποτελεῖ, ὅπως δεικνύουν οἱ βίοι τῶν ἁγίων, καί τήν ὀρθόδοξον Παράδοσι εἰς τό θέμα ἀποκαταστάσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου καί ὡς ἐκ τούτου τήν ἀποφυγή σχισμάτων καί παρατάξεων μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία. Εἰς τήν ἀποτείχισι ὅμως, λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἀκολουθήθηκε τελείως διαφορετική ὁδός. Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἀγῶνος των οἱ ἀποτειχισθέντες λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἀναζητοῦσαν ἡγέτες Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι, δέν θά ἐτίθεντο ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνος μέ ὅλες τίς συνέπειες τῶν διωγμῶν καί διώξεων, ἀλλά θά ἀποκαθιστοῦσαν τήν διασαλευθεῖσαν πίστιν καί τήν καθ’ ὅλα λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τό τμῆμα αὐτό τοῦ λαοῦ, τό ὁποῖο δέν ἐδέχθη τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Αὐτή ἡ ἀποκατάστασις θά ἐγίνετο μέ πρωτοφανῆ εἰς τά ἐκκλησιαστικά δεδομένα τρόπο, χωρίς δηλαδή τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως, χωρίς τήν μετάνοια ἤ τήν καθαίρεσι τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων, χωρίς τήν συμφωνία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί χωρίς τήν νόμιμη μεταβίβασι τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς.